Published by the ibt
on Sunday, March 05, 2006 at 1:25 AM. 
Σε ένα γράμμα της η Μαίρη με ρώτησε τι θα μου λείψει περισσότερο από τους φίλους που έχασα. Αυτή η ερώτηση (και η απάντησή της) ήρθε σήμερα στο μυαλό μου την ώρα που με λύπη συνειδητοποιούσα πως φέτος δε μπορώ να δω πουθενά τα
Oscars! Ξέρω, ακούγεται κυνικό αλλά αποδεικνύει πόσο επιφανειακές είναι οι φιλίες (μου). Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε βρίσκω ανήθικο δηλαδή το να βρισκόμαστε δίπλα σε ανθρώπους που μας βοηθούν να απαλλαγούμε από την πλήξη, ενώ ταυτοχρόνως τους προσφέρουμε ανάλογες «υπηρεσίες». Απλώς θα πρέπει να γνωρίζουμε από την αρχή τι περιμένουμε από αυτές τις σχέσεις, τίποτα περισσότερο δηλαδή από μερικές βραδιές τηλεοπτικής
ή κινηματογραφικής ευτυχίας.
Για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, του υποσχέθηκα πως με την πρώτη ευκαιρία θα κάνω ένα μεγάλο black tie πάρτυ, με μια τεράστια οθόνη, άφθονη ματαιοδοξία και fingerfood. Οι καλεσμένοι μου θα έρχονται με λιμουζίνες και θα φωτογραφίζονται στο κόκκινο χαλί μου. Στη συνέχεια θα κάθονται σε αναπαυτικούς καναπέδες και ημίγυμνα μοντέλα θα τους προσφέρουν Dry Martini. Έτσι, θα βλέπουμε όλοι μαζί την απονομή τρώγοντας σοκολατένια αγαλματίδια, βάζοντας στοιχήματα και σχολιάζοντας τα αποτελέσματα.
Μετά όμως σκέφτηκα πως ποτέ μου δε θα έχω τόσους γνωστούς, ικανούς να γεμίσουν ένα δωμάτιο και αυτομάτως αθέτησα την υπόσχεσή μου. Έσπευσα όμως να την αντικαταστήσω με μία ομορφότερη, πιο ζεστή και εφικτή φαντασίωση:
Βουλιαγμένος σε μια πολυθρόνα, φορώντας πιτζάμες, αγκαλιά με ένα bucket popcorn και μία δίλιτρη coke, κάποιο Μάρτιο στο σπίτι μου, μακριά από οικογένεια και φίλους. Βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει από το παράθυρο μου, να με πάρει ο ύπνος. Κι ας είναι η μέρα που δε θα ξαναξυπνήσω.
Δε νομίζω ότι θα σε παρεξηγήσουμε όλοι όσοι διαβάσουμε το κείμενό σου αυτό, γιατί καταλαβαίνουμε ότι αποτελεί διέξοδο στη στενοχώρια σου για τον τερματισμό μιάς φιλίας που την ΕΝΙΩΘΕΣ όμορφη και προπαντός αληθινή. Να που όπως δείχνουν τα πράγματα δεν ήταν φιλία. Ήταν μιά συναναστροφή που περιείχε τις υπηρεσίες που περιγράφεις, πολλή πλάκα, πολλή ανεμελιά, αλλά καθόλου ουσία. Η αληθινή φιλία πιστεύω δεν είναι έτσι. Παραμερίζει τον εγωισμό και έχει δύναμη και βάθος. Έχει θεμέλια. Οι φίλοι συγχωρούν, ανέχονται άσχημες συμπεριφορές και ξεσπάσματα, συζητούν, επισημαίνουν αυτές τις αδικαιολόγητες συμπεριφορές, τις ξεπερνούν και ΒΑΘΑΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ. Αλλά ούτε σταματούν ποτέ οι φίλοι να θαλασσοδέρνονται και να δοκιμάζονται... Η φιλία δεν είναι έτοιμο φαγητό στο πιάτο.
Πιθανόν αυτή η απογοήτευσή σου να τραβήξει πολύ. Άνθρωπος είσαι, κουράγιο έχεις, θα το περάσεις κι αυτό. ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ. Τώρα ξεκινάς το δρόμο σου εκτός οικογένειας, έτσι κι αλλιώς. Προς το παρόν, σου στέλνω όλη την αγάπη όλων μας από δω πάνω κι ευχές να ξαλαφρώσει η καρδιά σου γρήγορα.
ΜΑΤΣ! ΜΟΥΤΣ!
Μαίρη, σε ευχαριστώ για το σχόλιο αλλά σε βρίσκω εκτός θέματος. Ο βασικός καημός μου είναι:
1. Το ότι δε θα δω τα φετινά Όσκαρ.
2. Το ότι θέλω να απομονοθώ. (Κι άλλο). Έφυγαν βλέπεις για το τριήμερο και βλέπω πόσο καλύτερα είμαι μόνος μου.
Μην ψάχνεις δηλαδή βαθύτερα νοήματα στα κείμενά μου, θα χτυπήσεις το κεφάλι σου στον πυθμένα. :-p
Κάτι ξέχασα.
Τί εκπληκτικές επιλογές φωτογραφιών κάνεις για τα κείμενά σου!!!!! Έχω καταζηλέψει!!!! Η κάθε μιά είναι κι ένα ταξίδι από μόνη της! Πρέπει μιά μέρα να σε δω από κοντά να το κάνεις για να το μάθω κι εγώ. (Πότε θά 'ρθε αυτή η μέρα... να δούμε....)
Άσχετο: θα πετάξεις χαρταετό; Εγώ στη ζωή μου ζήτημα να πέταξα... μία φορά... Μ' αρέσουν οι χαρταετοί, μου θυμίζουν ανθρώπους που προσπαθούν να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν για ν' αγγίξουν αυτό που θέλει η ψυχή τους (καλή ώρα!)
Μ' αρέσει επίσης πάρα πολύ και τη θυμάμαι κάθε φορά που ξυπνάω νωρίς, μιά φράση σου που μου έγραψες σ' ένα γράμμα σου (ή μήπως τό 'γραψες και στο blog? Δε θυμάμαι.) "Τα πρωινά μυρίζουν αισιοδοξία..." ΈΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΜΙΚΡΕ ΞΑΔΕΡΦΕ!! Άλλη μιά φορά πέτυχες την τέλεια περιγραφή του συναισθήματος που ξυπνάει (μέσα μου, τουλάχιστον) η ανατολή!
Η επιλογή φωτογραφιών και tagline για το κάθε κείμενο είναι ολόκληρη ιεροτελεστία. Θα χαρώ να σε μυήσω.
Την Καθαρά Δευτέρα τη σιχαίνομαι. Μισώ τα φαγητά, μισώ τα κλαρίνα, τους χαρταετούς και τα τσιμπούσια στις εξοχές. Γενικά με καταθλίβει η συγκεκριμένη μέρα και προσπαθώ να μένω μακριά από οτιδήποτε μου τη θυμίζει. Γι' αυτό και έμεινα στην Αθήνα. Πωπω, σαν κωλόγερος ακούγομαι.
Σε εσένα την είχα γράψει αυτή τη φράση. Χαίρομαι που σου άρεσε. Και πράγματι, δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο για να περιγράψω αυτή τη στιγμή της ημέρας. Μου φαίνεται πως σήμερα θα ξενυχτίσω για να θυμηθώ αυτό το άρωμα.
Μικρέ, έχεις να δεις πολλές ανατολές περιτριγυρισμένος από φίλους στη ζωή σου, και οι περισσότερες θα μυρίζουν τρόμο, έρωτα και θάνατο.
Id, κουνήσου από τη θέση σου. Τι θα γίνει δηλαδή; Κάθε φορά που παίρνω εγώ τα πάνω μου θα νταουνιάζεσαι εσύ;