Έχω αρχίσει και τρελάινομαι από την κλεισούρα. Δεν εξηγείται αλλιώς! Αυτές τις μέρες οι ορμόνες μου κάνουν party φέρνοντάς με στα πρόθυρα της κρεμάλας! Δεν με πιστεύετε;
Από που να πρωτοαρχίσω; Από την ακατάσχετη πείνα που με πιάνει από τη στιγμή που θα ξυπνήσω μέχρι που θα κλείσω τα μάτια μου; Από την ανησυχία στον ύπνο μου; Από τα αδικαιολόγητα, κινηματογραφικά νεύρα μου;
Μιλούσα με το Γιάννη στο MSN προχτές:
Π: Ρε, δεν είμαι καλά
Γ: Τι έχεις;
Π: Δεν ξέρω. Είναι σαν να περνάω δεύτερη εφηβεία...
Γ: Κλημακτήριο;
Δεν είμαι καλά σας λέω, γιατρέ. Εχθές μάλωσα με τη μητέρα μου επειδή πέταξε τις αγαπημένες μου σακούλες. Ναι, καλά ακούσατε, έχω μία μικρή εμμονή με τις σακούλες μου! Φυλάω σε μια γωνία του δωματίου μου όσες σακούλες έχουν συναισθηματική αξία ή είναι απλά ωραίες.
Πήγα λοιπόν να κάνω μια εξερεύνηση στη συλλογή μου και έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Δεν υπήρχε τίποτα! Έκανα άνω κάτω το δωμάτιο. Πουθενά οι σακούλες! Τότε τα τα έβαλα με τη μάνα μου. Μου είπε πως δεν τις πέταξε και ότι κάπου και κάποτε θα βρίσκονταν. ΟΧΙ! Εγώ τις ήθελα εκείνη τη στιγμή! Έτσι αναστάτωσα όλη την αποθήκη και ο κόσμος γέμισε πλαστικές και χάρτινες σακούλες! Τόσα χρώματα, τόσες ιστορίες! Ολυμπιακοί Αγώνες, ταξίδια, γενέθλια, Χριστούγεννα, εκπτώσεις, γιορτές... Όλη μου η καταναλωτική ζωή τεμαχισμένη και τοποθετημένη σε σακούλες!
Τελικά δεν κατάφερα να βρω αυτές που είχαν πραγματική αξία για εμένα. Οι σχέσεις με τη μητέρα μου αποκαταστάθηκαν πλήρως αλλά αυτόν το μικρό, λευκό σάκο από την Apple της Regent Street ακόμα τον κλαίω.
Καλό σου ταξίδι, σακούλάκι...
Εγώ πάλι αυτό το έχω με τα ρούχα μου...Ο καθένας όταν έχει τα νεύρα του ή όταν θέλει να αλλάξει τον αέρα του ξεσπάει πάνω στα ωραιότατα μου ρουχαλάκια....!!!!!! Η μοναδική persona θεία Μαρία απο την Αυστραλία τοποθέτησε με μοναδική χάρη ένα πουλοβεράκι μάλλινο στο κατά τα άλλα ΜΙΕLE πλυντήριο μας και βγήκε ένα ωραιότατο μπλουζάκι για την Barbie ή για την Bi-bi-bo(για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμόυνται οι μεγαλύτεροι...). Προχθές η μητέρα έπλυνε μία ροζ πυτζάμα με την Minnie...Το αποτέλεσμα θα το κρίνει η Ιστορία...!!!!
Γενικότερο συμπέρασμα: ζηλούτε τα κρείττονα διότι και καθότι αντιλαμβάνομαι τον πόνο σου....
Μα, αγαπητή Μαρία, στην Australia, much cosmos τα φοράει μικρά τα pullover...
Δώσε μου τώρα το torch γιατί μου έπεσε το παλτό πίσω από το κρεβάτι και δεν το βρίσκω.
Νομίζω ότι τέτοιες κρίσεις περνάμε όλοι μας γιατί όλοι στις οικογένειές μας έχουμε κάποιους που τους αρέσει να κρατούν αιωνίως τα πάντα (όπως εγώ) και κάποιους που εννοούν να κάνουν κάθε τρεις και λίγο εκκαθαρίσεις στις αποθήκες και τις ντουλάπες (όπως η αδερφή μου). Τώρα πλέον κρατάμε σε ξεχωριστούς χώρους σακούλες η καθεμιά μας, αφού στο δωμάτιό μου ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ! Στη ντουλάπα της αδερφής μου μπορεί να παίξει η ξαδέρφη Μαρί(κ)α κρυφτό αφού δεν θα βρει τίποτα εκεί μέσα να την εμποδίσει. Στη δική μου, αντίθετα, δεν χωρούν ούτε οι σακούλες. Αλλά πάλι τα καταφέρνω και τις βολεύω στα συρτάρια μου!
Υπάρχουν και χειρότερες περιπτώσεις (για να μη νομίζεις ότι έχεις παραξενιές): η μαμά μας (καλή της ώρα όπου κι αν είναι τώρα πια) κρατούσε τα χαρτιά περιτυλίγματος του καθαριστηρίου (όταν ακόμη παρέδιδαν τα ρούχα σε χαρτιά κι όχι σε σακούλες) για να κάνει τί, νομίζεις; Να τα στρώνει στις βαλίτσες κάθε φορά που ετοιμαζόμασταν για ταξίδι για να μην λερώνονται τα καθαρά μας ρούχα που θ' ακουμπούσαν στα τοιχώματά τους... (Βέβαια δεν μπορέσαμε ποτέ να καταλάβουμε γιατί είχε την εντύπωση ότι ήταν βρώμικο το εσωτερικό των βαλιτσών...)
Γι' αυτό μην πανικοβάλλεσαι. Έχει κουλά να δεις και ν' ακούσεις....
Όταν παραλάβεις το ανανεωμένο σου laptop ρίχ' του έναν αγιασμό... καλού - κακού!