Ευτυχισμένες Μέρες.

32 Comments Published by the ibt on Wednesday, August 29, 2007 at 11:08 PM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1006/1269733168_ebfff3f3cc.jpg?v=0” cannot be displayed, because it contains errors.


Ένα βράδυ στο μετρό η Κάτια έβαλε την ιδέα να πάμε στην Επίδαυρο για να δούμε τις Ευτυχισμένες Μέρες. Ο Plume έβαλε το αυτοκίνητο κι εγώ το σπίτι. Και μόνο από τη σύσταση της παρέας ήταν προφανές πως το Σαββατοκύριακο θα ήταν beyond περιγραφών και post. Δε φαντάστηκα ποτέ όμως πως αντί για τη Fiona Shaw θα έφτανα να δω τη Nicole του strip show.

Το αρχικά κουλό σχέδιο είχε ως εξής: Εγώ θα ξεκινούσα Παρασκευή χάραμα με πλοίο για τον Πόρο όπου έπρεπε να τρέξω σε κάτι γραφειοκρατικά και να καθαρίσω το σπίτι. Ο Plume θα ξεκινούσε επίσης χάραμα από την Αθήνα (οδικώς) για να πάει στο χωριό της Κάτιας στην Εύβοια, να τη μαζέψει και όλοι μαζί να συναντηθούμε το απόγευμα στην Επίδαυρο.

Προκειμένου να μη χάσω για άλλη μια φορά το καράβι, δεν κοιμήθηκα καθόλου έχοντας την φοβερή πεποίθηση πως θα μπορέσω να δω Μπέκετ με οδοντογλυφίδες στα τσίνορα. Ο Plume από την άλλη κοιμήθηκε μέχρι τις 2 το μεσημέρι με αποτέλεσμα να φτάσουν στην Επίδαυρο τελευταία στιγμή. Αυτός όμως που δεν τα κατάφερε τελικά ήμουν εγώ: Την ώρα που η Winnie έβγαινε από το λαγούμι, εγώ κοιμόμουν στα πατώματα που σφουγγάριζα επί ώρες.

Τα παιδιά ήρθαν κατενθουσιασμένα στο σπίτι μετά την παράσταση. Αφού χτύπησα 80 φορές το κεφάλι μου στο αστραφτερό -πλέον- πάτωμα, η Κάτια με παρηγόρησε λέγοντάς μου πως θα μπορούσαμε να την (ξανα)δούμε την επομένη.

Το Σάββατο ξυπνήσαμε και πήγαμε για λουτροπολιτικό τουρισμό στα Μέθανα προκειμένου να κοινωνήσουμε καλτ. Στην είσοδο της πόλης, ο Plume έβγαλε φιάλες οξυγόνου από το πορτ-μπαγκάζ και τις γέμισε με την εσάνς θείου -παύλα- κλανιάς -παύλα- κλούβιου αυγού που αγκαλιάζει αισθησιακά τα Μέθανα. Στο "τρέντη κλαμπ" της περιοχής, δίπλα από μια μισοάδεια τσιμεντένια γούρνα που αναφερόταν ως "μπισίνα", ήπιαμε πορτοκαλάδες και συνεχίσαμε σε ταβέρνα όπου φάγαμε επιτέλους ΚΑΛΑΜΑΡΑΚΙΑ. [Εδώ να πω πως από την πρώτη μέρα που ήρθα στην Ελλάδα προσπαθούσα να φάω καλαμαράκια αλλά δεν μπορούσα! Στη Ραφίνα δεν είχαμε βρει ανοιχτή ψαροταβέρνα στις 4 το πρωί, στον Πόρο τους είχαν τελειώσει, στην Κερατέα μας είχαν σερβίρει τη γκάμα ελαστικών της Michelin... Αφορμή για τη μανία μου ήταν αυτή η διαφήμιση:]



Μετά το έξοχο Calamari, φύγαμε κατευθείαν για Επίδαυρο. Στο δρόμο προς το Θέατρο, ήμασταν μόνο εμείς και στο αντίθετο ρεύμα δύο - τρία αυτοκίνητα που επέστρεφαν. Τα parking ήταν άδεια και στην είσοδό του στέκονταν δύο άνδρες που έδιωχναν τον κόσμο. Ο Plume κατέβασε το παράθυρό του και στο αυτοκίνητο πλησίασε ένας υπάλληλος του Ελληνικού Φεστιβάλ. Με φωνή σχεδόν ψιθυριστή και ύφος συγκλονισμένο μας είπε:
-Γεια σας.
-Γεια.
-Ήρθατε για την παράσταση;
-Νε. (Με έψιλον)
-Έχετε εισιτήρια;
-Εεεε.. όχι. Αλλά έχουμε σκοπό να βγάλουμε. (Κάπου το πάει αυτός...)
-Φαντάζομαι έχετε μάθει για το κακό που βρήκε την Ελλάδα μας.
-Εεε... ναι;
-Λυπάμαι πολύ αλλά πρέπει να σας ανακοινώσω πως η παράσταση έχει ακυρωθεί λόγο Εθνικού Πένθους.
-Ααααα (απογοήτευση). Ευχαριστούμε, γεια σας.

Ο Plume πάτησε τέρμα το γκάζι σχολιάζοντας το λόγο της ακύρωσης, η Κάτια άρχισε να το "νια νια νια νια νια, εμείς είδαμε τη μία και μοναδική παράσταση κι εσύ όχι" κι εγώ ενώ κοπάνησα το κεφάλι μου ξανά στο ταμπλό του αυτοκινήτου, σκέφτηκα πως το Φεστιβάλ Αθηνών στηρίζει τον άνεργο ηθοποιό και τον προσλαμβάνει για να κάνει βαρύγδουπες ανακοινώσεις με πειστικό τρόπο προκειμένου να αποφευχθούν τα μπινελίκια.

Λίγα μέτρα μετά, ο Plume έριξε την ιδέα να πάμε για Haagen Dazs στο Ναύπλιο. Αστραπιαία το αυτοκίνητο ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ιαχές. Η γουρουνιά μας είχε ξεπεράσει κάθε όριο και μπορούσε να εκμηδενίσει κάθε απόσταση. 'Ετσι σε λίγη ώρα τρώγαμε βάφλες στην Πλατεία Συντάγματος. Στη μέση της οποίας βρίσκονταν δύο τύποι που πουλούσαν μπαλόνια με ήλιο. Βλέποντάς τους, η Κάτια δεν αντιστάθηκε και ζήτησε να της πάρουμε τον Patrick, τον αστερία και φίλο (;) του Bob Σφουγγαράκη! Χωρίς να της χαλάσει χατίρι, ο Plume σηκώθηκε και της τον πήρε. Από εκείνη τη στιγμή η Κάτια δέθηκε κυριολεκτικά (κόμπο) μαζί του και ο Patrick άρχισε να ζει την πιο συναρπαστική ζωή που θα μπορούσε να ζήσει ποτέ ένα μπαλόνι.

Όσο ο Patrick έκανε "cockteasing" (κουτουλώντας) σε κάθε περαστικό και σερβιτόρο, εμείς σκεφτόμασταν για το πού θα συνεχίζαμε τη βραδιά: Εγώ πρότεινα να πάμε σε αυτά τα θεματικά σκυλάδικα τύπου Disneyland που βρίσκονται λίγο έξω από την πόλη, ενώ η Κάτια με τον Plume είχαν λυσσάξει να πάμε σε παρακμιακό στριπτιτζάδικο. Η γνώμη τους φυσικά υπερίσχυσε (τραβάτε με κι ας κλαίω) αλλά αμέσως παρουσιάστηκε ένα μικρό πρόβλημα: Πού θα βρίσκαμε στριπτιτζάδικο; Η Κάτια αναρωτήθηκε αν υπάρχει Ναυπλιόραμα, εγώ τηλεφώνησα στον αδελφό μου και αφού δεν βγάλαμε άκρη, αποφασίσαμε να ρωτήσουμε το σερβιτόρο. Και πάλι όμως, ποιος θα έριχνε τα μούτρα του; Αρχικά πιέσαμε την Κάτια η οποία είχε γίνει ήδη ρόμπα πηγαινοφέρνοντας τον Patrick στην τουαλέτα αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη. Εγώ πάλι, ντρέπομαι να ζητήσω ακόμα και το λογαριασμό οπότε ο κλήρος έπεσε στον Plume ο οποίος με άκρα φυσικότητα ρώτησε "Συγνώμη, μήπως υπάρχει κανένα ΣΤΡΙΠΤΙΤΖΑΔΙΚΟ στην περιοχή;" Ο σερβιτόρος ταράχτηκε αρχικά αλλά με συνωμοτικό βλέμα στη συνέχεια (και πεταχτές ματιές προς την Κάτια) μας έδωσε οδηγίες για το πώς θα φτάσουμε στα χωράφια όπου βρίσκεται χωμένο το ένα και μοναδικό strip club της περιοχής.

Αμέσως ξεκινήσαμε για το αυτοκίνητο. Στο "μπουρνάζι" του Ναυπλίου, μπροστά στη θάλασσα, γινόταν πανικός από τον κόσμο. Στο πέρασμα της Κάτιας, με το καυτό σορτσάκι, τα δίμετρα πόδια και τον ακόλουθο Patrick, δεν υπήρξε άνθρωπος που να μη γυρίσει να μας κοιτάξει. Εκείνη δηλαδή. Εμείς απλώς εξαργυρώσαμε 9 λεπτά δημοσιότητας.

Αφού πήγαμε στο Άργος και επιστρέψαμε σχεδόν δύο φορές και μετά από πολλές άβολες ερωτήσεις για το πού είναι το στριπτιτζάδικο καθώς και πρωτότυπες απαντήσεις ("να έρθω κι εγώ;") βρήκαμε το μαγαζί! Την ώρα που παρκάραμε παρατηρήσαμε πως η άφιξή μας αναστάτωσε τους υπαλλήλους οι οποίοι ξεκίνησαν βιαστικά δουλειά: Τα φώτα άναψαν, η μουσική ξεκίνησε και οι κοπέλες έκαναν ένα τελευταίο balance στα σουτιέν τους. Η Κάτια βγήκε από το αυτοκίνητο μαζί με τον Patrick. "Δεν πιστεύω να τον πάρεις μαζί σου!" της είπα με μια δόση φόβου και ντροπής. "Εννοείται" απάντησε. "Μα πώς θα δώσουμε τροφή στο blog σου;" Η αλήθεια είναι πως ο Patrick θα έδινε άλλη διάσταση στο παρόν post κι έτσι, η Κάτια, ο Patrick, ο Plume κι εγώ περάσαμε το κατώφλι του στιπτιτζάδικου.

Το θέαμα (μια γυναίκα συνοδευόμενη από ένα μπαλόνι, τον Plume και ένα ανήλικο)θα πρέπει να ξένισε πολύ τους υπαλλήλους οι οποίοι μας τσέκαραν από πάνω ως κάτω. Οι στριπτιτζούδες ψιθύριζαν μεταξύ τους χαμογελώντας ενώ οι υπόλοιποι είχαν ένα σοβαρό βλέμμα προς διατήρηση του επαγγελματισμού τους. Ο Dj πήρε το μικρόφωνο σαν να επρόκειτο να απευθυνθεί σε λαοθάλασσα και μας καλωσόρισε στο "φαντασμαγορικό show". Σε στριπτιτζάδικο δεν είχα ξαναπάει αλλά από τις τόσες ταινίες το περιβάλλον μου ήταν μάλλον οικείο: Άθλια διακόσμιση, πλαστικά αναρριχώμενα φυτά και φωτάκια τυλιγμένα γύρω από κολώνες και μπουκάλια, μοκέτα και μαύρες μεταλλικές καρέκλες με κόκκινο ύφασμα. Και καθρέφτες, πολλοί καθρέφτες για να βλέπεις τους κώλους και τα βυζιά από ασύλληπτες γωνίες. Στη "σκηνή" 6 strip poles και μία περιστρεφόμενη πίστα επενδεδυμένη με κόκκινη γούνα.

Καθίσαμε και παραγγείλαμε ποτά. Αβίαστα, σχεδόν αβασάνιστα ήρθε στο τραπέζι μας μία πολύ χαριτωμένη στριπτιτζού η οποία κάθισε στα πόδια του Plume και μας συστήθηκε. Ανταποδώσαμε και ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε την κουλή συζήτηση στριπτιτζούς - Plume:
Στριπτιτζού: Από πού είσαι;
Plume: Από την Αθήνα. Εσύ από πού είσαι;
Σ: Από Ουγγαρία, Βουδαπέστη.
P: Ωραία η Βουδαπέστη!
Σ: Έκεις πάει;
P: Όχι άλλα έχω φάει σαλάτα Βουδαπέστης.
Σ: ... (στόμα μισάνοιχτο - βλέμα αχανές)

Είδε κι απόειδε η έρμη και σηκώθηκε κι έφυγε. Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει και το show και στους στύλους γυρόφερνε μια μελαχρινή ψιλοπατσόλα η οποία πήγαινε από pole σε pole σαν να παίζει "περνά περνά οι μέλισσα". (Στην αρχή βγάζουν τα b-κομμάτια.) Από κάτω σχολιάζαμε βυζιά, κώλους, (η Κάτια τα εσώρουχα και τα παπούτσια, τα οποία ήταν συμβατικά και όχι οι μασίφ 4Χ4 πλατφόρμες) καθώς και την κίνηση, τις φιγούρες, τον επαγγελματισμό και το γενικό σύνολο. (Ταμπέλες με βαθμολογία δε σηκώσαμε.)

Ανάμεσα στα βυζιά και τα G-String βλέπαμε και τον Patrick στον καθρέφτη να ανεμίζει από χαρά! Το show συνεχιζόταν κανονικά, οι κώλοι πηγαινοέρχονταν αλλά εμείς παραμέναμε οι μόνοι θεατές. Πέρασε αρκετή ώρα για να αρχίσουν να καταφθάνουν οι θαμώνες οι οποίοι ήταν είτε πορνόγεροι τσιφλικάδες με ξελιγωμένα βλέμματα ή νεαροί δουλοπάροικοι που έρχονταν για χαβαλέ, ελπίζω. Χωρίς πολλές καθυστερήσεις ξεκίνησαν και τα lap dances, τα οποία γίνονταν σε έναν καναπέ χωμένο σε μια γωνία. Σε λιγότερη από μισή ώρα ο ένας γέρος είχε πάρει όλο το προσωπικό χαρίζοντάς μας ένα ανεπανάληπτο θέαμα: Τον σήκωναν τον πήγαιναν στον καναπέ κι ύστερα χοροπηδούσαν πάνω του χωρίς κανέναν αισθησιασμό και ρυθμό, σαν κρουστικά τρυπάνια Black&Decker. Αυτός είχε τη χαρακτηριστική έκφραση "δευτερόλεπτα πριν το εγκεφαλικό" και με μανία έπιανε ή έγλυφε ό,τι έβρισκε μπροστά του.

Αυτά βλέπανε Plume και Κάτια και τους μπήκε η ιδέα να πάρουμε κι εμείς lap dance. Εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ γιατί θα αιμορραγούσα από τη ντροπή, ο Plume είπε πως τάχα το έχει κάνει στο παρελθόν κι έτσι ο κλήρος έπεσε στην Κάτια η οποία αρχικά αντιστάθηκε αλλά αργότερα ενέδωσε. Διάλεξε κοπέλα, τη Νικόλ, της οποίας το σώμα και την κίνηση είχαμε σχολιάσει θετικά όσο βρισκόταν στην πίστα. Εκτός αυτού, τις δύο κοπέλες έδενε ένας βαθυτερος δεσμός G-String, αφού η Κάτια αναγνώρισε ένα από τα βρακιά της πάνω στη στριπτιτζού. Έκανα νόημα στο σερβιτόρο, ζήτησα τη Νικόλ και μετά από μια μικρή παύση συμπλήρωσα αμήχανα "για την κοπέλα, εδώ" δείχνοντας την Κάτια.

Η Νικόλ ήρθε, πήρε από το χέρι την Κάτια και τη ρώτησε που θα ήθελε να γίνει ο "καυτός χορός". Της δείξαμε τον καναπέ απέναντί μας και στρέψαμε τις καρέκλες μας προς τα κει. Η Κάτια κάθισε στον καναπέ έχοντας φυσικά ακόμα τον Patrick δεμένο στο χέρι της. Μπροστά της στάθηκε η Νικόλ η οποία ξεκίνησε να χορεύει και να τρίβεται λάγνα πάνω στα πανύψηλα πόδια της πρώτης. Εμείς, βλέποντάς την να έχει σκιστεί στο γέλιο, προσπαθούσαμε να συγκρατηθούμε προσποιούμενοι λυσσασμένα βλέμματα. Περιττό να σας πω πως το υπόλοιπο μαγαζί είχε σταματήσει να κάνει οτιδήποτε και παρακολουθούσε το θέαμα. Οι μισοί θαμώνες ήταν έτοιμοι να εκσπερματώσουν και οι υπόλοιποι, έκπληκτοι μάλλον, αναρωτιόνταν πόσο άρρωστα φετιχιστές θα έπρεπε να είμαστε. Καθώς έβλεπα την Κάτια αμέτοχη μπροστά στη γυμνή Νικόλ, άρχισα να ζητώ ένα στοιχειώδες άγγιγμα φωνάζοντας "χούφτωνε ρε!". Η Κάτια, φανερά αμήχανη, ρώτησε τη στριπτιτζού "μπορώ να πιάσω;". Εκείνη της απάντησε βάζοντας κατευθείαν το χέρι της (Κάτιας) στα βυζιά της. Ο Patrick καθώς και το υπόλοιπο μαγαζί βρίσκονταν στον έβδομο ουρανό.

Η Κάτια επέστρεψε στο τραπέζι τρέμοντας και άρχισε να μας περιγράφει την εμπειρία. Σχολίασε την απαλότητα των βυζιών και τη θερμοκρασία του σώματος της Νικόλ. Ο Plume την άκουγε προσεκτικά και όταν τελείωσε, είπε πως τελικά το lap dance που μόλις έκανε δεν ήταν αρκετά ακραίο. Για να φαινόμασταν τελείως ανώμαλοι θα έπρεπε να ζητήσουμε lap dance αποκλειστικά για τον Patrick.

Τρία ζευγάρια βυζιά μετά, αρχίσαμε να βαριόμαστε και σηκωθήκαμε να φύγουμε. Καταλήξαμε στον Πόρο, για κρέπα φυσικά. Η Κυριακή που ξημέρωνε αφιερώθηκε αποκλειστικά στο φαγητό και τον καφέ με μικρά διαλείμματα επιστροφής στην Αθήνα: Τρώγαμε, πίναμε, ταξιδεύαμε, σταματούσαμε για να φάμε και να πιούμε. Στη μέση της Εθνικής Οδού ήπιαμε μέχρι και τον Patrick ο οποίος εξέπνευσε πανευτυχής ανάμεσα σε τρανταχτά γέλια και high-pitch φωνές.

Comments για τους ανήμπορους χρήστες IE και Opera, εδώ.

10.

12 Comments Published by the ibt on Tuesday, August 28, 2007 at 5:49 AM.

Το να περιμένεις ένα άσχημο γεγονός είναι από τα χειρότερα συναίσθημα που μπορείς να νιώσεις. Είναι σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα προς ένα γκρεμό. Κοιτάζεις το κενό να πλησιάζει, ιδρώνεις, φωνάζεις, φοβάσαι, ξέρεις πως θα πονέσεις και πως στο τέλος θα πεθάνεις. Προσπαθείς να μαντέψεις τον επικείμενο πόνο σου με αποτέλεσμα να τον υπερδιπλασιάζεις. Γνωρίζεις πως δεν μπορείς να αναστρέψεις τίποτα κι έτσι σταματάς να προσπαθείς. Απλώς σφίγγεις τα δόντια και τις παλάμες σου, μήπως και ο τεχνητός αυτός πόνος σε αποσπάσει από τον κανονικό. Εύχεσαι να είχες ένα πιστόλι στον κρόταφό σου και με μια κίνηση να προσπερνούσες την πτώση και να έφτανες κατευθείαν στο θάνατο. Να μπορούσες να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου και την επομένη να ξυπνούσες χίλια μίλια δυτικότερα.

Σήμερα άκουσα από πέντε διαφορετικά στόματα τη λέξη "φεύγεις". Η λέξη αυτή βουίζει ώρες τώρα στο μαξιλάρι μου και μου απαγορεύει να κοιμηθώ. Πονάει το κεφάλι μου, ιδρώνω, θέλω να ξεράσω. Δε στεναχωριέμαι πολύ για τη ζωή που αφήνω πίσω μου, δεν μπορώ να αντέξω όμως την πτώση. Και το χειρότερο είναι πως το θάνατο δεν το βλέπω ως λύτρωση: Συνεχίζω να τον τρέμω.

Bullets.

30 Comments Published by the ibt on Tuesday, August 21, 2007 at 6:08 PM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1199/1194939494_1d118b20fe.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.

• Ξημερώνοντας στην Αθήνα.

• Βρήκα σπίτι στην Αγγλία! Αλλά δεν το έχω κλείσει ακόμα γιατί ψιλοφοβάμαι: Πρώτον γιατί θα το μοιραστώ με τον Γουίλ και τη συννυφάδα του την Χλόη. Δεύτερον γιατί από τις φωτογραφίες που μου έστειλαν διαπίστωσα πως το δωμάτιο είναι καναρινί με γκρι μοκέτα και έπιπλα παιδικού δωματίου - κατευθείαν εισαγωγή από τα 70's. Το κλου όμως είναι η υφασμάτινη (!) ντουλάπα η οποία είναι το ίδιο χρώμα με τη μοκέτα και τις κουρτίνες της Κατερίνας Γιουλάκη στο Ρετιρέ: Μπλε ελεκτρίκ. Για την ιστορία, το δωμάτιο το κληρονομώ από τον Neil ο οποίος τελικά κλέφτηκε με τον Κύπριο Hermes και πάνε να ζήσουν τον έρωτά τους στο Birmingham! Τέλος, ο σπιτονοικοκύρης ονομάζεται Ιμπραήμ. Ταμάμ!

• Από σήμερα το κινητό μου τηλέφωνο χτυπάει με το Theme του Ρετιρέ! Ταρα ταρα ταρα, φρρρρρ! (Class)

• Η Νικόλ σκοτώθηκε με την sicko συγκάτοικό της και επιτέλους got a life: Βρήκε δουλειά και γράφτηκε σε ένα από τα hottest fashion schools του κόσμου. Άιντε να παίρνουμε σειρά οι άχρηστοι.

• Το Δεκαπενταύγουστο γιορτάσαμε στο ολοκαίνουριο σπίτι της Λουκρητίας. Περιηγηθήκαμε στους χώρους όπου διαδραματίστηκαν τα Άρλεκιν με τους εργολάβους και οι ατελείωτες περιπέτειες με τους ηλεκτρολόγους και τους υδραυλικούς που το πρωί το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν. Είδαμε την περίφημη βιβλιοθήκη στη θέα της οποίας ένας μάστορας ρώτησε "Κυρα Μαρία, δηλαδή τώρα εσύ τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;" καθώς και την ξακουστή "Γριά" η οποία καθόταν στο μπαλκόνι του διπλανού σπιτιού και με ένα ασύρματο τηλέφωνο στο χέρι παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα. Περιττό να σας πω ότι τα παιδιά της Δουκίσσης Αμαρτίας (τα οποία είναι μεγαλύτερα από μένα) με κοιτούσαν όλο το βράδυ με μισό μάτι.

• Η Άννα, η γνωστή "Μανάρα" με την οποία κλαίγαμε τη μοίρα μας στο Λονδίνο και στα MSN καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα αποφάσισε να μην ξανανέβει στο Λονδίνο και να συνεχίσει το MA της εξ' αποστάσεως. Ήταν προφανές το ότι δεν άντεχε τη μούχλα της Αγγλίας αλλά δεν πίστευα ποτέ πως θα τα παρατούσε. Λυπάμαι πολύ που δε θα την έχουμε φέτος κοντά μας. Είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο φοβάμαι να επιστρέψω στο Γιουκέη. Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι που πήρε μια τόσο μεγάλη απόφαση προκειμένου να ξεφύγει από τη μιζέρια. Χαίρομαι για όλες τις λιακάδες που θα μου μεταφέρει γραπτώς από το messenger, χαίρομαι που θα χαμογελά χαιρέκακα καθώς θα ρωτάει "τι καιρό σας κάνει στο Γαμόνησο;" ενώ θα πίνει καφέ που δε θα χρειάζεται να εισάγει με το κιλό.

• Μπορεί η Άννα να επιστρέφει στην Ελλάδα, η υπόλοιπη χώρα όμως συνεχίζει να ανεβαίνει στο Λονδίνο: Πολλές πτήσεις της ΟΑ είναι sold out, η easyJet χρεώνει το ATH-LGW πιο ακριβά κι από την Emirates και η BA έχει το aller μόνο 600τόσα ευρώ. Εγώ έκλεισα με γλυκιά OA για τις 7 του μήνα σε πολύ καλή τιμή η οποία διπλασιάστηκε το επόμενο λεπτό!

• Ενώ έχω ακόμη πάνω από δύο εβδομάδες ήλιου και καλοπέρασης στην Ελλάδα τα έχω βάψει μαύρα. Ακούω από παντού "καλό χειμώνα", αρχίζω να σκέφτομαι τις βαλίτσες μου, το σπίτι, τους καθηγητές, τους freshmen. Το μαύρο τέρας που λέγεται Αγγλία έχει γίνει τεράστιο και μουγκρίζει πάνω από το κεφάλι μου. Όταν θα ψωνίζω τις πρώτες άνοστες "Organic" ντομάτες από τον Κύριο Sainsbury είμαι σίγουρος πως θα έχει πεθάνει.

•Τρεις μήνες τώρα, κάθε μα κάθε μέρα που περπατάω στους δρόμους αυτής της πόλης κλείνω τα μάτια μου και με μια εισπνοή ευτυχίας και μια εκπνοή ανακούφισης ευχαριστώ όποιον συνωμότησε στο να βρεθώ εδώ.

• Προφανώς δεν είμαι ο μόνος που φοβάται να επιστρέψει στην Αγγλία: Η Soo μου έστειλε προχθές email από τη Σεούλ και μου έγραφε πόσο στεναχωρημένη είναι που γυρίζουμε στο Νησί των Βροχών (όπως λέμε Νησί των Ανέμων). Και φανταστείτε πως η Soo ήταν πάντα η Ms Brightside.

• Μου έχει κολλήσει βαθιά το τραγούδι 'Built to Last' που είχε ποστάρει προ αιώνων ο Νανάκος. Λίγο Kean-ικό, πολύ αισιόδοξο και λίγο χαζορομαντικό. Ταιριάζει με το καλοκαίρι μου· ειδικά ο στίχος "consider the best when we felt the worst". Μετράει 54 play counts στο iPod και τα διπλάσια στο iTunes. (Βρίσκεται στην ίδια θέση με το Christmas Song - chestnuts roasting και τα λοιπά- του Nat King Cole!)



• Εκτός από μια κοπέλα ονόματι Pippa (το μικρό της), μια "Muniza" από τη σχολή μου, πέτυχα τυχαία στο Facebook και μία τρίτη η οποία ονομάζεται Kayla Crack! Να φανταστώ πως "Ass" είναι το middle name της;

• Πρόσφατα έκανα το πρώτο μου μπάνιο! Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που κολύμπησα σε παραλία της Αττικής και οι εντυπώσεις μου δεν είναι και τόσο κακές. Χρώμα δεν πήρα αν και πρέπει οπωσδήποτε... Με τι μούτρα θα γυρίσω ο Έλλην στην Αγγλία όταν όλοι οι συμφοιτητές μου θα είναι κατάμαυροι (κατακόκκινοι δηλαδή) από τα φτηνά long weekends στα Κανάρια και τη Ρόδο;

• Φίλος blogger έμεινε Αυγουστιάτικα να μανατζάρει μαγαζί με βρακιά. Όταν ένα απόγευμα πέρασα για να του κάνω παρέα, είχα την ευκαιρία να παίξω με αυτά τα πλαστικά άκρα στα οποία μοστράρουν καλΤΣόν. Εκτός από τη φωτό που βλέπετε, συνέβησαν κι άλλα έκτροπα στα οποία δε θα επεκταθώ.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1255/1194071417_e9adc0da5f.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.

• Ευχετήριος (SMS) διάλογος με Μαρία από Ρόδο (περίπου):
ibt: Χρόνια Πολλά, να χαίρεσαι εαυτό, μάνα και γιαγιά.
Μαρία από Ρόδο: Ευχαριστώ μικρό μου πόνυ, και σε σένα... Φτιάξε το γαμημένο το PC σου επιτέλους (εννοώντας το template, προφανώς)
ibt: Φχαριστώ. Τι κρίμα να μην μπορώ να έρθω να γιορτάσουμε ούλοι combo.
Μαρία από Ρόδο: Και φέτος σου έχω Μαρία και σε πεθερά!
ibt: Κατάλαβα, θα σου έχει βγει ο κώλος να ψήνεις κοκορέτσα.
Μαρία από Ρόδο: Και να τυλίγω γαρδούμπες.

• Μου είναι αδύνατον να αναλάβω οποιοδήποτε project: Από το να ζευγαρώσω τις κάλτσες μου μέχρι να φτιάξω το template γι' αυτό και οι χρήστες Opera και ΙΕ αφήνουν/βλέπουν σχόλια κάνοντας κλικ εδώ.

iLet youDown.

16 Comments Published by the ibt on Tuesday, August 14, 2007 at 5:15 AM.


Πηγαίνοντας στο Flickr για να hostάρω τη φωτογραφία του προηγουμένου post, είδα τυχαία από το photostream του Papo, τη φωτογραφία του νέου iMac. Επειδή μέχρι τότε δεν είχα πάρει χαμπάρι την άφιξή του, φαντάστηκα ότι η εικόνα προερχόταν από ένα site που κάνει ανατριχιαστικά χρωματικά adjustments σε MacBooks, iPods και άλλα gadgets κατά παραγγελία. Δυστυχώς όμως, όταν έκανα click πάνω της, είδα πως αυτό είναι πράγματι το νέο design του iMac και με μεγάλη μου απογοήτευση αναφώνησα

"μα τι σκέφτονταν;"

Την Apple, άρχισα να την αγαπώ ως brand πολύ πριν αποκτήσω τον πρώτο μου Mac. Η αισθητική και η φιλοσοφία της ήταν κάτι που με εξέφραζε απόλυτα και την έκανε τόσο ξεχωριστή που δεν μπορούσε να συγκριθεί με καμία άλλη εταιρία ή brand στον κόσμο. Όταν πριν από χρόνια άνοιξα το κουτί του πρώτου μου iPod, λιγώθηκα. To "συσκευαστικό" striptease με τις αμέτρητες προστατευτικές ζελατίνες, το μοναδικό άρωμα (η λεγόμενη καινουργίλα) της Apple, το ασύλληπτος design του hardware και η απόλυτη αφαίρεση του λευκού με έκαναν να αποκτήσω ένα παράξενο τεχνολογικό φετίχ με ερωτικές -σχεδόν σεξουαλικές- προεκτάσεις προς τα προϊόντα αλλά και το brand της Apple. (Δεν είναι τυχαίο που στην Αγγλία με λένε MacPervert.) Από τότε άνοιξα πολλές συσκευασίες (τις οποίες ακόμα κρατώ σαν αναμνηστικά της ηδονής που μου προκάλεσαν) και αγάπησα την Apple, πέρα από το design, για την ποιότητά και την πολιτική της. Μέχρι σήμερα, η ποιότητά των προϊόντων της δε με απογοήτευσε ποτέ. Αλλά το design?

Παρατηρώ πως τα τελευταία χρόνια, η Apple ακολουθεί μια διαφορετική πορεία στο σχεδιασμό τόσο των προϊόντων της, όσο και του software, των websites κλπ. Η αλλαγή αυτή ξεκίνησε μετά την επανάσταση iPod και λόγω της επιτυχίας που αυτό γνώρισε. Από εκείνη τη στιγμή η εταιρία ξεκίνησε να φλερτάρει με το το mainstream για χάρη του κέρδους: Παρουσίασε μαύρα iPods, μαύρα MacBooks, μεταλλικά iPod nano, ένα πολύ χαμηλότερο των προσδοκιών (αισθητικά) iPhone και προσφάτως ένα πολύ απογοητευτικό iMac. Η Apple πλέον χρησιμοποιεί τόσο μαύρο και τόσο αλουμίνιο που τα προϊόντα της αρχίζουν να μοιάζουν με όλα τα άλλα. Προφανώς για να μην ξενίζουν και να είναι ανταγωνιστικά. Δε στοχεύει πλέον σε μια "ελίτ" χρηστών με υψηλές απαιτήσεις ως προς την αισθητική, που κινείται στους χώρους της επικοινωνίας ή της τέχνης αλλά στην ευρύτερη αγορά: Δηλαδή στους καταναλωτές της Nokia, της Sony ή της Microsoft που δεν απαιτούν πολλά από το design και συνήθως δε θέλουν να ξεφεύγουν από το mainstream. Άρα το άλλωτε "think different" της Apple έχει περάσει στην ιστορία.

Απογοητεύτηκα από τον νέο iMac. Γιατί αντί να διαφέρει εξωτερικά όπως διαφέρουν τα εντόσθια του και το λειτουργικό του από τα PC, αρχίζει και DELLοποιείται. Γίνεται προβλέψιμος και άσχημος για χάρη της επιτυχίας. Όπως και το iPhone, μία τόσο γαμάτη -τεχνολογικά- συσκευή, είναι κλεισμένη σε ένα τόσο βαρετό εξωτερικό προκειμένου να αρέσει. Να αρέσει και στον corporate γιάπη και στην ξανθιά γκόμενα και στον επιδειξιομανή ράπερ του LA και στον κάγκουρα της Γλυφάδας που από το Δεκέμβρη θα το ακουμπάει δίπλα στο "φρέντο".

Μήπως να κάναμε ένα petition για την επιστροφή του παλιού καλού design της Apple;

Και όσο η Apple μας απογοητεύει, η Nintendo μας εκπλήσσει! Το νέο Wii Fit είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θα μπορούσα να ξεκινήσω να γυμνάζομαι! Wiiiiiiiiiii!



Οι χρήστες Internet Explorer και Opera θα κάνουν λίγη ακόμη υπομονή και θα πατήσουν εδώ για να δουν / κάνουν comments. Είμεθα προσωρινά δυσλειτουργικοί.

Terre Ken Lee's.

30 Comments Published by the ibt on Thursday, August 09, 2007 at 10:44 AM.

21/200.

37 Comments Published by the ibt on Wednesday, August 01, 2007 at 10:24 AM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1396/970905937_53ee21bf86.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.

Σήμερα, 1η Αυγούστου του 2007, γιορτάζω τα 21α και ταυτόχρονα τα 200α γενέθλιά μου. Γίνομαι δηλαδή εικοσιενός ετών και διακοσίων post.

Τα 200 post δεν τα σχολιάζω καν γιατί ντρέπομαι που τόσα χρόνια blogger έχω κάνει όσα post ανεβάζει ο M.HULOT σε μία μέρα.

Σε αντίθεση με τα περσινά χάλια, η σημερινή μέρα μου δημιουργεί μια ανεξήγητη ευφορία. Ίσως επειδή φέτος δεν τη βλέπω σαν ένα ακόμη χρόνο που επιβαρύνει το σώμα μου αλλά σαν μια ευκαιρία να γιορτάσω την ύπαρξή μου σε αυτό τον πλανήτη. Σήμερα, αντί να γκρινιάζω για τον άσσο που προστίθεται στα είκοσι στρογγυλά μου χρόνια, είμαι απλώς ευγνώμων.


21 λόγοι για τους οποίους είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα την 01/08/1986:


1) Γιατί έπαιξα Super Mario Land, Zelda και Donkey Kong στο ασπρόμαυρο GAME BOY (τούβλο) πρώτης γενιάς.

2) Γιατί πρόλαβα να πετάξω από το Ανατολικό Αεροδρόμιο.

3) Γιατί μέχρι και την ΣΤ' Δημοτικού ψώνιζα σχολικά από το ΜΙΝΙΟΝ.

4) Γιατί δεν είδα ποτέ Beverly Hills 90210.

5) Γιατί μπορεί να μη θυμάμαι το στυλιστικό μεγαλείο των 80's αλλά έχω τουλάχιστον μυρίσει το post-80's kitsch.

6) Γιατί την εβδομάδα που γεννήθηκα ήταν Νο 1 στην Αγγλία το "Lady in Red" του Chris De Burgh και όχι κανένα άλλο τραγούδι που το έφαγε η μαρμάγκα.

7) Γιατί δεν πρόλαβα τις ποδιές και το πολυτονικό σύστημα στο σχολείο.

8) Γιατί πρόλαβα το σύστημα του Αρσένη στο Λύκειο, πέρασα σε ένα ρημαδοΤΕΙ και πήρα 10 χρόνια αναβολή στράτευσης.

9) Γιατί τα μεσημέρια μετά το σχολείο έβλεπα τη Μαρία Χοακίνα στην ΕΤ2.

10) Γιατί πρόλαβα τις κασέτες και το μύθο της SONY, το Walkman.

11) Γιατί όταν παίχτηκε το Hook στον κινηματογράφο δεν προλάβαινα να διαβάσω τους υπότιτλους.

12) Γιατί είδα ΡΕΤΙΡΕ, ΧαΪ Ροκ και άλλα διαμάντια της Ελληνικής ιδιωτικής tv σε original air dates.

13) Γιατί στα 11 μου είχα πρόσβαση στο Internet.

14) Γιατί ξέρω να χορεύω "τα Παπάκια"

15) Γιατί έχω πάει σε αυτόν το γάμο:

The image “http://farm2.static.flickr.com/1391/970905961_01a589d448.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.

16) Γιατί πρόλαβα το ελεύθερο Mtv από το Ισραήλ.

17) Γιατί έπαψα να είμαι ανήλικος το 2004 και δεν έχω ψηφίσει ακόμα σε βουλευτικές εκλογές.

18) Γιατί όταν εξερράγη το Τσέρνομπιλ ήμουν έμβρυο και παρόλα αυτά δε γεννήθηκα με 9 αυτιά.

19) Γιατί το 1997 δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς έχυσε ο Bill Clinton πάνω στη Monica Lewinski και ήταν πια τόσο big deal!

20) Γιατί δε φόρεσα ποτέ τζην μέχρι το λαιμό, ούτε Wehrmacht.

21) Γιατί ευτυχώς είμαι ακόμα αηδιαστικά μικρός.


Και τώρα, αντί για "να ζήσεις ib-τάκη και χρόνια πολλά" θα τραγουδήσουμε...

"I've got love for you if you were born in the 80's"




 

Powered by Blogger.