Τελείωσαν τα ψέματα και μαζί τους κι η δουλειά μου. Παραιτήθηκα. Ακούγεται ωραίο αλλά πιστέψτε με, η αίσθηση δεν περιγράφεται αυτή τη στιγμή με λέξεις! Είναι απίστευτο το ότι μετά από τρεις μήνες εξαντλητικής δουλειάς, οχταώρων, μεταμεσονύκτιων βαρδιών, κουραστικών σαββατοκύριακων, αμέτρητων υπερωριών, δε θα ξανασφυχτεί το στομάχι μου στη θέα του ρολογιού, δε θα ξαναπονέσει το κεφάλι μου από το ακουστικό, δε θα ξαναστεγνώσει ο λαιμός μου από τις συνομιλίες, δε θα ξανανέβει η πίεσή μου από τους μαλάκες που δεν ξέρουν να κάνουν κλικ, δε θα ξαναπιαστεί η ψυχή μου από το μπινελίκι…
Είμαι τόσο ευγνώμων που δε θα ξαναπάω στη δουλειά. Με ευχαριστώ.
Όπως θα πρέπει να με ευχαριστήσετε για το γεγονός ότι δεν γκρίνιαξα παρά μία – δύο φορές για αυτό χάλι που ζούσα τους τελευταίους τρεις μήνες. Για το ότι τις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου να περνάω μακριά από το Internet, έγραφα βλακείες για να μην αραχνιάσει το iblog. Χρειάζομαι ένα ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ για όλο το πακέτο που έφαγα υπομονετικά τους τελευταίους μήνες, ένα ευχαριστώ που δεν άκουσα από τους εργοδότες, ένα ευχαριστώ που δεν μου είπε ο μισθός μου.
(Παρακαλώ.)
Αντικειμενικά, η δουλειά αυτή δεν ήταν η χειρότερη που έχω κάνει. Ίσως όμως εξελίχθηκε στη χειρότερη από τον Ιούλιο και πλέον, που η εταιρία άρχισε να δίνει τις DSL αλλά και τις άδειες με τη σέσουλα. Τότε ξεκίνησαν να δοκιμάζονται τα όριά μου. Τότε που γυρνούσα στο σπίτι μεσάνυχτα σχεδόν δαρμένος, σχεδόν κλαμένος και έλεγα πως δεν θα αντέξω άλλη μέρα στο χαμό των 40 κλήσεων σε αναμονή, τότε που οι δικοί μου έλεγαν «παράτα τα, θα αρρωστήσεις.»
Σκέφτομαι πως το καλύτερο πράγμα που μου έμαθε αυτή η δουλειά δεν ήταν το troubleshooting, δεν ήταν τα δίκτυα και τα καλώδια αλλά το ότι έβαλα ένα στόχο και τελικά, παρά τα (χοντρά) προβλήματα που προέκυψαν τόσο στη δουλειά όσο και στην οικογένεια το φετινό καλοκαίρι, τον πέτυχα. Δούλεψα κανονικά μέχρι και την τελευταία ώρα του καλοκαιριού, έκανα τόση υπομονή μέσα στην ανυπομονησία μου, επέμεινα απίστευτα για κάτι που ακόμα δεν έχω δει αλλά ξέρω πως θα με αποζημιώσει.
Την τελευταία μέρα στη δουλειά ήθελα να ξεσαλώσω. Να βγάλω το άχτι μου στους πελάτες, να βρίσω, να φωνάξω, να αυθαδιάσω, να ειρωνευτώ. Ήθελα να πάρω πίσω το αίμα μου για αυτό το «σε πληρώνω και σε πηδάω» στυλάκι των πελατών μας. Δεν το έκανα. Ένιωθα τόσο χαρούμενος εκείνες τις ώρες που ήταν αδύνατον να διαπληκτιστώ. Απαντούσα στις κλήσεις σχεδόν γελώντας, αγαπούσα όλο τον κόσμο, ακόμα κι αυτόν που πρέπει να «συνοδεύσεις» γράμμα-γράμμα στην εισαγωγή ενός password για να μην κάνει λάθος. Ένας τέτοιος πελάτης ήταν και ο τελευταίος που εξυπηρέτησα.
Η ώρα ήταν μία παρά το βράδυ. Ήθελα η τελευταία μου κλήση μου να είναι πανηγυρική, το είχα σχεδιάσει από νωρίς. Ήθελα το κλείσιμο αυτής της περιόδου να έχει ένα μικρό πυροτέχνημα, έτσι για το γαμώτο. Κλήση όμως δεν ερχόταν. Το ρολόι έδειχνε 00:59 και για πρώτη φορά παρακαλούσα τόσο πολύ για ένα χτύπημα του τηλεφώνου. Όταν η συσκευή μου έδειξε 01:00 δεν έκανα αμέσως logout, όπως συνήθως. Έδωσα μερικά δευτερόλεπτα περιθώριο για ένα grand φινάλε. Οι συνάδελφοι που είχαν ήδη σηκωθεί από τα γραφεία τους για να φύγουν, παρακολουθούσαν με αγωνία τη σκηνή. Και τότε χτύπησε! Τεχνική κλήση. Και το χέρι μου έτρεμε όπως πριν από τρεις μήνες που απαντούσα για πρώτη φορά στο τηλέφωνο. «Καλή σας μέρα, ονομάζομαι Π. πώς μπορώ να εξυπρετήσω;» Ο πελάτης μου ζήτησε συγνώμη για το «ακατάλληλο της ώρας» και πριν προλάβει να συνεχίσει τον διέκοψα: «Ξέρετε, είστε η τελευταία κλήση μου στην «καριέρα» μου στην *%#@$^#*» Οι συνάδελφοι ακούγοντας τα λόγια μου μαζεύτηκαν πάνω μου και μου ζήτησαν να βάλω ανοιχτή ακρόαση. Και τότε όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του πελάτη, ο οποίος δεν μπορούσε να συνδεθεί γιατί έγραφε λάθος το password του. Στις δύο πρώτες απόπειρες μας ανησύχησε γιατί δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Την τρίτη φορά όμως, όταν τον έβαλα να τα ξαναγράψει όλα, ακούσαμε από το ηχείο τη λέξη «μπήκε.» Αμέσως όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, ο πελάτης –που φυσικά άκουσε το σαματά- σε γέλια κι εγώ –που ποιος να μου το ‘λεγε- παραλίγο σε κλάματα. Μη ρωτάτε γιατί, τη δουλειά αυτή τη μίσησα όσο και τις προηγούμενες μου. Παρόλα αυτά ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκα τόσο φεύγοντας.
Ναι, το βεβαιωνω κι εγω, παρολο το πακετο που ετρωγες καθημερινα, ελαχιστα παραπονιοσουν και καταπινες τη κουραση σου με Death Chocolate :-ΡΡ
Honey...pare kai ena EFXARISTW kai apo mena(an exei axia...)!!!
Doulevw apo ta 14, ka8e fora pou efevga apo mia douleia..me plimirize megali sigkinisi..akoma ki an tin eixa misisei kai gw..
Kali Epitixia stin kainourgia sou arxi!
Efxomai mesa apo tin k@rdi@ mou, na sou pane ola kala, opws ta oneirevesai!!
Μπράβο μικρέ, δεν ξέρεις πόσο χάρηκα. Καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνεις. Αν και την έχεις στο τσεπάκι σου.
(Μετά από πολλά χρόνια στο telemarketing δεν θα ξεχάσω ποτέ το τελευταίο "άντε γαμήσου" που άκουσα από πελάτισσα. Μεγάλη συγκίνηση σου λέω. Πλέον σηκώνω τηλέφωνο και τρέμω).
:D
Μπραβο!Καλα εκανες!!!
Καλη αρχη στο νεο σου ξεκινημα.Κανεις δεν παει χαμενος!!!
etoimasou gia nees sygkiniseis sto aerodromio!!!
E...den einai kai ligo na me apoxairetas! Kai an stin *%#@$^ piges na valeis ta klammata, na etoimazo apo tora ta xartomantila!xexe
m8, εσύ ξέρεις καλύτερα...
Έχω ένα γνωστό μου supportά όπως ήσουν εσύ και μού έχει πει τα χειρότερα. Ξέρω ότι χρειάζεται τρελή υπομονή σ' αυτό το επάγγελμα και νεαρό της ηλικίας παράλληλα, αλλιώς δεν υπάρχει τρόπος να τη βγάλεις καθαρή.
Πάντως... δεν ξέρω. Η δουλειά είναι δουλειά και βρίσκεται δύσκολα στις μέρες μας κι άλλοι την ψάχνουν και δεν τη βρίσκουν για μήνες. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, νομίζω.
Πάντως εσύ νά 'σαι καλά και υγιής πρώτα και η παραγωγικότητα έπεται (αμέσως). ;-)
Πω πω!!! Σε αυτή τη φάση ήμουν ένα εξάμηνο πριν που είχα παραιτηθεί από τη δουλειά μου. Σε νιώθω! Το post σου με έκανε να θυμηθώ πολλά ανάλογα συναισθήματα! Καλό κουράγιο και καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις... ;)))
ΣΩΩΩΩΩΣΤΟΣ!!!!
>*good luck,μεγάλε!..*<
Λοιπόν σήμερα από το πρωί δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Ζαλίζομαι τρελά. Μήπως είναι σύνδρομο στέρησης της δουλειάς;
Loucretia, κρύβε deaths.
Snowy, ευχαριστώ! WB και "καλό χειμώνα"!
Xpsilikatzoy, thanx! Μετά από τρεις μήνες στο Μπ*υρδέλο αρνούμαι να ξανασηκώσω τηλέφωνο.
ΠΡΕΖΑ, φφφχαριστώ :)
m, για το αεροδρόμιο έχω ετοιμάσει ένα μικρό happening με τραγούδι, χωρό κλπ :p
artech, ευχαριστώ ;-) Στη συγκεκριμένη δουλειά (και γενικώς στις "βρωμοδουλειές") τους εργαζομένους τους κυνηγούν με το τουφέκι. Οπότε αν ενδιαφέρεσαι είτε εσύ είτε άλλος, mail me για πληροφορίες. (Παρόλα αυτά δε φέρω ευθύνες, έχετε προειδοποιθεί για όλα).
Μuse, σε ευχαριστώ, καλό ταξίδι και σε σένα. :)
0com, welcome.
mk, thankz
P.S. mk, τι είσαι; Σε ξέρουμε;
Μπα, δε με ξέρετε..:
"Έπεσα" πάνω στο blog σου τυχαία..(-με το εξής link, για να καταλάβεις πόσο άκυρα σε 'γνώρισα'!: "Γωγώ Μπρέμπου" κ ναι, διάβασα το post για τους άκυρους τρόπους με τους οποίους συνηθίζουν να προσγειώνονται διάφοροι, εδώ.. )
Αφού λοιπόν ξεκοκκάλησα το blog σου μία νύχτα (που δν έβρεχε), από τότε κάνω 2πλό κλικ στο link "iblog" στα favourites περί τις 400 φορές ημερησίως για να διαβάσω οποιεσδήποτε εξελίξεις!..Είσαι φοβερός, μόνο αυτό έχω να πω!! :)
Μαρία με λένε και ως πρώην θεωρητικός, καλείσαι να με επαναφέρεις στην τάξη για την απαίσια σύνταξη αυτού του post, ανήκοντας στη θετική, όμως κατεύθυνση, ελπίζω να δικαιολογούμαι.
Τώρα, ως προς το τί είμαι, θα σε γελάσω.. η επιστημονική κοινότητα διχάστηκε ως προς το αν θα με κατατάξει στους ανθρωποφάγους αληγάτορες ή στους γατόπαρδους. Δεν ανησυχώ, όμως, γιατί η αξία όλων των επιφανών αναγνωρίζεται μετά θάνατων.. Φιλιά και αέρα στα πανιά σου!!
I-bloger μου χίλια συγνώμη που σου γράφω τελευταίος, αλλά είχα φύγει για να βρω σπίτι (Μεσολόγγι) και τώρα σου γράφω από net cafe. Μοιάζεις να έχεις τεράστια αποθέματα υπομονής (λαμβάνοντας υπόψη και το «γαϊδουρινή υπομονή» που σου πρόσαψε μία φίλη σου :-Ρ. είμαι σίγουρος πως αυτή η εμπειρία σε έκανε πιο δυνατό και τώρα ατενίζεις το μέλλον σου με περισσότερη «επιείκεια». Σου εύχομαι τα καλυτέρα και μη ψαρώνεις με τη δουλειά στο αεροδρόμιο (που απ’ ότι κατάλαβα θα είναι η επόμενη), έχω δουλέψει κι εγώ δυο καλοκαιρινούς μήνες σε αεροδρόμιο και πέρασα φοβερά, ναι μεν ξεθεώθηκα στη δουλειά, αλλά απέκτησα τόσες εμπειρίες που με αποζημίωσαν. Τα βράδια (όσα είχα ελεύθερα) καθόμασταν στην παραλία και τους διηγούμουν τις ιστορίες που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μου στη δουλειά και σκάγαμε στα γέλια! Καλά να περνάς(!), Αυτό είναι το πιο σημαντικό!
Υ. Γ. Εγώ σε βρήκα γιατί ένας φίλος έχει επίσης blog στο blogspot και κάποια φορά πάτησα κατα λάθος επόμενο blog (ή κάτι τέτοιο) και νάσου… Και τέλος ανήκω(ή καλύτερα τελείωσα) στην τεχνολογική κατεύθυνση.
T H A N X - T H A N X - T H A N X
Σ'ευχαριστω καλο μου παιδι για την επιμονη και την υπομονη σου και σου ευχομαι το καλυτερο για τις σπουδες σου. Μια μικρη απορια μονο: θα συνεχισεις το iblog?
Please say yes!
Love
Bigger Longer & Uncut!!!
E Y X A Ρ Ι Σ Τ Ω!!!!!!!!!!!
You're the best honey! Καλή αρχή στα ξένα εδάφη με κάθε επιτυχία!!!!
Kisses....