Η Μαίρη μου έγραψε comment πως γέννησε (ήδη). Οι υπόλοιποι έχουμε ακόμα καθυστέρηση.

Ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις με την υπομονή. Ως παιδί, γκρίνιαζα συνεχώς όταν κάτι καθυστερούσε να έρθει. Μέχρι που το ξεχνούσα. Σήμερα κάνω προσπάθειες να είμαι ήρεμος στις περιπτώσεις της αναμονής. Η άλλοτε γκρίνια όμως, έχει μετατραπεί σε άγχος, το οποίο με κυνηγάει παντού. Από το service του laptop μέχρι τις απαντήσεις της Αγγλίας.

Ευτυχώς τώρα βρίσκομαι στη φάση που έχω απογοητευτεί και από τα δύο ζητήματα κι έτσι αρχίζω και τα αγνοώ. Βέβαια ξεφυσάω που και που, αλλά δεν τα σκέφτομαι πρωί και βράδυ, όπως πριν. Σήμερα όμως έκανα ακόμη μια προσπάθεια να επικοινωνήσω με το service...

Την πρώτη φορά που κάλεσα, βαρέθηκα την αναμονή και το έκλεισα. Τη δεύτερη, συνδέθηκα με την Mariangela και μόλις της είπα τον κωδικό της επισκευής η γραμμή έκλεισε. "Πλάκα θα 'χει να με αποφεύγει", σκέφτηκα. Ξανακάλεσα αμέσως. Της ξαναείπα τον κωδικό και μου απάντησε πως "Akoma perrrimenoume ton disko apo Anglia!". Τότε λοιπόν τα πήρα και της είπα πως το θέμα έχει αρχίσει να καταντά κοροϊδία, αφού η έχουν πλέον ξεπεράσει κατά πολύ την αρχική προθεσμία παράδοσης και ουσιαστικά έχω μήνει ένα μήνα χωρίς υπολογιστή. (Μούγκα αυτή.) Της λέω "Επειδή, ειλικρινά, δεν θέλω να τα ακούσετε εσείς, γιατί δε φταίτε, πείτε μου σας παρακαλώ ένα τηλέφωνο ή ένα email στο οποίο θα μπορέσω να κάνω τα παράπνονά μου." Ε, μου έδωσε εκεί μια διεύθυνση στην οποία θα στείλω ένα απειλιτικό email (αφού μιλήσω με το νομικό μου σύμβουλο) αν και αμφιβάλλω αν θα μου δώσουν σημασία.

Με το θέμα τον Πανεπιστημίων δεν μπορώ να κάνω κάτι. Κι από ό,τι έμαθα οι απαντήσεις μπορεί να έρθουν μέχρι και το Μάρτιο (!) οπότε καλό θα ήταν να σταματήσω να το σκέφτομαι τελείως. Ήδη, έχω πάψει να μπαίνω καθημερινά στο site, αφού δεν λένε να μου στείλουν τον κωδικό του tracking και φυσικά απαξιώ να κάτσω να γράψω complaining letter. Στην τελική, δεν ξέρω και αν αυτή η καθυστέρηση είναι φυσιολογική ή όχι.

Σήμερα ξύπνσα και βρήκα τετρακόσια ευρώ στο κομοδίνο μου. "Τι διάολο", σκέφτηκα. Εχθές δεν είχα ρεπό;

Τα είχε αφήσει εκεί ο γέρος για να πάω να πληρώσω τα ασφάλιστρα του αυτοκινήτου του. Το post με τα μπινελίκια ήταν προφητικό! (Γι' αυτό ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΕΡΘΕΙ ΘΕΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SIAD στο επόμενο post!) Σηκώθηκα, ντύθηκα και ξεκίνησα για την Interamerican. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από το καλοκαίρι, εκτός από τον Κοντομηνά. Στην είσοδο με ρώτησε ένα κοράκι τι θέλω. Του είπα "να πληρώσω τα ασφάλιστρα". Με άφησε να πάω μέχρι τη reception όπου μου έκαναν την ίδια ερώτηση. Μόνο που τότε απάντησα λίγο διαφορετικά, μέσα στον ύπνο μου: "Θέλω να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας." Η τύπισσα ξαφνιάστηκε. "Ξέρετε, εδώ δεν μπορείτε να πληρώσετε τέλη κυκλοφορίας" μου είπε με συμπόνια. "Συγνώμη, ασφάλιστρα εννοούσα" της είπα ακουμπώντας το χέρι μου στο νυσταγμένο μου κεφάλι. Μου έδωσε ένα χαρτί και με έστειλε στο ταμείο. Στο δρόμο, θυμήθηκα να κοιτάξω το γραφείο του τύπου με το αστείο όνομα.

"Γκιουλγκιουλιάν" λεγόταν, αλλά δεν ήταν εκεί.