IBLOG touch.

41 Comments Published by the ibt on Friday, September 28, 2007 at 1:49 AM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1069/1449252657_eb7bd3365e.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.

Απλά, μαγικό.

Αρνούμαι να γράψω οτιδήποτε άλλο
σε non-touch πληκτρολόγιο απόψε.

Γουλιέλμος, τέλος.

37 Comments Published by the ibt on Wednesday, September 19, 2007 at 9:35 PM.

http://farm2.static.flickr.com/1363/1408017123_f9b16df31a_o.jpg
Σημείωση: Η φωτογραφία που βλέπετε τραβήχτηκε από τη Χλόη όσο ο προηγούμενος ένοικος ζούσε ακόμη στο δωμάτιο. Αποτέλεσε online "διαφήμιση" για την ανεύρεση νέου συγκατοίκου.

Όταν έγραφα το post ENG2001 δεν ήξερα πως εκείνη η βραδιά ήταν η τελευταία μου στο σπίτι της κάργιας (Γουίλ). Ήξερα πως ήθελα να φύγω, δεν ήξερα όμως τι θα έκανα μετά, που θα έμενα εγώ και πού τα πράγματά μου.

Τη Δευτέρα το πρωί, αφού πλήρωσα το νοίκι για το κοτέτσι, έφυγα για Λονδίνο. Εκεί, με υποδέχτηκε η Νικόλ στο φρεσκοβαμμένο και ανανεωμένο "παλάτι του Kensington" όπου για ώρες μου εξιστορούσε τις καλοκαιρινές περιπέτειές της. Αναφέρω απλώς μία: Συγκάτοικος και καλή της φίλη η οποία πιθανότατα διαβάζει αυτές τις γραμμές, της έκλεψε όλα της τα πράγματα (ρούχα, κοσμήματα, τσάντες, παπούτσια, καλλυντικά) και εξαφανίστηκε! Με τη βοήθεια της αστυνομίας (Nicole, it's officer Barbrady. We have your Gucci bag back) η Νικόλ κατάφερε τελικά να πάρει πίσω το σύνολο της στυλιστικής της περιουσίας. Έγκλημα στο Kensington με θύμα γόβες: Καταλαβαίνετε πως η υπόθεση είχε πολύ ζουμί.

(Παρένθεση: Νέα iPods:

The image “http://farm2.static.flickr.com/1231/1400681939_2b630dbe0b.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.
iPod classic (Menu) iPod nano (Turquoise) iPod nano (Cover Flow) iPod classic (Quiz) iPod nano (Silver)

Το απόγευμα τράβηξα τη Νικόλ μέχρι τη Regent Street για να πιάσουμε, παίξουμε, γλύψουμε, χαϊδέψουμε τα καινούρια iPods. Για άλλη μια φορά θα εκφράσω τη λύπη και την απογοήτευσή μου για την απομάκρυνση του λευκού χρώματος από όλα τα προϊόντα της Apple. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα iPod που πλέον ονομάζεται Classic δεν είναι λευκό. Από το 2001 όλα τα "μεγάλα" iPods κυκλοφορούσαν σε αυτό το χρώμα! Πώς έγινε ξαφνικά το ασημένιο, κλασσικό; Αξίζει πάντως να αναφέρω πως το λευκό χρώμα αντιστέκεται λίγο ακόμη στη Regent St: Για παράδειγμα, ενώ όλο το κατάστημα είναι γεμάτο από τους filthy black iMacs, τα ταμεία έχουν ακόμα το λευκότερο λευκό του Tide. Όπως και οι βάσεις - ηχεία της Bose: Φοράνε ακόμα λευκά iPods.

Τα nano πάλι αν και αρχικά με σόκαραν, από κοντά είναι πολύ πιο συμπαθή και ασύλληπτα μικρά/λεπτά. Η οθόνη τους είναι όντως καταπληκτική, τόσο crispy που θες να τη δαγκώσεις! Τα χρώματά τους είναι OK με καλύτερο το turquoise, νομίζω. Το καινούριο interface με ξενίζει λίγο, το βρίσκω λίγο "στενό", αλλά το cover flow έχει αρκετή πλάκα και ευτυχώς τρέχει σαν νερό.

iPod touch δεν έχει ακόμα, ούτε iPhone μας δείχνουν! Προφανώς ένα από τα δύο (ή και τα δύο) θα αποκαλυφθούν την Τρίτη στο event της Regent. Τετάρτη φυσικά και είμαι Λονδίνο! (Update: Τελικά εχθές ανακοινώθηκε ότι ο επίσημος και μοναδικός carrier του iPhone για τη Βρετανία θα είναι η O2.) )

Αφού χορτάσαμε iPods, χορτάσαμε και γενικότερα σε ένα πολύ ωραίο (yet-οδυνηρό-για-το-στομάχι) εστιατόριο στο Mayfair, επιστρέψαμε στο Kensington Palace για να ξεκινήσω τη διαδικασία ανεύρεσης σπιτιού. Από το πρωί είχα πάει στο Accommodation Office, είχα πάρει λίστα με αγγελίες, είχα τραβήξει φωτογραφίες από τον πίνακα ανακοινώσεων κι έτσι είχα πολύ υλικό για να ασχοληθώ. Λόγω της μεγάλης προσφοράς που συνειδητοποίησα πως υπάρχει και λόγω της Νικόλ που με μπρίζωνε ακατάσχετα, αποφάσισα πως την επομένη θα έφευγα οριστικά από του Γουίλ, ακόμα κι αν χρειαζόταν να μείνω σε γραμματοκιβώτιο.

Το απόγευμα της 11ης Σεπτεμβρίου, μέσα στο τραίνο προς Colohoree, έπαιρνα ασταμάτητα τηλέφωνα σπιτονυκοκυραίους και potential συγκατοίκους κανονίζοντας ραντεβού για να δω δωμάτια. Ακόμα κι αν το ίδιο απόγευμα είδα ένα λυπηρό σπίτι που έμοιαζε προσφυγικό ghetto της Βραζιλίας, δεν πτοήθηκα. Πήγα μια βόλτα στη Soo όπου ζηλεψααααααααααααα το καινούριο της διαμέρισμα και εξασφάλισα διπλωματικά ένα ακόμα μήνα self storage για την προίκα μου. Αφού είχε κανονιστεί κι αυτό, όλα ήταν έτοιμα για τη μεγάλη έξοδο.

Με ποια αφορμή όμως θα βρισκόμουν ξαφνικά εκτός σπιτιού Γουίλ?

Τις τέσσερις μέρες που ουσιαστικά είχα το δωμάτιο, δε μου είχε δώσει κανείς κλειδιά για το σπίτι. Έτσι κάθε φορά που ήθελα να πάω σπίτι ΜΟΥ, έπαιρνα τηλέφωνο τον Γουίλ για να δω αν είναι κανείς εκεί, έπρεπε να προσέχω να μην είναι πολύ αργά, να μην ξυπνήσω κανέναν και γενικώς ζούσα με curfew και την κακιά πεθερά να με περιμένει στην πόρτα χτυπώντας ρυθμικά τον πλάστη στην παλάμη της.

Το βράδυ που επισκέφθηκα τη Soo, έστειλα στον Γουίλ το κλασσικό μήνυμα: "Είσαι σπίτι;" Η απάντηση που έλαβα μπορεί να μην ήταν και τόσο ευγενική, ήταν ωστόσο μια μικρή αφορμή για άμεσο και αποτελεσματικό ξεκατίνιασμα: "Ναι είμαι σπίτι αλλά την επόμενη φορά μια μικρή προειδοποίηση δε θα έβλαπτε γιατί μπορεί να κοιμόμασταν όλοι." Μόλις διάβασα το μήνυμα, τα μάτια μου άστραψαν και τα δάχτυλά μου έσπευσαν να πληκτρολογήσουν: "Δε μου άρεσε καθόλου ο τόνος σου σε αυτό το μήνυμα, λες και φταίω εγώ που δε μου έχετε δώσει κλειδιά". Αφού το έστειλα, οι σφυγμοί μου πολλαπλασιάστηκαν, μπήκα σε κινηματογραφικό mode και στο δρόμο προς το σπίτι προσπάθησα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τα πάντα: Για το πώς θα μπω, τι θα πω, τι θα κάνω, με ποιο τρόπο θα ανακοινώσω πώς φεύγω, πώς θα εκκενώσω το κτίριο σε περίπτωση ανάγκης. Φτάνοντας έξω από την πόρτα, είδα το λιγοστό φως από το σαλόνι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα χτύπησα αυστηρά το τζάμι.

Ο Γουίλ άνοιξε την πόρτα με βλέμμα Anna Wintour έτοιμος να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Δεν τόλμησα να τον κοιτάξω στα μάτια αλλά ευτυχώς πρόλαβα να τον διακόψω πριν μιλήσει: "Δε θα σε ενοχλήσω καθόλου, δύο πράγματα θα πάρω και θα φύγω" (όπου δύο πράγματα = δύο μπαούλα). Με μία κίνηση τον προσπέρασα και ανέβηκα τρέχοντας τη σκάλα. Από εκείνη τη στιγμή τα θυμάμαι όλα σαν ταινία που διαδραματίζεται σε αγροικία του αμερικάνικου Southwest (ο φόνος - must). Ο Γουίλ με ακολούθησε και προσπάθησε -αρχικά- να με ηρεμήσει δείχνοντας μου τα κλειδιά που μόλις μου είχαν φτιάξει. Τον ξαναδιέκοψα λέγοντας δραματικές ασυναρτησίες προκειμένου να ανάψω τα αίματα. "Γουίλ σε μια συγκατοίκηση θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός, κάτι που δε βλέπω σε αυτό το σπίτι". Όπως πετούσα τα πράγματά μου μέσα στις βαλίτσες, ξεστόμισα επιτέλους και τη μεγάλη φράση: "Τέλος, δεν ακούω τίποτα. Παίρνω τηλέφωνο τον σπιτονοικοκύρη και φεύγω αμέσως". Τότε ο Γουίλ πρόβαλε στην πόρτα του δωματίου και στα πέντε δευτερόλεπτα που ακολούθησαν νομίζω πως είδα μπροστά μου ολοζώντανο τον Εξαποδώ. Τη σκηνή τη θυμάμαι καρέ καρέ και τη βλέπω συνέχεια μπροστά μου: Αρχικά το στόμα του άνοιξε διάπλατα από την έκπληξη. Αστραπιαία, το βλέμμα του σκοτείνιασε. Τα φρύδια του σχημάτισαν ένα τρομακτικό V πάνω από τα κόκκινα μάτια του και το στόμα του ξανάνοιξε βγάζοντας φλόγες. "Oh fuck off! You are a ffffffucking twat!" ήταν το μόνο πράγμα που είπε. Περίμενα πως θα μου ορμήσει αλλά τελικά γύρισε κι έφυγε. Εγώ έμεινα στη μέση του δωματίου, με ένα μπλουζάκι στο χέρι γελώντας αμήχανα. Η αλήθεια είναι πως την είχα γλιτώσει πολύ φτηνά.

Συνέχισα βιαστικά το πακετάρισμα βάζοντας όπως να 'ναι τα πράγματά μου στις βαλίτσες. Όταν κατέβαινα τις σκάλες τον είδα να κάθεται στον καναπέ του σαλονιού με ύφος "την τσάντα μου - τα χάπια μου" (αντίχειρας και δείκτης ακουμπισμένος στο μέτωπο και λοιπά δάχτυλα ανοιχτά, στραμμένα προς δυσμάς). Απέναντι του καθόταν αμίλητη η Άλι, την οποία δεν νομίζω να ξαναμπορέσω να κοιτάξω στα μάτια ποτέ, αφού με την πράξη μου της έδειξα την ίδια (χαμηλή) εκτίμηση που έδειξα στο Γουίλ και τη μοσχάρα (Χλόη), ενώ εκείνη ήταν τόσο καλή και γλυκιά μαζί μου. Καθώς έβγαζα βιαστικά τα πράγματα έξω από την πόρτα, ο Γουίλ είπε ένα "στάσου, μύγδαλα". Φυσικά δεν του απάντησα προκειμένου να αποφύγω περαιτέρω ξεκατίνιασμα μέσα στη νύχτα. Με τους σφυγμούς μου στα ίδια υψηλά επίπεδα, βγήκα από το σπίτι σχεδόν τρέχοντας και έκλεισα την πόρτα όσο πιο σιγά μπορούσα . Στο δρόμο άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα, φορτωμένος με όλα μου τα πράγματα. Ήταν μία το βράδυ και οι βαλίτσες μου χαλούσαν την ησυχία ολόκληρου του χωριού καθώς κυλούσαν στην υγρή άσφαλτο. Με την ανάσα μου να αχνίζει από το κρύο και με μια λύτρωση που σκέπαζε κάθε είδους ενοχή, αποχαιρέτισα τη γειτονιά, το σπίτι του Γουίλ και οποιοδήποτε φόβο ή αμφιβολία για την επόμενη μέρα.

Το μέλλον μου δε θα μπορούσε να ήταν ασχημότερο από μια μπλε ελεκτρικ υφασμάτινη ντουλάπα.

Όχι θα κάτσω να σκάσω.

18 Comments Published by the ibt on Friday, September 14, 2007 at 2:29 PM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1191/1378956293_a5df9f88e4_o.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.


Χαιρετίζω τη χώρα στην οποία δεν υπάρχει Will
(ούτε willing, γενικότερα)!



Comments και καλωσορίσματα, εδώ.

ENG2001.

31 Comments Published by the ibt on Monday, September 10, 2007 at 4:43 AM.



Μετά από ένα ταξίδι 11 ωρών έφτασα στην Αγγλία.

Το σύνολο των αποσκευών που μετέφερα από την Αθήνα στα Σπάτα, από το Heathrow στο Woking και από το Woking στο Farnham ζύγιζε περίπου 40 κιλά.

Στην πτήση ΟΑ269 ήμασταν συμπτωματικά 5 άτομα που πηγαίναμε στο ίδιο Κωλοχώρι!

Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία αναγκάστηκα να κοιμηθώ στο πάτωμα ενός δωματίου του Student Village αφού:
1) Όλη μου η προίκα βρισκόταν κλειδωμένη στο σπίτι της Soo και φυσικά δεν είχα το κουράγιο να κουβαλήσω τίποτα άλλο εκείνη την ημέρα.
2) Λόγω φόβου και άρνησης δεν ήθελα να πάω στο καινούριο μου σπίτι.

Το Σάββατο ξύπνησα σαν καλλιγραφικό S.

Αντί να χαλαρώσω όμως πήγα -ως είθισται- στο IKEA Wembley και κουβάλησα άλλα 20 κιλά "affordable Swedish crap" μέχρι το χωριό ταξιδεύοντας για περίπου 4 ώρες με Tube, SW Trains και ταξί.

Αναφέρω απλώς ότι το Wembley εκείνη την ημέρα είχε αγώνα της Εθνικής Αγγλίας.

Η "επιβράβευση" για την ταλαιπωρία μου ήρθε το ίδιο βράδυ όπου επιτέλους έφτασα στο νέο μου σπίτι.

Το οποίο απλά δεν υπάρχει.

Μετά από το tour που μου έκανε ο Will στους χώρους του, ήθελα να γελάσω.

Όταν έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου και έμεινα μόνος, ήθελα απλώς να κλάψω.

Το σπίτι είναι άθλιο: Ένα μίζερο, κακόγουστο και απεριποίητο διώροφο το οποίο νοικιάζεται μόνο σε φοιτητές. Βρίσκεται στη μέση του πουθενά, περικυκλωμένο από χωράφια και το κοντινότερο σημείο που πουλάει τσίχλες βρίσκεται σε απόσταση 15-20 λεπτών με τα πόδια. Βρωμάει, ζέχνει και σου δίνει την αίσθηση πως αν ακουμπήσεις πουθενά θα πεθάνεις ακαριαία από πανούκλα. Δεν έχει τηλεόραση, δεν έχει τηλέφωνο, η κατάψυξη βρίσκεται στο γκαράζ (πρέπει να βγεις έξω για να βάλεις ένα παγάκι στην Coke σου), δεν έχει στεγνωτήριο (πρέπει να απλώνεις για 3 εικοσιτετράωρα τα ρούχα σου μέσα στο σαλόνι τα οποία εν τέλει μουχλιάζουν) και δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει κάποια επιφάνεια για να τρως.

Το δωμάτιό μου είναι ακόμη πιο τραγικό: Είναι μικρότερο από το Κελί μου στο Πανεπιστήμιο, οι τοίχοι του έχουν το χρώμα της καραντίνας και εκτός αυτού, είναι λεκιασμένοι σαν να τους έχεις περάσει ένα χέρι βλέννα. Η μοκέτα μου δε, είναι τόσο βρώμικη που αναρωτιέμαι αν ο προηγούμενος ένοικος άλλαζε λάδια στο αυτοκίνητό του καθισμένος στο κρεβάτι. Η ΜΠΛΕ ΕΛΕΚΤΡΙΚ ΥΦΑΣΜΑΤΙΝΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ και το μικροσκοπικό παράθυρό προσφέρει ένα εφέ σούρουπου καθ'όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Ευτυχώς το πρώτο βράδι ήμουν πολύ κουρασμένος για να κλάψω τη μοίρα μου κι έτσι αφού πέρασα ένα χέρι dettol το κρεβάτι, κοιμήθηκα σαν ζώο μέσα στον υπνόσακό μου.

Το φως της ημέρας όμως έκανε τα πράγματα χειρότερα και με βρήκε σε κατάσταση πανικού.

Καθώς έψαχνα πρίζα για το laptop μου, βρήκα μια βρώμικη λευκή κάλτσα (δεν ξέρω πόσων ετών) πίσω από το κρεβάτι μου!

Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι μου και δήλωσα "mayday".

Ανακάλυψα πως έχω ξεχάσει τον φορτιστή του laptop στην Αθήνα.

Αυτή τη στιγμή είμαι απελπισμένος: Στο σπίτι αυτό δεν μπορώ να μείνω αν δεν αλλαχτούν επειγόντως οι μοκέτες και βαφτούν οι τοίχοι. Δεν ξέρω όμως αν αξίζει να μπω σε αυτή τη διαδικασία αφού το σπίτι είναι γενικότερα απαράδεκτο, στου διαόλου τη μάνα και κατοικείται κυρίως από ανθρώπους που δε θέλω να βλέπω μπροστά μου. Μέχρι να πάρω αυτή την απόφαση ζω με τις βαλίτσες μέσα στη μέση, με το sleeping bag πάνω στα σεντόνια που μου δάνεισε ο Γουιλ, φοβούμενος μην ακουμπήσω πουθενά, χωρίς πιάτα, ποτήρια και σκεύη στα οποία να μπορώ να μαγειρέψω, χωρίς σεντόνια και πετσέτες (κάνω μπάνιο από δω κι από κει) και χωρίς να μπορώ να πάω στο super market για να πάρω τρόφιμα. Ουσιαστικά έρχομαι εδώ μόνο για να κοιμηθώ και σύντομα με βλέπω να τα μαζεύω, πριν μπουν οι υπογραφές και πέσουν οι προκαταβολές.

Πιθανότατα λοιπόν ξαναρχίζω να ψάχνω σπίτι μένοντας κάπου προσωρινά και ζώντας με ένα τρόπο που μου προκαλεί απίστευτο άγχος (ανοιχτές βαλίτσες).

Ελπίζω τουλάχιστον οι κοπέλες που φιλοξενούν τα πράγματά μου στο σπίτι τους να με λυπηθούν και να μην τα βγάλουν στο eBay την άλλη εβδομάδα.


Φεύγω ΙΙ.

33 Comments Published by the ibt on Thursday, September 06, 2007 at 10:37 PM.

The image “http://farm2.static.flickr.com/1394/1337974118_aa40bb4aaa.jpg” cannot be displayed, because it contains errors.
"Μόνο ένα πράγμα μ' αρέσει περισσότερο από το να φεύγω από την Ελλάδα, να ξαναγυρίζω σ'αυτήν."

(Αυτή τη φράση κόλλησε η μητέρα μου πάνω από το κρεβάτι μου πριν καιρό, χωρίς δυστυχώς να αναφέρει σε ποιον ανήκει. Δεν κατάφερα να τη βρω ούτε online, αλλά δε θα μπορούσα παρά να συμφωνώ απόλυτα με αυτήν.)

366 ημέρες πριν, τέτοια ώρα ξεκινούσα να φτιάχνω βαλίτσες. Είχα μόλις επιστρέψει σπίτι μετά από μια απίστευτη μέρα, εξουθενωμένος αλλά ανέλπιστα αισιόδοξος και από ότι θυμάμαι, ευτυχισμένος. Οι ώρες που μετρούσα αντίστροφα κόντευαν να μηδενιστούν και το μεγάλο μου όνειρο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει! Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο έντονα και αντιφατικά που εκείνες τις ώρες όχι μόνο δεν μπορούσα να γράψω λέξη, αλλά ήταν αδύνατον ακόμα και το να αρθρώσω μια σωστή πρόταση, ή έστω μια πρόταση χωρίς τη φράση "δεν το πιστεύω."

Εκείνο το βράδυ, το άγνωστο δε με φόβιζε. Αντιθέτως, η άγνοιά μου για την επόμενη μέρα με έκανε ακόμα πιο ανυπόμονο και ενθουσιώδη. Το συναίσθημα το θυμάμαι ακριβώς. Ακόμη όμως δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Είναι σαν να είσαι υπό την επήρεια του τελειότερου ναρκωτικού που έχει μόνο ευχάριστες παρενέργειες. Ζεις στην κυριολεξία μέσα σε ένα όνειρο, ακούς τον εαυτό σου να μιλά ως τρίτο πρόσωπο, η όρασή σου κάνει drop μερικά frames ανά δευτερόλεπτο και η υπερένταση σου προκαλεί την πιο ευχάριστη ταχυπαλμία και αναγούλα που είχες ποτέ. Τα άκρα σου είναι κουλά/κουτσά, τα μάτια σου ορθάνοιχτα και (μάταια) προσπαθείς να κρύψεις το τρέμουλο στα χείλη σου. Φυσάς, ξεφυσάς και απλώς "δεν το πιστεύεις".

Αυτό το συναίσθημα προσπαθούσα να περιγράψω στη m σε ένα παγκάκι στις 3 το πρωί εκείνης της μέρας. Είχαμε μόλις τελειώσει το πακετάρισμα και με έβγαλε έξω για να πάρω μερικές βαθιές ανάσες, τις τελευταίες τζούρες αττικού οξυγόνου πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο. Σε λίγο θα αποχωριζόμουν όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, την πόλη μου, το σπίτι μου, το μαξιλάρι μου, τη γλώσσα μου κι όμως μέσα μου δεν μπορούσα να βρω ούτε ένα κύτταρο που στεναχωριόταν ή φοβόταν γι' αυτό.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, κάποια πράγματα άλλαξαν δραματικά: Μέσα σε ένα χρόνο, στο μυαλό μου έγιναν αμέτρητες ανακατατάξεις, όχι μόνο σε θέματα που αφορούσαν στην Αγγλία και στις σπουδές αλλά γενικότερα στη ζωή μου. Σε αυτό το χρόνο έζησα ίσως όσα δεν είχα ζήσει τα προηγούμενα είκοσι και έφτασα να νιώθω αρκετά μεγαλύτερος από αυτόν τον τύπο που καθόταν στο παγκάκι και παραμιλούσε. Η Αγγλία μπορεί να ήταν γενικώς μια δυσάρεστη εμπειρία αλλά μου έμαθε πάρα πολλά. Ήταν κάτι σαν σωφρονιστικό ίδρυμα: μου στέρησε βασικά πράγματα, με έφερε στα άκρα και μέσα από δυσκολίες μου αποκάλυψε πολύ σημαντικά πράγματα και με έκανε καλύτερο. Αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον μεγαλύτερο. Κι αυτό το εκτιμώ, όπως χιλιάδες άλλα πράγματα που εκτίμησα εκεί έξω.

Υπάρχουν όμως και πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου: Όπως το ότι αυτή τη στιγμή δεν έχω ξεκινήσει να φτιάχνω βαλίτσες, όπως ο κόμπος στο στομάχι μου, η ανυπομονησία και η υπερένταση. Αυτή τη στιγμή μετράω τις ώρες αντίστροφα και όπως τότε, κάτι μέσα μου με κάνει να μη φοβάμαι για την επόμενη μέρα.

Σήμερα λοιπόν δεν κλαίω, ούτε χτυπιέμαι που επιστρέφω στο Κωλοχώρι, όπως και ο ίδιος νόμιζα μέχρι προσφάτως. Γατί το μόνο πράγμα που μπορώ να νιώσω αυτή τη στιγμή είναι ευγνωμοσύνη και τίποτα άλλο. Γιατί από αυτό το καλοκαίρι έχω να θυμάμαι μόνο ευχάριστες στιγμές. Και ήλιους. Και χαμόγελα, και φίλους. Και γαλάζιους ουρανούς. Και νόστιμα φαγητά, και όμορφους ανθρώπους, και βόλτες μέχρι τα ξημερώματα. Και ζεστασιά και ζέστη, και δροσερή αύρα. Και αστέρια στον ουρανό, και ήσυχα μεσημέρια, και τεμπέλικα απογεύματα. Και χαμόγελα, και χαμόγελα.

Και χαμόγελα.

Σε λίγη ώρα ξεκινάω να φτιάχνω βαλίτσες και δε φοβάμαι. Γιατί όλα αυτά που έζησα αυτό το καλοκαίρι θα είναι το security blanket μου τις μαύρες μέρες που ο ουρανός δε θα σταματάει να με φτύνει.


Song to say goodbye: Keane - The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)




Τα comments για τους χρήστες IE και Opera βρίσκονται εδώ.




 

Powered by Blogger.