Μέσα στην περίοδο της απόλυτης απραξίας, η σημερινή μέρα μου φάνηκε τόσο γεμάτη και ξεχωριστή που νομίζω πως θα τη θυμάμαι για καιρό!

Από το Σάββατο είχαμε κανονίσει με τη Μαίρη καφέ στο κέντρο. Ο ήλιος έλαμπε αλλά το κρύο, κρύο. Την περίμενα στο σταθμό, ευτυχώς δεν άργησε να έρθει.

Καθώς την ενημέρωνα για το θέμα της Βρετανίας πάνω σε έναν αναπαυτικό καναπέ, της έδειξα κάτι στο κινητό μου. Με το που το πήρε στο χέρι της, άρχισε να χτυπάει. "Κάποιος σε παίρνει." Άγνωστος αριθμός. Το σήκωσα.

......

-Για πές!
-Η μάνα μου ήταν, λέει πως ήρθε ένας φάκελος από το UCAS! Θα πεθάνω μέχρι να φτάσω σπίτι.

Και όντως, η διαδρομή προς το σπίτι ήταν βιαστική και γεμάτη άγχος. Τα βήματά μου είχαν συγχρονιστεί με την ταχυπαλμία μου, ο σφυγμός μου χτυπούσε έντονα στο λαιμό μου αλλά οι σκέψεις μου ήταν θετικές. Και μόνο το γεγονός πως θα είχα επιτέλους κάποιο νέο, με ενθουσίαζε. Καθώς περνούσε ένα φανάρι κοντά στο σπίτι, έκανα κάτι αφελές που κάνω από μικρός: Έβαλα στοίχημα με την τύχη. "Αν προλάβω να περάσω στην άλλη μεριά χωρίς ανάψει το κόκκινο, η απάντηση θα είναι θετική." (Το έκανε και η Audrey Tautou στους Ατέλειωτους Αρραβώνες κι απ' ότι έμαθα αργότερα, και πολλοί άλλοι.) Ένα βήμα πριν το πεζοδρόμιο, είδα με την άκρη του ματιού μου το φανάρι να κοκκινίζει. "Βλακείες", σκέφτηκα.

Έφτασα στο σπίτι και άνοιξα την πόρτα με χέρια παγωμένα και αδύναμα. "Πάνω στο γραφείο σου!" Μπήκα τρέχοντας στο δωμάτιο και έπιασα το φάκελο τρέμοντας από την αγωνία και τον ενθουσιασμό. "Πώς το ανοίγουν τώρα αυτό;" Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσκισα άτσαλα το φάκελο. Δε θυμάμαι πιο σημείο της σελίδας είδα πρώτα και βιάστηκα να φωνάξω στη μάνα μου "Όχι, δεν είναι απάντηση." Αμέσως μετά όμως το μάτι μου έπεσε στην πάνω αριστερή πλευρά του γράμματος, όπου η λέξη "Unsuccessful" ήταν τυπωμένη με το πιο έντονο κόκκινο χρώμα. "Αμάν!" Ταραγμένος άρχισα να διαβάζω δυνατά: "Dear Mr P, University of Lincoln has asked us to tell you that they have decided not to offer you a place for Media, Culture & Communications and Advertising, or if there is a reason below, that your application for this course has been withdrawn."

There was no reason below. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω, δεν ξέρω για ποιο λόγο! Φυσικά, δε χάρηκα για την απόρριψη μου, αλλά ούτε και λυπήθηκα. Το Πανεπιστήμιο αυτό ήταν εξάλλου, αν όχι η τελευταία μου επιλογή, μία από τις χειρότερες. Άσε που αν με δεχόταν, θα ερχόμουν σε δύσκολη θέση κάθε φορά που θα με ρωτούσαν "τι σπουδάζεις;"

Όταν ξεπέρασα το σοκ, κατάλαβα πως για να μην έχω δει την απόρριψή μου online, σημαίνει πως πράγματι υπάρχει πρόβλημα στο tracking. Μπήκα να ελέγξω τα email μου, μια που εχθές είχα στείλει μήνυμα στο UCAS για το συγκεκριμένο θέμα. Με απογοήτευση είδα πως κι από τη δεύτερη απόπειρα μου, έλαβα επίσης αυτόματη απάντηση, με links για το site τους. Ξεφύσηξα και πήρα την απόφαση να κάνω κάτι δραστικό: Να τους μιλήσω.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως οι εντυπώσεις που δίνω συνήθως μέσω τηλεφώνου δεν είναι και οι καλύτερες, καθ' ότι στις επίσημες τηλεφωνικές συνομιλίες μου, τόσο με Ελλάδα όσο και με εξωτερικό, ταράζομαι και ντρέπομαι με αποτέλεσμα να λέω μαλακίες. Εχθές το βράδυ να φανταστείτε, είπα "Καλημέρα" σε έναν τύπο που έπαιρνε από τον ΟΤΕ. Σήμερα όμως, είχα λίγο χρόνο για να προετοιμαστώ, όσο άκουγα την συμφωνική ορχήστρα του BBC στην αναμονή.

"Ωχ, τι να πω στην αρχή; Good evining ή good afternoon? Τι ώρα είναι τώρα; Τρεις και μισή μείον δύο; Θα πω ό,τι μου πει κι αυτός/αυτή. Και μετά; Πώς θα το πω αυτό; Α, θα διαβάσω το χθεσινό mail, αντικαθιστώντας απλώς τις λέξεις writing με calling! Ας κάνω μία πρόβα στα γρήγορα."

Την ώρα που εξιστορούσα με προφορά το πρόβλημά μου στην Κλασσική Μουσική, βγήκε ένας άγγλος και μου έκοψε τα πόδια! Με posh προφορά με ενημέρωσε πως η γραμμή μου είναι σε "queueing" κι ότι θα μου απαντήσουν σύντομα. "Καλά, αν μιλάει έτσι κι ο υπάλληλος τα πιάσαμε τα λεφτά μας", σκέφτηκα. Μετά από δύο ολόκληρα έργα Mozart η μουσική διεκόπη και ακούστηκε βαβούρα. "Βγαίνεις", είπα μέσα μου. Πάνω στην ταραχή μου δεν άκουσα το χαιρετισμό της τηλεφωνήτριας κι έτσι δεν ήξερα πως να ανταποδώσω. Αρκέστηκα σε ένα ξερό hello και αμέσως ένιωσα όπως τότε, στην τετάρτη δημοτικού, που με φώναξαν να πω τον ποίημα της 28ης μπροστά σε όλους τους γονείς. Αφού τελείωσα επιτυχώς την απαγγελία, η τηλεφωνήτρια μου ζήτησε το όνομά μου. Της το είπα. Τρόμαξε και μου ζήτησε καλύτερα το προσωπικό ID μου. Της το έδωσα. Μου είπε πως πράγματι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, λόγω των πολλών αιτήσεων. Ε, μετά άρχισε να μου λέει κάτι μασημένα λονδρέζικα που δεν πολυκατάλαβα. Έπιασα όμως το "until tomorrow" στο τέλος. (Παύση.) "Thank you very much" της είπα δυστακτικά. "Sorry for the delay" μου απάντησε. "You are welcome" της είπα αφηρημένος και με το που έκλεισα, άρχισα να φωνάζω γιατί της είπα κοτσάνα.

Ελπίζω τουλάχιστον να έκλεισα καλά το τηλέφωνο.