Η ΒΤ ξύπνησε μια μέρα (προχθές) και είπε:


Και απάντησε μόνη της: "Αυτού του κακομοίρη που συνδέσαμε πρόσφατα, που είχε να δει decent Internet από το καλοκαίρι και δεν έχει προλάβει να χαρεί τις υπηρεσίες μας στο νέο του σπίτι."

Προχθές μας κόπηκε, εχθές της τηλεφωνήσαμε, αύριο -λέει- θα μας ξανασυνδέσει. Τέσσερις μέρες χωρίς Internet "λόγω βλάβης" και δεκάδες λεπτά στην αναμονή για να μάθουμε τι συνέβη. Ούτε στην Ελλάδα τέτοια καραγκιοζιλίκια... Και αυτά τα λέω εγώ που τα αυτιά μου έχουν ακούσει τέρατα στην τεχνική υποστήριξη του άλλοτε μεγαλύτερου ελληνικού ISP.

Είμαι στη βιβλιοθήκη εδώ και 7 ώρες και προσπαθώ να γράψω για το Leopard. Λόγω Attention Deficit Disorder μου είναι αδύνατον να συγκεντρωθώ για να γράψω έστω και μία παράγραφο χωρίς λάθος σε δημόσιους χώρους. BT πουτάνα, θα μου πληρώσεις τα Ritalin.

IBLOGLIVE από το Apple Store της Regent Street μόλις 29 λεπτά μετά το launch του 10.5! Μπορεί να χρειάστηκε να περιμένω 2 ώρες όρθιος στην τεράστια ουρά που ξεκινούσε από τις πόρτες του Apple Store, συνεχιζόταν στην Hanover Street (και από ότι μας έλεγαν οι ξαφνιασμένοι περαστικοί έκανε το γύρω του τετραγώνου), αλλά αυτή τη στιγμή είμαι ένα από τα 500 άτομα στο Λονδίνο που έχουν το συλλεκτικό tee του Leopard!

Την προηγούμενη εβδομάδα η διάσημη blogger Id [εκ του προσφιλούς οίκου των (Β)οργίων] κατέβηκε από το μαύρο αγγλικό βορρά στα αμπέλια της επαρχίας μας για τον καθιερωμένο τρύγο. To πρόγραμμα είχε οριστεί ως εξής: Θα ξεκινούσε από το Manchester αξημέρωτα, θα ερχόταν στο Surrey και πιο συγκεκριμένα στο Weybridge - ένα elegant κωλοχώρι τύπου Farnham- θα έκανε τις δουλειές της και στη συνέχεια θα είχε συνάντηση με την αφεντιά μου μέχρι την ώρα της επιστροφής.

Εκείνες τις μέρες εγώ είχα φτάσει στα όρια της αντοχής και της υπομονής μου. Τα προβλήματα με το σπίτι που προσπαθούσα να νοικιάσω εμφανίζονταν μέχρι και την τελευταία στιγμή, τη Lauren που με φιλοξενούσε στο Student Village την είχα σιχαθεί τόσο πολύ που ήθελα να τη βγάλω από τη μέση με ποντικοφάρμακο στα Frosties και εκτός από την ψυχολογική εξάντληση είχα και τα λουμπάγκα μου γιατί κάθε βράδυ κοιμόμουν σε αυτό το πράγμα:


Σε αυτό το airbed έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια. Το πήραμε κοψοχρονιά από το Argos (Αrgolidas) το Σεπτέμβριο για να βολευτώ μία - δυο μέρες και τελικά έβγαλα ρίζες πάνω του. Είναι από αυτά τα στρώματα που παίρνεις στο camping, ντουμπλ φας, από τη μία κόκκινο, από την άλλη μπλε (ελεκτρίκ-με κυνηγάει) για να ταιριάζει σε κάθε χώρο και σπιτικό. Αυτά με τις ξύλινες τάπες και την ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ βρώμα του υλικού με την οποία είχαν ποτιστεί όλα τα προικιά και οι πυτζάμες μου μέχρι πρόσφατα.

Στις 15 μέρες σκληρής χρήσης άρχισε η αποσύνθεσή του: Κάθε βράδυ, την ώρα που ξαπλώναμε και πήγαινε να μας πάρει ο ύπνος ακουγόταν ένας κρότος και ταυτόχρονα εγώ "έπεφτα" λίγα εκατοστά χαμηλότερα. Ο κρότος αυτός προερχόταν από τις εσωτερικές "ραφές" που έχουν αυτά τα στρώματα για να συγκρατούν το υλικό σε ένα προκαθορισμένο σχήμα. Αν δεν καταλάβατε τι λέω, φέρτε στο μυαλό σας αυτά τα αισχρά στρώματα θαλάσσης που άφησαν εποχή στα 90's, τα διαφανή με τις χιλιάδες πολύχρωμες θήκες για την pina colada. Αυτές οι ραφές - άλλοτε ποτηροθήκες - έσπαγαν κάθε βράδυ προκαλώντας δυνατά γέλια σε μας και αϋπνία στον κύριο Έβερτ, από κάτω. Αρχικά το όλο θέμα ήταν διασκεδαστικό, τόσο οι εκρήξεις όσο και οι αλλαγές που προκαλούσαν στο σχήμα του κρεβατιού. Ο ύπνος πάνω σε μαλακά καρούμπαλα ήταν υποφερτός αλλά καθώς οι εκρήξεις συνεχίζονταν, άρχιζα να παραμερίζομαι από το κρεβάτι το ίδιο, το οποίο είχε φουσκώσει στη μία πλευρά δίνοντας το εφέ πως κοιμάμαι αγκαλιά με μια εύσωμη κυρία την οποία χαϊδευτικά αποκαλούσαμε "κοπέλα". Η Lauren επέμενε πως για να εξοντώσουμε την κοπέλα και να κοιμηθώ ήσυχος, θα έπρεπε να "σπάσουμε" όλες τις ραφές. Εγώ από την άλλη πίστευα πως αν έσκαγαν όλα αυτά τα στηρίγματα, το airbed θα μετατρεπόταν σε ένα τεράστιο κεμπάπ πάνω στο οποίο δε θα μπορούσε να ισορροπήσει κανείς. Ούτε τα κρεμμύδια. Τελικά είχα δίκιο. Τη μέρα πριν πάρω τα κλειδιά του νέου σπιτιού, χοροπήδησα με μανία και μίσος πάνω στο κεμπάπ για να πάρω το αίμα μου πίσω. Μετά από 2-3 εκρήξεις το κεμπάπ ήταν έτοιμο για σερβίρισμα. Όταν προσπάθησα να ξαπλώσω πάνω του γλίστρησα κατευθείαν στο πάτωμα ξυπνώντας τον κύριο Έβερτ, ο ο οποίος με καταριέται ακόμα.

Το βράδυ πριν συναντήσω την Id λοιπόν το κρεβάτι μου ήταν σαν το Κάβο Ντόρο με 12 μποφόρ (προ κεμπαποποίησης δηλαδή). Έτσι δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα. Γυρνούσα δεξιά, πνιγόμουν από την κοπέλα δίπλα μου, γυρνούσα αριστερά, γλιστρούσα στο πάτωμα. Τελικά είδα κι απόειδα και σηκώθηκα να δω "παιδικά" στο BBC. Κι εκεί που έβλεπα κάτι τελείως προσχολικά (μουγκά) κουκλάκια τύπου Teletubbies (τα Teletubbies είναι τόσο μεγάλο hit εδώ που έχουν βγει 30 απομιμήσεις) να ανεβοκατεβαίνουν μια σκάλα, θυμήθηκα ότι ήταν η μέρα που θα συναντούσα την Id. Έτσι της έστειλα μήνυμα για να το επικυρώσω. Δώσαμε ραντεβού στη 1:30 στο σταθμό του Weybridge.

Εκείνη τη μέρα ανακάλυψα πως δεν υπάρχει θεραπεία στην αρρώστιά μου: Ακόμα κι αν έχω ξυπνήσει στις 6 (ή μάλλον δεν έχω κοιμηθεί καθόλου) έχοντας σκοπό

(Συγνώμη που διακόπτω το post αλλά τόση ώρα ακούω Classic FM στο ραδιόφωνο και όλες οι διαφημίσεις λένε Merry Christmas παίζοντας Mariah Carey All I Want for Christmas και τα λοιπά στο μπαγκράου (sic). Aποσυντονίζομαι).

να πάρω το τραίνο στη 1 το μεσημέρι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το χάσω.

Και φυσικά έχασα το τραίνο των 13:00 και εκτός αυτού οι γκαντεμοδυνάμεις μου πάλι έκαναν το θαύμα τους: Που είχαμε πει ότι πήγαινα; Στο Weybridge. Ε, στο Weybridge και συγκεκριμένα στο σταθμό, έτυχε να εμφανιστεί βλάβη με αποτέλεσμα η Id να κινδυνεύσει να χάσει τον τρύγο, να χάσει τελικά το τραίνο της επιστροφής, εγώ να επιστρέψω στο Farnham μέσω Σταθμού Λαρίσσης και να παραλύσει (όλε!) όλο το δίκτυο των SouthWest Τrains για μία ακόμη φορά μπροστά στα μάτια μου. Τελικά σκέφτομαι πως αυτό το "ταλέντο" μου μπορώ να το καλλιεργήσω και να χτίσω μια λαμπρή καριέρα πάνω του. Κάθε φορά που θα σκοπεύω να ταξιδέψω π.χ. με τα SouthWest θα τους παίρνω τηλέφωνο και θα τους απειλώ. Εκείνοι θα με πληρώνουν για να ΜΗΝ περάσω ούτε έξω από τους σταθμούς κι έτσι εγώ και θα βγάζω λεφτά και θα κυκλοφορώ με λίμο.

Όταν έφτασα βρήκα την Id να με περιμένει στην έξοδο του σταθμού. Χαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε και πήγαμε στην κοντινότερη pub η οποία τυγχάνει να είναι ωραία - recommended αν η μοίρα σας πετάξει ποτέ στο Weybridge. Μέχρι να πάει στο bar η Id, να πάω στo mens room εγώ, να πάει στο lady's room εκείνη, να απαντήσω σε μια κλήση εγώ, να μου πει τα του τρύγου εκείνη, πέρασαν τα 42.3 λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας και φύγαμε.

Παρατηρώ πως αρχίζω και ξαναβρίσκω τη φόρμα μου στο blogging. Τέτοιο έπος ασυναρτησίας είχα καιρό να γράψω. Θα φταίει και το καινούριο σπίτι!

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη βιβλιοθήκη, σε ένα ηλίθιο meeting με τρεις Άγγλους και υποτίθεται ότι κάνω research για ένα marketing audit. Τους έχω αφήσει και δουλεύουν για μένα (βλέπουν βίντεα στο youtube) ενώ εγώ μιλάω στο MSN και blogάρω. Όποτε με ρωτούν κάτι, γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος τους, χαμογελάω ψεύτικα και αφήνω ένα καταφατικό aha στον αέρα. Ύστερα επιστρέφω στην οθόνη.

Δεν είναι ότι βαριέμαι αυτές τις τεράστιες πίπες του μάρκετινγκ (Θεέ μου, τι δουλειά έχω εγώ σε αυτό το course?) ούτε ότι είναι Δευτέρα πρωί και έχω το μάτι του Θέμη Γεωργαντά. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο και αρνούμαι να δουλέψω σε αυτό το project είναι ότι στη δική μου ομάδα έλαχε ένα από τα χειρότερα και πιο μισητά brands της εποχής:

Η (σκατά σκατά σκατά) Microsoft.

Αρχικά, ξεκίνησα με καλές διαθέσεις να ψάχνω ό,τι Microsoft-related υλικό είχα στον Mac the Knife αλλά εν τέλει, το μόνο που βρήκα ήταν οι φωτογραφίες αυτού του post οι οποίες θα είναι και η συνεισφορά μου στο presentation αυτής της Πέμπτης.

Όταν γύρισα από την Ελλάδα και μην έχοντας πια σπίτι στη χώρα αυτή, εγκαταστάθηκα (προσωρινά) στο δωμάτιο της Lauren στο Student Village. Η πλάκα (και η απόλυτη εκδίκηση της εστίας) ήταν πως καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο την ανήσυχη ζωή στις κουζίνες και τα δωμάτια των φοιτητών, ζήλεψα. Όχι τα πάρτι, ούτε την αποτυχημένη -τις περισσότερες φορές- συμβίωση των πρωτοετών. Αλλά το αίσθημα της απόλυτης ασφάλειας που προσφέρει η ζωή εντός των τειχών του Πανεπιστημίου. Και με τη λέξη ασφάλεια δεν εννοώ το ότι κανείς δεν μπορεί να σε κλέψει ή να σε σκοτώσει αλλά ότι κάθε φοιτητής έχει ένα σίγουρο κατάλυμα για τους επόμενους οκτώ μήνες, το οποίο θα βρίσκεται εκεί ο κόσμος να χαλάσει. Επιπλέον, μετά από όσα τριτοκοσμικά αντίκρισα τον τελευταίο μήνα, η "βασική" ποιότητα ζωής στις εστίες του Πανεπιστημίου δε μοιάζει με αναγκαίο κακό -όπως πέρσι- αλλά με δυσεύρετη πολυτέλεια.

Το δωμάτιο της Lauren δεν είναι πολύ μεγαλύτερο από το περσινό Κελί μου. Ωστόσο με λίγη καλή διάθεση μας χωράει όλους. Για να είμαι ειλικρινής, χρειάζεται αρκετή καλή διάθεση και πολλά αποθέματα υπομονής για να καταφέρεις να συμβιώσεις σε ένα δωμάτιο που δεν μπορείς να περπατήσεις από τις βαλίτσες (μου) και τα στρώματα στο πάτωμα, σε ένα δωμάτιο στο οποίο δεν μπορείς να ντυθείς/γθυδείς/αλλάξεις, δεν μπορείς να είσαι ακατάστατος, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, να διαβάσεις, να ακούσεις μουσική όσο δυνατά θέλεις, δεν μπορείς να κάτσεις πουθενά εκτός από το airbed προσφορά του Argos. Ευτυχώς, αποθέματα καλής διάθεσης υπάρχουν ακόμα. Δεν ξέρω για πόσο όμως αφού μια τόσο πρόχειρη και προσωρινή κατάσταση μόνο θλίψη και άγχος μπορεί να μου προκαλέσει.

Update: Μόλις πριν από λίγο η Lauren είπε κάτι που περιγράφει απόλυτα την κατάστασή μας στο Κελί ΙΙ: "Πάω να κατουρήσω για να αλλάξω παραστάσεις".

Το νομαδικό lifestyle είναι το πλέον 'αποσυντονιστικό' για μένα. Όσο δεν αισθάνομαι καμία ασφάλεια και σιγουριά, τα πάντα μου φταίνε. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στα μαθήματα, δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά, δεν έχω διάθεση για τίποτα. Σε αυτό ίσως φταίει και η έλλειψη απομόνωσης: Της πολυτέλειας του να κλείνεις την πόρτα σου και να μη μιλάς σε άνθρωπο μέχρι να νιώσεις την ανάγκη να κάνεις το αντίθετο.

Μέσα σε όλα αυτά, φέτος ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό: Δε χρειάζεται να είσαι fresher για να πάθεις fresher's flu. Η γρίπη την οποία αναφέρω με συνέπεια κάθε χρόνο στο blog, ξαναχτύπησε την πόρτα μου και απέδειξε πως οι δευτεροετείς ούτε τη γλιτώνουν, ούτε την περνούν ελαφρότερα. Περάσαμε τρεις ειδυλλιακές μέρες στο Κελί ΙΙ, πνιγμένοι στα μυξομάντηλα, τα κουτιά από φάρμακα και τον πυρετό. Το πιο απίστευτο όλων όμως είναι ότι η Lauren δεν κόλλησε! Απίστευτο γιατί εδώ μέσα που ζούμε (ο ένας πάνω στον άλλον) οι πιθανότητες να κολλήσεις γρίπη από συγκάτοικο είναι περισσότερες από το να κολλήσεις AIDS κάνοντας σεξ με φορέα. Η Lauren λοιπόν αν και fresher, τις σκαπούλαρε. Δε γλίτωσε όμως από εμένα που όταν αρρωσταίνω γίνομαι ολίγον τι cranky - Ασπασία την πάπια μου. Βέβαια και εκείνη είχε μεγάλες απαιτήσεις από άρρωστο άνθρωπο, όπως να μη βήχω μεταξύ 2πμ και 10πμ και να αναπνέω με το ένα όγδοο ρουθουνιού που μου είχε απομείνει χωρίς να παράγω κανενός είδους ήχο.

Όταν ανάρρωσα, έβαλα στόχο να μεταδώσω τη fresher's flu στη greater metropolitan area του Λονδίνου. Έτσι την Τρίτη το πρωί πήρα το τραίνο για Waterloo. Όταν μετά από μία ώρα έφτασα στο Kensington Palace βρήκα τη Νικόλ να σαπίζει στεναχωρημένη στο κρεβάτι της.
-Τι έγινε Νικόλ;
-Με απέλυσαν.
Δεν είναι να γράψω καλό πράγμα για άνθρωπο σε αυτό το blog, αμέσως του καταστρέφω τη ζωή! Το μόνο καλό στο ότι η Νικόλ έχασε τη δουλειά της ήταν ότι θα είχαμε πολύ χρόνο για βόλτες στη νέα της βάση, το Brick Lane. Έτσι το ίδιο απόγευμα μεταφερθήκαμε ανατολικά για να γιορτάσουμε την απόλυσή της.

Φέτος στο Λονδίνο υποδεχθήκαμε το Νίκο ο οποίος αντικατέστησε επάξια την Άννα (ουδείς αναντικατάστατος, Αννούλα) που μέχρι πέρσι κατείχε την έδρα του postgrad στην παρέα. Η μικρή αυτή αλλαγή είχε δραματικές συνέπειες αφού ο Νίκος είναι άτομο που το στέλνεις στα "Σούπερ Μάρκετ Δούκας" για γάλα και επιστρέφει με γάλα, τρεις πρώην γκόμενες, έξι δυνητικές, οκτώ γνωστούς από το Πανεπιστήμιο, δεκατέσσερις από το Κόμμα και επτά νέους φίλους. Έτυχε να πετάμε μαζί τη μέρα που ανέβαινε στην Αγγλία (πριν δύο εβδομάδες) και εκτός του ότι ήξερε το μισό αεροπλάνο (επισημαίνω πως ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινε για το μεταπτυχιακό του) γνώριζε κυβερνήτες, συγκυβερνήτες και λοιπό crew. Επίσης είναι το μόνο άτομο που έχω δει να έχει πετύχει γνωστούς από την Ελλάδα στο κέντρο του Λονδίνου.


Έτσι όταν δίνεις ραντεβού με το Νίκο στο St James's Park για πρωινό, δεν θα πρέπει να εκπλαγείς αν το δεις να συνοδεύεται όχι από μία, ούτε από δύο αλλά από πέντε συμφοιτήτριές του οι οποίες τον περιστοιχίζουν ως groupies. Χάρηκα πολύ που γνώρισα νέο αίμα στο Λονδίνο, barristers και solicitors, όλους βγαλμένους από τα Inns of Court. Όσο έπαιρνα πρωινό μαζί τους έλυσα όλες τις νομικές απορίες μου και τους συμβούλευσα σε πρακτικά θέματα σχετικά με τη ζωή στη Μεγάλη Βρετανία. Έπαιξα το ρόλο που πάντα με συναρπάζει, αυτόν του city guide, τους έντυσα, τους πότισα και τους έδωσα την ευκή μου για μία καλή νομική χρονιά με πολλά κακουργήματα. Ανάμεσα σε όλα αυτά έγιναν και κάποιες καφρίλες στο Apple Store της Regent Street που δε χρήζουν ανάπτυξης. (Στην Έφη!)

Περάσαμε όλη τη μέρα μαζί με το Νίκο, την Έμυ και το Μπιλ-Αλ (Ντεν) - τον Πακιστανό συγκάτοικο του Νίκου, καθ' όλη τη διάρκεια της οποίας περίμενα τη Νικόλ να ξυπνήσει για να έρθει να μας βρει. Η Νικόλ ξύπνησε τελικά στις 8-9 το βράδυ, όταν της τηλεφώνησα για να δω αν ζει. Επειδή είχε παραλύσε από τις 19 ώρες ύπνου και δεν μπορούσε να σηκωθεί, καταλήξαμε Kensington Palace όπου ο Νίκος έπαιξε αποσπάσματα από (μεταφρασμένες στα Ελληνικά) Βρετανικές φαρσοκωμωδίες που ανέβηκαν στο θέατρο Γκλόρια την περίοδο 1995 - 2005. Ο κύριος "Στάλλινγκτον" έφυγε κατενθουσιασμένος από την άψογη λειτουργικότητα της ντουλάπας του Kensington Palace οι πόρτες της οποίας ανοιγόκλειναν αδιάκοπα και ηχηρά καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Αυτή τη στιγμή γράφω από το Κελί ΙΙ το οποίο προσφέρει ασθενές broadband και μου έχει σπάσει τα νεύρα. Για τις εξελίξεις στο θέμα της στέγης μου θα γράψω μόνο αφού πάρω κλειδιά στα χέρια μου, διότι όλοι πλέον είμεθα μάρτυρες της γκαντεμιάς μου.