Δε μπορώ να βλέπω άλλο το blog έτσι. Δεν μπορώ να βλέπω πια τον εαυτό μου έτσι. Σήμερα είμαι χειρότερα από ποτέ. Κολυμπάω σε ένα τεράστιο κενό και πνίγομαι. Φοβάμαι για τα επόμενα. Θα αφήσω το blog για μερικές μέρες, θα μείνω μακριά από τον υπολογιστή. Θα βγω έξω.
Θα κάνω ό,τι μπορώ για να επιστρέψω. Όπως παλιά.
Προφανώς χρειάζεσαι λίγες διακοπές μακριά απο τον υπολογιστή. Είμαι σίγουρος ότι θα σου κάνει καλό. Συγχαρητήρια για τις υπέροχες εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο σου. Φαίνεται πως έχουμε την ίδια άποψη για το design.
Να 'σαι πάντα καλά
Ναι...όντως...λίγες μέρες αποχής ίσως σου κάνουν καλό...Και που είσαι πιτσιρικά; Κάτσε δεν τι έχεις, πόσα έχεις, πόιούς έχεις και μετά αναλογίσου πως θα ήσουν αν ΔΕΝ τα είχες ΟΟΟΟΟΛΛΛΛΑΑΑΑ αυτά...Και που είσαι; Πρόσεχε γιατί η πλεονεξία και η αχαριστία είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες με μοναδικό χάρισμα : εκδικούνται...Ζω την έλλειψη και την απουσία με πολύ σκληρό τρόπο και πίστεψε με, σε ζηλεύω όχι μόνο για το πανέμορφο χάραμα που βλέπεις απο το μπαλκόνι σου αλλά και για την ανεμελιά που αναπόφευκτα έχεις όταν ζεις τέτοιες στιγμές.
Σε φιλώ πολύ πολύ μικρό μου πόνυ.
Τελικά βρήκα τη χρυσή τομή. Την ημέρα έξω και το βράδι μέσα (στο internet).
Thanx henry gray.
Μαρία δεν είναι θέμα αχαριστίας είναι θέμα απραξίας. Όταν δεν έχεις ΤΙΠΟΤΑ να κάνεις, πλησιάζεις στην κατάθλιψη και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου.
Ευτυχώς είμαι καλύτερα. :-) Και κάνω δυναμικό comeback σε λίγες μέρες!