Το τέλος.

13 Comments Published by the ibt on Friday, March 31, 2006 at 4:06 PM.


Το σκέφτομαι πάντα πριν από την αρχή.

Ύστερα το ξεχνάω.

Αλλά συνεχίζω να φοβάμαι.

Για το τέλος.

Κι έρχεται πάντα γρηγορότερα απ’ ό,τι περιμένω.

Όμως δεν είναι τόσο οδυνηρό όσο φοβάμαι.

Μάλλον η ιδέα του με κάνει να φοβάμαι.

Το ίδιο το τέλος με γοητεύει.

Και αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνει.

Που με το χρόνο γίνεται όλο και πιο γλυκιά.

Μέχρι να γίνει ανάμνηση.

Ήταν όλοι (οι bloggers) εκεί.

11 Comments Published by the ibt on Thursday, March 30, 2006 at 2:37 AM.


"ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: Αύριο Αρίων ή αλλιώς πρόβα τζενεράλε της Γιουροβίζιον στο σπίτι μου! Για την ώρα, δείτε το πρόγραμμα, δε θυμάμαι."


Παρ’ όλο που η Αλίνα είχε φροντίσει να στείλει μήνυμα για να μην ξεχάσω το χθεσινοβραδινό μου ραντεβού με την Ελληνική μουσική βιομηχανία – πορνεία, εγώ το θυμήθηκα στις 9 παρά. Ειδοποίησα τη Λουκρητία, και αφού με έχεσε για την καθυστέρησή μου, δώσαμε ραντεβού στην Εθνική Άμυνα. Στο δρόμο προς το σταθμό όμως, συνάντησα τυχαία την Άννα (πρώην συμμαθήτριά) με αποτέλεσμα να στήσω τη Βοργία στο αυτοκίνητό της για περισσότερο από 10 λεπτά!

[Η Άννα: (Flashback) Στα περσινά Oscar, κι ενώ της εξηγούσα μέσα στην τάξη πως δεν είχα κοιμηθεί καθόλου επειδή η απονομή είχε τελειώσει στις 7 το πρωί, εκείνη με κοιτούσε συγκλονισμένη. Μόλις τελείωσα την περιγραφή των highlights, με ρώτησε με γουρλωμένα μάτια: «Δηλαδή ήσουν εκεί εχθές;»]


Όταν της είπα λοιπόν πως «πάω στα Αρίων» δεν περίμενα πως θα με πιστέψει. Και φυσικά το πρώτο πράγμα που θυμήθηκε ήταν το δούλεμα που τις είχα ρίξει τότε. Την ίδια ώρα η Λουκρητία περίμενε στην Άμυνα χτυπώντας αγχωμένα τα δάχτυλά της στο ταμπλό του αυτοκινήτου της. Μετά από μερικά μηνύματα και μια τηλεφωνική συνομιλία, φάνηκε επιτέλους στον ορίζοντα το jacket μου που ανέμιζε χαριτωμένα από το breeze της Μεσογείων. Στο αυτοκίνητο με ξανάχεσε.

Ανεβήκαμε στο σπίτι της Αλίνας. Μπροστά από το wide plasma σάπιζε ήδη η νωχελής συντακτική ομάδα του MFTM, με φτυάρια οπλισμένα. Λάβαμε θέσεις και κόκα κόλες. Αργότερα έφτασε και ο e-Lawyer, ο οποίος ακολουθώντας τακτικές Ρουβά, έχασε τη μισή απονομή για να κάνει εμφάνιση.

Υποψηφίους και βραβεία μη με ρωτάτε, δεν έδωσα καμία σημασία. Μπορώ να θυμηθώ όμως τις χειρότερες στιγμές της βραδιάς:

-Τη βεβήλωση του “The Blower’s Daughter” σε ελληνικούς στίχους, από το Ρουβά. Did I say that I loathe him?

-Το ηχηρό τρίξιμο των κοκάλων του Sinatra, όταν ο Θέμης Αδαμαντίδης (!) τραγούδησε το “My Way” συνοδεία πανηγυρτζίδικου κλαρίνου by Saleas και Γαλλικού ροκφόρ by Nikos Aliagas.

-Την εμφάνιση της κυρα-Πέγκυς Ζήνας που ό,τι designer και να φορέσει, τη βρώμα του σκυλιού δεν τη βγάζει από πάνω της.

-Το Γιουροβιζιονικό kitsch: Τα Ρώσικα μπαλέτα του Ευαγγελινού ντυμένα με φορέματα εποχής να χορεύουν πάνω σε φωτισμένα πλέξι-γκλας.

-Το συρτό της Πρωτοψάλτη και του Αλιάγα on stage.

-Τα φολκλόρ happenings και οι καραγκούνες προς τιμήν της Δόμνας Σαμίου.

-Το theme της «Λούφας και Παραλλαγής»


Αλλά και τις καλύτερες στιγμές:

- Τη Βίκυ Καγιά.

- Τη Βίκυ Καγιά.

- Τη Βίκυ Καγιά.

- Και τα breaks για διαφημίσεις.


Ευτυχώς δηλαδή που η βραδιά έδινε άφθονη τροφή για κράξιμο και δε βαρεθήκαμε ούτε στιγμή. Αλίμονο σε αυτούς που έπεσαν στο στόμα της Λουκρητίας, (εξ’ αριστερών μου) η οποία θρονιασμένη στο lazy boy, ανέλυε κακεντρεχώς τους πάντες. Για κακή μου τύχη, δεξιά μου καθόταν ο Verbal ο οποίος σκορπούσε οργασμικές ιαχές στο άκουσμα του ονόματος της Κοκκίνου (φανταστείτε να την έβλεπε…) και γκάριζε όλα τα νταλκαδιάρικα ρεφρέν του Πετρέλη, με αποτέλεσμα να φύγω με πόνο στο δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο. Μπορεί και αιμάτωμα.

Αφού έσπασα ένα ποτήρι (sorryyyy) και τελείωσε ΚΑΙ ο Θέμος, πήραμε απόφαση να ξεκουμπιστούμε. Η ατμόσφαιρα «Διογένη» όμως, συνεχίστηκε και στο αυτοκίνητο της Αλίνας όπου ο Verbal και η οδηγός θυμήθηκαν με νοσταλγία απονομές βραβείων Ποπ-Κορν, ακούγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας μεγάλα κλασσικά αριστουργήματα όπως «Στα σεντόνια μυρίζει ακόμα αντρική κολόνια».

Το κλίμα δε χάλασε ούτε ο ταρίφας, ο οποίος με τίμησε, βάζοντας Sfera στο ραδιόφωνο. Κι έτσι, η βραδιά έκλεισε όπως άρμοζε: Με το «Είσαι αμαρτωλή».

Post #100.

5 Comments Published by the ibt on at 1:19 AM.


Kickstart! Πώς να γίνετε εθελοντής στον ύπνο σας. Why life is a bitch: Βόλτες. Κάτι μου κρύβετε. Φυσική… αποτυχία. Avis - Navis – Unquis Doing Nothing: Τρόποι για να σκοτώνετε μύγες με στυλ. To interview - παρτούζα ως εταιρικό φαινόμενο. ΠΟΥ-ΣΟΥ-ΚΟΥ Υπομονή. Business. Καλώς ήρθα (κι ας άργησα). Δουλεύω, άρα υπάρχω. Universiti de Porcelaine (la) Gourouna: True Hollywood Story. It's a boy! Nineteen: Wish you were here! Κατεβάστε τα ρολά! Η αρχή του τέλους. Ιδού η Ρόδος. Έχε γεια γλυκιά αστική ζωή! Ιστορίες απ' την Κρή(π)τη. Ο Κρητικός Ασθενής. Πώς να μη γίνετε φοιτητής: Γκρίνια Η άφιξη της Κάλλιας. She's back! Αθήνα. iblog photo report: Crete New style, same profile Un monde parfait! Ουδέν σχόλιον... Fuckελος εκπαίδευση: Έρχονται τα Χριστούγεννα! Are you dorking me? Someone's actually dorking me! η Λίτσα Σχέδιο "μη με πτύσεις". Ένα χρόνο πριν... Λέγομαι... TOEFL™ Stories Ξέρεις εσύ... Χρονιάρες μέρες. Why does my Christmas heart feel so Christmas bad? iblog system error! Ο νέος συνεργάτης. Fifty – Fifty Christmas 04 Christmas 05 The last post Καθώς τελείωνε ο χρόνος. It's time. Farewell iblog trouble Undo. Γκαντεμοδυναμική. blazin' lazin' days away Οι νύφες. Μίλα μου βρώμικα! Μακριά. Θέμα τύχης. Ο Πόντος Συγνώμη, σας γκάστρωσα. Δεν είμαστε καλά. Από τη Συρία με αγάπη. Μια στιγμή. Zώα! Το γράμμα. Ποια γιορτή; Surviving IKEA. Χόκους Πόκους. Ξελυσσάξτε τώρα. Ντεκαπάζ. Πλήρης απασχόληση. Ααααααα! Τέλος καλό. Laptop ανέστη. Σάββατο, το Δε μπορώ τώρα, πλένω πιάτα. Όποιος τη νύχτα περπατεί. Staring at the sun. Πού (δε) θα δω τα Όσκαρ. So here we are. Oscar κωλοφαρδίας. Pause. Κάπου, Κάπως, Capote. Κoπτική - ραπτική. Aυτό δεν είναι κλοπή; MY pictures. Τα βίτσια μου: Retro Aviation. Hate. Ανθρωποφοβία. Μαρίνος Academy. Ο μεγάλος (κρυφός) χορηγός της Eurovision. Τ’ αρχ*δια μας κουνιούνται. H κρίση. Μεγάλες κουβέντες. Ύπνος/Ξύπνιος. Δε σας ακούω, πάρτε το 0044. Post #100.

Δε σας ακούω, πάρτε το 0044.

15 Comments Published by the ibt on Tuesday, March 28, 2006 at 12:02 AM.


Thank you for calling Application Se(r)vices. Please have your application numbah ready. We info(r)m you that this call will be reco(r)ded. (And then, uploaded on our website.)

Your line is in the queue, please hold on. (Beethoven’s 6th playing for 2’ and 23’’.)

-A.S. customer service, good afternoon!
-Hello, (uuuhm) my name is P, I’m an applicant and I would like to cancel my pending choices, in order to accept the unconditional offer I received, last month.
-Can I have your application numbah please?
-Sure. It’s six, two, five…
-Whοt ******** *** is your fiii(r)st name?
-I beg your pardon? (I never promised you a rose ga(r)den.)
- Whοt is you(r) name?
-Oh, Panagiotis.
-OK Panagiotis, and what is your date of bi(r)th?
-Της λώ. (Do you also need my bra size?)
-Sooo you’d like to cancel TCC, COVN and MMU.
-Exactly!
-Do you just want to withdraw ****** ****** **** or reply to the offer?
-I’m not sure I understand. (τρέμοντας μήπως πω καμιά βλακεία και μου αποσύρει όλη την αίτηση.)
-WOULD YOU ALSO LIKE TO ACCEPT YOU(R) UNCONDITIONAL OFFER (you feebleminded young man)?
-Oh! Yeah, why not? (Γιατί κυρά μου μου μιλάς σαν να έχεις γκιοφτέ στο στόμα;)
-Marvelous! You(r) ******** ******* **** is done. You now have to wait for the ****** letter.
(Σιγή.)
-Uuuhm, thank you very much. (Τι έγινε τώρα;)
-Thank you for calling.
-Bye bye. (Κάτι κακό συνέβη! Αλλιώς θα μου 'χε πει κανα congratulations, η γαϊδούρα.)

«Μαμαααααα! Ή απέσυρα κατά λάθος την αίτηση μου, ή από σήμερα είμαι επίσημα φοιτητής του SIAD!»

Επειδή συνέβη το δεύτερο, είμαι σίγουρος ότι από δω και στο εξής θα γραφτούν πολλά posts για την ανάπηρη επικοινωνία μου με τους Άγγλους και την προφορά τους. (Oh!)

Ύπνος/Ξύπνιος.

5 Comments Published by the ibt on Monday, March 27, 2006 at 2:55 AM.


Εχθές, Κυριακή, έπρεπε οπωσδήποτε να ξυπνήσω στις 9:00 το πρωί (θερινή ώρα). Έπεσα λοιπόν εγκαίρως για ύπνο. Στις 7:00. Επειδή συνήθως κοιμάμαι 12 με 14 ώρες σερί και μου είναι πολύ δύσκολο να ξυπνάω, έβαλα τρία (3) ξυπνητήρια να χτυπήσουν: Το κινητό, το σταθερό και το στερεοφωνικό.

Στις 9:00 ακριβώς κι ενώ στον ύπνο μου έβλεπα πως ήμουν νεκρός και έτρωγα σε ένα τραπέζι με το πρόσωπό μου να βρίσκεται σε αποσύνθεση, (μόνο ο Βισαρίων τελικά μένει φρέσκος μετά θάνατον) άρχισα να ακούω πολύ ζωντανά και καθαρά το soundtrack του ονείρου μου! Ένα πιάνο δηλαδή που έπαιζε μια μελαγχολική, σχεδόν τραγική μελωδία. «Δε γίνονται αυτά τα πράγματα!» σκέφτηκα τρομαγμένος, μεταξύ ονείρου και ξύπνιου. Πετάχτηκα λοιπόν και πλησίασα το στερεοφωνικό. Τσιμπήθηκα πολλές φορές για να σιγουρευτώ πως είμαι ξύπνιος. Και αυτό γιατί στην οθόνη του έβλεπα τη συχνότητα του Best αλλά άκουγα κλασσική μουσική! Ή κάποιο soundtrack, δεν μπορώ να θυμηθώ.

Πήγα να τρελαθώ! Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από το όνειρο, νόμιζα πως αυτά που συμβαίνουν είναι μεταφυσικά κι εγώ πράγματι πεθαμένος. Και όλα αυτά υπό τους ήχους αγωνιωδών εγχόρδων, πια. Τελικά όμως ο ύπνος υπερίσχυσε. Χαμήλωσα την ένταση, επέστρεψα με κλειστά μάτια στο κρεβάτι και κουκουλώθηκα με το security blanket. Κοιμήθηκα αμέσως σα μοσχάρι και έχασα το ραντεβού.

Τις σιχαίνομαι αυτές τις ημι-ονειρικές εμπειρίες. Νομίζω πως είναι αδέρφια της μέθης και ξαδέρφια της σχιζοφρένειας!


Όποιος έχει άκρες στον Best, ας ρωτήσει τι έπαιζε το πρωί της Κυριακής στις 9:00. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω! Αν και δε θα ΄θελα ποτέ να ξανακούσω αυτή τη μουσική. Ιt was kinda spooky!

Μεγάλες κουβέντες.

9 Comments Published by the ibt on Sunday, March 26, 2006 at 11:47 PM.

Το σπίτι της γιαγιάς ήταν πάντα το πιο διασκεδαστικό μέρος του κόσμου! Είχε χιλιάδες πράγματα να ασχοληθείς. Όχι παιχνίδια. Έπιπλα, διακοσμητικά, βιβλία και χώρους που με λίγη φαντασία γίνονταν μια τεράστια παιδική χαρά! Ευτυχώς μέχρι και σήμερα, δεν έχει χάσει αυτό το στοιχείο του κι έτσι κάθε φορά που το επισκέπτομαι, ανακαλύπτω και κάτι.

Προχθές λοιπόν βρήκα ένα HELLO! στο καθιστικό της (!) και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Πάρτυ, κοσμικά, κρυστάλλινες φωτογραφίες (και καλά paparazzi) και κάπου στη μέση η Γωγώ Μπρέμπου. Ναι, αυτή η ηθοποιός με τα φρύδια που κλαίει κάθε σεζόν. Είτε της αρπάζουν το παιδί, είτε το γκόμενο είτε της καίγεται το σπίτι ολόκληρο.

Η Γωγώ Μπρέμπου λοιπόν, με αυτή τη φράση – μνημείο αποκάλυψε στην ανθρωπότητα πως η προσωπική ζωή δεν είναι δημόσια! (Ανατριχίλα!) Και πως επίσης θεωρεί πως το μαύρο δεν είναι λευκό!

Μετά από αυτή την επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς, καρτέρευσε το σύμπαν ολόκληρο! Ακόμα κάνω προσπάθειες για να αποδεχτώ τόσο μεγάλες αλήθειες.

H κρίση.

14 Comments Published by the ibt on Friday, March 24, 2006 at 9:57 PM.


Για τους 30-something singles έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, έχουν γυριστεί διάφορες ταινίες και σίριαλ. Έχουν βγει μπλουζάκια, μπρελόκ, τσίχλες και φουσκωτές κούκλες. Είναι γενικά ένα θέμα τόσο τετριμμένο! Μόνο που εγώ ποτέ δεν το είχα ζήσει τόσο κοντά μου ώστε να το καταλάβω.

Το δείγμα που θα αναλύσουμε απόψε λέγεται Μαριέττα. Η Μαριέττα (ξαδέλφη) έχει περάσει εδώ και λίγα χρόνια τα 30, άσχετα αν θα σας συστηθεί ως 28χρονη. Μένει μόνη της και πλέον, είναι μόνη της. Εχθές με κάλεσε σπίτι της για να μου δείξει υπερήφανα τη νέα απόχρωση των μαλλιών της, που προέκυψε μετά τον τελευταίο της χωρισμό. Καθώς καθόμασταν αμίλητοι την παρατηρούσα, ήταν ανήσυχη.

-Τι έχεις;
-Σκέφτομαι.
-Τι;
-Ότι πρέπει να βρω γκόμενο.
-Μέσα στη νύχτα;
-Γενικά.
-Και αυτό είναι τόσο δύσκολο γιατί…
-Δεν υπάρχουν άντρες.
-Έψαξες;
-Πού να ψάξω;
-Ξέρω ‘γω; Έξω. Σε κάνα bar?
-Απαπά δε γνωρίζω άλλους άντρες σε bar.
-Γιατί;
-Γιατί ξαφνικά μετατρέπονται σε παντρεμένους. Και μου σέρνουν και παιδιά.
-Μάλιστα. Και προς τι τόση βιασύνη;
-Παιδί μου είσαι ζώο; Πότε θα κάνω οικογένεια;
-Πλάκα μου κάνεις.
-Καθόλου.
-Δηλαδή ψάχνεις γκόμενο για να παντρευτείς;
-Φυσικά. Ο χρόνος κυλάει!
-Δηλαδή ό,τι και να ΄ναι ο επόμενος γκόμενος, εσύ θα τον παντρευτείς;
-Και άμεσα μάλιστα.
-Και θα χωρίσεις επίσης άμεσα.
-Ναι γιατί αυτοί που παντρεύονται μετά από 8 χρόνια σχέσης δε χωρίζουν…
-Ε και τότε γιατί να παντρευτείς;
-Για να μην μείνω γεροντοκόρη.
-Το ζωντοχείρα σου αρέσει περισσότερο ε;
-Ναι, γιατί θα έχω τα παιδιά μου, τη διατροφή μου… Αυτά που τα βάζεις;

Στο δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουν συνέχεια αυτή τη συζήτηση. Και το πόσο άγχος προκαλεί στους ανθρώπους αυτή η επιτακτική από την κοινωνία, την οικογένεια και τη φύση ανάγκη για παντρολογήματα και απογόνους. Θα συμβεί άραγε και σε μένα κάτι ανάλογα υστερικό; Θα καταλήγω να ψάχνω τελευταία στιγμή για νύφη, μόνο και μόνο για να μην αποκτήσω το «παράσημο» του γεροντοπαλίκαρου; Περνάει αυτή η κρίση ποτέ; Υπάρχει θεραπεία;

Και κατέληξα στο ότι ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας δεν υπήρξαν ποτέ τόσο ρομαντικά όσο νόμιζα. Είναι απλώς ένα αναγκαίο βόλεμα που «ευλογείται» από την εκκλησία ή το κράτος. Ένα κοινό ψέμα που ικανοποιεί τους πάντες και κανείς δε θέλει να το θίξει. Γι’ αυτό και όλες οι οικογένειες είναι τόσο σκατά. Γι’ αυτό όλοι ξενοπηδούν/ξενοπηδιούνται. Γι’ αυτό και οι απόγονοί τους είμαστε τόσο δυστυχισμένοι.

Ή μήπως αξιοθρήνητοι;

Τ’ αρχ*δια μας κουνιούνται.

8 Comments Published by the ibt on Thursday, March 23, 2006 at 9:36 PM.


Το αγαπημένο μου section στα στατιστικά αυτού του blog είναι το keyword analysis. Η σελίδα δηλαδή που σε ενημερώνει από ποιες μηχανές αναζήτησης και με ποια keywords μπαίνουν οι διάφοροι χρήστες στο blog σου. Οι bloggers γνωρίζετε καλά πως σε αυτή τη σελίδα μπορείς να δεις τα πάντα! Από τα πορνό «παρτούζα» και «πίπα» μέχρι τα αφελή «τι θα γράψω αύριο στο διαγώνισμα». Κατά καιρούς βλέπω κι εγώ διάφορα κουλά, ανάξια δημοσίευσης.

Τις τελευταίες μέρες όμως παρατηρείται έντονη κουλή δραστηριότητα η οποία κορυφώθηκε χθες με επισκέψεις χρηστών από search engines και keywords όπως:


Κίνηση όρχεων: Προφανώς ο κύριος ή η κυρία αναζητούσε κάποιο επιστημονικό site με πληροφορίες για την κίνηση των όρχεων. Τώρα πως του/της γεννήθηκε αυτή η δίψα για γνώση, δε θέλω να φανταστώ. Ελπίζω πάντως τα επιστημονικά δοκίμια αυτού του blog να τον/την βοήθησαν. Ο εν λόγω χρήστης «προσγειώθηκε» στο παρακάτω κείμενο:

Αυτός: Ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, με το μισό Λαλαούνη, (pure gold) να εκτίθεται σε λαιμούς και χέρια με το απαραίτητο ντεκόρ γορουνότριχας ξεχυλίζουσας από το υποκάμισο. Βέρα στο αριστερό την οποία φρόντιζε να καλύπτει με ένα δαχτυλίδι – οικόσημο για να κωλοτρίβεται στις αηδιασμένες μαθήτριες. Μαύρο στενό παντελόνι με ρίγα και μαύρο πουκάμισο με το προβλέψιμο άνοιγμα των τριών πρώτων κουμπιών. Γυαλιά στο κεφάλι και attitude γαμιά. Υποφέρει από τη νόσο των Υπερκινητικών Όρχεων και κάθε δέκα λεπτά πραγματοποιεί την χαρακτηριστική κίνηση επανατοποθέτησης και προσδιορισμού των σχετικών οργάνων. (Πανελλήνιες - Ιούνιος 2005)


Σόγια κεμπάπ: Ο συγκεκριμένος χρήστης, vegetarian φαντάζομαι, έμπαινε από την Ελβετία. Ποτέ δε θα μάθουμε αν έψαχνε συνταγές ή για κουτούκι στη Ζυρίχη. Από τις συνεχείς επαναλήψεις (5) της αναζήτησης, παρατηρούμε όμως πως εκτός από gourmet, είναι άνθρωπος με επιμονή και πείσμα. Οι πληροφορίες που απέσπασε από το iblog είναι αυτές:

Όπως ήταν φυσικό, ξύπνησα μεσημέρι. Ντύθηκα όπως-όπως και βγαίνοντας συνάντησα τα σόγια που θα τραπεζώναμε. Χαιρέτησα πασχίζοντας να μη φανώ αγουροξυπνημένος.... Οι κοπέλες που ξεχείλιζαν από αυτοπεποίθηση, κάθισαν σταυροπόδι κάνοντας αέρα με φυλλάδια από ένα σουβλατζίδικο! Το θέαμα ήταν κάπως σουρεαλ και όταν η μία άνοιξε το φυλλάδιο και έδειξε στην άλλη με το δάχτυλό της μία μερίδα κεμπάπ, με δυσκολία συγκράτησα τα γέλια μου. (ΙΚΑ - Ιούνιος 2005)


Strip clubs: Φαντάζομαι την απογοήτευση και τα γαμωσταυρίδια του «γκαβλωμένου» κυρίου που έκανε έρευνα για τη νυχτερινή του διασκέδαση και βρέθηκε στο post για το Match Point. Εκτός κι αν ήταν σινεφίλ.


Bonus search! Πριν από μερικές μέρες, δυστυχώς δεν κράτησα ντοκουμέντα, κάποιος έψαχνε για «λογισμικό υποκλοπών». Φαντάστηκα λοιπόν πως ήθελε να ενημερωθεί για το σκάνδαλο της Vodafone. Έτσι βρέθηκε στο post με τη Συρία όπου γράφω: "Η Vodafone ανακοίνωσε το νέο, πιλοτικό πρόγραμμα παρακολούθησης διεθνών κλήσεων. Ο αριθμός μου επιλέχθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες υποψηφίους από τη Vodafone Συρίας, για να δοκιμαστεί το νέο λογισμικό wecanhearyou 1.0.1." To διάβασε ολόκληρο, ξαναέκανε search με keyword «λογισμικό wecanhearyou 1.0.1» και βρέθηκε ξανά στο iblog!


Ηθικό δίδαγμα: Η προσιτή και απλουστευμένη τεχνολογία κάνει κακό. Πάρτε τα computers απ' τα ζώα.

Ο μεγάλος (κρυφός) χορηγός της Eurovision.

8 Comments Published by the ibt on Wednesday, March 22, 2006 at 6:18 PM.


Τι διάολο Advertising θα σπουδάζουμε του χρόνου στις Αγγλίες...

Μαρίνος Academy.

5 Comments Published by the ibt on Tuesday, March 21, 2006 at 9:30 PM.


Ποτέ δεν υπήρξα fan αυτού του είδους διασκέδασης. Του στριμόκωλου τραπεζακίου, της φιάλης και της πίστας. Εχθές όμως θα γνωρίζαμε τον νέο cousin in law κι έτσι έπρεπε να παραστώ αναγκαστικά στο Marinos Academy. Την επιλογή έκανε η μάνα μου, σκεπτόμενη -φαντάζομαι- όχι την επικοινωνία που προάγουν τέτοιου είδους μέρη αλλά το review της Κοντοβά στην Athens Voice.

Στον Κεραμεικό αν δεν είσαι πάνω από 60, κόβεσαι στην πόρτα, να το ξέρετε. Στη ζούλα με βάλανε εμένα. Η αίθουσα έμοιαζε με ένα τεράστιο δάσος από ξασμένα μαλλιά όλων των ξεθωριασμένων αποχρώσεων. Κάτι σαν παράσταση της Ντενίση. Το ζευγάρι δεν είχε έρθει ακόμα κι έτσι εγώ ξεχνιόμουν παρατηρώντας μέσα από πόσα layers ξασμένου, see through μαλλιού είμαι ικανός να δω προς την πίστα. «Καλησπέρα, είμαι έγκυος!» με διέκοψε η ξαδέλφη πετώντας μου χαριτωμένα ένα αμόνι στο κεφάλι. Γλίστρησα το χέρι μου και έκλεψα ένα υπογλώσσιο από τη διπλανή μου. Μέχρι να ξεπεράσω το σοκ είχε αρχίσει η παράσταση.

Ο Μαρίνος ήταν μια απογοήτευση από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Γερασμένος, μεσόκοπος αλώνιζε λαχανιασμένος την πίστα, ιδροκοπούσε, κυλιόταν στα πατώματα προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Και το κατάφερνε, καθότι οι γριές έφτυναν ξηρά καρπά η μία στην άλλη από τα γέλια. Μόνο στο δικό μας τραπέζι επικρατούσε αμηχανία. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας με παγωμένα χαμόγελα, από αυτά που προοικονομούν μια μεγάλη απογοήτευση.

Το χιούμορ, επιπέδου προσχολικού, απαράδεκτο να φέρει την υπογραφή Ρέππα - Παπαθανασίου, θύμιζε επιθεώρηση με το Σεφερλή στο Περοκέ. Ποτέ δε με πείραξε η βωμολοχία, ούτε τη θεωρώ ανήθικη. Χθες όμως ήταν τόσο φτηνή, κακόγουστη και έκφυλη που με έκανε να σιχαθώ τις γριές που σπαρταρούσαν κάθε φορά που άκουγαν τη λέξη πούτσος και γαμάω. Λογικά, στην εποχή τους ήταν τρομερά αστεία η καρικατούρα του γέρου «πούστη» που μιλάει καλιαρντά. Σήμερα είναι απλώς αξιοθρήνητη. «Κλάστε αγάπες μου, κλάστε ελεύθερα.»

Το show ξελάσπωναν οι «βοηθητικοί» και η Ηρώ. Αυτοί είναι άξιοι συγχαρητηρίων αφού τραγουδούσαν και χόρευαν επί τρεις ώρες από Μαρινέλλα μέχρι Skopja Skopja! Μόνο τότε περνούσε λίγο ευχάριστα η ώρα. Αν και στο λαϊκό πρόγραμμα κοιμήθηκα. Μετά μου είπαν πως είχαν βγάλει μέχρι και λουλουδούδες!

Η βραδιά περιείχε διάφορα tributes. Από ABBA και Eurovision μέχρι Χατζιδάκι. Σε κάποια στιγμή ο Μαρίνος βγήκε και έκανε το πιο tacky και λαϊκίστικο τρικ για να συγκινήσει: Άρχισε ένα roll call νεκρών καλλιτεχνών από το μικρόφωνο και οι γριές χειροκροτούσαν μετά από κάθε όνομα με εθνική υπερηφάνεια και βουρκωμένα μάτια. H φωνή του Μαρίνου έσπασε προς το τέλος και έκανε το “single tear” που κάνει η Mariah Carey στις μπαλάντες. Pathetic. Αν συγκινείσαι πραγματικά από την απουσία αυτών των ανθρώπων, κράτα το για τον εαυτό σου, μην το κάνεις show.

Γεννήθηκα το 1986. Δεν ξέρω τι είναι η Μέδουσα, δεν ξέρω πώς ήταν ο Μαρίνος στις δόξες του, δεν ξέρω αν συγκρίνεται με τότε. Αν το point της παράστασης είναι να συγχαρούμε έναν άνθρωπο με «σπουδαίο παρελθόν» που παρά τα κάποια χρόνια του είναι ικανός να εμφανίζεται σε ένα show, τότε συγχαρητήρια. Δε βρίσκω όμως κανέναν άλλο λόγο που κάποιος θα πρέπει να πετάξει 60 ευρώ και τρεις ώρες από τη ζωή του σε κάτι τόσο μέτριο.

Τα παιδιά έφυγαν στα μέσα τις παράστασης γιατί δεν άντεχε η μέση της εγκύου (πλέον) Μαρίας. Και η αισθητική της να μην άντεχε, τη δικαιολογώ. Μείναμε στο τραπέζι παρέα με τις γριές από δίπλα. Λατέρνες, ντυμένες με animal print υφάσματα, απάρτιζαν μια παρέα, από αυτές που μαζεύονται στης Νίνας για Κουν Καν. Η μία είχε βγάλει τα μπράτσα της έξω και τα κουνούσε με μανία, ασχέτως ρυθμού, σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από το βιαστή της. Θύμιζε πολύ χορευτικό της Στέλλας Μπεζαντάκου. Καμιά φορά γυρνούσαν και μας ενημέρωναν ενθουσιασμένες για το ποιοι διάσημοι κάθονταν στα πρώτα τραπέζια. Θα πρέπει να μας θεωρούσαν πολύ ηλίθιους για να το καταλάβουμε από τις ατάκες του Μαρίνου.

Μπροστά λοιπόν βρίσκονταν η Πρωτοψάλτη, η οποία τραγούδησε ένα ρεφρέν και καταχειροκροτήθηκε, και πιο δίπλα η Νατάσσα του Χειρούργου (προσέξτε τον τόνο), με το Χειρούργο και την καλύτερη του πελάτισσα: την Κοκκίνου. Μη μου πείτε πως δεν ξέρατε πως η Κοκκίνου ράβεται στο Φουστάνο. Διότι οι μούρες του Φουστάνου κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα. Όπως οι πίνακες του Φασιανού. Μια μύτη κι ένα facelift έμαθε στο Πανεπιστήμιο και το κάνει σ’ όλους!

Η παράσταση έκλεισε με το τραγούδι «Σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε», disclaimer δηλαδή για αυτούς που τραβούσαν τα μαλλιά τους. Έτσι και η κριτική μου. Σ’ όποιον αρέσει, οι υπόλοιποι τρέξτε στο Μαρίνο γιατί δεν είναι πολλές οι παραστάσεις που του απομένουν.

Ανθρωποφοβία.

10 Comments Published by the ibt on Sunday, March 19, 2006 at 6:06 PM.


Ξέρω πως στο δρόμο περπατώ πάντα σκυφτός.
Ξέρω πως αλλάζω πεζοδρόμιο όποτε βλέπω άνθρωπο από μακριά.
Ξέρω πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά μου πριν μπω στο λεωφορείο ή στην τράπεζα.
Ξέρω πως όταν με κράζετε με την παρέα σας στο δρόμο το κάνετε απλώς για να γελάσετε.
Ξέρω πολύ καλά πως είναι να ακούς τη φράση «Πώς είσαι έτσι.»
Ξέρω πως κάποτε ήμουν το «αγαπημένο» παιδί των bullies του σχολείου.
Ξέρω πως τότε ήμουν ο μόνος που έκανε παρέα με το Δημήτρη, το μέταλλο, μόνο και μόνο επειδή η απόρριψη μας ένωνε.
Ξέρω πως δεν κατάφερα ακόμη να ξεπεράσω τις ηλίθιες ανασφάλειες τις εφηβείας.
Ξέρω πως αυτές οι ανασφάλειες μπορεί να με ακολουθούν για μια ζωή.
Ξέρω πως για εσάς είμαι ένας κομπλεξικός.
Ξέρω όμως πως αυτά τα κόμπλεξ μου τα δημιουργήσατε εσείς.
Ξέρω και πως δεν είμαι ο μόνος που σας φοβάται.

Δεν ξέρω όμως τι είναι αυτό πάνω μου που σας προκαλεί τόσο. Τι σας ενοχλεί. Και δεν ξέρω γιατί αφού δεν με σέβεστε, δεν μπορείτε τουλάχιστον να με αγνοείτε.

Σε εσάς το λέω. Σε εσάς που έτυχε να είστε όμορφοι, έξυπνοι και cool εκ γενετής.

Μαλάκες.

Hate.

7 Comments Published by the ibt on Saturday, March 18, 2006 at 1:04 AM.


Όσο καλός κι αν είσαι, όση αγάπη κι αν σκορπάς γύρω σου, όσο κι αν το σώμα σου δε λιώνει μετά το θάνατό σου, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλεις ή δεν αντέχεις να βλέπεις μπροστά σου. Άνθρωποι που σου προκαλούν αποστροφή με την εμφάνισή τους, άνθρωποι που σε εκνευρίζουν με την ύπαρξή τους, άνθρωποι που θα πλήρωνες για να για να χαστουκίσεις με μίσος. Είτε για πολύ προφανείς (καλή ώρα), είτε για αδιευκρίνιστους λόγους.

Επειδή δε νομίζω να γνωρίζετε κανέναν από το περιβάλλον μου, ανάθεμα δηλαδή κι αν έχω κοινωνικό περιβάλλον, διάλεξα και σας παρουσιάζω τις τρεις πιο αντιπαθείς -προς εμένα- διάσημες γυναίκες. Και οι τρεις είναι πολύ νέες*, πολύ όμορφες (;), πολύ πλούσιες, πολύ ατάλαντες, πολύ ηλίθιες, και πολύ πουτ*νες.

(Παρακαλώ κάντε κλικ στα ονόματα.)


Νο 3: Paris Hilton. Ιδιότητα: Celebrity, κληρονόμος, «ηθοποιός», πρωταγωνίστρια reality και home made porn video, κολλητή της Nicole Ricci, «τραγουδίστρια».


No 2: Jessica Simpson.
Ιδιότητα: Celebrity, κόρη παπά. «ηθοποιός», πρωταγωνίστρια reality, πρώην παρθένα, πρώην σύζυγος, αδελφή της Ashlee Simpson, «τραγουδίστρια».


No 1: Lindsay Lohan.
Ιδιότητα: Celebrity, από μικρή στο κλαρί, «ηθοποιός» (με -έχει-πάρει-όλη-η-Disney-και-η-Warner-μαζί), προσφάτως junkie, ανέκαθεν ginger kid, προσφάτως «τραγουδίστρια».


*Ευχαριστούμε το Photoshop και τους καλούς χειριστές του που αφαίρεσαν το χαρακτηρισμό "πολύ νέες" από τις φωτογραφίες. Κάντε κλικ, μη φοβάστε.

Τα βίτσια μου: Retro Aviation.

11 Comments Published by the ibt on Friday, March 17, 2006 at 2:17 AM.


Το γεγονός ότι από μικρή ηλικία «πάσχω» από αεροφοβία, δε με απέτρεψε από το θαυμασμό της γοητευτικότερης εποχή της πολιτικής αεροπορίας. Αντιθέτως, ίσως τον ενέτεινε. Αναφέρομαι φυσικά στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του ΄60, την εποχή που στιγματίστηκε από την ανάπτυξη της αεροπλοϊας, την εποχή που οτιδήποτε αφορούσε στις εναέριες μεταφορές ήταν η επιτομή του στυλ. Από το επάγγελμα του πιλότου και της αεροσυνοδού μέχρι τα διεθνή αεροδρόμια.


Η πιο χαρακτηριστική φιγούρα της εποχής, είναι φυσικά η αεροσυνοδός. «Δεν ξέρεις πόσο ζηλεύαμε αυτές που προσλαμβάνονταν από την Ολυμπιακή. Ήταν το επάγγελμα των ονείρων.» μου είπε η μάνα μου καθώς της έδειχνα ένα λεύκωμα που αγόρασα πρόσφατα. Οι αεροσυνοδοί ήταν γυναίκες νέες, όμορφες, κομψές και «ζηλευτές». Τα μεγαλύτερα προνόμια της δουλειάς τους ήταν τα ταξίδια, οι διανυκτερεύσεις στο εξωτερικό και φυσικά η… στολή τους. Οι αεροπορικές εταιρίες πρόσεχαν τα uniforms να είναι περισσότερο “chic” παρά πρακτικά, όπως σήμερα, πράγμα που έδινε ένα ακόμη συν στην εμφάνισή τους. Τσάντες, γάντια, καπέλα και λοιπά αξεσουάρ τόνιζαν τη θηλυκότητά τους αλλά και τον κοσμοπολίτικο αέρα που ενέπνεε το επάγγελμά.

Εκπαίδευση αεροσυνοδών της British Overseas Airways Corporation στο Heathrow.



Let’s float down to Peru. Το γεγονός ότι δύο (μπορεί και παραπάνω) από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Sinatra αναφέρονται στο “flying right”, μαρτυρά πως τα αεροπορικά ταξίδια, τον καιρό εκείνο, ήταν κομμάτι της μόδας. Οι διαφημίσεις των αεροπορικών εταιρών, εκτός από την ταχύτητα και την άνεση, τόνιζαν την πολυτέλεια και τη μοναδική εμπειρία των πτήσεων. Από τα σύντομα δρομολόγια αρχικά, μέχρι τους εξωτικούς προορισμούς, αργότερα, οι πτήσεις ήταν προνόμιο για λίγους.. Ζωγραφισμένες στο χέρι, με έντονα χρώματα, παρουσίαζαν εξωτικά τοπία ή χαρούμενους ταξιδιώτες. H PANAM, η British European Airways, η KLM και η Air France ήταν μερικές από τις εταιρίες που μεσουρανούσαν –κυριολεκτικά- εκείνα τα χρόνια.


Από το Διεθνές Αεροδρόμιο του San Francisco μέχρι το διάσημο terminal της TWA στο JFK (σχεδιασμένο από τον Eero Saarinen, από ο,τι διαβάζω), τα αεροδρόμια ανά τον κόσμο αποτελούν μέχρι και σήμερα σπουδαίες αρχιτεκτονικές προκλήσεις. Μεγάλα, επιβλητικά, φωτεινά, με οξυγόνο διεθνές, όχι εγχώριο, είναι οι προθάλαμοι των ταξιδιών σου. Μια μικρή χώρα ένα μόλις βήμα πριν από αυτή που θα επισκεφθείς.


Το Catch Me If You Can, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, αναπαριστά τέλεια τη συγκεκριμένη εποχή. Χαρακτηριστική η σκηνή που ο Abagnale βγαίνει με την ολοκαίνουρια στολή πιλότου στους δρόμους και μικρά παιδιά τον σταματούν για αυτόγραφο! Όπως επίσης και οι σκηνές στα αεροδρόμια, τα οποία κατασκευάστηκαν ειδικά για την ταινία, βάση πραγματικών αρχιτεκτονικών σχεδίων της εποχής.


Δεν μπορώ να καταλάβω από πού ξεκίνησε αυτό το κόλλημά μου. Τα ’60s της Αμερικής ήταν η εποχή που έβλεπα στις ταινίες και ανέκαθεν ήθελα να ζήσω. Η πιο λογική ερμηνεία μου λοιπόν είναι πως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν πιλότος της PanAm (a real one, όχι σαν τον DiCaprio) και ζούσα στο Manhattan. Κάποια μαλακία έκανα όμως, ως συνήθως, και φούνταρα το αεροπλάνο στον Ατλαντικό με αποτέλεσμα να μου μείνει η αεροφοβία σουβενίρ σε αυτή τη ζωή.


Στη Μαίρη που τυχαίνει να πετάει σε λιγότερο ρομαντικές εποχές.


Disclaimer: Όχι, δε βρίσκεστε στο blog του Νίκου Δήμου.

MY pictures.

2903 Comments Published by the ibt on Wednesday, March 15, 2006 at 12:28 AM.


Πολλές φορές διστάζω να γράψω κάποια πράγματα στο blog. Γιατί συνειδητοποιώ πως οι πιο πολύτιμες εικόνες μου δε σημαίνουν απολύτως τίποτα για εσάς. Και δυστυχώς δεν μπορώ να τις μεταφράσω στη γλώσσα σας. Οι περισσότεροι -φαντάζομαι- κοιτάτε τις φωτογραφίες φευγαλέα και διαβάζετε τα κείμενα όπως τις οδηγίες των απορρυπαντικών. Δεν κατηγορώ κανέναν. Συνειδητοποιώ απλώς πως είναι πολύ δύσκολο να δανείσεις για λίγο τα μάτια σου σε άλλους. Όμως επιμένω. Έχω την ανάγκη να μοιραστώ μερικά πράγματα και το κάνω, όσο μάταια κι αν είναι αυτή η προσπάθεια.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο σπίτι της Χ (όταν ακόμη είχαμε επαφές) στο τέλος μιας χειμωνιάτικης ημέρας με ήλιο. Από νωρίς κάναμε τη φωτογράφηση του Γιώργου και δεν κοιτούσαμε έξω, αν νύχτωσε, αν ξαναξημέρωσε. Σε ένα διάλλειμα, πλησίασα το παράθυρο και αντίκρισα αυτό το θέαμα. Εννέα φωτογραφίες πρόλαβα να τραβήξω από εκείνο το απόγευμα. Σε καθεμία ο ουρανός έχει διαφορετικά χρώματα.

Aυτό δεν είναι κλοπή;

13 Comments Published by the ibt on Tuesday, March 14, 2006 at 1:36 AM.


Το να κατεβάζεις Πέγκυ Ζήνα από το Internet είναι κλοπή. Έτσι φωνάζουν τα συγκεντρωμένα σκυλιά κάθε χρόνο στα «Αρίων.» Και τα μεγάλα κανάλια σπεύδουν να στηρίξουν ενεργά την εκστρατεία κατά της πειρατείας.

Το να χρησιμοποιείς όλα τα Soundtracks του Thomas Newman σε ΕΝΑ επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς δεν είναι;

Κάτι τέτοιες στιγμές ξυπνάει ο Αρτέμης Μάτσας μέσα μου και πολύ γουστάρω να στείλω email στις ξένες δισκογραφικές.

Αλλά ποτέ δεν το κάνω.

P.S. Μα να κλέψουν μέχρι και το main theme του Six Feet Under απόψε; Το Πιριπιπίρι θα πρέπει να τα 'χει πάρει άσχημα...

Κoπτική - ραπτική.

3 Comments Published by the ibt on Monday, March 13, 2006 at 1:31 PM.


Η αισθητική χειρουργική έχει δύο όψεις: Αυτή της αψεγάδιαστης ομορφιάς, της μόδας, των πολυτελών γραφείων των Dr. 90210, της επιθυμίας για την τελειότητα, του Nip/Tuck... Και αυτή του φόβου, του πόνου, της αγωνίας, του μακάβριου lethal προθαλάμου του χειρουργείου, του πόνου, του πόνου, του πόνου…

Αυτά σκεφτόμουν το πρωινό της Παρασκευής, έξω από τα χειρουργεία, όσο στεκόμουν δίπλα στην Εύα, που περίμενε αγχωμένη να τελειώσει η ρινοπλαστική του άντρα της. Είχαν περάσει ήδη δύο ώρες από τη στιγμή που τον έβαλαν στο χειρουργείο. Γύρω μας, πολλοί άλλοι που περίμεναν με αγωνία κοιτάζοντας συνεχώς την πόρτα που οδηγούσε στα χειρουργεία. Μια διπλή, λευκή πόρτα που χώριζε την ηλιόλουστη αίθουσα αναμονής από το σκοτεινό διάδρομο των χειρουργείων, την υγεία από την ασθένεια, μια πόρτα από την οποία μόνο το προσωπικό μπορούσε να περάσει περπατώντας, μια πόρτα από την οποία κάποιοι μπορεί να μην ξαναέβγαιναν. (Μπρρρ...)

«Τι κάνουν τόση ώρα, γιατί δεν τον έχουν βγάλει ακόμη;» Όποτε η Εύα δεν έκανε τέτοιου είδους ερωτήσεις, εγώ της εξηγούσα πώς τα μικρά κομμάτια από το σπασμένο (πλέον) κόκαλο της μύτης χρησιμοποιούνται στη συνέχεια για την επαναδιαμόρφωσή της. Είχα φτάσει σχεδόν στους νάρθηκες τη στιγμή που φάνηκε το πρώτο φορείο από την πόρτα. «Αυτός είναι!» πετάχτηκε τρομαγμένη. «Δεν είναι αυτός ρε, αφού δεν έχει τίποτα στη μύτη» προσπάθησα να της φωνάξω όσο έτρεχε προς το μέρος του. Σε λίγο όμως είδα πως πράγματι ήταν ο Μιχάλης κι έτσι προχώρησα προς το μέρος τους για να δω τι είχε συμβεί. «Δε σου έκαναν μύτη μωρό μου;» τον ρώτησε με έκπληξη η Εύα σκύβοντας πάνω του. Εκείνος δεν ήταν ακόμη σε κατάσταση να μιλήσει. Το κεφάλι του ήταν τυλιγμένο με γάζες αλλά η μύτη άθικτη! «Έκανες μόνο αυτάκια;» τον ρώτησε με φυσικότητα, σαν να τον ρωτούσε αν έκανε μόνο ανταύγες.

«Καλά ρε, τη μύτη δε θα έφτιαχνε;» τη ρώτησα κι εγώ λίγο αργότερα, καθώς τρέχαμε στις σκάλες για να πάμε στο δωμάτιο που θα νοσηλευόταν. «Δεν ξέρω, θα δούμε!» μου απάντησε λαχανιασμένη ενώ είδαμε από μακριά το φορείο να έρχεται. Ο νοσηλευτής τον άφησε στο διάδρομο και πήγε να ετοιμάσει το δωμάτιο. Ο Μιχάλης φαινόταν ζαλισμένος και ενοχλημένος από τους άσχετους που κοιτούσαν με περιέργεια. «Δε σου έκαναν μύτη τελικά;» ξαναρώτησε η Εύα. «Αποκλείεται» της είπα, «δεν είναι έτσι οι εγχειρισμένες μύτες.» «Μύτη;» πετάχτηκε ένας από δίπλα, «εγώ είχα κάνει διάφραγμα και ήμουν τούμπανο.» Ντράπηκα όταν κατάλαβα πως οι γύρω άκουγαν τις κουλές ερωτήσεις μας. Τι θα φαντάζονταν άραγε όσοι άκουγαν πως δεν ξέραμε τι εγχείρηση είχε κάνει;

Λίγα λεπτά αργότερα, στο δωμάτιο, ο φρεσκοεγχειρισμένος Μιχάλης άρχισε να απαντάει στις ερωτήσεις μας με αδύναμη φωνή. Έμαθα λοιπόν πως είχε μπει για να κάνει δύο επεμβάσεις. «Ο γιατρός το πρωί αποφάσισε να κάνει μόνο τα αυτιά.» μας εξήγησε. Η Εύα βέβαια ήξερε και για τα αυτιά, δεν είχε ενημερωθεί όμως για την αλλαγή σχεδίων, αφού όταν έφτασε στο Νοσοκομείο, τον είχαν βάλει ήδη στο χειρουργείο! Εκτός βέβαια από εμένα, άγνοια είχαν και όλοι οι συγγενείς και φίλοι που έπαιρναν τηλέφωνο και ρωτούσαν για την καινούρια μύτη! Η Εύα είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της ανακοίνωσης αυτής της... μικρήηης αλλαγής η οποία δημιουργούσε διάφορες αντιδράσεις, από γέλια μέχρι λιποθυμίες. «Θα το θυμόμαστε για χρόνια αυτό» της είπα γελώντας.

Τα αυτιά του Μιχάλη δεν πονούσαν, προς το παρόν. Το κεφάλι του όμως ήταν τόσο σφιχτά δεμένο που παραπονιόταν συνεχώς για την πίεση και προσπαθούσε με το χέρι του να κουνήσει τον επίδεσμο. «Πως ξύπνησες;» τον ρώτησα. «Δε μου έκαναν ολική νάρκωση.» μου είπε και τότε το στόμα μου άνοιξε διάπλατα.
-Άσε, και όταν μου έκοβαν το αυτί το κατάλαβα και έκανα εμετό.
-Δηλαδή έβλεπες και άκουγες τα πάντα;!
-Ναι, μέχρι να μου κάνουν μια ηρεμιστική.

[Τσαντίζομαι όταν ακούω πως κάνουν κάτι τέτοια φρικαλέα οι γιατροί. Μα είναι δυνατόν, τοπική αναισθησία; Νόμιζα πως μόνο στη Φίνος Φιλμ γίνονταν αυτά. Και δεν του κάλυψαν ούτε τα μάτια! Δε σκέφτονται δηλαδή πως μπροστά σε αυτά που νιώθει, βλέπει και σκέφτεται ο ασθενής εκείνη την ώρα είναι προτιμότερος ο «κόπος» της ολικής αναισθησίας; Ένα βράδυ στης Χ βλέπαμε ένα ντοκιμαντέρ στο Discovery Channel για τις πλαστικές επεμβάσεις στην Ασία. Όπου –κλασσικά- οι Κινέζοι τρελαίνονται με μια μόδα και φτάνουν στα άκρα. Στην προκειμένη, έκαναν «καλλιστεία» για άσχημους, με έπαθλο ένα «πλαστικό» makeover για τον πιο άσχημο άνδρα! Που πράγματι, ήταν πολύ άσχημος αλλά όχι τόσο δειλός ώστε να κωλώσει στη θέα του πρωτόγονου χειρουργείου, το οποίο έμοιαζε με αποθήκη! Εμείς φυσικά πάθαμε σοκ, βλέποντάς το, χωρίς να φανταστούμε καν τι θα ακολουθούσε. Κάθισε λοιπόν ο Mr Ugly 2004 (μόνος του) στο χειρουργικό τραπέζι (κάτι σαν οδοντιατρική καρέκλα), οι γιατροί του σκέπασαν τα μάτια με μία πετσέτα και του έβαλαν μια σύριγγα στο στόμα. Του τρύπησαν το κόκαλο της γνάθου (!) και του έκαναν την τοπική αναισθησία! Με τον ασθενή να σπαράζει, ξεκίνησε η επέμβαση, η οποία υποτίθεται θα έφερνε την πάνω γνάθο του προς τα μέσα. Η συνέχεια ήταν παραπάνω από φρικιαστική (καθώς βλέπαμε τα πάντα) και δε θέλω να την ξαναφέρνω στο μυαλό μου. Θα πω μόνο πως ο τύπος, μετά από αυτό το απάνθρωπο μαρτύριο ξαναπήγε για να κάνει ρινοπλαστική και μάλιστα –μαντέψτε- με τοπική αναισθησία!]

Όταν πέρασε η επίδραση της νάρκωσης, ο Μιχάλης άρχισε να πονάει πολύ, καταλαβαίνοντας το μαρτύριο τον επόμενων ημερών. Η νοσοκόμα που του έκανε την παυσίπονη ένεση και είχε υποβληθεί την ίδια επέμβαση, μας είπε πως οι πόνοι όπως και οι γάζες θα παραμείνουν για τουλάχιστον 10 ημέρες. «Να κάνετε πάρτι στα αποκαλυπτήρια των καινούριων αυτιών» είπα στην Εύα. Ενθουσιάστηκε με την ιδέα!

Την επομένη, ο Μιχάλης βγήκε από το νοσοκομείο. Δεν έχω μάθει νεότερα προς το παρόν, εύχομαι πάντως να είναι καλύτερα και να αναρρώσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα. Μακάρι το αποτέλεσμα να είναι τόσο καλό που να τον κάνει να ξεχάσει την ταλαιπωρία και να συνεχίσει για τη μύτη.

Η ταλαιπωρία αυτή ήταν βέβαια ένα καλό μάθημα για εμένα. Με έκανε να δω την άλλη πλευρά των πλαστικών επεμβάσεων κι από εκεί που ήθελα να κατακοπώ, τώρα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω «μπα, μάλλον δεν είμαι αρκετά άσχημος για να ζήσω τέτοιο δράμα.»

«Ένα botox session κάθε εξάμηνο και πολύ είναι», όπως είπε και η Ζέτα. (Αφού είδε τα «χάλια» του Μιχάλη.)

Κάπου, Κάπως, Capote.

19 Comments Published by the ibt on Saturday, March 11, 2006 at 6:41 PM.


(Προχθές.)

Της λέω: Θα πάω σινεμά αύριο. Ή Capote ή Walk The Line. Έρχεσαι;
Μου λέει: Ναι, αλλά να είναι μετά τις 21:30 γιατί δουλεύω.
Της λέω: Capote στις 22:20 στο Ideal, Walk The Line στις 23:00 στο Gazarte.
Μου λέει: Γιατί να μην πάμε στο Starcity που δεν έχω πάει;
Της λέω: Γιατί όταν σχολάει η βραδινή η Συγγρού είναι σαν το Harlem.
Μου λέει: Τι είναι το Harlem?
Της λέω: Πατσατζίδικο στα Σεπόλια.

(Εχθές.)

Της λέω: Πάμε;
Μου λέει: Πού;
Της λέω: Προς κέντρο.
Μου λέει: Δε θα πάμε στο Odeoooon?
Της λέω: Δεν είναι τίποτα το φοβερό. Μόνο το βιασμό σου θα θυμάσαι μετά.
Μου λέει: Έεεελα.
Της λέω: Το μ**νι σέρνει...
Μου λέει: Καράβι.

(Πάμε.)

Μου λέει: Ρε συ είναι μεγάλο, τι μου έλεγες;
Της λέω: Αυτή είναι η Εθνική Ασφαλιστική.

(Μπαίνουμε.)

Μου λέει: Αχ βγήκε το «Ροζ Πάνθηρας»;
Της λέω: Over my dead body.
Μου λέει: Να δούμε ό,τι ξεκινάει τώρα.
Της λέω: Θυμάσαι για τι ξεκινήσαμε;
Μου λέει: Μέχρι και Palmie Bistrot έχει! Είναι τέλειο!
Της λέω: Μην αλλάζεις θέμα.
Μου λέει: Capote; Πόσο διαρκεί; Αύριο δουλεύω, θέλω να κοιμηθώ νωρίς.
Της λέω: Προτιμάς να δεις το Χρονικό μιας Χυλόπιτας και να μην κοιμηθείς καθόλου;
Μου λέει: Άντε, χάρη σου κάνω.
Της λέω: Προχώρα.

(Τρώγοντας.)

Μου λέει: Δεν το πιστεύω! Είναι τέλεια εδώ!
Της λέω: Τα Goody’s?
Μου λέει: Ναι, όλα είναι δίπλα μας!
Της λέω: ...
Μου λέει: Είσαι σνομπ.
Της λέω: Καλά δε θα σου χαλάσω την εκδρομή.
Μου λέει: Έχεις δοκιμάσει τα σαρακοστιανά;
Της λέω: Έχω πιει το milkshake ταραμά αλλά δε με ενθουσίασε.

(Στην αρχή της ταινίας.)

Μου λέει: Αυτόν τον ταξιθέτη κάπου τον ξέρω.
Της λέω: Έχει παίξει κάπου;
Μου λέει: Κοίτα να δεις που τώρα όλοι θα είναι νεκροί.
Της λέω: Το έχεις ξαναδει;
Μου λέει: Όχι αλλά είναι gift.
Της λέω: Αν είναι να προβλέπεις πάντα όλη την υπόθεση, είναι κατάρα.
Μου λέει: Το κάνω σε όλες τις ταινίες.
Της λέω: Εγώ μόνο στου Spielberg.

(Στη μέση της ταινίας.)

Μου λέει: Με κατέστρεψες. Είμαι έτοιμη να κοιμηθώ.
Της λέω: Δε σου αρέσει;
Μου λέει: Δυο πούστηδες και μια γεροντοκόρη. Τι με έφερες να δω;
Της λέω: Που να βλέπαμε το Brokeback Mountain.

(Στο τέλος της ταινίας.)

Της λέω: Σου άρεσε;
Μου λέει: Κάτι μου θύμιζε ο δολοφόνος.
Της λέω: Ψάξε στο IMDb.
Μου λέει: ...Το γιο μιας Αλβανίδας πελάτισσας!
Της λέω: Πρέπει να ανοίξεις το δικό σου database.
Μου λέει: Ναι αλλά πώς να το ονομάσω;
Της λέω: IMaDb.
Μου λέει: Δηλαδή;
Της λέω: I’m a dumb bitch.

Pause.

3 Comments Published by the ibt on Tuesday, March 07, 2006 at 1:54 AM.


Δε μπορώ να βλέπω άλλο το blog έτσι. Δεν μπορώ να βλέπω πια τον εαυτό μου έτσι. Σήμερα είμαι χειρότερα από ποτέ. Κολυμπάω σε ένα τεράστιο κενό και πνίγομαι. Φοβάμαι για τα επόμενα. Θα αφήσω το blog για μερικές μέρες, θα μείνω μακριά από τον υπολογιστή. Θα βγω έξω.

Θα κάνω ό,τι μπορώ για να επιστρέψω. Όπως παλιά.

Oscar κωλοφαρδίας.

1 Comments Published by the ibt on Monday, March 06, 2006 at 11:30 PM.

Παρακαλώ τον επόμενο Δήμαρχο Αθηναίων να φροντίσει για κάτι ανάλογο στο Σύνταγμα.

Ο θρήνος για τα Oscar διήρκησε καθ’όλη τη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Απαρηγόρητος για το γεγονός ότι θα έχανα τη live προβολή, δεν είχα αφήσει ώμο για ώμο απαπάριαστο. Είχε περάσει και η προθεσμία για το Στοίχημα και ήμουν σε μαύρα χάλια.

Το βράδυ, δε δίστασα να κλαφτώ και ηλεκτρονικώς καθ’ ότι νταλκάς είναι αυτός, δεν κάνει διακρίσεις. Την ώρα λοιπόν που είχα βάλει κάτω τη Laura και την πιτσιλούσα με τα δάκρυά από τα emoticons, μου έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη, καλώντας με στο σπίτι του V, όπου θα γινόταν ανεπίσημη προβολή και δε χρειαζόταν να ψάξω και για tux βραδιάτικα.

Ο V μένει στην Κηφισίας. Ποτέ δεν πίστευα πως υπάρχουν άνθρωποι που μένουν actually πάνω στην Κηφισίας. Τέλος πάντων, το σπίτι ήταν συμπαθητικό, σε μια παλιά πολυκατοικία, από αυτές που έχεις ουρολόγο και ΩΡΛ στην πόρτα σου. Ανάμεσα στους καλεσμένους βρίσκονταν εξέχουσες προσωπικότητες της ελληνικής blogόσφαιρας και σε κάθε έναν από εμάς αντιστοιχούσαν 1250 γραμμάρια ξηράς τροφής και 800 γραμμάρια coke.

Η τελετή ήταν όπως κάθε χρόνο, ευχάριστη αλλά προβλέψιμη. Το χιούμορ τον κειμένων έχει ευτυχώς αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια κι έτσι τα κύματα ψύχους προέρχονταν μόνο από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα η οποία δημιουργούσε τεχνητό περιβάλλον Βρυξελλών για τον eLawyer.

Ο George Clooney ήταν φαβορί, η Rachel Weisz επίσης (αν και ήλπιζα στην Amy Adams) , η Reese Witherspoon έπρεπε να κρατήσει το μελαχρινό της June Carter, μαζί με το Oscar. Μέσα μου βέβαια ήθελα νικήτρια τη Felicity, διότι τη λυπάμαι. Το έλεγα και στο Γιάννη, η Felicity είναι pity inspiring person. Τη βλέπεις στο DHW όλη μέρα να προσπαθεί να μαζέψει τα αχαλίνωτα τέρατα, άβαφτη, απεριποίητη, λουσμένη στον εμετό και λες «μόνο ένα Oscar μπορεί να τη βγάλει από αυτή τη μιζέρια». Hoffman, Lee και Crush ήταν επίσης δεδομένες νίκες και άνετα θα έβγαζα κι εγώ το μηνιάτικο, αν είχα μυαλό να συμπληρώσω δελτίο.

Finally, I would like to thank V, for this beautiful night, Mrs. Laura, who invited me and eLawyer for telling Mrs. Laura to invite me.

So here we are.

4 Comments Published by the ibt on Sunday, March 05, 2006 at 11:41 PM.

I caught a glimpse, but it’s been forgotten
So here we are again
I made a vow, to carry you home

I figured it out, I can see again.


(Τελικά υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα πρέπει να με ζηλεύετε.)

Πού (δε) θα δω τα Όσκαρ.

6 Comments Published by the ibt on at 1:25 AM.


Σε ένα γράμμα της η Μαίρη με ρώτησε τι θα μου λείψει περισσότερο από τους φίλους που έχασα. Αυτή η ερώτηση (και η απάντησή της) ήρθε σήμερα στο μυαλό μου την ώρα που με λύπη συνειδητοποιούσα πως φέτος δε μπορώ να δω πουθενά τα Oscars! Ξέρω, ακούγεται κυνικό αλλά αποδεικνύει πόσο επιφανειακές είναι οι φιλίες (μου). Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε βρίσκω ανήθικο δηλαδή το να βρισκόμαστε δίπλα σε ανθρώπους που μας βοηθούν να απαλλαγούμε από την πλήξη, ενώ ταυτοχρόνως τους προσφέρουμε ανάλογες «υπηρεσίες». Απλώς θα πρέπει να γνωρίζουμε από την αρχή τι περιμένουμε από αυτές τις σχέσεις, τίποτα περισσότερο δηλαδή από μερικές βραδιές τηλεοπτικής ή κινηματογραφικής ευτυχίας.

Για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, του υποσχέθηκα πως με την πρώτη ευκαιρία θα κάνω ένα μεγάλο black tie πάρτυ, με μια τεράστια οθόνη, άφθονη ματαιοδοξία και fingerfood. Οι καλεσμένοι μου θα έρχονται με λιμουζίνες και θα φωτογραφίζονται στο κόκκινο χαλί μου. Στη συνέχεια θα κάθονται σε αναπαυτικούς καναπέδες και ημίγυμνα μοντέλα θα τους προσφέρουν Dry Martini. Έτσι, θα βλέπουμε όλοι μαζί την απονομή τρώγοντας σοκολατένια αγαλματίδια, βάζοντας στοιχήματα και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα.

Μετά όμως σκέφτηκα πως ποτέ μου δε θα έχω τόσους γνωστούς, ικανούς να γεμίσουν ένα δωμάτιο και αυτομάτως αθέτησα την υπόσχεσή μου. Έσπευσα όμως να την αντικαταστήσω με μία ομορφότερη, πιο ζεστή και εφικτή φαντασίωση:

Βουλιαγμένος σε μια πολυθρόνα, φορώντας πιτζάμες, αγκαλιά με ένα bucket popcorn και μία δίλιτρη coke, κάποιο Μάρτιο στο σπίτι μου, μακριά από οικογένεια και φίλους. Βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει από το παράθυρο μου, να με πάρει ο ύπνος. Κι ας είναι η μέρα που δε θα ξαναξυπνήσω.

Staring at the sun.

0 Comments Published by the ibt on Friday, March 03, 2006 at 4:00 PM.


15:11 Οι σχέσεις μου με τον ήλιο αποκαταστάθηκαν. Ωραία μέρα.

Όποιος τη νύχτα περπατεί.

11 Comments Published by the ibt on at 1:32 AM.


Απόψε είχα βγει στους δρόμους. Έψαχνα εφημερεύον φαρμακείο. Τις λίγες φορές που βγαίνω πλέον έξω, καταλαβαίνω πόσο σκατά τα έχω κάνει στη ζωή μου. Γιατί τότε μόνο συνειδητοποιώ ότι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου, έξω από τους τοίχους του δωματίου μου, υπάρχει ένας κόσμος που καθημερινά ζει και εξελίσσεται ενώ εγώ σαπίζω απέναντι από 1600X800 pixels. Ναρκωμένος στη φωλιά μου, αδιαφορώ για τα πάντα. Αν συνεχίσω έτσι, σύντομα θα ξεχάσω να περπατάω και να αναπνέω.

Στο iblog πλέον γράφω με το ζόρι. Μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσω τους τακτικούς αναγνώστες. Δεν έχω τίποτα να γράψω. Κάποτε έγραφα για τη ζωή μου. Τώρα το blog είναι η ζωή μου. Το blog, το internet και το computer. Τίποτα πιο πέρα.

Φυσικά για όλα αυτά φταίω μόνο εγώ. Και το αναγνωρίζω. Μέσα όμως στην τρύπα που έχω πέσει, όλα είναι σκοτεινά και μαύρα. Η έξοδος μοιάζει να βρίσκεται πολύ ψηλά για να τη φτάσω. Κανείς βέβαια δεν πρόκειται να με βγάλει από αυτήν, όσο κι αν φωνάξω, όσο κι αν κλαφτώ στο blog μου.

Πώς ζούσα όμως παλιότερα; Πώς είναι αυτό το «φυσιολογικό» που επιζητώ και θέλω να ξαναζήσω; Μήπως τελικά η ζωή είναι τόσο βαρετή από τα 18 και μετά, και πρέπει να αρχίζω να συμβιβάζομαι; Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως αυτό που ζω δεν είναι αληθινό. Πως χρειάζομαι ένα γερό χαστούκι για να ξυπνήσω.

Από αύριο αρχίζω να ψάχνω στα σοβαρά δουλειά. Και ελπίζω η αναζήτηση εργασίας να έχει βαρύ χέρι.

Δε μπορώ τώρα, πλένω πιάτα.

15 Comments Published by the ibt on Thursday, March 02, 2006 at 1:04 AM.


Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως μια τηλεοπτική σειρά μπορεί να γίνει τόσο addictive. Τη συγκεκριμένη, είχα αρχίσει να τη βλέπω στην Κρατική, αλλά συνεχώς ξεχνούσα τις ώρες προβολής με αποτέλεσμα να χάνω, στην κυριολεξία, επεισόδια. Άσε που η μετάφραση του τίτλου έμοιαζε με αυτές των ηλίθιων ταινιών, τύπου Rob Sneider, και μου γύριζε το μάτι ανάποδα στα διαφημιστικά.

Την ημέρα που ο Γιάννης μου έδωσε τις δύο πρώτες seasons, άρχισα να είμαι ασυνεπής απέναντι στο iblog και σ’ όλες τις άλλες δραστηριότητες της ζωής μου (φαγητό και ύπνο). Ξεκίνησα να φρεσκάρω τα επεισόδια που είχα ήδη δει και τελικά κατέληξα να τα ξαναβλέπω (ολόκληρα) με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν την επομένη συνέχισα στα καινούρια, παραδόθηκα ολοκληρωτικά. Ξεκινούσα μεσημέρι και τελείωνα μεσάνυχτα! Δεκάδες σαραντάλεπτα επεισόδια βλέπονταν μονορούφι, μέχρι που ο ίδιος επέβαλα στον εαυτό μου να σταματήσει. Όσο η εξέλιξη προχωρούσε, τόσο αυξανόταν το ενδιαφέρον και η απληστία μου.

Ήδη τελείωσα την πρώτη season και έχω ενθουσιαστεί. Αφού κάθε φορά που ακούω το theme νιώθω ευτυχισμένος! Ανυπομονώ να τελειώσω το γράψιμο για να ξεκινήσω τα επόμενα επεισόδια. Δεν ξέρω τι με συναρπάζει περισσότερο στo Desperate Housewives. Η κινηματογραφική του σκηνοθεσία, το σενάριό του (που πιο-σατανικό-δεν-πάει), οι χαρακτήρες; Ξέρω, ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά στην προκειμένη το εννοώ. Είναι ένα από τα καλύτερα τηλεοπτικά προϊόντα που έχω δει ποτέ.

Και στην Ελλάδα ο κόσμος ασχολείται με το «Παρά πέντε»… Give me a break.




 

Powered by Blogger.