Αρχικά ζητώ συγνώμη για την Οκτωβριανή απουσία μου. Μερικοί από εσάς γνωρίζετε τις άσχημες καταστάσεις που αντιμετώπισα, οι οποίες –τι πρωτότυπο- έσκασαν όλες μαζί και με έκαναν να πλέω σε πελάγη σκατών, εδώ στην ξενιτιά. Δε συνεχίζω γιατί αφενός θέλω να πιστεύω πως το Κουτί της Πανδώρας έχει πλέον κλείσει και αφετέρου γιατί αν κάτσω να σας πω τι συνέβη τον τελευταίο μήνα, στέφομαι Drama King της blogoσφαιρας και γράφω οχτώ Λάμψεις και πέντε Τόλμες και Γοητείες για την πλάκα μου. Αυτό που θα πω μόνο είναι πως από ΄δώ και στο εξής περιμένω ένα φορτηγό ευχάριστα γεγονότα να έρθει και να κάνει ανατροπή ακριβώς πάνω μου. Και για να ξεπλύνεις αυτά που μου έστειλες, Θεέ, θέλω τουλάχιστον τρία εκατομμύρια ευρώ σε χαρτονομίσματα των 20, στον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ.

Αυτά.

Κατά τα άλλα, προχθές, στην Εθνική Επέτειο του Όχι, είχα πάει στο Λονδίνο με τον Γουίλ και την «συννυφάδα» του, την Χλόη. Ξέρω, έχω σκιστεί στο Λονδίνο τις τελευταίες μέρες αλλά εκτός του έχω δουλειές (λέγε με οι Περιπέτειες του Συνταγματικού Δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Τέσσερις Τόμους), το Λονδίνο είναι το μέρος που μπορώ να ξαναζήσω για λίγο τις παλιές Αθηναϊκές δόξες: Να, στριμωχτώ, να ποδοπατηθώ, να διαβάσω free press, να ξοδέψω λεφτά, να θυμηθώ πως είναι το σινεμά, να φάω έξω, να περπατήσω βράδι χωρίς να νομίζω πως έχει πέσει κομήτης.

Μόνο που αυτή τη φορά διάλεξα λάθος παρέα. Δηλαδή δεν τη διάλεξα εγώ, αυτή με διάλεξε. Ο Γουίλ, συγκάτοικος και τυπικός ξιπασμένος Άγγλος “gay in denial” (όπως λέει ο Dave) υποφέρει από χιλιάδες κόμπλεξ και για να επιβιώσει το παίζει πλούσιος που αγοράζει τους πάντες, τύπου. Σκατά πλούσιος δηλαδή, έχει απλώς χαρτζιλίκι από τους γονείς του και ένα Volkswagen δέκα ετών. Στην αρχή είχα πέσει κι εγώ στην παγίδα να νομίζω πως το φυσάει τρελά αλλά όταν άρχισε να κάνει γυφτιές όπως να χτυπάει την πόρτα μου για να μου δείξει την απόδειξη από μια φόρμα που αγόρασε (!) και του στοίχισε 50 λίρες, κατάλαβα πως ζει στον κόσμο των Teletubbies παρέα με τον Tinky Winky. Η Χλόη από την άλλη (γράφω τα ονόματά τους στα Ελληνικά γιατί διάφοροι έκαναν προσπάθειες να με διαβάσουν με Systran) δεν είναι κακή κοπέλα αλλά επειδή ο παπάρας την έχει πείσει πως είναι κοινωνικά ανώτεροι από τους άλλους κι επειδή και η ίδια πάσχει από αγάμητο γεροντοκορησμό, έχουν γίνει κώλος και βρακί με αποτέλεσμα ο ένας να μισεί την άλλη και οι δύο, όλο τον κόσμο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν πουρνό με το Polo για το Λονδίνο. Ο Γουίλ τρογώταν με τα ρούχα του σε όλη τη διαδρομή, προφανώς επειδή τον αγνοούσα και κοιτούσα τα λαγκάδια απ’ έξω. Έβριζε τους άλλους οδηγούς σαν κυράτσα, κόρναρε και δήθεν εκνευριζόταν χτυπώντας το μανικιούρ στο τιμόνι, χωρίς να συμβαίνει κάτι. Η πλάκα είναι ότι ο Γουίλ δεν πείθει καθόλου για άντρας βαρύς κι ασήκωτος και το όλο show ήταν σαν να βλέπεις το Γωγουλίνι φορτηγατζή. Όταν φτάναμε στο Λονδίνο, τι το –‘θελα- του έδωσα μια οδηγία για το προς τα πού θα πάμε. Έγινε έξαλλος! «Που δε θα μου πεις εσύ για το Λονδίνο, που είναι η πόλη μου» και κάτι τέτοια θεατρινίστικα. (Είμαι σίγουρος πως στο Λονδίνο έχω πάει περισσότερες φορές από ό,τι το βλαχαδερό του Βορρά.) Και αυτό επιβεβαιώθηκε όταν χάθηκε –το ζώο- και κάναμε κύκλους μία ώρα στο Clapham.

Η επόμενη παράσταση ήταν το «Πού θα παρκάρουμε». Ο Γουίλ δεν ήθελε να ακούσει για τζαπέ παρκάρισμα (the Greek way) κι έτσι αρχικά αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκόμετρο του King’s Road, στο Chelsea, προκειμένου να υποκριθούμε πως ψωνίζει ο Γουίλ. (Ο Γουίλ είναι ο τύπος που θα πάρει μία κάλτσα από ένα ακριβό κατάστημα μόνο και μόνο για να πει αργότερα πως «ψωνίσαμε εκεί».) Αφού λοιπόν φάγαμε κάτι απαίσια πράγματα σαν τυρόπιτες με το άγχος του παρκόμετρου, ξαναξεκινήσαμε τους κύκλους στο Λονδίνο προκειμένου να βρούμε parking μεγάλης διάρκειας για να δέσουμε τη σκούνα.

Όπως λοιπόν ήμασταν κολλημένοι στην κίνηση του Knightsbridge ο Γουίλ κοιτώντας έξω από το παράθυρο είπε τη φράση – μνημείο: «Μου αρέσει τόσο πολύ που οι άνθρωποι εδώ είναι σαν κι εμένα». Τότε ήταν που αναφώνησα δις, σαν την Κατερίνα Γιουλάκη σε φινάλε Ρετιρέ, “Χίλιες φορές Southwest Trains! Χίλιες φορές Southwest Trains!” Ο άνθρωπος είναι τόσο ψώνιο που πήγε να παρκάρει στο parking του Harrods και τόσο γύφτος που ζήτησε να πληρώσουμε εμείς! Δεν είπα τίποτα γιατί αν έλεγα θα γινόταν ακόμη πιο σκύλα και θα χαλούσε την υπόλοιπη μέρα. Όχι πως δεν την χάλασε.

Μπήκαμε στο Harrods και ως βόδι, πήγε κατευθείαν στο Food Market. Ολόκληρο Harrods και αυτός πήγε να χαζέψει τα μύδια. Κάποια στιγμή ρώτησε «πως σου φαίνεται;». Και σα μαλάκας εγώ του απάντησα ότι «η ψαραγορά είναι λίγο βαρετή». Γυρνάει τότε η Τασσώ Καββαδία λέγοντας μου με αυστηρό ύφος και κουνώντας το δάχτυλό του «Δε μίλησα σε εσένα αλλά στη Χλόη που δεν έχει ξαναέρθει.» Έμεινα κάγκελο. Πραγματικά αν δεν ήμασταν μέσα σε κόσμο θα τον είχα χτυπήσει. Ακόμη και τώρα που το θυμάμαι μου έρχεται να πάω δίπλα να τα χώσω.

Δεν προλάβαμε να ψωνίσουμε δύο σοκολάτες και άρχισε να λέει «Φεύγουμε…» πάλι με το ίδιο εκνευριστικό, μπλαζέ αδερφίστικο στυλάκι, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Έκανε αυτό που σας είπα και πιο πριν, με τα δήθεν ψώνια. (Εδώ να πω πως μόλις χτύπησα μία posh σοκολάτα “Green & Blacks Organic” και είμαι τελείως απογοητευμένος αφού ήταν σχεδόν σοκολάτα, σχεδόν γάλακτος. Πάλι θα ακουστώ Ελληνάρας αλλά η ΙΟΝ (αμυγδάλου και μη) δύσκολα ξεπερνιέται. Πράγμα που επιβεβαίωσαν και οι Άγγλοι, οι οποίοι έπαθαν πλάκα με τη “Greek Chocolate” που κουβάλησα από την Αθήνα την προηγούμενη βδομάδα και δυστυχώς εχθές μόλις μου τελείωσε. Μάνα, στείλε ΙΟΝ. Στοπ.)

Update: Το post αυτό γράφτηκε σήμερα τα ξημερώματα. Όταν λίγες ώρες μετά πήγα στην κουζίνα για πάρω (sic) πρωινό, είδα ένα δέμα πάνω στο τραπέζι. Το άνοιξα και με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά είδα πως η ΤΧΤ μου έστειλε σοκολάτες και μπισκότα από την Ελλάδα! Τώρα θα ήθελα και τα τρία εκατομμύρια ευρώ. Στοπ.

Συνεχίσαμε στο Harvey Nichols, όπου –τι σύμπτωση- πήγαμε κατευθείαν στο Food Market του τελευταίου ορόφου όπου ο Γουίλ –τι σύμπτωση- ψώνισε δύο πράγματα προσπαθώντας να το παίξει gourmet. Θα μπορούσα να γίνω κι εγώ κακός και να του θυμίσω τις έτοιμες αηδίες που ζεσταίνει καθημερινά στα μικροκύματα νομίζοντας πως μαγειρεύει αλλά δεν το έκανα. Όταν ο Γουιλ πήρε τη σακούλα που έγραφε Harvey “Nichs”, άρχισε πάλι το «φεύγουμε».

Και φύγαμε. Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο Hamley’s για να ψωνίσουμε τίποτα για το Halloween. Στη Regent Street, μήνες μπροστά, έχουν ήδη βάλει τα Χριστουγεννιάτικα, και στο Hamley’s δε μπορούσες να μπεις από τον κόσμο. Τα του Halloween, ήταν πλέον στο ξεπούλημα αφού τα είχαν βγάλει 2 μήνες πριν κι έτσι δεν βρήκαμε τίποτα. Ο Γουίλ αγόρασε μια μινιατούρα Land Rover και η Χλόη τον Κύριο Ξινομούνη από τη σειρά βιβλίων Μικροί Κύριοι - Μικρές Κυρίες, για να τον χαρίσει στον φίλο της. Και πάλι δεν πρόλαβα να πάρω τίποτα αφού πάλι ο Κύριος Ξινομούνης μας τραβούσε από τα μανίκια για να φύγουμε.

Περάσαμε απέναντι, στο Habitat, όπου έβαλα τις συννυφάδες σε ένα καναπέ να ακούνε live εκκλησιαστικό όργανο και πήγα να χαζέψω μπακίρια, μια που τώρα είμαι δεινός σεφ. Πήρα κάτι ψιλοπράγματα για την κουζίνα και φωτισμό για το Κελί. Τότε συνειδητοποίησα πόσο ωραία περνάω μακριά τους. Έτσι τους πρότεινα να χωριστούμε: Να πάω εγώ στα βιβλιοπωλεία για να συνεχίσω τις περιπέτειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αυτοί στο διάολο. Έτσι κι έγινε.

Μετά από καμιά ώρα, βρέθηκα στο Covent Garden όπου είχαμε δώσει ραντεβού για να φάμε. Τους παίρνω τηλέφωνο λοιπόν για να δω που βρίσκονται. Βγαίνει η Νίτσα Μαρούδα και μου λέει «Τόσο γρήγορα; Εμείς είμαστε ακόμα στη Regent.» Καλά του λέω, θα βρω κάτι να κάνω μέχρι να έρθετε. Εκείνη την ώρα λοιπόν περνάω έξω από το Cambridge Theatre όπου παίζεται το Chicago. (Εδώ να ανοίξω μια παρένθεση και να σας πω ότι το γεγονός που τάραξε τα βρωμόνερα του Τάμεση πριν ένα μήνα, ήταν η άφιξη της Ashlee Simpson –σενιαρισμένης, εγχειρισμένης, με νέα μύτη- στο West End ως πρωταγωνίστρια του Chicago. Η Ashlee είναι η μικρότερη, πιο χαζή, πιο άσχημη και πιο ατάλαντη αδελφή της Jessica Simpson που έκανε καριέρα στης πλάτες της μεγάλης. Και οι δύο μαζί συνθέτουν ένα ισχυρό βλήμα που ανταγωνίζεται σε βλακεία και πουτανιά της Paris, την Tara και άλλα ξανθά βλήματα του υποHollywood. Κλείνει η παρένθεση.) Περνάω λοιπόν πίσω από το Θέατρο για να φτάσω στην αγορά του Covent Garden και βλέπω μαζεμένο κόσμο, λες και είχε συμβεί ατύχημα. Σε λίγο κατάλαβα πως πράγματι επρόκειτο να συμβεί κάποιο ατύχημα. Ή μάλλον, να βγει το μεγαλύτερο ατύχημα του πλανήτη που ακούει στο όνομα Ashlee Simpson από την πίσω πόρτα του Θεάτρου.


Κατευθείαν μου ήρθε στο μυαλό το blog. Είπα, «αν το έχω αυτό αποκλειστικό, τύφλα να ‘χει ο Χεσταόλας.» Στήνομαι λοιπόν με το μπουλούκι, βγάζω φωτογραφικές και περιμένω την Ashlee... Περιμένω… Περιμένω… Έχει βγει ο μισός θίασος, χειροκροτήματα, αυτόγραφα, φλας, τίποτα η Ashlee. Οι γορίλες της να μπαινοβγαίνουν κάθε τόσο και το αυτοκίνητο να βρίσκεται συνεχώς μπροστά από την πόρτα αλλά η Ashlee να μη λέει να βγει.

Σε κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η Τασσώ. «Πού είσαι;» με ρωτάει κοφτά βάζοντας το χέρι στη μέση και χτυπώντας ελαφρώς τη γόβα του στο πλακόστρωτο. Στο Cambridge Theatre, του λέω. “I’m in the middle of something. I’ll be there in 10 minutes” προσθέτω με σοβαρό τόνο, μην τολμώντας να αποκαλύψω τη βρώμικη αλήθεια. Και αρχίζει η λάμια να τσιρίζει «Που μας κουβάλησες άρον-άρον από τη Regent Street για να μας στήσεις. Και νομίζεις πως είμαστε ηλίθιοι» μέχρι να μου το κλείσει στα μούτρα. Χέστηκα, εγώ θα είχα αποκλειστικό την Ashlee Simpson. Την ώρα που μιλούσα στο τηλέφωνο και ενώ στεκόμουν σε μία κολώνα ήρθε ένας Άγγλος να παρκάρει το ποδήλατό του και μου ζήτησε 300 φορές συγνώμη. Και άλλες 200 όταν επέστρεψε για να το πάρει.
-Seriously, I am really sorry about this, μου λέει για 500η φορά.
-It’s ok, του απαντάω.
-No, I’m really sorry, I had to park my bike for a minute, to by something for my printer before the store closes, μου ξαναλέει.
-You know something? Αποκρίνομαι. I am really sorry about my self right now.
-Why? Με ρωτάει.
-Because I’m stalking an American bitch, του λέω δείχνοντας την φωτογραφική μου μηχανή. Στέκεται λίγη ώρα για να καταλάβει.
-Oh don’t worry about nationality; they come in every country μου λέει και με χαιρετάει.
Η Ashlee δεν βγήκε ποτέ, όχι τουλάχιστον όσο ήμουν εκεί. Ο κόσμος άρχισε να φεύγει, ποιος ξέρει από τι ώρα την περίμεναν. Έφυγα κι εγώ γιατί είχα στήσει τις συννυφάδες και θα τα άκουγα στέρεο. Ευτυχώς είχα ως ασπίδα μου το βιβλίο «Policy-Making in the European Union» το οποίο ήταν αρκετά χοντρό για να με σώσει από τα δόντια του Γουίλ. Τους είπα πως έπρεπε να περιμένω στο βιβλιοπωλείο 15 λεπτά για να μου το φέρουν. Πού να ‘ξεραν πως έπρεπε να περιμένω 15 λεπτά για να δω το Ζώο.

Πήγαμε για φαγητό όπου άφησα τις συννυφάδες να κράζουν όσο εγώ παρατηρούσα το ταβάνι. Το φαντασμένο ζώο μου είχε καταστρέψει την ημέρα και δεν μπορούσα ούτε να τον βλέπω. Αμφιβάλω αν κατάλαβε γιατί κρατούσα τέτοια στάση.

Αργότερα επιστρέψαμε στο Knightsbridge όπου το Harrods είχε ήδη ανάψει τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια του. Παράξενο, γιατί όπως κατεβαίναμε τον M3 με το αυτοκίνητο, βλέπαμε δεξιά κι αριστερά τα πυροτεχνήματα από τη Legoland και το Thorpe Park για το Halloween! Και ξέρετε τι συμβαίνει “when two holidays meet by mistake”.



P.S. Ευχαριστώ την Άννα που μου με τηλεφώνημά της, μου θύμισε πως το Σάββατο ήταν 28η Οκτωβρίου. Η Άννα είναι πλέον κάτοικος Λονδίνου και την περασμένη Τρίτη, μετά από ένα μήνα κυνηγητού καταφέραμε να βρεθούμε και να τραγουδήσουμε μαζί τις «Στοές του Βελγίου» και άλλα σουξέ της ξενιτιάς, τρώγοντας στο Soho. Και του χρόνου!