Βαλίτσες με ροδάκια.

21 Comments Published by the ibt on Friday, March 30, 2007 at 6:32 PM.


Παλιότερα, αντιλαμβανόμουν τον ερχομό των γιορτών με την όσφρηση. Δεν ήταν η πρώτη αίσθηση που ερχόταν σε επαφή με την εκάστοτε γιορτή, ήταν όμως η σημαντικότερη. Φρεσκοκομμένο έλατο και ζεστά μελομακάρονα τα Χριστούγεννα, τσουρέκια και ξύδι από το βάψιμο των αυγών το Πάσχα (μπλιαχ). Με μία βαθιά ανάσα έμπαινα πάντα στο πνεύμα των γιορτών και η διάθεσή μου άλλαζε ξαφνικά προς το καλύτερο (Χριστούγεννα) ή προς το πιο μίζερο (Πάσχα). Φέτος, ζώντας πολύ μακριά από το σπίτι κι από οτιδήποτε παραδοσιακό, δεν πήρα μυρωδιά καμία γιορτή. Αντ' αυτού, άρχισα να την ακούω. Όσο οι γιορτές πλησιάζουν κάθε φορά, τόσο το δωμάτιό μου στη Ραχούλα γεμίζει από τον πιο μαγικό και ελπιδοφόρο ήχο: τον ήχο που ακούγεται σε αεροδρόμια, σταθμούς τρένων, λημάνια και φωνάζει "ταξίδι", τον ήχο της βαλίτσας με ροδάκια!

Τις μέρες πριν φύγω από την Αγγλία δεν κοιμάμαι πολύ. Είτε είμαι στο MSN με την Άννα και υπολογίζουμε το χρόνο που απομένει σε ημίωρα, λεπτά ή δευτερόλεπτα, είτε ανιχνεύω δεκάδες φορές (κυκλικά) το κελί μου για να βρω αυτό που "σίγουρα έχω ξεχάσει" να βάλω στη βαλίτσα. Όταν πέφτω στο κρεβάτι στριφογυρίζω μέχρι τα ξημερώματα οπότε και τα πρώτα ροδάκια αρχίζουν να κυλούν. Αυτά είναι είναι τα τσουρέκια μου για φέτος: κυκλικά, συμπαγή και θορυβώδη. Και κάθε φορά που αρχίζου να ηχούν στο πλακόστρωτο, το σπίτι μου μοιάζει ένα βήμα πιο κοντά.

Τα δικά μου ροδάκια ήχησαν το πρωί της Τετάρτης. Ξεκίνησα από τη Ραχούλα στις 10:30 με έναν θολό από την αϋπνία ενθουσιασμό και έφτασα στο Gatwick στις 13:00. Η Άννα -παραδοσιακά- για να μου τη σπάσει είχε πετάξει από Heathrow μία ώρα νωρίτερα. Υπερήφανος για το ότι για πρώτη φορά κατάφερα να φτάσω στο check in την ώρα που υποτίθεται θα άνοιγε και χαρούμενος με τη σκέψη και την πεποίθηση πως θα ήμουν στο Boarding Group A, έδωσα το διαβατήριό μου στον τσεκαδόρο για να πάρω πίσω με απογοήτευση το boarding pass με βαθμό μερικώς καλώς (D) και διαγωγή κοσμία.

[Για όσους δεν έχουν πετάξει με EasyExStelios, εξηγώ: Οι θέσεις στα αεροσκάφη της συγκεκριμένης εταιρία (και των περισσοτέρων low-cost airlines) δεν είναι αριθμημένες. Κάτι σαν το μετρό δηλαδή, αν βρεις κάθεσαι. Με αυτόν τον τρόπο η Easy κερδ-easy πολύτιμο χρόνο στο έδαφος αφού δεν υπάρχουν καθυστερήσεις τύπου "πού είναι το 16C; / μαντάμ, κάθεστε στη θέση μου / αχ καλέ κύριε, μπορείτε να πάτε πίσω για να έρθει δίπλα η φίλη μου, αυτή η κοπελιά με το ροζ τσαντάκι εκεί κάτω -ποια; -αυτή καλέ που σας κουνάει το χέρι / μπορείτε να μου δώσετε παράθυρο γιατί ζαλίζομαι και θέλω να με φυσάει;" κλπ. Οι επιβάτες από την άλλη κερδίζουν ένα ακόμη άγχος: το "να μπω πρώτος για να πιάσω καλή θέση¨. Για έναν άυπνο φοιτητή ή για έναν κουρασμένο γυφτογιάπη, η καλή θέση βρίσκεται σε οποιοδήποτε παράθυρο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ένα ανθρώπινο κρανίο ούτως ώστε να προκληθεί ύπνος. Στις υπόλοιπες θέσεις, ξεχάστε το. Εκτός κι αν είσαι φακίρης και έχεις εκπαιδευτεί στον ύπνο σε position S - γόνατα σπασμένα, κώλος τουρλωτός, κεφάλι τραπεζάκι (προσοχή στο σάλιο). Προκειμένου να αποφευχθούν ποδοπατήματα και μαλλιοτραβήγματα για τις καλές θέσεις, επινοήθηκε το Speedy Boarding και τα Boarding Groups. Το πρώτο είναι η business class των φτωχών, ένα χαρτί Α4 που τυπώνεις σπίτι σου για να δείξεις πως πλήρωσες (!) την πρωτιά σου στην επιβίβαση και τώρα έχεις να σκοτωθείς μόνο με άλλους 3-4 μαλάκες που πλήρωσαν επίσης 15-20 λίρες για αυτό το προτέρημα. Οι υπόλοιποι επιβάτες -αναλόγως με το πόσο νωρίς έκαναν check in- κατατάσσονται σε boarding groups - κοπάδια που καλούνται από τα μικρόφωνα όταν έρθει η σειρά τους. Ουφ, μεγάλη παρένθεση.]

Προφανώς, οι Ελληνάρες έχουμε για role models τις θείες που πάνε στο ΙΚΑ από τις 4 το πρωί για να δώσουν το "ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ" και τις άλλες που μαλλιοτραβιούνται για να κοινωνήσουν στις guest εμφανίσεις του Χριστόδουλου στις διάφορες ενορίες. Διότι δεν εξηγείται αλλιώς το ότι δύο ώρες πριν την πτήση μπήκα στο τελευταίο boarding group! Εκτός κι αν πια όλοι ταξιδεύουν με χειραποσκευές και τσεκάρουν online. (Που δεν παίζει.) Απογοητευμένος λοιπόν για το ότι δε θα κοιμόμουν τελικώς, ξεκίνησα για τον έλεγχο ασφαλείας. Με ρώτησαν 4000 φορές αν έχω πάνω μου υγρά, μου έκανε τρομερή εντύπωση το ότι για πρώτη φορά δε μας ανάγκασαν να βγάλουμε παπούτσια και μασαζοκορσέδες και επίσης το ότι πέρασα με πορτοφόλι και κινητό στα χέρια (!) και το μηχάνημα δε χτύπησε! Αφού ξόδεψα ό,τι £ μου είχε ξεμείνει στα μαγαζιά του South Terminal, κάθισα απέναντι από μία οθόνη, πανέτοιμος για την ανακοίνωση της πύλης. Περίμενα, το μάτι έκλεινε, η βαρύτητα τραβούσε το κεφάλι προς τα κάτω μέχρι ξαφνικά να ξυπνήσω για να το ξανασηκώσω. Περίμενα κι άλλο, βουτιά, ξύπνημα. Δεκαπέντε λεπτά πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση ανακοινώθηκε καθυστέρηση μιας ώρας. Το πόσες χριστοπαναγίες άκουσα γύρω μου δε λέγεται! Ξαφνικά μύρισε Ελλάδα! Βουτιά στον ύπνο, ξύπνημα, βουτιά και ξαναξύπνημα. Σε κάποια στιγμή το κεφάλι μου βρήκε ένα στοιχειώδες balance και δεν ξανάπεσε από τη θέση του. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμήθηκα αλλά όταν άνοιξα έντρομος τα μάτια μου, η πύλη είχε ανακοινωθεί και άρχισα να τρέχω σαν τρελός μέσα στον ύπνο μου για να προλάβω.

Τελικά έφτασα από τους πρώτους κι έτσι πήγα και χώθηκα κοντά στη φυσούνα, σαν την γριά που πάει πίσω από τον ψάλτη για τη Θεία Κοινωνία που αναφέραμε παραπάνω. Περίμενα προσπαθώντας να μην κοιμηθώ μέχρι να ακούσω την αναγγελία για το Speedy Boarding, το group A, το Β, το C και τελικά το D. Έτρεξα προς το αεροπλάνο και αφού πέρασα το τράφικ της φυσούνας πήγα στο βάθος κήπος της καμπίνας όπου δεν είχε πήξει ακόμα. Με μεγάλη μου έκπληξη βρήκα μια θέση σε δεξί παράθυρο την οποία προφανώς είχαν σνομπάρει λόγω ("κατηγορίας") φτερού. Έβαλα τσάντες, χέρια, πόδια και αυτιά για να την κατοχυρώσω και στο καπάκι ήρθε ένας άλλος φοιτητής για να πιάσει τη θέση του διαδρόμου. Ωραία λέω, νορμάλ άνθρωπος, θα κοιμηθώ. Τι το 'θελα... Σκάει μάνα με μωρό βυζανιάρικο και μπαίνει στη θέση ανάμεσα. Με το αεροπλάνο ακόμα στο έδαφος κι εμένα να προσπαθώ να βουλιάξω τη μούρη μου στο μπουφάν για μην ακούω τα κλάματα, ξεκίνησε ο θηλασμός! Ο άλλος φοιτητής είχε εξαφανιστεί σε χρόνο dt και αντικατασταθεί από τον πατέρα του μωρού. Απογείωση.

Όταν ίσιωσε το αεροπλάνο και είπα "επιτέλους θα κοιμηθώ" το μωρό που είχε σταματήσει να κλαίει, είπε να ασχοληθεί μαζί μου. Άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά, τις μπλούζες και το μπουκάλι με το νερό. Μετά δε θυμάμαι τι έγινε. Γύρισα πλευρό και όταν ξύπνησα ήταν νύχτα. Ξύπνησα μάλιστα από την αίσθηση ότι κάποιος μου πιάνει τον κώλο! Γυρνάω λοιπόν κι αντί για το μωρό βλέπω τον πατέρα να έχει έρθει δίπλα και να παίζει με το λαπτοπ. Κάθε φορά λοιπόν που πατούσε πλήκτρα IOP / JKL /NM,. / μου έριχνε και μία με τον αγκώνα. Του έριξα ένα βλέμμα πρησμένο πλην δολοφονικό και ξαναγύρισα να κοιμηθώ. Μάταια.

Είπα λοιπό να δω Simpsons μέχρι να φτάσουμε. Έβγαλα λάπτοπ, το άναψα, διάλεξα επεισόδιο και πριν να ακούσω την τελευταία ατάκα του Hommer είχαμε αρχίσει κάθοδο. "@&$^*%^" Στο Βενιζέλο, καθώς κατεβαίναμε από το αεροπλάνο μας μούτζωναν μέσα από τις τζαμαρίες αυτοί που περίμεναν το -κατά μία ώρα καθυστερημένο- αεροπλάνο για να φύγουν στον καπάκι. Έξω με περίμενε η TXT και η m. (μα τι ονόματα είναι αυτά ρε παιδιά;) με ολοκαίνουρια λιμουζίνα περικαλώ, κοντέρ παρθένο, στα 50km και ναϋλα ακόμα στα καθίσματα! (Καλορίζικον και ευχαριστώ για το chauffeurιλίκι.) Έμεινα να κοιτάω πάλι την Αθήνα σα χαζός από το παράθυρο, με το ίδιο ακριβώς συναίσθημα επιστροφής. Αυτό που ξεκινάει από τα ροδάκια στην Αγγλία και ολοκληρώνεται με το ζεστό φαγητό της Ελληνίδας Μάνας που σου μετράει τις μπουκιές στο τραπέζι της κουζίνας.

Branding Britain.

27 Comments Published by the ibt on Thursday, March 15, 2007 at 8:46 PM.


Το Πανεπιστήμιό μας σε συνεργασία με τη Nuova Accademia Di Belle Arti Milano, διοργανώνει φέτος το καλοκαίρι ένα course με θέμα "Branding Britain". Στο πλαίσιο αυτού φοιτητές από την Ευρώπη (όχι εμείς, εμείς θα διακοπάρουμε στην Αθήνα) θα κληθούν να πλάσουν ένα image για τη χώρα που θα τους φιλοξενεί και να το πουλήσουν στον "πελάτη".

Ό,τι λοιπόν θα κάνουν οι άλλοι σε 9 μέρες τον Ιούλιο, εμείς έπρεπε να το κάνουμε σε τέσσερις ώρες, την περασμένη Παρασκευή. Ο καθηγητής, προκειμένου να συλλέξει δείγματα δουλειάς για το καλοκαιρινό course, μας έδωσε το brief στις 11 το πρωί και όρισε deadline την 3η μεσημβρινή. Έντρομοι χωριστήκαμε σε ομάδες για να προλάβουμε.

[Οι ομάδες: Τα περισσότερα briefs απαιτούν ομαδική δουλειά γιατί καλώς ή κακώς έτσι δουλεύει η βιομηχανία. Η βιομηχανία όμως είναι και αιματοβαμένη από τον ανταγωνισμό, τον οποίο δυστυχώς εμείς στο course υιοθετήσαμε πολύ πριν το team spirit. Έτσι κάθε παρουσίαση είναι ευκαιρία για μαχαιρώματα και μπιστολιές όχι μόνο εκτός αλλά και εντός των ομάδων. Οι ομάδες αυτές είναι σχεδόν πάντα ίδιες αφού συντίθεται από τις εκάστοτε αδίστακτες κλίκες του Advertising. Κουρασμένος από την κλίκα Matt&Dave που δεν είναι και η πιο παραγωγική, άρχισα από το δεύτερο εξάμηνο να δοκιμάζω άλλες ομάδες προς αναζήτηση ταύτισης ιδεών και αισθητικής. (Ναι, καλά...) Το γεγονός όμως ότι είμαι International με κάνει παρείσακτο στις περισσότερες από αυτές και η γνώμη μου συνήθως γράφεται σε υπερήφανους βρετανικούς όρχεις. Έτσι, στις παρουσιάσεις, φαίνομαι ένα άβουλο εισαγόμενο κομμάτι μετριότητας και η μόνη μου ευκαιρία να δείξω τις πιθανά καλές ιδέες μου, είναι στις ατομικές εργασίες που σπανίζουν. Τελευταία βέβαια προσπαθώ να χώνομαι στις ομάδες με άλλον έναν International (τρεις είμεθα όλοι κι όλοι) για να λαμβάνω περισσότερης ανοχής. Κι έτσι συμβαίνει συνήθως.]

Αυτή τη φορά ήμουν στην πιο πολυπολιτισμική ομάδα που θα μπορούσε να φτιαχτεί. Και αυτό ήταν μεγάλο πλεονέκτημα σε ένα τέτοιο brief που ετίθεντο θέματα κουλτούρας και εθνικότητας. Την ομάδα μου λοιπόν αποτελούσαν μια κωλοπετσωμένη chavy Αφροβρετανίδα που έκανε τον leader χωρίς να της το ζητήσει κανείς, μια Ινδοβρετανίδα (της ίδιας κλίκας) που υποστήριζε την προαναφερθείσα κρατώντας της τα @@, μια συμπαθέστατη Βουλγάρα που μας ήρθε μόλις στο course κι ένας Έλληνας, αχαρακτήριστος. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι σημαίνει η Βρετανία για καθένα από εμάς. Εγώ είπα "ευκαιρία", η βουλγάρα είπε "σπουδές", η Chav είπε ότι "έχουμε λαμπρή ιστορία" (την οποία ανέφερε συνεχώς όχι σαν history αλλά ως heritage) και η Ινδοβρετανίδα είπε clubbing! "Η Βρετανία είναι clubbing"...

Εφόσον είδαμε ότι ο καθένας βαράει το βιολί του, αποφασίσαμε να ορίσουμε ένα κοινό παρονομαστή στην καμπάνια (UK: Have it your way.) και να δουλέψουμε ξεχωριστά, αναδεικνύοντας τη διαφορετικότητά μας. Ακόμα κι έτσι ήλπιζα πως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αξιοπρεπές. Μόλις όμως άκουσα την Chav να λέει "Όχι Σκοτία, η Σκοτία δεν είναι Βρετανία" έχασα κάθε ελπίδα.

Είχαμε χάσει ήδη μια ώρα στο brainstorming κι έτσι έτρεξα σπίτι για να ξεκινήσω τη δουλειά. Πρόλαβα να φτιάξω ένα logo για το brand, ένα poster για την αγγλική γλώσσα και μια καταχώρηση για τις ευκαιρίες καριέρας που προσφέρει η χώρα. 15 λεπτά πριν την παρουσίαση συνάντησα την υπόλοιπη ομάδα για να χώσουμε όλο τον αχταρμά σε ένα keynote και να παρουσιάσουμε. Με έκπληξή μου είδα ότι το μόνο που είχαν κάνει ήταν να βρουν φωτογραφίες φρυγανικής ποιότητας από το Google Images και να τις βάλουν σε ένα powerpoint με τόσο άτακτο τρόπο, συνοδευόμενες από τόσο άσχημες και τεράστιες γραμματοσειρές που προκαλούσαν ίλιγγο. Η Chav έφτιαξε πάνω σε ψηφιακό πάπυρο το γενεαλογικό δέντρο του Windsor από τον Πρώτο Henry μέχρι τον Κάρολο της Καμίλας και η φίλη της προετοιμαζόταν να μιλήσει για το Αγγλικό φαγητό που κάνει τη Βρετανία να ξεχωρίζει, το Κάρυ! Η τρίτη είχε κάνει επίσης σημαντικό progress κατεβάζοντας το logo του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Έδωσα τη δουλειά μου στην Chav η οποία άνοιξε τα αρχεία και με κοίταξε με ένα τόσο τσαμπουκαλέ βλέμμα τύπου "Don't mess wit me, man". Το μόνο που βρήκε να πει είναι: "Γιατί είναι ροζ;" Με όση ψυχραιμία μου απέμεινε της απάντησα "δεν είναι ροζ, είναι magenta". "Το ίδιο πράγμα είναι" αποκρίθηκε με μια ψεύτικη αδιαφορία και έβαλε τα αρχεία στο presentation. Όταν η φίλη της τόλμησε να πει καλή κουβέντα, η Roxxie γύρισε και της είπε "τα δικά του είναι ψυχρά, τα δικά σου είναι πιο προσωπικά". Το λογότυπό μου -τι πρωτότυπο- απορρίφθηκε και η δουλειά μου μπήκε τελευταία στην παρουσίαση. "Τόσο το καλύτερο", σκέφτηκα. Θα έκανα φινάλε και μάλιστα με μαχαίρια κι εγώ, αφού έτσι αποφάσισαν να παίξουν το παιχνίδι...

Στις 3 φτάσαμε στην αίθουσα για τις παρουσιάσεις όπου είδαμε τα τέρατα: Από το σλόγκαν "Πού αλλού στον κόσμο μπορείς να βρεις ζεστό κεμπάπ στις 3 το πρωί;" μέχρι διαφημίσεις για τις παραλίες της Βρετανίας!!! Μου φαίνεται δεν είχε κανείς επίγνωση για το τι είναι η Βρετανία, ποια τα πράγματα που την κάνουν να ξεχωρίζει και πρέπει να προωθηθούν. Είναι σαν να βγω εγώ και να διαφημίσω την Ελλάδα σαν το απόλυτο μέρος να κάνεις καριέρα και Snowboarding. Μια κοπέλα μόνο είπε σωστή κουβέντα: "Στη χώρα αυτή μπορείς να πιεις μέχρι να κάνεις εμετό πάνω σου".

Όταν ήρθε η σειρά μας, σηκωθήκαμε και βάλαμε μπρος το PPS. Άρχισαν οι τρεις κοπέλες να λένε, να λένε και να δείχνουν slides με τίτλους, γραμμένους με τη γνωστή φρικαλέα γραμματοσειρά. Ο καθηγητής λοιπόν με κοιτούσε συνεχώς επειδή δεν είχα βγάλει άχνα. Το υπόλοιπο Advertising από κάτω είχε σταυρώσει τα χέρια προτάσσοντας τους αγκώνες του και τα κοφτερά του δόντια. Το bitching είχε αρχίσει για τα καλά κι εγώ προσπαθούσα με το βλέμμα μου να δείξω ότι απείχα από αυτό που παρουσιάζαμε. "Δεν τις ξέρω τις κοπέλες". Στο πρώτο μου slide άρχισα με τρεμάμενη φωνή να τους εξηγώ γιατί η αγγλική γλώσσα είναι τόσο σημαντική για τον κόσμο, ακόμα κι αν εκείνοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει (διότι απλώς δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται στον υπόλοιπο πλανήτη). Όπως επίσης και για την ξεχωριστή τους προφορά στην οποία επικεντρώνεται και η διαφήμιση. Εκεί κατάλαβα ότι άρχισαν να με χάνουν. Ο καθηγητής ρώτησε τι γράφει ο τίτλος! "The rain in spain. It's written with phonetics" του απάντησα μουδιασμένος. Άργησε λίγο αλλά ευτυχώς το κατάλαβε. "That's really cool" μου είπε και έτρεξα να μαζέψω όλα τα εύσημα, πετώντας ένα "thank you" για να "κατωχυρώσω" τη δουλειά μου, κοιτάζοντας ταυτόχρονα με ένα ειρωνικό χαμόγελο εκδίκησης την Roxxie. Οι από κάτω όμως δεν πήραν χαμπάρι και άρχισαν με ρωτάνε αν είναι Ελληνικά (!) και τι είναι τα phonetics. Τους δικαιολόγησα βέβαια, γιατί σίγουρα δεν τα χρειάστηκαν ποτέ. Τις απορίες τους τις εξέλαβα ως επιτυχία, όπως και το γεγονός ότι δε μου είπε κανείς καλή κουβέντα εκτός του καθηγητή και του Matt, όταν τελειώσαμε. Οι υπόλοιπες στην ομάδα με κοιτούσαν έτοιμες να με σκοτώσουν και αυτό μου δημιούργησε ένα αίσθημα απόλυτης καύλας, αν μου επιτρέπετε. Όπως είπε και η Νικόλ, είναι τρομερά ερεθιστικό να ξέρεις πως οι άλλοι αρχίζουν να σε φοβούνται.

Η Roxxie δε μου είπε κουβέντα μετά την παρουσίαση. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως μόνο ως κωλόπαιδο επιβιώνεις στη διαφήμιση και έτσι θα πορευτώ από δω και στο εξής. Διότι αν πάω με το σταυρό στο χέρι, το οποιοδήποτε ταλέντο μου θα χαθεί πίσω από πρόστυχες serif γραμματοσειρές.

Disclaimer: Το post αυτό και η διαφήμιση που ανέβασα δεν αποσκοπούν στη επίδειξη των ικανοτήτων μου. Δεν έχω σκοπό ούτε και λόγο να κάνω show off στο blog μου,το βρίσκω εξάλλου τελείως άκομψο. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύω πως έχω μεγάλο ταλέντο στη διαφήμιση ούτε στο ότι θα πετύχω σε αυτόν τον τομέα. Ο λόγος που έγραψα για το συγκεκριμένο συμβάν είναι γιατί ένιωσα για πρώτη φορά δικαιωμένος και σημαντικός, πράγμα που έφτιαξε την κακή διάθεσή που είχα τελευταία.

(Ζήλεια) Ψώρα.

11 Comments Published by the ibt on at 6:36 PM.

Πριν από λίγο γύρισα από ένα φοβερό τριήμερο στο Λονδίνο. Για αυτό μπορείτε να ζηλέψετε. Ανοίγοντας όμως την πόρτα του σπιτιού, είδα μια ανακοίνωση από το Accommodation Office που ενημερώνει για παρουσίαση κρουσμάτων "scabies" στο Student Village. Επειδή το λεξιλόγιό μου δεν έχει προχωρήσει στην παθολογία (ακόμα), από τα συμφραζόμενα φαντάστηκα πως η ανακοίνωση αυτή αναφερόταν σε (μουνό)ψείρες. Μόλις τώρα όμως είδα με έκπληξη στο λεξικό πως ΠΙΑΣΑΜΕ ΨΩΡΑ! Δεν ξέρω πόσο θα πρέπει να ανησυχώ και δεν έχω ιδέα αν η εξάπλωση προκλήθηκε από τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής στις εστίες. Τη λέξη ψώρα πάντως την είχα ακούσει μόνο μέσα από διηγήσεις για την Κατοχή κι έχω αρχίσει να προβληματίζομαι.

Πάω λοιπόν να μάθω πως μεταδίδεται, αν πρέπει να αγοράσω σκάφανδρο για να πηγαίνω στα μαθήματα κι αν πρέπει να βράσω τα σώβρακά μου σε παγανιστική τελετή σε ξέφωτο του πάρκου της Ψωροκώσταινας.

A tribute to Coca Cola.

24 Comments Published by the ibt on Friday, March 02, 2007 at 8:51 PM.


Σήμερα κλείνω σαράντα και κάτι μέρες χωρίς Coca Cola. Και για να είμαι ειλικρινής, μου λείπει πολύ. Όχι γιατί είμαι εθισμένος, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι γύρω μου, αλλά γιατί πραγματικά απολάμβανα αυτή την κακή μου συνήθεια. Και θα την απολάμβανα ακόμα αν κάποιος δε με είχε υπνωτίσει για να μου σφηνώσει στο μυαλό ενοχές και συνήθειες ανορεξικής γκόμενας - υστερικού γυμναστή.

Για πάνω από δέκα χρόνια η Coca Cola ήταν για μένα το απαραίτητο συνοδευτικό κάθε φαγητού. Σπάνια την έπινα ξεροσφύρι. Λειτουργούσε όπως λειτουργεί το ψωμί για κάποιους: Χωρίς αυτήν, δεν πήγαινε μπουκιά κάτω. Έτσι, από την οικογένεια μέχρι και τους φίλους, όλοι ήξεραν και έφερναν στο τραπέζι ένα κουτάκι από το "νέκταρ της Atlanta¨ αποκλειστικά για μένα. Παρόλα αυτά, δεχόμουν συνεχώς κριτική για αυτό το κουτάκι, κυρίως για το ότι δεν περιείχε και το πιο υγιεινό ποτό που μπορεί να υπάρξει. Κριτική από άτομα αλκοολικά (συγκάτοικοι), από άτομα που τρώνε ό,τι πιο ψεύτικο και φτηνό πωλείται στα ράφια των σούπερ μάρκετ (Άγγλοι φίλοι) καθώς και από καπνιστές. Give me a break.


Για τον "κλάδο" μου πάλι, η Coca Cola είναι κάτι περισσότερο από ένα αναψυκτικό. Είναι ένα σύμβολο που εκπέμπει τόσο δέος, όσο το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι. Ένα σύμβολο ανεπανάληπτης επιτυχίας, συνώνυμο του καπιταλισμού και της δύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι σαφώς το πιο επιτυχημένο brand όλων των εποχών, η συσκευασία του αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σχήμα του πλανήτη και για παραπάνω από έναν αιώνα παραμένει ανεπηρέαστο από το χρόνο. Ακόμα κι από την κορυφή, η καμπάνιες της Coca Cola συνεχίζουν να αφήνουν ιστορία και να αποτελούν αντικείμενο μελέτης για τους επίδοξους διαφημιστές - καλή ώρα.

Δέκα χρόνια λοιπόν έπινα Coca Cola σχεδόν καθημερινά. Ακούγεται λίγο υπερβολικό, παρόλα αυτά ήμουν πάντα συνετός στην χρήση Της και ελάχιστες φορές είχα ξεπεράσει τα 500ml ημερησίως. Δεν είχα κανένα πρόβλημα στην υγεία μου και η σωματική μου μάζα ήταν πάντα σε ιδανικά επίπεδα. Ελάχιστες φορές δοκίμασα υποκατάστατα Αυτής όπως Coca Cola Light και φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν αγόρασα συνειδητά το μεγαλύτερο κακέκτυπό Της που ακούει στο όνομα Pepsi. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι συλλέκτης μπουκαλιών και αλουμινένιων κουτιών της Coca Cola, έχοντας αρκετές συσκευασίες από διάφορες χώρες και εποχές.

Είναι αλήθεια πως η γεύση της Coca Cola αλλάζει από χώρα σε χώρα. Προσωπικά, χρειάστηκα αρκετό καιρό για να συνηθίσω την Coca Cola της Βρετανίας καθώς είναι πιο γλυκιά από την Ελληνική και θυμίζει Coca Cola Light. (Ιχ.) Η παράξενη αυτή γεύση ήταν ένας από τους λόγους που εδώ και ένα μήνα απέχω από την κατανάλωσή Της. Οι Βρετανοί που γνωρίζω δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την Coca Cola. Ίσως επειδή δεν βάζουν τίποτα πάνω από την μπύρα. Παρόλα αυτά, νιώθω υπερήφανος που μύησα τους Matt και Dave σε Αυτήν, οι οποίοι βλέποντάς με να πίνω καθημερινά και επηρεασμένοι από τα case studies πάνω σε Αυτήν, άρχισαν από τον Οκτώβριο να Την καταναλώνουν φανατικά. Βέβαια εκείνοι, ως καταπιεσμένα 18χρονα, πέρασαν στο άλλο άκρο, την κατάχρηση, και έφταναν να πίνουν 8 με 10 κουτάκια καθημερινά! Έτσι, έφτασα κι εγώ στο σημείο να κράζω τον Dave, ο οποίος μου έδειχνε γεμάτος υπερηφάνια τα χέρια του να τρέμουν μετά από κατανάλωση 3.3 λίτρων!

Taste the coke side of view.Diving
Μέσα στον ενθουσιασμό για την καινούρια τους συνήθεια, οι Matt και Dave άρχισαν να κρατούν κάθε κουτάκι Coca Cola που έπιναν. Μια αρκετά βρωμερή συνήθεια η οποία δεν άργησε να κάνει την κουζίνα τους να κολλάει από τη ζάχαρη. Οι καθαρίστριες τους έδωσαν τελεσίγραφο για την απομάκρυνσή των κουτιών κι έτσι δύο τεράστια τσουβάλια με άδεια κουτάκια μεταφέρθηκαν κάτω από το κρεβάτι του Dave!

Όσο οι συσκευασίες πολλαπλασιάζονταν και αφού πλησιάζαμε στα Χριστούγεννα, έριξα την ιδέα να φτιάξουμε ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο από το ποτό που επηρέασε όσο κανένα άλλο αυτή τη γιορτή. Έτσι, φέραμε τα τσουβάλια και τα αδειάσαμε στο πάτωμα της κουζίνας. Το θέαμα ήταν εκπληκτικό! Η κουζίνα είχε στρωθεί από κατακόκκινα γυαλιστερά κουτάκια που έμοιαζαν περισσότερο με χαλί της Μιραράκη παρά με σκουπίδια. "This is Heaven" ψέλλισε ο Matt και έπεσε να κολυμπήσει.

Black HoleEndless SeaScooby & Gorilla drink coke!Swimming2 lt
Τα κουτάκια δεν έγιναν ποτέ Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ελλείψη εξοπλισμού συγκόλλησης και γενικότερης διάθεσης. Ξαναμαζεύτηκαν λοιπόν και λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων αποφασίστηκε με λύπη η ανακύκλωσή τους. Έτσι, φορτώθηκαν όλα σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ, μέσα στο οποίο στέκονταν με δυσκολία. Με τους Matt και Dave "οδηγούς" και δύο κάμερες να καταγράφουν την συγκινητική πομπή προς την ανακύκλωση, φτάσαμε στο parking δίπλα στο Student Village όπου υπήρχαν οι κάδοι για το αλουμίνιο.



Ή τουλάχιστον εκεί που νομίζαμε πως υπήρχαν. Γιατί βρήκαμε κάδους για χαρτί, χαρτόνι, πλαστικό, γυαλί αλλά πουθενά για αλουμίνιο. Έτσι, ο Matt και ο Dave λόγω της πίστης τους στη μετενσάρκωση ή απλώς της οικολογικής συνείδησής τους, αποφάσισαν να μην τα πετάξουμε στα σκουπίδια αλλά να τα πάμε πίσω στο σπίτι και να τα αφήσουμε στο καρότσι μέχρι... δεν ξέρω κι εγώ.

Coke + SunCoke Trolley 2Coke TrolleyCoke Trolley 3Coke Trolley 4
Από τότε τα κουτάκια της Coca Cola μένουν στο καρότσι του Waitrose, στον κήπο των Matt και Dave και αποτελούν αξιοθέατο για το Student Village που συρρέει για να φωτογραφηθεί μπροστά στο βουνό που σχηματίζουν. Και το εθισμένο δίδυμο M&D, απαντά με φυσικότητα αλλά και μια κρυφή υπερηφάνια "yeah" στην ερώτηση που κάνουν όλοι όσοι βλέπουν το καρότσι: "Did you guys drink all that coke?"

Σήμερα κλείνω σαράντα και κάτι μέρες χωρίς Coca Cola και δε μου αρέσει καθόλου. Δε μου αρέσει που περνάω από το ράφι του σούπερ μάρκετ και δεν παίρνω τη δεκάδα μου. Δε μου αρέσει που τρώω το σάντουιτς με νερό αλλά κυρίως δε μου αρέσει που ξαφνικά απέκτησα ενοχές απέναντί Της. Η Coca Cola και η σοκολάτα ήταν οι δύο μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής μου. Δεν υπερβάλλω. Στη Ραχούλα και ειδικά φέτος, λίγα πράγματα με κάνουν να νιώθω όμορφα. Και δυστυχώς μόλις απαρνήθηκα ένα από αυτά.

Γιατί όμως;




 

Powered by Blogger.