Είχα καιρό να πάω σινεμά μόνος μου. Και πραγματικά, εχθές το απόλαυσα! Μου ήρθε έτσι ξαφνικά, και χωρίς να ειδοποιήσω/καλέσω/παρακαλέσω καέναν, ξεκίνησα για την τελευταία προβολή του νέου (και εντελώς αδιάφορου) multiplex της Συγγρού.

Η ταινία ήταν κάτι παραπάνω από καλή. Ήταν συγκλονιστική! Ένα φοβερό Λονδίνο, ένα πολύ καλό cast (μια απίστευτα sexy Scarlett), σκηνοθεσία που σε έβαζε πραγματικά μέσα στην ταινία και τόση ένταση στις τελευταίες σκηνές που, ειλικρινά, με έκανε να τρέμω. Έκανα ώρα για να συνέλθω.

Πάντα με έβαζε σε σκέψεις το θέμα των συμπτώσεων και της τύχης, ένα από αυτά δηλαδή που πραγματεύεται η ταινία. Είναι φοβερό το πως το πέσιμο μιας καρφίτσας (ή μιας βέρας, στην προκειμένη) μπορεί να αλλάξει ριζικά τη ζωή σου. Ακούγονται αφελή και τετριμμένα αυτά που γράφω αλλά όποιος είδε την ταινία, ίσως καταλαβαίνει τον ενθουσιασμό μου. Το κοινό έκανε αρκετή ώρα να σηκωθεί. Όλοι είχαν βυθιστεί στην ταινία. Βγαίνοντας, με ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, έβλεπα τα πάντα γύρω μου ως προϊόντα συμπτώσεων, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Η ώρα ήταν δύο παρά και περπατούσα μόνος κατά μήκος της Συγγρού για να βρω διάβαση να περάσω στην απέναντι πλευρά. Φανταζόμουν πως η συγκεκριμένη περιοχή δε θα ήταν τόσο κακόφημη πλέον, μετά την πρόσφατη αναδόμησή της με τα φωτεινά corporate κτήρια της Εθνικής Ασφαλιστικής, το multiplex της Odeon και το ίδρυμα Ωνάση (που θα είναι έτοιμο σε καμια πενηνταριά χρόνια αλλά δεν έχει σημασία). Φυσικά και έκανα λάθος, αφού όσο φως και να ρίξεις στη Συγγρού, όσο πολιτισμό και να χτίσεις, όσους γιάπιδες και να πετάξεις, τα strip clubs θα είναι πάντα εκεί, για να σου θυμίζουν με την kitch παρουσία τους ότι αυτή ήταν, είναι και θα είναι η έδρα τους. Μόνο οι τραβεστί έχουν "αποσυρθεί" από τα φώτα της περιοχής.

Περνώντας έξω από ένα στριπτιτζάδικο είδα κόσμο μαζεμένο. Είχαν βγει έξω τουλάχιστον δέκα άτομα με μαύρα κοστούμια και φόρτωναν δύο Μercedes με ξανθιές ουκρανές και κάτι τεράστιες σακούλες. Εκεί, μπορώ να πω πως σάστισα. Και επηρεασμένος από την ταινία, αναρωτήθηκα μήπως είμαι το λάθος άτομο στο λάθος σημείο. Γιατί αν γινόταν φασαρία και με έπαιρνε καμία ξόφαλτση, θα με έκλαιγαν τα τραβέλια.

Αν είχα βγει μόλις από το "Μη αναστρέψιμος", ειλικρινά, δε θα περνούσα την υπόγεια διάβαση. Παρ' όλα αυτά, τα δυνατά φώτα της ήταν ενθαρρυντικά κι έτσι, με γρήγορα βήματα άρχισα να τη διασχίζω. Στρίβοντας όμως στο τέλος, για να ανέβω τις σκάλες, είδα δυο τύπους με μαύρα παλτό που μιλούσαν ρώσικα, να την έχουν στημένη στην έξοδο. Ωχ, σκέφτηκα. Το έπαιξα άνετος όμως και ευτυχώς, βλέποντας με, έκαναν χώρο για να περάσω. Με κοίταξαν βέβαια από πάνω μέχρι κάτω και είπαν κάτι μεταξύ τους αλλά το σημαντικό είναι ότι γύρισα σπίτι χωρίς μαχαιριές, με όλα τα λεφτά και τα ζωτικά μου όργανα πάνω μου.

Όταν γύρισα σπίτι και διηγήθηκα στην Άννα την παραπάνω ιστορία, εκείνη σχολίασε: "Αν σε βίαζαν, θα έβλεπες δύο έργα στην τιμή του ενός!"