Ξύπνησα νωρίς, πολύ νωρίς για τα δεδομένα μου. Ανυπομονούσα να πάρω στα χέρια μου το περιοδικό. Το συναίσθημα του πάω-να-με-αγοράσω από το ψιλικατζίδικο ήταν παράξενο. Φαντάζομαι πως για τα μοντέλα του «Σεϊντου Κεϊτά» (στο εξώφυλλο) θα ήταν ακόμη πιο έντονο, αν είχαν ψιλικατζίδικο να πάνε.

Έβαλα τη μάνα μου να ορκιστεί ότι δε θα προβεί σε υπερβολικές αντιδράσεις στη θέα του περιοδικού. Έτσι κι έγινε, άσχετα αν μετά από δύο ώρες το ήξερε όλο το σόι. Η μέρα βέβαια ήταν τόσο γεμάτη που δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω αντιδράσεις. Το βραδινό μασκέ party πλησίαζε και έπρεπε οπωσδήποτε να ολοκληρώσω τις προετοιμασίες για τη μεταμφίεσή μου.

Γύρισα στο σπίτι απόγευμα, ψόφιος απ’ το περπάτημα. Το κάνω συστηματικά: Αφήνω τα πάντα για την τελευταία στιγμή κι αφού τρέχω όλη μέρα για να τα προλάβω, καταλήγω να κοιμάμαι με το ποτό/φαγητό στο στόμα. (Βλ. γενέθλια) Μετά από έναν 30λεπτο ύπνο (ευτυχώς πριν το party) ξεκίνησα για τη WD.

Μπήκα στο σπίτι της με μία τσάντα που ήταν έτοιμη να ξεχειλίσει ροζ. Ροζ, μποά, ροζ γάντια, ροζ σκυλιά... Έβγαλα ένα ένα τα αξεασουάρ, παρουσιάζοντας τα στη WD και σ’ έναν ex της που παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τη ροζ έκρηξη. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού τα φόρεσα όλα, κατάλαβα πως είναι πολύ δύσκολο να είσαι γυναίκα, και δη γουρούνα.

Η φούξια τούλινη φούστα μου σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της. Τασάκια, ποτήρια, τηλεοράσεις... Η όραση μου ήταν πολύ περιορισμένη, λόγω της ξανθιάς μπούκλας που αυθόρμητα έπεφτε στο μάτι - κουμπότρυπα που είχα στη διάθεσή μου. Η ροζ πουπουλένια τιάρα μου έπεφτε πότε πότε μπροστά, μηδενίζοντας το περιορισμένο οπτικό μου πεδίο, καθώς το εσωτερικό της γουρούνας γινόταν όλο και πιο αποπνικτικό. Κάθε τόσο έπρεπε να επαναπροσδιορίζω τα βυζιά μου ώστε να βρίσκονται στον ίδιο μεσημβρινό και να ελέγχω αν το ροζ κανίς – τσαντάκι μου βρίσκεται κοντά μου. Παρόμοιο άγχος μου προκαλούσαν και τα δαχτυλίδια, τα οποία με δυσκολία έφταναν μέχρι τη μέση του μικρού δακτύλου (πάνω από το ροζ γάντι). Μετά από κάθε κίνηση του χεριού μου τα έψαχνα γονατιστός, ψηλαφίζοντας το πάτωμα.

Το πάρτι είχε πλάκα. Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένος (και εγκλωβισμένος) θα διασκέδαζα περισσότερο. Οι μεταμφιέσεις ήταν αρκετά έξυπνες και οι περισσότεροι ξεσάλωσαν. Μέχρι τη στιγμή που άρχισαν να ακούγονται ελληνικά, οπότε και άρχισαν να αραιώνουν. Όσοι όμως δεν είχαν αυτοκίνητο (καλή ώρα) αποκλείστηκαν στο karaoke τσιφτετέλι, αφού έξω έριχνε καρέκλες.

Όταν σταμάτησε η βροχή, η WD με έβγαλε για ταξί (ευτυχώς ως άνθρωπο και όχι ως γουρούνα). Κατά τις 5:00 έφτασα σπίτι και όταν ξάπλωσα (με δυσκολία), συνειδητοποίησα πως δεν εφαρμόζω στο σχήμα του κρεβατιού. Μέσα στους πόνους κατάλαβα πως η ολονύχτια επαφή της γουρούνας με έναν κρύο τύπο που τον έλεγαν τοίχο, με έκανε να μοιάζω με ανάποδο C.

Το επόμενο πρωί δεν ξύπνησα με πνευμονία, όπως υπολόγιζα, αλλά με ένα απίστευτο hangover. Το οποίο βέβαια δεν μπορώ να εξηγήσω καθ’ ότι η γουρούνα δεν ήπιε απολύτως τίποτα! Κι αυτό, γιατί οι μόνες είσοδοι για τον «εσωτερικό της κόσμο» ήταν δύο μάτια και δύο ρουθούνια. Τώρα που το σκέφτομαι, στη στολή θα ταίριαζε κι ένα ροζ καλαμάκι.