Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς και αφού φάγαμε τα κρουασάν μας, πήραμε το δρόμο για το Centre Pompidou όπου χωριστήκαμε σε δύο ομάδες: Οι μεν μπήκαν μέσα, οι δε ξεκινήσαμε μια περιήγηση με την Παντόφλα στις γκαλερί της γύρω περιοχής. Ονόματα καλλιτεχνών δε συγκράτησα, αλλά εκείνη τη μέρα πραγματικά χόρτασα τέχνη.



Φυσικά υπήρχαν και μεγάλες πατάτες...



Μετά από τέσσερις γκαλερές καθίσαμε σε ένα καφέ όπου παρήγγειλα και πλήρωσα αποκλειστικά στα γαλλικά! (Χειροκρότημα.) Έπρεπε να βλέπατε τους Άγγλους σε γαλλικά café. Εκτός ότι δεν έκαναν καμία προσπάθεια να μιλήσουν τη γλώσσα, νόμιζαν πως είναι self service (όπως τα πάντα στη χώρα τους) και έκαναν queuing στις μπάρες για να παραγγείλουν! Από εκείνο το καφέ έστειλα και στην Αλίνα τα μηνύματα που αναφέρθηκαν σε προηγούμενο post, ζητώντας της απλώς το όνομα και τη διεύθυνση (ε καλά και τις τιμές) του εστιατορίου που έφαγε η Carrie Bradsaw με την πρώην του Ρώσσου στην πρώτη σεκάνς του τελευταίου επεισοδίου του Sex And The City. Άλλο αν εκείνη έπαθε νοσταλγικό σοκ και μου έστελνε δέκα δέκα τις απαντήσεις...





Επιστρέψαμε στο Pompidou για να κάνουμε αλλαγή ομάδων. Εκεί μας άφησαν κάποια λεπτά για φαγητό στα οποία εγώ σκαρφάλωσα μέχρι την κορυφή του κτιρίου και έβγαλα φωτογραφίες το Παρίσι όπως πραγματικά πρέπει να είναι: συννεφιασμένο και ομιχλώδες.



Μετά τσίμπησα κι εγώ ένα κομμάτι πίτσα στο lobby το οποίο –για να ακούτε οι Αθηναίοι και να μην γκρινιάζετε- κόστιζε 10 ευρώ!

(Λεφτά: Το ότι πληρώνεις με Ευρώ στο Παρίσι δε σε κάνει να νιώθεις περισσότερο σπίτι σου, όπως με έκαναν τα αυτοκίνητα που κινούνται στα δεξιά και οι ευρωπαϊκές πρίζες. Πολύ απλά γιατί εκεί το Ευρώ μοιάζει διαφορετικό νόμισμα από το δικό μας και πιστέψτε με, είναι πολύ πιο ξεφτυλισμένο από ότι στην Ελλάδα (GTP). Αρκεί μόνο να σας πω πως στο Παρίσι δεν έβγαλα ποτέ από το πορτοφόλι μου κέρμα του ενός Ευρώ. Όλα ξεκινούσαν από την τιμή των δύο, όπως αυτό το χαριτωμένο “junior” μπουκαλάκι νερό (250ml) το οποίο πλήρωσα €2 (στην πραγματικότητα €4 γιατί μου έφαγε το πρώτο δίευρω το μηχάνημα που υπήρχε στη reception) ένα βράδυ που ξύπνησα διψασμένος στις 3 το πρωί. To Παρίσι σε πολλές περιπτώσεις είναι ακριβότερο του Λονδίνου.)



Το Pompidou ήταν απίθανο και φυσικά δε μας έφτασε ο χρόνος να το γυρίσουμε όλο. Αυτή την περίοδο έχει και μία έκθεση με video art στο τέταρτο επίπεδο η οποία ήταν συγκλονιστική. Γενικά ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού.



Πολυαγαπημένο έργο αυτό, το οποίο φωτογράφησα διεξοδικά και το αφιερώνω στη Γουρούνα γιατί αυτή σκεφτόμουν και χαμογελούσα όση ώρα ήμουν μέσα στην αίθουσα. Όπως και το Stravinsky Fountain, το οποίο αν και πιο κατεστραμμένο και πιο πράσινο από ό,τι το ήξερα, ήταν τελείως βγαλμένο από παραμύθι ή... καρναβάλι.



Το υπόλοιπο απόγευμα ήταν ελεύθερο κι έτσι καθείς πήρε το δρόμο του. Ο Matt και ο Dave ήθελαν να επιστρέψουν στο La Defence όπου ξέχασαν τα σουβενίρ τους στο κινέζικο, από την προηγουμένη κι εγώ ήθελα να περπατήσω στο Champs Elysees. Έτσι χωριστήκαμε σε Ηλίθια και Ηλύσια Παιδία και ξεκινήσαμε την περιήγηση.



Περπατούσα από την Place de la Concorde μέχρι το Etoile μόνος, με τα φύλλα από τα δέντρα να πέφτουν, σε ένα απίστευτα συννεφιασμένο, φθινοπωρινό σκηνικό και τσιμπιώμουν κάθε δεύτερο βήμα για να δω αν είμαι ζωντανός. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δε χόρταινα εικόνες, ήθελα να τα δω όλα, να φωτογραφίσω τα πάντα γιατί νομίζω πως οι στιγμές που μπορείς να ζήσεις τόση ομορφιά στη ζωή σου είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Αξέχαστη εμπειρία, ασύλληπτη ομορφιά, μοναδικά συναισθήματα. Όποιος το έχει περπατήσει με καταλαβαίνει.



Όσο έφτανα προς το Etoile το ρομάντζο έσβηνε από τη φασαρία και την κίνηση των καταστημάτων. Αν και βιαζόμουν να δω όσο περισσότερο Παρίσι μπορούσα, δεν αντιστάθηκα και μπήκα σε μερικά, όπως σε αυτό της PEUGEOT το οποίο μοιάζει περισσότερο με fashion event παρά με «αντιπροσωπία αυτοκινήτων».



Στην απέναντι πλευρά, ουρές έξω από τη Luis-Vuitton-Land, το λάβαρο της οποίας φωτογράφισα για τις προσκυνήτριες του Οίκου, Νικόλ και Acid K.



Από την Αψίδα του Θριάμβου πήρα το μετρό για το Le Marais όπου πάλι έπαθα πλάκα περπατώντας στα νωπά πλακόστρωτα κάτω από απίστευτα σπίτια, δίπλα σε γραφικά café, έχοντας στο iPod τα άπαντα του Yann Tiersen που αν και τελείως tacky υπόκρουση για Παρίσι, ολοκλήρωναν το σκηνικό.





Περπάτησα όλη τη Boulevard Des Filles Du Calvaire (άκου όνομα) και την Boulevard Beaumarchais καταλήγοντας στην Place de la Bastille όπου με έπιασε το σκοτάδι. Συνέχισα τον περίπατό μου κατά μήκος του Σικουάνα, χαζεύοντας με γουρλωμένα μάτια τα φωτισμένα με πολυελαίους διαμερίσματα της όχθης, μέχρι που έφτασα στο Ile de la Cite.

Η καλύτερες πλευρές της Notre Dam είναι αυτές που δε φωτίζονται και σε αφήνουν να ζήσεις το dark και gothic της υπόθεσης. Όχι πως δεν εντυπωσιάστηκα από την επιβλητική πρόσοψή της. Απλώς πηγαίνοντας εκεί μου γυάλισε το Hotel de Ville κι έτσι αμέσως μετά κατευθύνθηκα προς τα εκεί.



Ένα από τα ομορφότερα και πιο εντυπωσιακά κτίρια του Παρισιού (είναι το Δημαρχείο ή κάνω λάθος;), καταπληκτικά φωτισμένο, στην πλατεία του οποίου κάθισα για να ξαποστάσω μετά τα χιλιόμετρα πεζοπορίας. Εκεί ήταν που άρχισα να πεινάω και να ζητάω τη βοήθεια της Αλίνας για να μην καταλήξω σε κανά Quick (τοπικό Goody’s) και πεθάνω από γαλλική fast food κουζίνα. Τότε αποφάσισα να βρω το Kong, το προαναφερθέν εστιατόριο στο Pont Neuf που μετά από ένα κύκλο γύρω από το Samaritaine κατάλαβα πως εκτός του ότι έχει αλλάξει όνομα (από τότε που ήταν στις δόξες της η Αλίνα), είναι και κλειστό. Έτσι μετά από δυο – τρεις φωτογραφίες πάνω στο γιοφύρι, η Αλίνα μου πρότεινε το «Φερμουάρ» που βρισκόταν πίσω από το Λούβρο.



Επειδή οι δυνάμεις που μου απέμεναν ήταν ελάχιστες, προτίμησα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Περιμένοντας όμως να ξεκινήσει το μετρό στην αφετηρία της γραμμής, έφαγα ξαφνικά μια φλασιά και αποφάσισα να κατέβω από το συρμό. Κίνηση παρορμητική αλλά μοιραία, αφού με γλίτωσε από μια άσχημη εμπειρία που θα διαβάσετε παρακάτω.

Έτσι βγήκα ξανά στη γη, έξω από το περίφημο bar το οποίο στην πραγματικότητα λέγεται “Fumoir”. Δυστυχώς, επειδή (φαντάζομαι) ήταν Παρασκευή βράδι ήταν τίγκα. Απορώ με τις δυνάμεις μου αφού δεν το έβαλα κάτω και συνέχισα όχθη όχθη κάνοντας το γύρω του Μουσείου του Λούβρου (!) προσπαθώντας να βρω το αναθεματισμένο προαύλιο με τις πυραμίδες.



Δε σας περιγράφω πόσο απίστευτο ήταν το θέαμα εκεί γιατί θα σας κουράσω και θα με πείτε υπερβολικό. Το μόνο που θα αναφέρω είναι το πόσο ήσυχα και ημιφωτισμένα ήταν τα πάντα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που έκανε τους πάντες να ψιθυρίζουν.



Το στομάχι μου όμως ήταν το μόνο που χαλούσε την ατμόσφαιρα αυτή φωνάζοντας απεγνωσμένα κι έτσι μετά από μια στάση στην Pont Des Arts, πήρα το δρόμο του γυρισμού. Πλησίαζαν μεσάνυχτα και αν δεν έτρωγα κάτι, το στομάχι μου θα μεταμορφωνόταν σε κολοκύθα. Έτσι στην Place de la Republique προσπάθησα να βρω ανοιχτό εστιατόριο. Μπήκα σε ένα που λεγόταν "Buffalo Grill" ευχόμενος πως θα μιλάνε Αγγλικά.
-Bonsoir, sil vous plait, parlez-vous Anglais?
-NON.
-(Αι στο διάολο κώλε). Εεεεε... A quelle heur…? (πήγα να ανοίξω λεξικό)
-***** ****** *********
- Pardon?
- We are closed.
-Μας υποχρέωσες.

Πάω δίπλα στα KFC, ημίφως. Θα έκλεισαν σκέφτηκα. Στα McDonalds τα ίδια αλλά είχε τρία άτομα στην ουρά. Θα μπω, λέω, κι αν φάω πόρτα έφαγα. Μπαίνω επιτυχώς και βλέπω δύο ουρές! Μία κάτω από μία ταμπέλα (φυσικά γραμμένη μόνο στα γαλλικά), η οποία δεν είχε κόσμο και άλλη μία, κανονική, με κόσμο. «Τι στον μπ*ύτσο; Έχουν executive class στα φαστφουντάδικα;» σκέφτηκα και κάθισα στην μεγάλη ουρά για να μην το διακινδυνεύσω. Ένα θα σας πω:

Οι Γάλλοι είναι τόσο παπάρες που στα φαστφουντάδικα εξυπηρετούν ένα άτομο τη φορά. Αυτό σημαίνει ότι από τι στιγμή που θα πεις bonjour/bonsoir μέχρι τη στιγμή που θα σου βάλουν τις χαρτοπετσέτες και το καλαμάκι στο δίσκο δεν παραγγέλνει κανείς άλλος! Είναι η μεγαλύτερη μαλακία που έχω δει στον τομέα του «γρήγορου» φαγητού, παγκοσμίως.

Όταν λοιπόν μετά από ώρες ήρθε η σειρά μου να παραγγείλω, προσπάθησα να το κάνω στα Γαλλικά. Του είπα τι θέλω, σε ό,τι με ρώτησε του είπα oui (και σκύλο να έβαζε μέσα στο burger θα το έτρωγα) και όταν μου έβγαλε το δίσκο του είπα, “non, sac sil vous plais”. Τα παίρνει αυτός μου δείχνει την άλλη ουρά και μου λέει **********. Πετάγεται ένας από πίσω και του απαντά «μα δε μιλάει γαλλικά» (αυτό το ‘πιασα) «δεν μπορώ να κάνω κάτι, κούνησε το κεφάλι του αυτός «υπάρχει ειδικό ταμείο». Και αυτό το ‘πιασα και για να του τη σπάσω, του απάντησα σε άπταιστα αγγλικά "It's ok. I'll stay here."

(Τελικά μου τα έδωσε σε πακέτο.)

Προχώρησα με τα πόδια προς το ξενοδοχείο. Σε ένα bistrot πέτυχα τους δύο καθηγητές οι οποίοι με είδαν μόνο και φαντάστηκαν πως είμαι δυστυχισμένος «γιατί δε με παίζουνε τα άλλα παιδάκια». Έτσι επέμεναν να πάρω τηλέφωνο τους υπόλοιπους που είχαν πάει σε ένα club για να γίνουν στουπιά για να πάω κι εγώ. Ευτυχώς είχα ρίξει τόσο περπάτημα εκείνη τη μέρα που δεν το σκέφτηκα καν. Τους καληνύχτισα κι έφαγα τα burger μου στο κρεβάτι προσπαθώντας να δω γαλλική TV.

Ξεράθηκα με ξεκλείδωτη πόρτα γιατί υπήρχε φόβος να μην ακούσω τους Matt&Dave να μου χτυπούν αργότερα. Στις τρεις η ώρα άκουσα θόρυβο και αν και πτώμα ξύπνησα να δω αν αυτοί που μπήκαν στο δωμάτιο ήταν πράγματι το δίδυμο της συμφοράς. Και ήταν.

«Δε θα το πιστέψεις» μου λέει ο Dave «γυρνώντας από το club μας την έπεσαν σε ένα στενό κάτι μαύροι και μας έδειραν». «Γαμώ το Παρίσι» συμπλήρωσε ο Matt δείχνοντάς μου τις πληγές του. Εγώ αγουροξυπνημένος, αδυνατούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτοί ακόμη έτρεμαν και προσπαθούσαν να μου περιγράψουν τη σκηνή. Τους πλησίασαν –λέει- τρεις τύποι που μιλούσαν γαλλικά και τους ζήτησαν τσιγάρα. Δεν ξέρω τι τους απάντησαν οι Άγγλοι αλλά τότε άρχισαν να τις τρώνε. Ο Dave με εκδορές στο πρόσωπο, ένα βουλωμένο μάτι, ένα πονεμένο σαγόνι και ένα χτύπημα στο κεφάλι από το πέσιμο, ήταν αυτός που έφαγε το περισσότερο ξύλο. Ο Matt είχε μόνο πληγές στα χέρια. Ευτυχώς είχαν σώσει πορτοφόλια, κινητά κλπ. «Θέλω ένα μπλουζάκι που να γράφει “I went to Paris and all I got is a black eye”» σαρκάστηκε βρετανικά ο Dave.