Αυτό που μου είχε κακοφανεί στην πρώτη μου επίσκεψη ήταν οι ίδιοι οι Παριζιάνοι για τους οποίους είχα γράψει:
"Οι Γάλλοι: Τους Γάλλους τους σιχάθηκα αμέσως. Είναι πιο ξινοί κι από τους Άγγλους. Αγενείς, φωνακλάδες και άξεστοι. Οι Έλληνες είμεθα λόρδοι μπροστά τους. Έχουν τεράστια ιδέα για το έθνος τους και για να μιλήσουν αγγλικά θα πρέπει όχι μόνο να τους πεις “Parlez-vous Anglais?” (εκεί η απάντηση είναι ένα τρανό “NON” με τη μεγαλύτερη ξινίλα που έχετε δει σε ανθρώπινη μούρη) αλλά να σε δουν χωμένο σε ένα γαλλικό λεξικό, έτοιμο να βρίσεις ή να κλάψεις. Στραβοκοιτούν όποιον μιλάει αγγλικά στο δρόμο και νομίζουν πως δεν τους καταλαβαίνεις όταν σε βρίζουν στη γλώσσα τους. Οι Γαλλίδες πάντως είναι ωραίες γκόμενες, και γενικότερα περπατώντας στο Παρίσι καταλαβαίνεις γιατί αυτός ο λαός βγαίνει «ο γαμιάς της ευρωγειτονιάς» στις στατιστικές. Το flirt στο μετρό πάει σύννεφο. Αν εξαιρέσουμε αυτό, το Παρίσι κατοικείται από λάθος ανθρώπους."
Η διατύπωσή μου αν και υπερβολική (έχω την εντύπωση πως τώρα πια μου έχει φύγει όλος αυτός ο μετ-εφηβικός τσαμπουκάς με τον οποίο έγραφα τότε) είχε μια μεγάλη δόση αλήθειας: Οι Παριζιάνοι είναι όντως κάπως στρυφνοί, αγενείς και έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Παρόλα αυτά, αυτή τη φορά, έχοντας μεγαλώσει λίγο και έχοντας ανακαλύψει και συναναστραφεί με πολλές διαφορετικές κουλτούρες τα τρία τελευταία χρόνια, κατάλαβα πως δικαίως οι Παριζιάνοι (και όχι οι Γάλλοι) διακατέχονται από αυτή την "ρομαντική" υπεροψία. Γιατί, όντως, η πόλη τους είναι κάτι. Κάτι πολύ όμορφο, κάτι μοναδικό στον κόσμο, κάτι που είναι κλασσικό και πολύ μπροστά την ίδια στιγμή. Ομολογώ πως αν κι εγώ ήμουν τόσο όμορφος, μιλούσα μια τόσο ωραία γλώσσα, ήμουν μέρος μιας τόσο σημαντικής και ταυτόχρονα γοητευτικής κουλτούρας, αν έμενα σε μια πόλη που προκαλούσε σε ένα επισκέπτη τόσο τρομερά συναισθήματα (βλ. IBT), αν οι συμπολίτες μου ήταν πασίγνωστα πρόσωπα των γραμμάτων, της τέχνης, της πολιτικής, δεν θα είχα λόγο να είμαι προσγειωμένος και δε θα έδινα δεκάρα αν θα φανώ ευχάριστος σε κανένα τουρίστα ή ξένο. Η αλαζονεία των Παριζιάνων λοιπόν, θα ήταν μεμπτή αν ήταν αδικαιολόγητη. Τώρα είναι απλώς παριζιάνικη. Είναι μέρος της κουλτούρας η οποία και την ενεργοποιεί.
Δεν είναι όμως μόνο το Παρίσι που πάει μπροστά τους Παριζιάνους. Και οι ίδιοι οι Παριζιάνοι πάνε μπροστά το Παρίσι. To velib' (vélo libre) για το οποίο ίσως έχετε ξαναδιαβάσει, είναι το σύστημα ενοικίασης 'δημοσίων' ποδηλάτων στο Παρίσι. Σε κάθε γωνία, σε κάθε δρόμο του Παρισιού υπάρχουν stands από τα οποία μπορείς να πάρεις ένα πολύ έξυπνα σχεδιασμένο ποδήλατο, να τρέξεις μέχρι την άλλη γωνία, μέχρι το σπίτι των φίλων σου, τη δουλειά σου, τα μαγαζιά, και να το αφήσεις όπου βρεις παρόμοιο stand. 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς πολλές διαδικασίες, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Το σύστημα αυτό λειτουργεί πάνω από ένα χρόνο και οι Παριζιάνοι δεν το σνομπάρουν καθόλου. Αυτό που μου φάνηκε τρομερό ήταν ότι τα ποδήλατα είναι σε άψογη κατάσταση, καλύτερη από ότι θα ήταν το δικό μου (αν είχα). Και αυτό το δείγμα σεβασμού προς την πόλη με έκανε να ζηλέψω πολύ. Όπως ακριβώς η ομορφιά του Παρισιού δε χωράει στο μυαλό ενός Αθηναίου, έτσι ακριβώς και το velib' δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτό από εμένα. Kοίταζα τα ποδήλατα και σκεφτόμουν ότι αν κάποιος δήμαρχος τολμούσε να κάνει τέτοιο πράγμα στην Αθήνα, θα γινόταν το εξής:
1.Τα stands θα ήταν κάθε 15km και γενικώς δε θα γινόταν καμιά φοβερή μελέτη πάνω στο θέμα.
2. Σε κάθε stand θα διοριζόταν ένας καθόλου εξυπηρετικός, φτωχά εκπαιδευμένος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος θα ήταν από τις 8 μέχρι τις 3 για να σου επιτρέπει να πάρεις / παραδώσεις ποδήλατο.
3. Για την ενοικίαση θα έπρεπε να κάνεις μια δήλωση του Ν.105, να προσκομίσεις εκκαθαριστικό της εφορίας, εκλογικό βιβλιάριο, βεβαίωση σπουδών, πιστοποιητικό γεννήσεως, οικογενειακής κατάστασης, παράβολο 300 ευρώ - εγγύηση για το ποδήλατο κλπ.
4. Οι αναρχικοί θα τα έκαιγαν/έσπαγαν το πρώτο βράδυ γιατί έτσι θα γούσταραν και στην τελική θα τα είχαν πληρώσει οι ίδιοι.
5. Οι ηλίθιοι θα τα έκλεβαν για να τα πουλήσουν επειδή δεν θα κατανοούσαν ότι τα έχουν πληρώσει οι ίδιοι.
6. Το σύστημα θα είχε ναυαγήσει σε λιγότερο από ένα χρόνο.
(Στο Λονδίνο τα πράγματα ίσως να ήταν κάπως καλύτερα αλλά και πάλι δε θα μπορούσες να καβαλήσεις τα ποδήλατα γιατί θα ήταν τόσο κατουρημένα που θα πέθαινες κατευθείαν από τέτανο.)
Το velib' είναι ένα δείγμα του ότι οι Παριζιάνοι δεν ζουν απλώς στο Παρίσι, ζουν για το Παρίσι. Και ενώ μπορεί να είναι δύστροποι και αγενείς, έχουν έντονη κοινωνική συνείδηση και σεβασμό για αυτό που τους κάνει Παριζιάνους. Έτσι όχι μόνο ξεχνάς όλα τα ελατώματά τους αλλά τους βγάζεις και το καπέλο και σε αυτούς και στην πόλη τους και τους ζηλεύεις και λίγο, κρυφά.
Και μετά από όλα αυτά, επιστρέφεις στο Λονδίνο όπου μπορεί η British Airways να σου ζητάει συγνώμη και σου δίνει αποζημίωση ίση με την αξία του εισιτηρίου σου επειδή καθυστέρησε λίγες ώρες τις βαλίτσες σου (τις οποίες έστειλε άμεσα στο ξενοδοχείο) αλλά βλέπεις τόση ασχήμια και μιζέρια γύρω σου που εύχεσαι να είχες πετάξει με Air France για να είχες ζήσει λίγο Παρίσι ακόμα.
An kai pio sinergasimoi, oi Athinaioi den einai kai apo tous filikoterous ki eksipiretikoterous anthrwpous, eidika an eisai ksenos kai prepei na miliseis sta agglika. Apo empeiria to lew... distixws. Kai ante na pw oti h Athina einai Parisi kai h mageia se sinepairnei... alla den iparxei dikailogia.
Hehehehe... gia dokimase na petakseis me Air France tin epomeni fora ;) gia na sou xasoun valitsa agapite IBT kai na deis eksipiretisi. Tha anapoleis tis stigmes me BA, I promise!
Απολαυστικός όπως πάντα... Ό,τι καλύτερο για πρώτο διάβασμα λίγο πριν το τελευταίο 10ώρο δουλειάς!
Τα σέβη μου [ όχι πάτερ ]
Ότι και να έχουν οι Παριζιάνοι, θεωρώ απαράδεκτο το να σου φέρνουν το γαλλικό menu στα εστιατόρια ενώ είναι εμφανές ότι είσαι τουρίστας. Όπως και το να σου λέει ο σερβιτόρος ότι δεν ξέρει αγγλικά και την άλλη μέρα να τον ακούς να μιλάει αγγλικά στο διπλανό τραπέζι.
Τουλάχιστον εγώ το θέωρω απαράδεκτο!
Stay away from Air France!!
Το εννοώ!! Τον Γενάρη που μας πέρασε περίμενα βαλίτσες για 2 εβδομάδες παρακαλώ!
Και στη Βαρκελώνη πάντως έχουν το ίδιο σύστημα με τα δημοτικά ποδήλατα και λειτουργεί άψογα. Βέβαια για να πετύχει απόλυτα κάτι τέτοιο χρειάζονται και ειδικές λωρίδες για ποδηλάτες κλπ...
Θα κράξω λίγο, αλλά είμαι στην αντίπερα όχθη! [Υπέρ Λονδίνου]
• Μετρό στο Παρίσι για κλάματα [Χ] στο Λονδίνο κάθε 30" συρμός και όλοι οι σταθμοί έχουν escalators [√]
• Λεωφωρεία στο Παρίσι για κλάματα [Χ] στο Λονδίνο κάθε 1' λεωφορείο [√]
• Ποδήλατα και Ταξί μια χαρά [√] στο Λονδίνο το Ταξί απλά δεν έχει αντίπαλο πουθενά στον κόσμο. Τέλειο! [√]
• Αεροδρόμιο Charles de Gaulle ούτε παγκάκι για να κάτσεις [Χ], Heathrow Terminal 5 σου έρχεται να χορωπηδάς από τη χαρά σου για το πόσο τέλειο είναι [√]
• Καφές στη Μονμάρτη, Eiffel κλπ 6 ευρώ [Χ], καφές στο Big Ben, στην Tate £1.75 όπως σε όλη τη Αγγλία [√]
Γενικά αξίζει η επίσκεψη γιατί έχει πολλά πράγματα να δείς και έχει μια ομορφιά σαν πόλη, αλλά δεν ξέρω κατα πόσο θα ήταν καλά για να μείνεις. Κατα τη γνώμη μου δε θα ήταν και πολύ καλά.
Blogίζων: Ακριβώς αυτό είναι το debate. Θες να ζεις σε μια χώρα που όλα πάνε ρολόι αλλά οι άνθρωποι της είναι δυστυχισμένα, αξιολύπητα πλάσματα που δουλεύουν όλη μέρα για να δουλεύει σωστά αυτό το ρολόι; Ή θες να ζεις σε ένα πανέμορφο χάος που τίποτα δεν λειτουργεί σωστά αλλά όλοι περνούν τέλεια;
Hitman, καλημέρα και καλό δεκάωρο!
Anonymous Marketer, είναι όντως απαράδκετο. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος ότι θα ξαναπήγαινες στο Παρίσι και τρίτη και τέταρτη φορά. Ε εκεί ακριβώς ποντάρουν και οι Παριζιάνοι!
AlexMikro, γνωρίζω και γι' αυτό ακριβώς το έγραψα. Και φυσικά η φράση μου λειτουργεί μεταφορικά: Μερικές φορές είναι καλύτερο να είσαι χαλαρός σε έναν αντίστοιχα χαλαρό κόσμο που βαλίτσες χάνονται και αργούν να επιστρέψουν παρά να ζεις σε ένα τεράστιο, γκρίζο εργοστάσιο που όλοι οι άνθρωποι - ρομπότ έχουν την ίδια προγραμματισμένη ευγενική φωνή.
tmants: Μα το post μου δεν ήταν ένα debate Λονδίνου - Παρισιού. Και αν ήταν, δε θα ήταν με βάση την πρακτικότητα. Το μετρό, το ταξί και το αεροδρόμιο κάνουν τη ζωή σου ευκολότερη αλλά όχι πιο όμορφη. Και προσωπικά, θα διάλεγα πόλη διαμονής με βάση του που θα ήμουν πιο ευτυχισμένος και όχι που θα πήγαινα πιο γρήγορα στη δουλειά μου. Όσο για τα αεροδρόμια, επειδή χτύπησες ευαίσθητες χορδές έχω να πω πως το CDG είναι ένα από τα πιο όμορφα αεροδρόμια με χαρακτήρα που έχω δει. Το T5 είναι εντυπωσιακά μεγάλο αλλά... μία από τα ίδια. Και μην πέφτεις στην παγίδα να συγκρίνεις πόλεις με τιμολόγια καφέ. Δες και λίγο το επίπεδο ζωής. Πού μπορείς να έχεις το δικό σου σπίτι σαν ενήλικας και όχι να ζεις με random λεχρίτες μέχρι τα 40 σου. Και την ποιότητα των υπηρεσιών που πληρώνεις. Που θα σου σερβίρουν τον καφέ σου στο τραπέζι σου, το οποίο θα είναι καθαρό. Και πού δε θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο όταν ζητήσεις μία χαρτοπετσέτα!
δεν καταλαβαινω γιατι χρειαζεται ενας μορφωμενος υπαλληλος για να σου νοικιασει ποδηλατο
δηλαδη εαν ειχε ΑΕΙ με master και διδακτωρικο θα εκανε καλυτερα την δουλεια απο καποιον αποφοιτο Λυκειου;
Θα ελεγα οτι υποτιματε αδικαιολόγητα το Λονδινο αγαπητέ.
Φταιει η φορτιση της προσωπικής εμπειρίας.
Λοιπόν αυτό με τα ποδήλατα νομίζω ξεκίνησε στη Βαρκελώνη που είναι παραδοσιακά ποδηλατο-πόλη, τουλάχιστον εγώ εκεί τα είδα πρώτη φορά.
Όσο για τους Γάλλους, εμένα μια χαρά μου είχαν φανεί, ούτε αγενείς, ούτε τίποτα, και φορούσα και την καπελαδούρα μου, ξέρεις grande, και μου λέγαν "beau chapeau" στο δρόμο (lolitaaa, lolitaaa κλπ) χαχαχα!
Στα του Λονδίνου τώρα, άσε μας πια, ασχήμια και αηδιες, μια χαρά περνάμε!!!
Και αν στο Παρίσι έχουν δημόσια ποδηλατάκια, εδώ έχουμε ποδήλατο με καρότσι, να το σέρνει ο δόυλος και μεις να τραγουδάμε ¨καροτσέρη, καροτσέρη" περνώντας ξημερώματα τις γέφυρες.
Πόσοι έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν αυτό Παρασκευή βράδυ παραπονιάρικό μου? ;)
Αν υποψιαστώ ότι πήγες Παρίσι και είπες να τα πάρεις και μια κόντρα (εξ ου και η φωτογραφία!) θα επιβεβαιώσεις την υποψία μου για το πόσο Grande είσαι τελικά!!!
Το Παρίσι είναι λατρεμένη πόλη, από εκείνες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι... "αν έμενα εδω, θα ήμουν άραγε πιο ευτυχισμένος?". Βέβαια, είναι και αυτή η οργάνωση, η τάξη, η ισορροπία της ελληνικής κουλτούρας που θα σε κάνει πάντα να επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος...ces la vie!
Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
Je vois la vie en rose
(και λιγο απο Edith Piaf για μουσικη υποκρουση στο ποστ) :-ΡΡΡ
Το Παρίσι, όπως και όλη η Γαλλία που είχα την τύχη να τριγυρίσω για 3 βδομάδες, έχει μια μαγεία. Είναι μια λεπτή αύρα ευγένειας και κομψότητας (δεν εννοώ απαραίτητα εμφάνιση, αλλά και τρόπους κλπ) που σε κάνει να μειδιάς και να ηρεμείς.
Στο Λονδίνο η ατμόσφαιρα θυμίζει τεχνοκρατική πόλη, οι ρυθμοί είναι εξωφρενικά γρήγοροι, η τυπικότητα απολύτως δεδομένη. Όχι πως δεν με μαγεύει και το Λονδίνο, βέβαια... Η κάθε πόλη έχει τα δικά της. Εξαρτάται τι θες τη δεδομένη στιγμή.
tha diafoniso...theoro oti oi parizianoi htan normal, vevaia 1 evdomada emeina mono alla den eixa provlima na sinenoitho. de xero lexi gallika alla oses fores kai na rotisa gia odigies me ta spast tous agglika me voithisan. mlista ena zeugari ilikiomenon pou dn milage lexi agglika psaxnane gia posi ora kai rotagane kosmo gia na me voithisoun na vro ena mouseio. auto pou thelo na po einai oti kai ego allios ta perimena kai allios mou vgikan oi parizianoi...
Βρέθηκα εδώ, βλέποντας στο blog της dot, τη λέξη "Ξαναπαρίσι".
Και ενθουσιάστηκα. Που πήρε κάποιος τις σκέψεις μου και τις έκανε λέξεις.
Έτσι ακριβώς νιώθω για το Παρίσι. Όσο ήμουν εκεί, στιγμές στιγμές, δεν άντεχα όλη αυτή την ομορφιά, την τελειότητα.
Θυμάμαι να στέκομαι μπροστά από το φωτισμένο Λούβρο και να θέλω να βάλω τα κλάματα. Να περπατάω πάνω κάτω στο Τροκαντερό και να αναστενάζω σαν ερωτευμένη. Σαν; Πλεονασμός. Το Παρίσι ΕΙΝΑΙ έρωτας.
Ανυπομονώ να ξαναπάω και να ξαναπάω και να ξαναπάω. Να ανακαλύψω κάθε μικρή και μεγάλη ομορφιά του.
Κι όσο για τους Γάλλους, τους βρήκα άψογους.... τουλάχιστον σε σύγκριση με τους Ιταλούς...!
Λονδίνο δεν έχω πάει, αλλά Παρίσι και τις δυο φορές που πήγα είχα ενθουσιαστεί...
Όσο για την ξινίλα των γάλλων σε σχέση με τα αγγλικά, έχω την εντύπωση οτι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί: τα νέα παιδιά μιλάνε άνετα αγγλικά (η προφορά βέβαια είναι άθλια), χωρίς να σε κοιτάξουν με μισό μάτι.
Τέλος δε, σχετικά με τα ποδήλατα στην Αθήνα, you 're so f*cking right..
Symfono me osa les gia to Parisi k tous katoikous tou. Einai alitheia oti 'tous pernei' na einai ligo arrogant kai snob. I sygkrisi fysika me athina einai anofeli, apo oles tis apopseis, kyrios logo tis poly kakis aisthitikis tis athinas k tis nootropias ton ellinon.
(BTW: Very cool blog & pictures in Flickr> really enjoyed your fresh approach!)
C.
Αχ, εγώ πάλι είμαι με την άλλη όχθη...Στο Λονδίνο έχω ζήσει ουκ ολίγα χρονάκια και το Παρίσι το είχα δίπορτο για πολλά-πολλά χρόνια, καθώς εκεί έμεναν πολλοί φίλοι (Έλληνες και Γάλλοι) και κυρίως η παιδική κολλητή μου. Σε ό,τι αφορά τους Γάλλους θα συμφωνήσω με τις εντυπώσεις του παλιού σου ποστ. Ξινοί και απόξινοι και σνομπ και δεν καταλάβαινες και το λόγο. Πωλητής παπουτσιών με ρωτούσε αν θαυμάζω τη φίλη μου που ζει στο Παρίσι και πως νιώθω για αυτό (εντάξει, ξεκαβάλα).
Για τους Άγγλους από την άλλη έχω να πω μόνο τα καλύτερα. Ακόμα και όταν δεν ήθελα, με τραβούσαν για παρέα και με έχουν βοήθησει ουκ ολίγες φορές με τρόπους που με κάναν να τρίβω τα μάτια μου.
Σε ό,τι αφορά τις πόλεις, το Παρίσι είναι ένα απίθανο σκηνικό με όλα αυτά τα μαγικά που περιέγραψες, όμως...άψυχο για να το ζήσεις και να ευχαριστηθείς ζωή. Ενώ το Λονδίνο, αχ το Λονδίνο...του κουτρούλη ο γάμος, όλο κάτι να γίνεται... Άστα, η καρδιά μου κάνει τούμπες κάθε φορά που το σκέφτομαι (και ας είμαι ένας ευτυχής κάτοικος Ελλάδας τώρα πια)