Η ποντιακή καταγωγή μου, είναι φαντάζομαι γνωστή στους περισσότερους από εσας. Αναγνωρίζεται εξάλλου εύκολα μέσα από τις πράξεις μου. Η οικογένειά μας χαρακτηρίζεται ως "ποντιακά ενεργή" αφού μετέχει ενεργά σε ποντιακούς συλλόγους και παρίσταται συχνά στις εκδηλώσεις αυτών.

Ο Σύλλογος λοιπόν, κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή, απονέμει χρηματικά έπαθλα και επαίνους σε πόντιους μαθητές και φοιτητές που αριστεύουν (τι ειρωνικό!). Όλοι στην οικογένεια έχουμε περάσει από αυτή τη δύσκολη διαδικασία, η οποία όμως αξίζει τον κόπο διότι "τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς".

Στις εκδηλώσεις αυτές ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων αγγίζει τα 150 χρόνια. Σε κάθε μαθητή/φοιτητή που βραυεύεται αντιστοιχούν 3 εώς 6 γιαγιάδες/θείες που έρχονται για να καμαρώσουν "το παιδί". Από παντού πετάγονται συγγγενείς και φίλοι των προγόνων σου, τους οποίους δεν έχεις ξαναδει αλλά καλείσαι να γνωρίσεις με την παρότρυνση της μάνας/θειας/γιαγιάς σου. Ακολουθεί ανάλογος, χαρακτηριστικός διάλογος:

Μάνα: Παναγιωτηηηη, έλα να σου γνωρίσω την κυρία Κίτσα! (έρχεται και με αρπάζει με κεφαλοκλείδωμα)
Μάνα: Ο γιος μου, ο μικρός.
Παναγιώτης: Χάρηκα.
Κίτσα: Καλέ πως σου μοιάζει έτσι!
Παναγιώτης: (ψεύτικο χαμόγελο)
Μάνα: Παναγιώτη, με την Κίτσα ήμασταν κολλητές/ είχαμε κάνει στρατό/ πηγαίναμε στα μπεν μιξ.
Παναγιώτης: (ψεύτικο χαμόγελο και καταφατική ταλάντευση κεφαλής)
Κίτσα: Συγχαρητήρια! Καλή πρόοδο να έχεις!
Παναγιώτης: Ευχαριστώ.

Αν είσαι τυχερός, δε θα πέσεις πάνω στο χωροδιδάσκαλο, ο οποίος θα σου κάνει μούτρα επειδή δεν πηγαίνεις να μάθεις Κότσαρη, ούτε στους γραμματείς και φαρισαίους που θα περιμένουν να σε δουν στην επόμενη εκδήλωση.

Εχθές λοιπόν βρέθηκα και πάλι στο Σύλλογο, αφού βραβευόταν η Μ. για την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο. Προηγουμένως όμως, πέρασε από το σπίτι της γιαγιάς. Καθόμασταν στο σαλόνι όταν θυμήθηκα να της δείξω μπουκωμένος με ένα κριτσίνι, ένα βιβλίο που είχε η γιαγιά και λεγόταν "Ο Πόντος - THE Pontos". Αν και το ήξερε, έβαλε τα γέλια, ενώ εγώ μη μπορώντας να κρατηθώ, έφτυνα από παντού σουσάμια.

Φτάσαμε στο Σύλλογο και περιμέναμε αρκετά για να αρχίσει η "τελετή". Η μητέρα μου μας ενημέρωσε πως κάποιος από τους πόντιους ξέχασε την τιμιτική πλακέτα την οποία θα έδιναν σε κάποιον στο τέλος, στο σπίτι του, στο Κερατσίνι και "πάνε τώρα να τη φέρουν".

Η Μαρία, η ξαδέλφη που πηγαίνει Α' δημοτικού, περιφερόταν στα γλυστερά μάρμαρα ανεμίζοντας τα φουστάνια της. Όταν άρχισε η καθιερωμένη ομιλία (η οποία κάθε χρόνο νομίζω πως διαρκεί και περισσότερο) κάθισε στα πόδια μου και άρχισε να ζωγραφίζει. Είχε φέρει μαζί της ένα ροζ σακίδιο με μπιχλιμπίδια που η Ξαδέλφη θα ζήλευε πολύ. Από αστραφτερά σημειωματάρια με άρωμα φράουλας, ροζ μαρκαδόρους επίσης με άρωμα φράουλας, στυλό με glitter, μέχρι Barbie (!) με της οποίας τα μαλλιά και τα ρούχα ασχολήθηκε σχολαστικά καθ' όλη τη διάρκεια της ομιλίας. Έλυνε κοτσίδες, έφτιαχνε κοτσίδες, της έβγαζε τα βυζιά έξω, της έκανε το maxi mini και τούμπαλιν.

Σε κάποια στιγμή, η Μ ξεφύλλισε το σημειωματάριο της μικρής. Χαμογέλασε και μου το έδωσε συνωμοτικά, ανοιχτό στη σελίδα που έγραφε "Ειμε ερωτευμενη με τον Αριστειδη. Τον πιο γλυκό άντρα του κόσμου!". (Και όλο αυτό μέσα σε τεράστιες καρδιές.) Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Πάντα μου συμβαίνει αυτό στις ομιλίες! Ακούω ή διαβάζω κάτι ξεκαρδιστικό και πνίγομαι στην προσπάθειά μου να μην ακουστεί τίποτα.

Ξύπνησα από τα χειροκροτήματα για τον ομιλητή. Η απονομή άρχισε και τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Οι γιαγιάδες δεν προλάβαιναν να κλάψουν, ούτε να φωτογραφηθούν με την περγαμηνή του εγγονού, αφού κατ'ευθείαν φώναζαν τον επόμενο για να παραλάβει το βραβείο και το φάκελο με τα μετρητά. Μόλις η Μ γύρισε στη θέση της, η Μαρία κοίταξε το φάκελο και μου είπε πονηρά "Τριακόσια ευρώ η δικιά σου".

Ύστερα ακολούθησαν -κλασσικά- λύρες και χοροί. Ενώ αργότερα, γλυκά στο χέρι οπότε και έλαβαν χώρα (και φέτος) οι διάφορες κουλές συστάσεις. Συγκεκριμένα, η Λένα, κάλεσε τη Μ για να τη συστίσει σε μία κυρία (θα σας γελάσω) για την οποία μας προειδοποίησε πως είναι λίγο... θεούσα.

"Κάποιοι είπαν πως η μόρφωση συμπληρώνει την παιδεία." ξεκίνησε να λέει κατευθείαν με στόμφο, ενώ όλοι πήραμε το ύφος της κατανόησης. "Ζηλούτε τα κρείττονα!... Ζηλούτε τα κρείττονα... Ζηλούτε τα κρείττονα!" έλεγε και ξανάλεγε με τόνο διδακτικό. Αυτή η φράση ηχούσε στα κεφάλια μας για αρκετές ώρες μετά. Θυμάμαι επίσης χαρακτηριστικά πως έλεγε στη Μ: "Η γνώση που έχεις είναι μεγάλο αγαθό, αλλά δεν είναι δικό σου. Είναι... άνωθεν! Και γι' αυτό πρέπει να τη μεταλαμπαδεύσεις".

Πήραμε και φέτος τη δόση μας από ποντιακό σουρεαλισμό. Του χρόνου πάλι. Μέχρι τότε, ζηλούτε τα κρείττονα, αγαπητοί αναγνώσται!

(Το "ζηλούτε" κανονικά θέλει περισπωμένη αλλά δεν είχα τα τεχνικά μέσα για να επιτύχω κάτι τέτοιο.)