Ο θρήνος για τα Oscar διήρκησε καθ’όλη τη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Απαρηγόρητος για το γεγονός ότι θα έχανα τη live προβολή, δεν είχα αφήσει ώμο για ώμο απαπάριαστο. Είχε περάσει και η προθεσμία για το Στοίχημα και ήμουν σε μαύρα χάλια.

Το βράδυ, δε δίστασα να κλαφτώ και ηλεκτρονικώς καθ’ ότι νταλκάς είναι αυτός, δεν κάνει διακρίσεις. Την ώρα λοιπόν που είχα βάλει κάτω τη Laura και την πιτσιλούσα με τα δάκρυά από τα emoticons, μου έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη, καλώντας με στο σπίτι του V, όπου θα γινόταν ανεπίσημη προβολή και δε χρειαζόταν να ψάξω και για tux βραδιάτικα.

Ο V μένει στην Κηφισίας. Ποτέ δεν πίστευα πως υπάρχουν άνθρωποι που μένουν actually πάνω στην Κηφισίας. Τέλος πάντων, το σπίτι ήταν συμπαθητικό, σε μια παλιά πολυκατοικία, από αυτές που έχεις ουρολόγο και ΩΡΛ στην πόρτα σου. Ανάμεσα στους καλεσμένους βρίσκονταν εξέχουσες προσωπικότητες της ελληνικής blogόσφαιρας και σε κάθε έναν από εμάς αντιστοιχούσαν 1250 γραμμάρια ξηράς τροφής και 800 γραμμάρια coke.

Η τελετή ήταν όπως κάθε χρόνο, ευχάριστη αλλά προβλέψιμη. Το χιούμορ τον κειμένων έχει ευτυχώς αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια κι έτσι τα κύματα ψύχους προέρχονταν μόνο από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα η οποία δημιουργούσε τεχνητό περιβάλλον Βρυξελλών για τον eLawyer.

Ο George Clooney ήταν φαβορί, η Rachel Weisz επίσης (αν και ήλπιζα στην Amy Adams) , η Reese Witherspoon έπρεπε να κρατήσει το μελαχρινό της June Carter, μαζί με το Oscar. Μέσα μου βέβαια ήθελα νικήτρια τη Felicity, διότι τη λυπάμαι. Το έλεγα και στο Γιάννη, η Felicity είναι pity inspiring person. Τη βλέπεις στο DHW όλη μέρα να προσπαθεί να μαζέψει τα αχαλίνωτα τέρατα, άβαφτη, απεριποίητη, λουσμένη στον εμετό και λες «μόνο ένα Oscar μπορεί να τη βγάλει από αυτή τη μιζέρια». Hoffman, Lee και Crush ήταν επίσης δεδομένες νίκες και άνετα θα έβγαζα κι εγώ το μηνιάτικο, αν είχα μυαλό να συμπληρώσω δελτίο.

Finally, I would like to thank V, for this beautiful night, Mrs. Laura, who invited me and eLawyer for telling Mrs. Laura to invite me.