Για τους 30-something singles έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, έχουν γυριστεί διάφορες ταινίες και σίριαλ. Έχουν βγει μπλουζάκια, μπρελόκ, τσίχλες και φουσκωτές κούκλες. Είναι γενικά ένα θέμα τόσο τετριμμένο! Μόνο που εγώ ποτέ δεν το είχα ζήσει τόσο κοντά μου ώστε να το καταλάβω.
Το δείγμα που θα αναλύσουμε απόψε λέγεται Μαριέττα. Η Μαριέττα (ξαδέλφη) έχει περάσει εδώ και λίγα χρόνια τα 30, άσχετα αν θα σας συστηθεί ως 28χρονη. Μένει μόνη της και πλέον, είναι μόνη της. Εχθές με κάλεσε σπίτι της για να μου δείξει υπερήφανα τη νέα απόχρωση των μαλλιών της, που προέκυψε μετά τον τελευταίο της χωρισμό. Καθώς καθόμασταν αμίλητοι την παρατηρούσα, ήταν ανήσυχη.
-Τι έχεις;
-Σκέφτομαι.
-Τι;
-Ότι πρέπει να βρω γκόμενο.
-Μέσα στη νύχτα;
-Γενικά.
-Και αυτό είναι τόσο δύσκολο γιατί…
-Δεν υπάρχουν άντρες.
-Έψαξες;
-Πού να ψάξω;
-Ξέρω ‘γω; Έξω. Σε κάνα bar?
-Απαπά δε γνωρίζω άλλους άντρες σε bar.
-Γιατί;
-Γιατί ξαφνικά μετατρέπονται σε παντρεμένους. Και μου σέρνουν και παιδιά.
-Μάλιστα. Και προς τι τόση βιασύνη;
-Παιδί μου είσαι ζώο; Πότε θα κάνω οικογένεια;
-Πλάκα μου κάνεις.
-Καθόλου.
-Δηλαδή ψάχνεις γκόμενο για να παντρευτείς;
-Φυσικά. Ο χρόνος κυλάει!
-Δηλαδή ό,τι και να ΄ναι ο επόμενος γκόμενος, εσύ θα τον παντρευτείς;
-Και άμεσα μάλιστα.
-Και θα χωρίσεις επίσης άμεσα.
-Ναι γιατί αυτοί που παντρεύονται μετά από 8 χρόνια σχέσης δε χωρίζουν…
-Ε και τότε γιατί να παντρευτείς;
-Για να μην μείνω γεροντοκόρη.
-Το ζωντοχείρα σου αρέσει περισσότερο ε;
-Ναι, γιατί θα έχω τα παιδιά μου, τη διατροφή μου… Αυτά που τα βάζεις;
Στο δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουν συνέχεια αυτή τη συζήτηση. Και το πόσο άγχος προκαλεί στους ανθρώπους αυτή η επιτακτική από την κοινωνία, την οικογένεια και τη φύση ανάγκη για παντρολογήματα και απογόνους. Θα συμβεί άραγε και σε μένα κάτι ανάλογα υστερικό; Θα καταλήγω να ψάχνω τελευταία στιγμή για νύφη, μόνο και μόνο για να μην αποκτήσω το «παράσημο» του γεροντοπαλίκαρου; Περνάει αυτή η κρίση ποτέ; Υπάρχει θεραπεία;
Και κατέληξα στο ότι ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας δεν υπήρξαν ποτέ τόσο ρομαντικά όσο νόμιζα. Είναι απλώς ένα αναγκαίο βόλεμα που «ευλογείται» από την εκκλησία ή το κράτος. Ένα κοινό ψέμα που ικανοποιεί τους πάντες και κανείς δε θέλει να το θίξει. Γι’ αυτό και όλες οι οικογένειες είναι τόσο σκατά. Γι’ αυτό όλοι ξενοπηδούν/ξενοπηδιούνται. Γι’ αυτό και οι απόγονοί τους είμαστε τόσο δυστυχισμένοι.
Ή μήπως αξιοθρήνητοι;
Μπορώ να πώ πως συμφωνώ
Λίγοι οι τυχεροί..
kai gw eimai kata tis viasinis gia gamo , omws tha ithela na pantreftw mikros opws kai na kanw oikogeneia , thewritika mono auta , giati erxetai o paragontas kariera na ta aneresei ola kai na sou pei katse sta avga sou...
Piripipiri, ναι, το είχα ξεχάσει πως είσαι άνθρωπος καριέρας. :P Και οι πίστες, ξέρεις, έχουν δύσκολα ωράρια!
:p
Μια και είναι το πρώτο μου comment EVER, congrats για το blog και δήμοσια (για τα μάτια του κόσμου :p)!
Keep it up :)
Quick-quiz
Ποιό είναι το σοβαρότερο Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενο Νόσημα που μαστίζει τον πλανήτη μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια;
Απάντηση: Η ζωή ;-)
(ήθελα να το κρύψω για να δοκιμάσετε τον κυνισμ... εεε... τη φαντασία σας πριν το δείτε, αλλά ο blogger δε με άφησε).
Δείτε και το video. Έχει μια καλή συμβουλή γι'αυτό.
P.S.: Μ'αρέσει όταν κομμάτια από συζητήσεις μας εμφανίζονται στο blog.
Lunacy thanx, καλωσόρισες. (sic)
Το Quiz σου είναι αρκετά τραγικό και το προσπερνώ. Το video, ευτυχώς, θέτει το "πρόβλημα" με πιο χαριτωμένο τρόπο.
P.S. Διευκρίνισε στον κόσμο πως δεν είσαι η Μαριέττα. :-p
Ωπ! Σ' έπιασα! Τι στερεότυπο ήταν αυτό;
"Γι’ αυτό και όλες οι οικογένειες είναι τόσο σκατά"
Δεν είναι έτσι. Μην αφήνεις μια 'αφελή' συζήτηση να σε οδηγήσει σε τέτοιες γενικεύσεις.
Take care ε; :)
Κώστα, αν εσύ ξέρεις πολλές οικογένειες που ζουν μακριά από την καταπίεση, το ψέμα και το μίσος, τότε είσαι ή πολύ τυχερός ή τυφλός.
Tha simfwnisw me ton A.Kwsta, egw kserw arketes oikogeneies pou zoun makria apo to psema, tin katapiesi kai to misos. Mporei na uparchoun arketes san autes pou anafereis alla ki alles toses apo tin antitheti plevra!
ΟΚ η λέξη "μίσος" μπορεί να ήταν υπερβολική αλλά πολύ συχνά πίσω από τα χαρούμενα family portraits κρύβονται καταπιεστικές συμβιώσεις "για χάρη των παιδιών". Που φυσικά δημιουργούν πολύ συχνά ακραίες και αρρωστημένες καταστάσεις.
Χωρίστε, κάνει καλό. Και στα παιδιά σας.
Ένας από τους λόγους που μου άρεσε το Six Feet Under (μεγάλη η χάρη Του), ήταν το οτι ΕΣΚΙΖΕ το θεσμό της οικογένειας (και τις ανθρώπινες σχέσεις, γενικότερα) και έδειχνε τι πραγματικά κρύβεται από κάτω.
Φυσικά, δεν υποννοώ οτι όλες οι οικογένειες είναι ΤΟΣΟ δυσλειτουργικές (εντάξει, σειρά είναι. Θέλει να προκαλέσει και λίγο), αλλά ο τρόπος που φτιάχνεται μία οικογένεια (ανάγκη, πίεση, φόβος της μοναξιάς, ψεύτικες βάσεις που χτίζει ο έρωτας πριν εξατμιστεί και άλλα πολλά) της εξασφαλίζουν ένα μέλλον γεμάτο προβλήματα.
Δε λέω οτι δεν υπάρχει αγάπη, ή οτι δε νοιάζεται ο ένας για τον άλλον, αλλά μην τρελαθούμε κι'ολας.
Όταν ο μισός πλανήτης παίρνει αντικαταθλιπτικά και κάνει ψυχανάλυση, όταν ένα τεράστιο ποσοστό παντρεμένων απατούν το/τη σύζυγο τους, όταν περίπου οι μισοί γάμοι καταλήγουν στο διαζύγιο, όταν, όταν, όταν... ε, αρχίζω να σκέφτομαι πως μάλλον κάτι πάει στραβά με την οικογένεια και τις ανθρώπινες σχέσεις...
Χχχμμμ...
Και'γω παιδί χωρισμένων γονιών είμαι..αλλα είμαι καλά ;)
(γιατι στην δικιά μου περίπτωση..έπρεπε να χωρίσουν!!!)
Παιδιά, εγώ πιστεύω πως η "καλή" οικογένεια..δημιουργείται απο "καλούς" ανθρώπους!
Αν είναι και οι 2 εντάξει και τα έχουν βρεί πρώτα με τον εαυτό τους,θα υπάρχει συνεννόηση και κατανόηση..και έτσι δημιουργείται σταθερότητα, λογική και αγάπη!
Το λάθος είναι : Κάνω οικογένεια επειδή "πρέπει"..
Το σωστό : Κάνω οικογένεια επειδή θέλω και είμαι έτοιμος!
Τέλος πάντων, πολλά είπα πάλι!
Είναι μεγάλο το θέμα!
***
Σημερα πλεον δεν μπορουμε να μιλαμε για γαμους εφ' ορου ζωης.
Μπορουμε ομως να μιλαμε για γονεις εφ΄ορου ζωης.
Που σημαινει οτι ανεξαρτητα αν εισαι παντρεμενος ή διαζευγμενος, οταν εισαι γονιος οφειλεις να εισαι ΕΚΕΙ, και το εκει σημαινει κοντα και διπλα στο παιδι σου, χωρις να το πνιγεις και να το ευνουχιζεις, στηριζοντας το με καθε τροπο για να πεταξει με τα δικα του φτερα.
Οσο για τις αποριες που σου δημιουργησαν οι αποψεις της ξαδελφης σου, μπορω να τις κατανοησω γιατι ανηκεις σε αλλο φυλο κι ηλικια. Μην αδικεις τις γυναικες που θελουν να κανουν οικογενεια, βιολογικα, πολιτισμικα και κοινωνικα πεφτει το βαρος πανω τους. Κυριως ομως μετρα τι στοχους εχει ο καθενας για τη ζωη του και τι ευθυνες μπορει ν΄αναλαβει.
Αν υπηρχε δεικτης ευθυνης για να γινει κανεις γονιος, ο μισος και βαλε πληθυσμος της γης δεν θα επρεπε να ειχε φερει στο κοσμο παιδια. Αυτο ομως δεν πρεπει να λειτουργει αποτρεπτικα στο να κανουμε οικογενεια, αντιθετως πρεπει να μας κανει πιο προσεκτικους στα κριτηρια δημιουργια της. Και πιο υπευθυνους.
Y.Γ. απορια: γιατι πρεπει να σβυνω μια ωρα αυτους τους αθλιους κωδικους για να γραψω ενα σχολιο;;;;;;;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν 'καλές' και 'κακές' οικογένειες. Η ένστασή μου αφορά τα στερεότυπα και τις γενικεύσεις. Δεν νομίζω ότι βοηθάει ή μας πάει πουθενά να σκεφτόμαστε με λογικές άσπρο-μαύρο. Αυτό που νομίζω είναι ότι υπάρχουν διακυμάνσεις. Κανείς δεν ζει στην παραμυθένια οικογένεια. Άνθρωποι είμαστε όχι ηθοποιοί βγαλμένοι από ταινία. Όλοι έχουμε τα προβλήματά μας, τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ μας. Το θέμα είναι -παρόλα τα προβλήματα και τις όποιες δυσκολίες υπάρξουν- το πόσο πιστεύει κανείς στην οικογένεια και τον άνθρωπό του και θέλει να παραμείνει με αυτούς. Αν το ζευγάρι έχει τελειώσει, προβλήματα μπορούν να εφευρεθούν και τότε ναι μιλάμε για άρρωστες καταστάσεις. Αυτά. Σόρρυ για την πολυλογία.
Όλα υπάρχουν... όλα λύνονται με καλή θέληση... όλα διαιωνίζονται όταν υπάρχει αδράνεια. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή όμως και δεν βοηθάει να βλέπουμε αυτο το θέμα στατιστικά, πιστεύω.
Και όλα αρχίζουν από το τί είναι το ποτήρι ;)