Castle Field. Η νέα γειτονιά μου.Η δεύτερη ουρά που στάθηκα ήταν για τα Αγγλικά “ΚΤΕΛ” τα οποία φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά, τόσο σε συνέπεια όσο και σε ρεπερτόριο. Εκεί, χρειάστηκε να φάω 15 λεπτά αναμονή για να μου πει η υπάλληλος πως στεκόμουν σε λάθος ουρά. Ήταν το πρώτο σοκ που με έκανε να καταλάβω πως στην αρχή τα πράγματα σε επίπεδο συνεννόησης και γενικότερης αντίληψης θα είναι κάπως περιορισμένα και πως εδώ θα μοιάζω λίγο πιο χαζός από ότι στην Ελλάδα.
Με δύο κυλιόμενα μπαούλα στα χέρια και δύο τσάντες περασμένες χιαστί στους ώμους μου έφτασα με το λεωφορείο στο σιδηροδρομικό σταθμό του Woking. Μία από τις τοπικές «πρωτεύουσες». Από εκεί, πήρα το τραίνο προς Farnham. Τι ωραία τραίνα που έχουν οι Άγγλοι! Καινούρια, καθαρά, αθόρυβα, σταθερά, ακριβή και φυσικά ακριβά! Η διαδρομή ήταν σύντομη και πολύ πράσινη, τόσο που χόρτασε το μάτι μου βουνό και λαγκάδι. Κοντεύοντας στο Farnham, ένας Άγγλος που φώναζε στο κινητό του βρίζοντας τη NatWest και την εταιρία φοιτητικών δανείων, με ρώτησε αν είμαι φοιτητής και προσφέρθηκε να με βοηθήσει με τα μπαούλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να περπατούσα μέχρι το Πανεπιστήμιο μετά από όλα αυτά κι έτσι πήρα ταξί.
Το Farnham είναι μία μικρή “market town” όπως είπε ο συγκάτοικός μου, Pat. Έχει ένα αρκετά «ανήσυχο» κέντρο με μικρά (ηλίθια) μαγαζιά και πολλά αυτοκίνητα. Δεν έχει κανένα μέρος για να φας φτηνά, έχει όμως πολλά για να ψωνίσεις ακριβά. Γενικά, όλοι οι φοιτητές εδώ λένε πως το Farnham είναι πολύ ακριβό. Εγώ δεν ξέρω, δεν έχω καταλάβει ακόμα τι θεωρείται φτηνό και ακριβό στην Αγγλία.
Έφτασα στο Πανεπιστήμιο πτώμα από το κουβάλημα και την αϋπνία, περπάτησα σε διαδρόμους, αυλές και μονοπάτια, ανέβηκα σκάλες, ανηφόρες και τελικά έφτασα στο Accommodation Office στο οποίο μου έδωσαν τα κλειδιά του σπιτιού μέσα ένα φάκελο με οδηγίες, κανόνες, περιορισμούς κλπ. Με προειδοποίησαν δε πως αν χάσω τα κλειδιά μου θα πληρώσω 100 λίρες (!) και καλό θα ήταν –λέει- να τα ασφαλίσω με 20 λίρες στην κυρία που την είχε στήσει έξω από το γραφείο. (Πανεπιστημιακές business.) Εγώ φυσικά και τους αγνόησα. Με τέτοιο μπρελόκ που μου χάρισε η Loucretia, πιο πιθανό είναι να χαθώ εγώ παρά τα κλειδιά μου.
Το campus είναι γεμάτο έργα φοιτητών.Από εκεί με παρέλαβε μία κοπέλα (ήταν ΙΔΙΑ η Κάλλια, όχι εσύ Έρωτα, μια άλλη.) που είναι “warden”, δευτεροετής φοιτήτρια δηλαδή που «μας προσέχει». Με βοήθησε να ανεβάσω τα πράγματά μου στον πρώτο όροφο του σπιτιού και μου άνοιγε τις πόρτες. Μέχρι που μου άνοιξε την πόρτα του δωματίου και τα είδα όλα. Τι κελί ήταν αυτό! Λίγο καλύτερο από Κορυδαλλού, λίγο χειρότερο από Αγίου Όρους. Οι τοίχοι να είναι από τσιμεντόλιθο και όλες οι εγκαταστάσεις (ηλεκτρικές και υδραυλικές) να φαίνονται πάνω τους. Μάστορες σε αυτά οι Άγγλοι! Για Internet ούτε λόγος φυσικά.
H θέα από το παράθυρό μου.Μόλις έφυγε η warden Κάλλια, ένιωσα για πρώτη φορά τόσο ξεκρέμαστος και χαμένος στο κενό! Σε ένα δωμάτιο που σιχαινόμουν να ακουμπήσω οτιδήποτε, με δύο βαλίτσες που ήταν έτοιμες να σκάσουν αλλά δεν μπορούσα να τις αδειάσω, με ένα στομάχι που φώναζε, με ένα συγκάτοικο να μου συστήνεται και να μην καταλαβαίνω τίποτα… Τότε ακριβώς ήταν που αναρωτήθηκα: «Πού ήρθα ρε μαλάκα;»
Αφού κουτσομίλησα λίγο με τον Pat, πήρα τους δρόμους του Farnham για να βρω φαγητό και κατά λάθος έπεσα πάνω σε ένα Sainsbury’s (σούπερ μάρκετ). Τι ήθελα και μπήκα μέσα; Χειρότερα έγινα. Ήμουν σαν ψάρι που έβγαινε για σκουλίκια στη στεριά. Γυρνούσα στους διαδρόμους με μάτια ορθάνοιχτα και κάθε τόσο γελούσα δυνατά γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα. Ευτυχώς όμως η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει universal αξίες όπως το Detol και τη Χλωρίνη, προϊόντα που μαζί με μία κόκα κόλα και ένα απίστευτα άνοστο sandwich έβαλα στις σακούλες μου.
Έφαγα με τον Pat και τη Natalie να μετράνε τις μπουκιές και τα ψίχουλά μου. Εδώ να σημειώσω πως πέντε μέρες τώρα στο Πανεπιστήμιο δεν έχω μιλήσει με άνθρωπο που δεν είναι Άγγλος. Πράγμα που έχει αρχίσει να μου τη σπάει γιατί οι Άγγλοι δεν λένε να καταλάβουν το πακέτο που τρώω τόσο με τη γλώσσα όσο και με τις υπόλοιπες συνήθειές τους (ποτό). Αφήστε που η επικοινωνία μου μαζί τους ήταν αρχικά τόσο περιορισμένη που σίγουρα με πέρασαν για ηλίθιο. Το χειρότερο όμως είναι πως όταν με βλέπουν να κολλάω σε μία λέξη που δεν μπορώ να θυμηθώ, κρέμονται από το στόμα μου και δεν προσφέρονται να βοηθήσουν. Οι Άγγλοι έχουν ταλέντο να σε φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Το ίδιο βράδυ ο Pat κανόνισε να βγούμε με τους γείτονές μας: Τον Matt, τον Dave, την Lindsay και τον Craig με τους οποίους συναντηθήκαμε στον κήπο μας. Όταν λοιπόν έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, ξεχαστήκαμε συζητώντας. Τότε ο Matt είπε τη φράση που με έβαλε για τα καλά στο Αγγλικό lifestyle: “Come on people, we’re wasting precious drinking time”.
Πήγαμε σε μία από τις pub του «χωριού» όπου πίνοντας το ένα “pint” μετά το άλλο, οι Άγγλοι προσπάθησαν να μου εξηγήσουν γιατί πίνουν όλη την ημέρα κι εγώ γιατί δεν πίνω γενικώς. Τότε ο Dave με ρώτησε “So what do you do for fun?” Πολύ θα ήθελα να του αναλύσω τους μεταμεσονύκτιους μαραθώνιους φαγητού και κρεπάλης από το Green μέχρι την κρεαταογορά της Αθήνας...
Αχ Αθήνα…
Γυρίσαμε στο σπίτι του Matt και του Dave με τους δύο από μας να είναι ντέφι. Τότε, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα τους ήρθε να παραγγείλουν pizza από το κωλοχώρι (στο οποίο να σημειωθεί πως τα πάντα κλείνουν στις 4μμ.) Φυσικά και όλα τα delivery ήταν κλειστά. Ο Craig όμως αν και τύφλα δεν το έβαλε κάτω. Πήρε τηλέφωνο τις πληροφορίες καταλόγου και ζήτησε όλες τις πιτσαρίες του Guildford, το οποίο πρέπει να ‘ναι κανα μισάωρο από εδώ. Άρχισε να παίρνει τηλέφωνο και να κάνει τσαμπουκά στις τηλεφωνήτριες οι οποίες του έλεγαν πως ήταν αδύνατον να στείλουν φαγητό τέτοια ώρα από το Guildford. Και αφού μίλησε με υπευθύνους και στελέχη, ζήτησε τελικά συγνώμη λέγοντας «ήπια μια vodka παραπάνω κι εγώ σαν άνθρωπος»
Ήταν δύσκολη η πρώτη μέρα στο Farnham. Γι’ αυτό ακριβώς και αναζήτησα κάτι πιο οικείο την αμέσως επόμενη. Πήρα το τραίνο για Λονδίνο όπου θα έκανα τα απαραίτητα ψώνια για το σπίτι.
Μόλις βγήκα στο χαμό του Waterloo ένιωσα πως ήμουν σπίτι μου. Βαβούρα, κόσμος, βιασύνη και ήλιος. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη Λονδρέζικη λιακάδα κι έτσι αντί να πάρω κατευθείαν το μετρό για Wembley, περπάτησα από το σταθμό μέχρι την Oxford Street.
Όταν κατέβηκα στο σταθμό του Neasden για να πάω στο IKEA, έπρεπε να διαλέξω αν θα κατευθυνθώ δεξιά ή αριστερά. Ο μόνος χάρτης που είχα στη διάθεσή μου ήταν αυτός που ήταν τυπωμένος στο μυαλό μου από το site του ΙΚΕΑ που είχα δει στο Applestore μισή ώρα πριν. Φυσικά πήρα λάθος δρόμο και χάθηκα σε μία εντελώς ουγκ περιοχή, χωρίς τετράγωνα και τέτοιες πολιτισμένες μαλακίες, με έγχρωμους κατοίκους οι οποίοι –αυτό να μη ληφθεί ως ρατσιστικό- δεν ήταν καθόλου φιλικοί όταν ρωτώντας τους πήγαινα στην πόλη. Τελικά, μετά από πολύ περπάτημα έφτασα σε ένα ύψωμα, από όπου μπόρεσα να διακρίνω ένα κίτρινο κουτί. «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα.
Χαμένος στο Wembley.Όταν μπήκα στο ΙΚΕΑ ήμουν ήδη πτώμα. Κανονικό φαγητό είχα να φάω από την προηγουμένη του ταξιδιού μου κι έτσι προσπέρασα τους σουηδικούς καναπέδες και έφτασα κατευθείαν σε σουηδικούς κεφτέδες. Θα ακουγόμουν πολύ Έλενα Παπαρίζου αν σας έλεγα πως το φαγητό του IKEA ήταν κάτι σαν χριστουγεννιάτικο τραπέζι για μένα; Έφαγα του σκασμού προκειμένου να χορτάσω με μια αξιοπρεπή γεύση.
Αφού σήκωσα όλα τα κατσαρολικά και τα είδη προικός (sic), πήγα στο ταμείο όπου διαπίστωσα πως είχα ψωνίσει πάρα πολλά για να τα μεταφέρω με τα χέρια από το Βορειοδυτικό Λονδίνο στην Κωλοπετινίτσα. Δεν είχα όμως άλλη επιλογή, αφού έφαγα όλες μου τις λίρες σε πούπουλα χήνας και αντικολλητικές επιφάνειες. Έτσι φορτώθηκα δύο τεράστιους μπλε μουσαμάδες οι οποίοι όντας γεμάτοι με κατσαρολικά, κουδούνιζαν σε κάθε μου βήμα. Το κουλό είναι πως οι Άγγλοι έχουν μια περίεργη σχέση με το χαρτί. Όπως δε σου δίνουν πουθενά χαρτοπετσέτες με το φαγητό, έτσι κι εκεί δεν έδιναν χαρτί για να τυλίξεις τα εύθραυστα με αποτέλεσμα να φτάσω σπίτι με ένα τραυματισμένο πιάτο.
Βγαίνοντας είδα τα σκούρα. Ήμουν και πάλι χαμένος στο Wembley, αυτή τη φορά με 20 κιλά απόβαρο και τον καιρό να χαλάει. Αποφάσισα να μην κάνω τον κύκλο που έκανα την προηγούμενη φορά κι έτσι με μεγάλο δισταγμό πήρα άλλο δρόμο, αυτή τη φορά εθνική οδό. Παραδόξως ξεκίνησα σωστά και όταν σε κάποια στιγμή ρώτησα μια κοπέλα για το σταθμό, προσφέρθηκε να με οδηγήσει αφού πήγαινε κι αυτή προς τα εκεί. Να ‘ναι καλά γιατί αν δεν ήταν κι αυτή τώρα θα μαγείρευα σκίουρους με τα αντικολλητικά σε κάποιο αγγλικό χωράφι.
Περπατώντας, υμνήσαμε για μία ακόμη φορά τα σουηδικά κεφτεδάκια (Σουηδέζα γαρ) και μοιραστήκαμε τον καημό του μετανάστη σε μία χώρα που δε χρησιμοποιεί χαρτί περιτυλίγματος. Ο σταθμός τελικά ήταν δέκα λεπτά περπάτημα.
Δε θέλω να σας περιγράψω πως πέρασα τον έλεγχο εισιτηρίων (δις) με τα μπακίρια στα χέρια. Δε θέλω επίσης να σας περιγράψω πόσο λαγκάδι είδα στο όρθιο μέχρι να φτάσω στο Farnham γιατί δεν υπήρχε θέση ούτε για αστείο σε ένα τραίνο γεμάτο γραβάτες και ταγιέρ.
Τελικά έφτασα σπίτι αργά το απόγευμα όπου κατέρρευσα. Οι Άγγλοι έπιναν ακόμη μπύρες.
Το post αυτό προσπαθούσε να γραφτεί εδώ και μέρες στο δωμάτιό μου. Αφού κατάφερε να ολοκληρωθεί (σήμερα τα ξημερώματα) "ανέβηκε" μέσω του Wireless δικτύου της (κλειστής αυτή την ώρα) βιβλιοθήκης μας, έξω από την οποία στέκομαι αυτή τη στιγμή και τουρτουρίζω από το κρύο. Ελπίζω το σήμα να είναι αρκετά δυνατό ώστε να καταφέρω να ανεβάσω το post πριν πέσει η μπαταρία μου.
teleio !
pernas megales stigmes trust me
pou tha ths ektimhseis poly argotera
kai tha nioseis perhfanos pou epivioses
se ena xeno perivallon :)
Nomizo pos mpikes sto klima!
Kalo kouragio. Kapote tha ta thymasai, tha gelas kai tha sou leipoun!
Pantos ego tora pou ta diabaza ekana taksidi sto xrono kai thymithika ta dika mou!
Καλό κουράγιο!
Αν και με άγχωσες κάπως...
Που πάμε οι Καραμήτροι?
kouragio, tha sinithiseis kai den tha thes na fygeis. teleia i geitonia,
:)
Φίλε iblog,
κράτα γερά! Κουράγιο!
Σφίχτηκε το στομάχι μου όσο διάβαζα. Τι αγωνία και να μην βρίσκεται κανένας άλλος Έλληνας να πεις μιά κουβέντα και να σε καθοδηγήσει; Τι κρίμα!
Πάντως είσαι εφευρετικός και σου "κόβει" που λέμε, ώστε δεν θα σε νικήσουν. Θα νικήσεις εσύ! Προχώρα!
Μικρέ κάθε αρχή και δύσκολη! Εγώ να δείς τι πακέτο έφαγα την πρώτη μέρα που έφτασα στο Λονδίνο. Είχα γραμμένο το τηλέφωνο μιας γνωστής μου που θα με συναντούσε στο Victoria Station για να πάμε μαζί ατο πανεπιστήμιο, αλλά δεν είχα τον κωδικό κλήσης του Λονδίνου!
Πέρασα τη χειρότερη ώρα της ζωής μου κλεισμένος μέσα σ' ένα τηλεφωνικό κουτί προσπαθώντας να συνεννοηθώ με κάτι τηλεφωνήτριες, που μάλλον ήταν από το Πακιστάν και δεν έβγαζα νόημα από την προφορά τους!
Θα περάσεις τέλεια, make the most of it dude! :-)
Χαχαχα, εκεί με το "pints" γέλασα πάρα πολύ: Η προφορά είναι όλα τα λεφτά...
Ετσι ειναι παντα οι πρωτες μερες. εγω πηγα στην ισπανια ερασμους, οι ισπανοι δεν ξεραν λεξη αγγλικα, εγω δεν ηξερα λεξη ισπανικα. και επρεπε να συνενοηθω απο το τηλεφωνο στα ισπανικα, για διαφορα σπιτια. ενταξει το δευτερο που ειδα το εκλεισα γιατι δεν αντεχα να κουτσοσυνεονηθω αλλο.
παντως σε λιγο θα σαρεσει, και δεν θα γραφεις καν στο μπλογκ. θα ασχολησε με πολυ καλτυερα πραγματα
πακέτο , αλλά έτσι είναι αυτά. Πάντως αυτό με το ΙΚΕΑ και τα χαρτιά περιτυλίγματος το συνάντησα και στο κατάστημα της Βουδαπέστης. Και ναι, έκανα ανάλογο ταξίδι για το σπίτι. 2,5 ώρες ταξίδι με τρένο , 12 χάρτινες σακούλες, μισοσκισμένες από την ταλαιπωρία της μεταφοράς σε οοοοοολη τη Βουδαπέστη ( θέλαμε και βόλτα τρομάρα μας), και 3 ΄άτομα να τρέμει το φιλοκάρδι μας μην φύγουν τα πιάτα και τα σεντόνια από τα ράφια του τρένου. Πολύ γέλιο!΄Καλή διαμονή !!
Καλά, είσαι ΘΕΟΣ!! Μέσα στο χάσιμο βγάζεις φωτογραφία το τάδε νεκροταφείο στο Wembley λες και θα φύγει από τη θέση του :))
Δεν το συζητάω ότι οι εμπειρίες σου είναι ΟΛΑ τα λεφτά, απλά crash test στην αγγλική ζωή και δη της Κωλοπετινίτσας. Η εμπειρία ΙΚΕΑ και κλαπατσίμπαλα σε σακούλες που δεν μπορείς να σηκώσεις δε, άλλο πράγμα - ακόμη αναρωτιέμαι πως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν μπορώ να σηκώσω πάνω από πέντε γεμάτες σακούλες από το Sainsbury's για πέντε χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι μου στο Λονδίνο, που παρεμπιπτόντως είναι φτυστό η γειτονιά σου! Είμαι σίγουρη πως ήδη γελάς με αυτά που πέρασες so far κι εγώ γελάω με το απογευματινό τηλεφώνημα!!! Oregano λέμεεεεεεεεεεεεεεε!!
:D
Αγάπες κ φιλιά
Ιντ
ΥΓ. Τώρα μου έδωσες ιδέες για ποστ ατιμούλι....
Πρέπει να ομολογίσω πως εγαμήθην στο γέλιο.
Μου θύμησες πάνω κάτω την δική μου αρχή εδώ πέρα! Κάποια πράγματα συνηθίζονται εύκολα, άλλα όχι και τόσο. Για το κελί π.χ. μην σκας, σε λίγες εβδομάδες δεν θα σε ενδιαφέρει, και θα κρατήσει μόνο ένα χρόνο ούτως ή άλλως. Τα αγγλικά θα σου γίνουν συνήθεια σύντομα, και όσο για τα pints, μάλον ποτέ (ιδίως αν δεν πίνεις γενικώς)!
Ωραία χρόνια! Ααχχχ! Ζηλέβω λιγάκι!
Φίλε μου, το "κάποτε θα τα θυμάσαι όλα αυτά και θα γελάς" είναι μια ευχή που δίνουν συνήθως άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και σήμερα δεν αισθάνομαι αρκετά κακός, ώστε να (τη) σπάσω (σε) κάποια παράδοση. :-)
Πέραν τούτου, οπλίσου με υπομονή (την οποία φαντάζομαι πως έχεις, αφού, γράφοντας όσα παθαίνεις, αντέχεις να τα ζεις και δεύτερη φορά). Ελπίζω πως αγαπάς αυτό που σπουδάζεις κι αυτό θα σε βοηθήσει.
Καλή τύχη, καλό κουράγιο και προσοχή στους τρομοκράτες!
α ρε γαμώ τα ντεζαβούδια...
μικρέ μου δόρκιε αυτές είναι μερικές από τις πιο έντονες στιγμές στη ζωή σου να ξέρεις...
μόλις πας παρίσι θα νιώσεις καλύτερα, άκου που σου λέω...
γίιιχααα
Από τη ζεστασιά και την ησυχία της βιβλιοθήκης αυτή τη φορά:
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας. Μην τρέχετε όμως με χαρτομάντηλα να μου σκουπίσετε τις μύξες γιατί περνάω πραγματικά καλά τώρα πια. Ό,τι γκρίνια διαβάζετε περί Αγγλίας να ξέρετε γράφεται για να αμύνομαι και κυρίως να αυτοσαρκάζομαι.
Πιο συγκεκριμένα:
D, ξέρω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο γι αυτό και τις καταγράφω τόσο ομφαλοσκοπικά, για να αφήσω πολιτιστική κληρονομιά στα εγγόνια μου :p
TXT εσένα σε περιμένω πολύ σύντομα.
hfd, θα δυσκολευτείς αλλά φαντάζομαι στο δικό σου Πανεπιστήμιο θα υπάρχουν περισσότεροι international students και θα μπορείς πιο εύκολα να μοιραστείς το πακέτο. Στο δικό μου είμαστε καμια εικοσαριά max. Στο course δε, μόνο εγώ!
Έντεκα, ναι έχει πλάκα το student village. Είμαστε σαν την Wisteria Lane στο Desperate Housewives.
Iφιμέδεια σε πληροφορώ πως ακόμη και όταν ζω κουλές καταστάσεις γελάω από μέσα μου σκεπτόμενος τη μεταφορά τους στο iblog. Οπότε απόλαυσέ το και μη σφίγγεις κανένα ζωτικό όργανό σου.
Αλέξανδρε, +44. :p
Iδιορυθμιστή, το pint είναι πραγματικά λέξη που έχω ακούσει περισσότερες φορές από ότι lecture, enrolement και workshop. Ακόμα δεν πιστεύω πόσο ΠΟΛΥ πίνουν!
Rainboy, το blog δεν το αφήνω με τίποτα.. Είναι η σανίδα σωτηρίας μου και η επαφή με τους φίλους & γνωστούς στην Ελλάδα.
Alienlover, χαίρομαι πολύ που με καταλαβαίνεις. Καλή αρχή και σε εσένα.
Ιd, είσαι το επίσημο λεξικό μου, τελείωσε. Για να καταλάβουν και οι υπόλοιποι, εχθές το βράδυ, προσπαθούσα να φτιάξω κάτι να φάω στην κουζίνα. Δίπλα μου ήταν η Mel και Hanna (ανάθεμα κι αν ήξερα πως γράφεται) και με κοιτούσαν να ψιλοκόπτω τομάτες και αγγούρια για σαλάτα. Αφού λοιπόν έβαλα λάδι στο πιάτο (Sainsbury's Greek Extra-Virgin Oil - το οποίο ξέρετε πως πωλείται σε μπουκάλι και τιμή αρώματος στην Εγγλετέρα) θυμήθηκα πως χρειάζομαι λίγη ρίγανη. Όχι ότι πίστεψα ποτέ ότι θα μπορούσαν να έχουν ρίγανη οι άγγλοι στα ντουλάπια τους αλλά έκανα μία προσπάθεια να τους ρωτίσω. Μου πήρε λοιπόν τόση ώρα να τους περιγράψω τη ρίγανη (γιατί δε θυμόμουν πως λέγεται) που τελικά αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την Id στο Βορρά για να με βοηθήσει. Οregano! Damn ήταν εύκολο!
Αpotheosis το κελί δεν μοιάζει πια κελί γιατί πρώτον το φόρτωσα πράγματα και δεύτερον προσπαθώ συνέχεια να το σουλουπώσω όσο μπορώ. Καλώς ή κακώς δεν μπορώ να μη δίνω σημασία στο χώρο που ζω. Και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσα να ζήσω σε ένα χώρο όπως ήταν αρχικά το δωμάτιό μου.
artech, ποιους τρομοκράτες εννοείς; Έχουμε πολλούς εδώ αλλά είναι συνεχώς μεθυσμένοι. :p
Αλινάκι, το ξέρω. Αυτό είπε και ο (πρώην) άντρας σου πιο πάνω. Περάσατε καλά εχθές;
Μικρέ δεν μιλάω για το +44 αλλά για το κωδικό κλήσης του Λονδίνου. :P
Κάνε μαλακίες... Κάνε μαλακίες... Όχι τίποτα άλλο, να παίρνω ιδέες για να μην φαω και εγω τα μούτρα μου σε... σε... εεε... ωχ... 6 μέρες...
Άγχος mode on! Kisses!
ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΡΕΛΟΚ ΜΟΥ;;;;;;;;;;;;;;
τώρα το διάβασα ... χαχαχαχχ δεν αντεχω όμως να απαντησω έχω σχηστεί στα γέλεια.. χαχααχααχ θα ξαναμπω αύριο να σου εκφράσω τη "συμπόνια" μου... χαχαχαχ Γιά σου ρε iblog με τα ορέα σου!!! αχχαχαχαχαχ
Τέλεια! Νομίζω πως θα περάσω έναν όμορφο χειμώνα διαβάζοντας τις δικές σου ιστορίες!
Καλά να περνάς! Να ήμουν κι εγώ εκεί!
Έλα ρε μικρούλη!!!!Τί τέλεια είναι αυτή η γειτονιά? Super φαίνεται αισθητικά...αν και είναι οξύμωρη εικόνα με το δωμάτιο! Μάλλον κι εδώ ισχύει το ρητό "Απ'έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα"!!!!
Μην σε ρίχνει όμως αυτό. Live it at its most!
Έλα ρε συ....πίνουν τόσο πολύ οι Αγγλοι? Και μετά γιατί λένε ότι βγάζουν την καταπίεσή τους στις διακοπές κι έρχονται Ελλάδα και προκαλούν τον πανικό ανά περιοχές? Ποιά καταπίεση βγάζουν όταν το βράδυ μπεκροπίνουν και βγαίνουν σε pub? I don't get it!
Και επίσης πως έχει τύχει εσύ να μην έχεις βρει το ελληνικό στοιχείο στο δικό σου πανεπιστήμιο? Ξέρω ότι η Αγγλία, τουλάχιστον, έχει κύμα Ελλήνων φοιτητών κάθε χρόνο! Ποιον Matt, ποια Mel, ποια Hanna....δικτυώσου ομορφέ μου!
Υπομονή....και don't forget your iblog funs! έχεις αφήσει κοινό πίσω....αναμένουμε τις εμπειρίες σου!
Enjoy sweety....Φιλιά πολλά
Ακούω(χα-τρόπος του λέγειν) πως περνάς μια χαρά..\
keep walking!
Sorry gia ta Greeklish, sas grafw apo enan oneiremeno iMac sto kataspro "Apple-Valley" tis sxolis. (Prepei na sas steilw fotografia gia na deite posa leuka mila yparxoun edw!)
Anna ayti ti stigmi eimai sto IT kai typwnw ta pano (o tonos sti ligousa) gia tin afiksi sou.
Loucretia oti einai apla terastio (kai panemorfo afou to dialeksa egw) Thanx again.
Guslei me koroideveis?
mirelen, nomizw pws tha perasw enan omorfo xeimwna postarontas tis istories apo to dwmatio mou, afou mas valoun gamwinternet! thanx ;)
Sofou eipame to dwmatio einai ypo kataskevi kai tha ginei viosimo se liges meres. (Afou xtypisw allo ena Londino molis erthei kai i Anna.) Kai nai OI AGGLOI PINOUN SAN SFOUGARIAAAAAAA! Den antexw na dw alli mpyra. Exthes malista eida mia kopela apo to panw flat na vazei stin tsanta tis 3 megala tenekedakia mpyra!!! Pws alles gomenes pairnoun crayon kai kathreutaki, oi Agglides exoun panta stin tsanta tous ksydia gia na epiviosoun. Xik!
Oso gia tous Ellines, EYTYXWS den exoun oxyrwsei kai to diko mas panepistimio. Poly apla epeidi edw eimaste art kai oxi business school (cool smiley), pragma oxi toso oneiremeno apo ton ellinia foititi kai ti mana tou. Kata vathos vevaia tha ithela na yparxei allos ENAS mono ellinas gia to gamwto. Mono gia na tsougrisw ena aygo to pasxa re adelfe...
mk, miaaaa xara. ftyse me.
P.S. Thelw ki egw Maaaaaac!!
Εγώ;;;!!! Όχι καλέ... απλά να μου πεις κάθε πότε θα γράφεις για να κανονίσω το πρόγραμμά μου με τις κομοδίες στον ΑΝΤ1, MEGA και των εμπειριών σου! :) (πλακίτσα)
Έλα βρε, δε σε φοβάμαι εσένα, είσαι θηρίο εσύ βρε! (ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ) (σύννεφο πάει ο ρατσισμός) :) :)
Μην με παρεξηγήσεις γι' αυτό που θα πω, αλλά το post αυτό, σε συνδυασμό με την ημερησίως reported αγωνία σου για τη φυγή σου στο Λονδίνο όλο το καλοκαίρι μ' έχουν κάνει να φέρνω στο μυαλό μου συνέχεια το Χάρυ Πότερ όταν πρωτοέφυγε για τη Σχολή των Μάγων! Πιο πάνω που αναφέρεις ότι γράφεις από τη ζεστασιά και την ησυχία της βιβλιοθήκης σας, έφερα στο μυαλό μου την τραπεζαρία (ξέρεις, πάνω από εκεί που πετούσαν οι άσπρες κουκουβάγιες και καλά...), παρόλο που εκεί δεν υπήρχε ησυχία. Κάνε μιά μικρή περιγραφή του χώρου της βιβλιοθήκης, αν δεν σου κάνει κόπο, ή ακόμη αν μπορείς ποστάρισε και καμιά φωτό, να σταματήσω να φαντάζομαι λάθος σκηνικά...
Και μη σταματάς! Περιμένω να διαβάσω τα post σου με την ίδια ανυπομονησία όπως περιμένω ν' αρχίσουν τα νέα επεισόδια του "Στο Παρά Πέντε"!!!...
Τί κρίμα να έρχομαι στο Λονδίνο τόσο συχνά και να μην μπορώ να σε δω!!!......
Μαίρη κι εγώ σαν τον Χάρι Πότερ τον φαντάζομαι το μικρό, έχει και το σωστό μαλλί ;))
iblog, μην ακούω μαλακίες, θα τσουγκρίσεις αυγά το Πάσχα στο Βορρά. Επίσης μου φαίνεται θα σε γνωρίσω στον εξάδελφό μου στο Λονδίνο μπας κ πηγαίνεις για κανά καφέ. Έχετε την ίδια τρέλα κ το ίδιο μαλλί :ppp
Και μιας και μιλάμε για μαλλί χτες γνώρισα άλλον έναν μικρό που φεύγει για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Plymouth, και έχετε ίδιο μαλλί λέμε!
Αλήθεια πώς το πετυχαίνετε αυτό το look;;; Βάζετε δάχτυλο στην πρίζα;;;
:PPP
Υ.Γ. Ο δικηγόρος μου είπε χτες ότι του τηλεφώνησες από το Waterloo, πριν επιβιβαστείς στο Eurostar για Παρίσι! Μα τι θα γίνει επιτέλους;;; Θα μας σπάσεις τα νεύρα τελείωςςςς;;;
(Θελω κι εγώ Παρίσι! Κλαψ!)
ιντούλα δεν παίρνει μόνο εσένα για την ορεγκάνα ο μικρός. εδώ κ δύο μέρες μου στέλνει 200 σμσ τη μέρα από το παρίσι του τύπου "είμαι στη γωνία τάδε κ τάδε, που να στρίψω;" κ "είμαι στο τάδε, που να πιω καφέ;". μέχρι κ στο μενού μαγαζιού μέσω ίντερνετ μπήκα για να του πω πόσο κάνουν οι σαλάτες κ τα κλαμπ σάντουιτς! εμ το πα γω ότι στο παρίσι θα ίσιωνες...
άντε καλή επιστροφή κ στα δικά μας! (αλήθεια τι καιρό κάνει;)
Ο Craig είναι μπύρα;
Χαρά στο κουράγιο σου με το ΙΚΕΑ.
Εγώ κουράστηκα να τα πάω μέχρι το ταμείο, όχι να τα κουβάλαγα και τόσο δρόμο! αλλά έτσι είναι τα νιάτα! ;-)
έχω πάει στο Φάρναμ χειμώνα και νύχτα οπότε δεν ξέρω να σου πω tips για τις ομορφιές του - για το Guildford όμως μπορώ να σου πω ότι είναι πανέμορφο (και το αγαπώ ιδιαιτέρως) και να το επισκεφτείς σύντομα! το μόνο του μείον είναι πως είναι κάπως ακριβό (νομίζω το Surrey είναι η πιο ακριβή κομητεία της Βρετανίας ή κάτι τέτοιο)
τι όμορφο που είναι να ξεκινάς μια νέα σελίδα στη ζωή σου - όλα είναι συναρπαστικά και σημαίνοντα!
να περνάς τέλεια :)
Moυ θύμισες τις πρώτες μέρες μου στην Αγγλία πριν ακριβώς 11 χρόνια! Υπέροχες εικόνες, υπέροχη ζωή, είμαι βέβαιος πως θα ζήσεις πολύ χαρούμενος εκεί! Αρκεί να αποφύγεις τους Έλληνες για παρέα! Όταν βρεθούν στα ξένα συνηθίζουν να κωλοπαιδαρίζουν!
Μαίρη Κ, συγνώμη που θα σου γκρεμίσω τη φαντασίωσή σου αλλά η βιβλιοθήκη μας είναι ολοκαίνουρια και τελείως φουτουριστική, καμία σχέση δηλαδή με τα βιτρώ του Potter. Είναι φωτεινή, ολόλευκη, με μία "παράξενη" οροφή, γεμάτη βιβλία (φυσικά) και με το προαναφερθέν Apple Valley.
Id και υπόλοιποι, πρέπει να σας ανακοινώσω πως στο Παρίσι συνάντησα την πρώτη (και τελευταία νομίζω) ελληνίδα φοιτήτρια του UCCA. Παρόλα αυτά ήταν τελείως σνομπ και δεν ασχολήθηκα περαιτέρω.
(Καλά όλοι έχετε ξαδέλφια με μαλλιά σαν τα δικά μου;)
Αλέξανδρε, Παρίσι comin up next.
Αλίνα, εγώ φταίω που σου μετέφερα την ομιχλώδη ατμόσφαιρα των Παρισίων 24/7. Εγώ φταίω που σε θεωρούσα guru στην νυχτερινή ζωή της Μητρόπολης. Εγώ φταίω που σε πήρα τηλέφωνο από το Sacre thing και σου μιλούσα γαλλικά ενώ εσύ οδηγούσες προς το Χαλκούτσι. :p
eLaw, ο Craig δεν είναι μπύρα αλλά νομίζω πως κατά 98% αποτελείται από ζύθο.
Μαρκησία, σε ευχαριστώ. Το Farnham δεν έχει μυστικά. Είναι μια κουράδα στη μέση του πουθενά. Και ναι, είναι πανάκριβο. Η πλάκα είναι ότι απέφυγα τις πόλεις λόγω της ακρίβειας και τελικά ήρθα στο γελαδοχώρι που όλα τα πληρώνεις χρυσάφι.
Νανάκε και να ήθελα δεν υπάρχουν Έλληνες εδώ. Και όπως έγραψα και πιο πάνω η μία που γνώρισα στο Παρίσι ήταν ψευτοανάρχα από κάποιο σικ προάστειο που ξίνιζε με τα πάντα...
Αν έχεις τύχη διάβαινε που λένε.
Όταν ήμασταν μόλις τέσσερις έλληνες σε ολόκληρο το πανεπιστήμιο πέρασα πολύ καλύτερα απ'όταν βρέθηκα σε ένα μεταπτυχιακό τμήμα είκοσι ατόμων να κάνω παρέα με δώδεκα κουμπάρους. θα δεις και κάτι διαφορετικό βρε παιδί μου και αν σου λείψει η πατρίδα απλά πήγαινε στο Λονδίνο, κατευθύνσου στο Bayswater ή στην Oxford Street ή οπουδήποτε υπάρχουν συγκεντρωμένα περισσότερα καταστήματα στο τετραγωνικό από όσα έχει ολόκληρο το Farnham και φώναξε Κώστα.
χ
moncler online
ugg boots
christian louboutin shoes
salomom shoes
canada goose jackets
canada goose outlet
ralph lauren uk
skechers outlet
pandora
canada goose jackets
coach factory outlet
michael kors handbags sale
links of london
nike air max 2019
louboutin shoes
off-white
timberland shoes
nike air vapormax
yeezy shoes
nike flyknit