Living alone: The drill.

14 Comments Published by the ibt on Sunday, April 30, 2006 at 5:56 PM.


Το γεγονός ότι σε λίγους μήνες θα συμμετάσχω σε posh εκδοχή του Survivor με έχει βάλει σε σκέψεις (εκτός του ότι με έχει ενθουσιάσει). Όσο ο καιρός πλησιάζει (την Παρασκευή έφτασε σπίτι και το τελευταίο brochure, που ουσιαστικά σηματοδοτεί την έναρξη των διαδικασιών για την ανεύρεση στέγης) τόσο προβληματίζομαι για την εκεί ζωή. Βουτηγμένος στις αιτήσεις, τα χαρτιά και τις σκέψεις, συνειδητοποίησα πως το τριήμερο που βρίσκομαι μόνος στο σπίτι είναι ιδανικό για μια άσκηση επιβίωσης.

Το budget μου ήταν εξ’ αρχής περιορισμένο αφού ο γέρος έφυγε την ώρα που εγώ κοιμόμουν, με αποτέλεσμα να μην υποστεί τη συνήθη αφαίμαξη και εγώ να μείνω με πενταροδεκάρες! Αυτό έκανε το παιχνίδι ακόμη πιο συναρπαστικό αλλά και δύσκολο. Αφού σκέφτηκα πως ήταν αδύνατον να τη βγάλω ξανά με πίτσες και σουβλάκια, αποφάσισα να επενδύσω τα χρήματα μου σε αγορά πρώτων υλών (με σκοπό -και καλά- το μαγείρεμα) από το σούπερ μάρκετ.

Το σούπερ μάρκετ ήταν ανέκαθεν για μένα το καλύτερο λούνα παρκ. Αυτή τη φορά όμως θα έπρεπε να το δω λίγο πιο ώριμα: να σταθώ δηλαδή έξω από το καροτσάκι και να μην πετάω κρυφά σοκολάτες μέσα. Περνώντας την πόρτα του ΑΒ, έθεσα ως καταναλωτικό όριο το 1/3 του συνολικού budget και ξεκίνησα να ψωνίζω.


Παρατηρήσεις - Αποτελέσματα:


1. Δεν ξέρω να ψωνίζω.
2. Δεν ξέρω να ψωνίζω προϊόντα που δεν είναι συσκευασμένα όπως π.χ. φρούτα, λαχανικά και κρέατα. Ντρέπομαι να ζητήσω οτιδήποτε από υπαλλήλους επειδή δεν ξέρω να υπολογίζω τις ποσότητες. Έτσι κατέληξα να αγοράζω την τομάτα και το πορτοκάλι σε δισκάκια σαν τον Βέλγο.
3. Ψωνίζω βάση του brand και όχι της τιμής/ποιότητας/ποσότητας. Μάλιστα το χέρι μου πάει κατευθείαν στην πιο όμορφη συσκευασία που συνήθως τυγχάνει να είναι και η ακριβότερη.
4. Δεν κατάφερα να μην πετάξω σοκολάτες στο καρότσι.
5. Η πλειοψηφία των τροφών που αγόρασα είναι ανθυγιεινές και προπαρασκευασμένες.
6. Χρειάζομαι τουλάχιστον 5 λεπτά για να αποφασίσω ανάμεσα σε δύο brands.
7. Στο ταμείο μετανιώνω για κάποια προϊόντα, αφού τα βάζω σε σακούλες.
8. Ξεπέρασα το όριο που είχα θέσει.
9. Φεύγοντας από το σπίτι δεν ήλεγξα τι υπήρχε στο ψυγείο. Επιστρέφοντας είδα πως τρία προϊόντα που μόλις είχα αγοράσει υπήρχαν σε αφθονία. (Αυγά 17, τομάτες 8, CocaCola 1.5lt)
10. Τις προσεχείς μέρες θα τρέφομαι αποκλειστικά με αυγά, τομάτες και coke.

Τα ψώνια μου άνοιξαν την όρεξη κι έτσι πριν τα βάλω στο ψυγείο είπα να ετοιμάσω κάτι για μεσημεριανό (18:20) Εκεί έδειξα όλη μου την ωριμότητα αποφεύγοντας τη βρώση των Snickers ως κύριο γεύμα. Προτίμησα να κάνω κάτι πιο δημιουργικό, μαγειρεύοντας πατάτες (προ)τηγανιτές και βακαλάο (ο οποίος αλιεύεται ως έχει –κατεψυγμένος και παναρισμένος- από διάσημο μούσια καπετάνιο.) Έβαλα λάδι να κάψει και εν τω μεταξύ έτρεξα στο laptop να περάσω καινούριο iTunes.


Παρατηρήσεις - Αποτελέσματα:

1. Το λάδι έκαψε. Ευτυχώς όχι όλες τις συσκευές.
2. Εγκαύματα πρώτου βαθμού σε πρόσωπο και χέρια από τον ξέφρενο χορό των λαδιών.
3. Κουζίνα μουνί.
4. Βουνό απλύτων επειδή κάθε φορά που χρησιμοποιούσα ένα σκεύος το πετούσα.
5. Αποτυχημένο installation του iTunes.
6. Κρύο φαγητό μέχρι να κόψω σαλάτα.
7. Συμπαθή fish sticks.
8. Πολύ καλοψημένες πατάτες, σε σημείο που μου έφευγαν σφραγίσματα σε κάθε μπουκιά.
9. Coca cola, flat. Όλο το ανθρακικό χύθηκε στο πάτωμα.
10. Θέμα για το blog.

Μετά από λίγες ώρες είχα το κουράγιο (και το θράσος) να βγω με γνωστή συμμορία bloggers (εγκέφαλος αυτής διάσημη S/M ντίβα). Εγώ με το fish stick ακόμα στο στόμα να προσπαθώ να φάω ουκρανικό κοτόπουλο straight from Minsk και οι υπόλοιποι να τσακίζουν κρεΐ ζελέ (εκ του φρουί ζελέ) a.k.a. πηχτή! Κι επειδή η συγκεκριμένη παρέα είναι αρκετά φαγανή το εναπομείναν budget εξανεμίστηκε αφήνοντάς με μία VISA στο πορτοφόλι. Ευτυχώς στο τέλος της βραδιάς ο Θράσσος προσφέρθηκε να με γυρίσει σπίτι. Διαφορετικά θα αναγκαζόμουν να δώσω κάρτα στον ταξιτζή. Για να μην πω κώλο.

Αξιολόγηση - Γενικός βαθμός: F

Μέρες που δεν πρέπει να μιλάς.

11 Comments Published by the ibt on Friday, April 28, 2006 at 7:38 PM.


(όπως η σημερινή.)

Τα βίτσια μου: Πόλη - Ουρανός - Ηλεκτρισμός.

12 Comments Published by the ibt on Thursday, April 27, 2006 at 3:59 AM.















Ενέργε1α, κίν2ση, άνθρ3πος.

(Τρεις φωτογραφίες από το κινητό μου τηλέφωνο. Αττική Οδός, Αθήνα 2005-2006.)



Μη ρωτάτε τι και πώς. Ούτε κι εγώ ξέρω.

My lesbian t-shirt.

12 Comments Published by the ibt on Monday, April 24, 2006 at 12:05 AM.


(Re-re-posted. To blogger μου κάνει νερά!)


Όταν τύπωσα τη μπλούζα αυτή, πέρσι το καλοκαίρι, της μάνας μου της γύρισε το μάτι ανάποδα. Δε μου είπε όμως τίποτα. Με έβλεπε να τη φοράω, την έπλενε, τη σιδέρωνε… κανένα σχόλιο. Καταλάβαινα βέβαια πως την πείραζε λίγο. Και οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν όταν στο τέλος του καλοκαιριού «χάθηκε» μυστηριωδώς. Κι εκεί που όλους αυτούς τους μήνες ήμουν πεπεισμένος πως θα την έβλεπα πατσαβούρι στην επόμενη φασίνα, ήρθε η ανάσταση!

Η ώρα ήταν έντεκα και. Οι καμπάνες είχαν χτυπήσει και όλοι στο σπίτι ετοιμάζονταν βιαστικά για την Ανάσταση. Κάποια στιγμή, ο αδελφός μου συνειδητοποίησε πως δεν είχε μαζί του λευκό t-shirt για να βάλει κάτω από το πουκάμισο κι έτσι ρώτησε εμένα. Έψαξα στις βαλίτσες μου αλλά δε βρήκα τίποτα. «Κάπου είδα ένα» είπε η μάνα μου και άνοιξε μια ντουλάπα. «Ορίστε» του πέταξε ένα διπλωμένο λευκό T-shirt. Μόλις το άνοιξε έπεσα στα πατώματα. Ήταν η «λεσβία»! «Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο;» ρώτησε τσαντισμένος. Αφού πήρε αρνητική απάντηση, αναγκάστηκε να το φορέσει. Φυσικά δεν του έκανε, η μισή του κοιλιά ήταν έξω! Μες στη χαρά εγώ, του ζήτησα να βγάλουμε φωτογραφίες με το πουκάμισο και το σακάκι ξεκούμπωτο ώστε να φαίνεται η φράση. Μόνο που δε με έδειρε. «Πόσο θέλω να “φεγγίζουν” τα γράμματα από μέσα» του είπα για να τον τσαντίσω περισσότερο.

Όταν μετά την Ανάσταση μπήκε στο σπίτι είδα την «ευχή» μου να πραγματοποιείται: Τα γράμματα διαγράφονταν κάτω από το γαλάζιο πουκάμισό του! Του το είπα έκπληκτος. «Ναι καλά» μου απάντησε με δυσπιστία. Γέλασα, δήθεν πως του έκανα πλάκα. Καλύτερα να μην μάθαινε. Μπορεί και να έσκιζε τη μπλούζα από τα νεύρα του, αν συνειδητοποιούσε πως κάποιος παρατηρητικός χριστιανός θα μπορούσε να διαβάσει τα εσώψυχα ή τα εσώρουχά του.

Γράμμα.

22 Comments Published by the ibt on Friday, April 21, 2006 at 11:11 PM.


Aγαπητ.................................................... (το όνομά σου)

Έφτασα εδώ χθες. Τι ειρωνεία! Μετά από το πάρτι, καπάκι στο κωλοχώρι. Σου είπα για το πάρτι; Χαμός.

Συναντήθηκα με τη WD στην Ομόνοια όπου φάγαμε κάτι παρέα με τα πρεζόνια περιμένοντας το Δικηγόρο. Δεν άργησε. Κατηφορίσαμε την Πειραιώς και φτάσαμε στο Barrio. Στην αρχή δε σου κρύβω πως φοβήθηκα. Γιατί μπαίνοντας, όσοι κάθονταν κοντά στην πόρτα μας τσέκαραν από πάνω ως κάτω. Ευτυχώς η υπόλοιπη παρέα είχε ήδη φτάσει και δεν νιώσαμε καθόλου ξεκρέμαστοι. Εγώ να φανταστείς δεν κοίταξα στιγμή το πάτωμα, στο ορκίζομαι. Αφού τώρα να με ρωτήσεις, δε θυμάμαι τι χρώμα είχε.

Η Loucretia μας καλωσόρισε με ένα χαμόγελο «να» (με το συμπάθιο) πράγμα που με ξάφνιασε. Διότι η συνήθης αντίδρασή της όταν με βλέπει είναι η ροχάλα. Αλήθεια σου λέω, χαμογελούσε πραγματικά. Με αυτό το γαλήνιο χαμόγελο ευτυχίας που έχει κάθε φορά που χέζει τον Κοκοβιό. Ο οποίος ήταν επίσης εκεί αλλά τον είδα πολύ αργότερα. Ο Moses, με τον οποίο έχουμε προηγούμενα (αντίστοιχα με της Λουρκητίας και του Κοκοβιού) με χαιρέτισε με ένα πονηρό χαμόγελο που σίγουρα έκρυβε πίσω του ένα «θα σε γ**** ρε κωλόπαιδο!». Ευτυχώς του τα μπάλωσα εντέχνως και γλίτωσα το ξύλο.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά έρχονταν διάφοροι και μου μιλούσαν έτσι, στο άσχετο. Πράγμα που με παραξένεψε αλλά είχε πλάκα. (Αργότερα πήρα κι εγώ αέρα και άρχισα να συστήνομαι από δω κι από κει.) Πρώτος ο Gelial ο οποίος είναι ίδιος η γελοιογραφία του (χωρίς ωστόσο να είναι σαν γελοιογραφία), μετά ο Γάτος του Chesire (ο οποίος είναι ίδιος τα γυαλιά του banner του) , μετά η Snowhite (που αλλιώς την περίμενα)... E κάπου εκεί αρχίζω και χάνω το μέτρημα. Δε θυμάμαι δηλαδή την ακριβή σειρά εμφανίσεων.

Όλο αυτό έμοιαζε με reunion γυμνασίου! Άλλη εικόνα είχες στο μυαλό σου, άλλη εμφανιζόταν μπροστά σου. Και στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν λίγο κουλό να πεις «Αχ πώς άλλαξες έτσι!» ή «Ίδιος είσαι!».

Το τι γέλιο έκανα με τη συνάντηση κορυφής Λίλης – Δικηγόρου δε λέγεται. Αφού με το που η Λίλη μου είπε πως «είμαι η Λίλη» και αφού το επιβεβαίωσα «η Λίλη Λίλη;» «Ναι, δεν υπάρχει κι άλλη» σκούντησα το Δικηγόρο. «ΞΈΡΕΙΣ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; Η ΛΙΛΗ!!!» Κεραυνοβόλος έρως.

Κάθε φορά που συστηνόμουν όμως είχα ένα πρόβλημα: Το nickname μου δε βόλευε καθόλου! Διότι συστηνόμουν σαν blog και όχι σαν user name και αυτό με έφερνε σε δύσκολη θέση. Εκτός από τη στιγμή που γνώρισα το Νανάκο οπότε του είπα «είμαι η iblog team. Ολόκληρη.» Ομολογουμένως, το nick αυτό δε φτιάχτηκε για κοινωνικές συναναστροφές. Όταν όμως οι εποχές blogοφοβίας πέρασαν, μας έμειναν τα μεγαλομανή usernames - σιδηρόδρομοι.

Και με το Βατραχοκόριτσο γέλασα. Όχι με την ίδια δηλαδή αλλά με την αντίδρασή της όταν για πλάκα της είπα «Γεια, είμαι η Γουρούνα!» Έμεινε. Κρίμα πάντως που δεν ήρθε η Γουρούνα, τη ζητούσαν παντού. Το Piri όμως ήταν εκεί. Και μάλιστα μιλήσαμε, αν και τελευταία έγιναν διάφορα. Γνώρισα και το fan club του, τον Αλέξανδρο, ο οποίος ακολούθησε στο after, την Alienlover η οποία είναι κι αυτή «ανήλικη» που λέει κι ο Νανάκος, καθώς και τον Killog.

Η Λουκρητία με πήρε από τη χέρι και μου γνώρισε και το δικό της fan club: Τη Λολίτα και ποιον άλλον; Ξεχνάω. Εκεί έπεσα κατά λάθος πάνω στην Ελένη, της οποίας είχα διαβάσει την ανακοίνωση-προειδοποίηση για το t-shirt του Φιλελεύθερου Μάνου. Μόνο που ο τυπάς στη στάμπα έμοιαζε περισσότερο στον Τσε, παρά στο Μάνο. :-p Έσπευσα λοιπόν να τη χαιρετίσω αλλά είχα ξεχάσει ποια ήταν! Δεν μπορούσα να κάνω τη σύνδεση post - username και ψιλοένιωσα άσχημα. Μετά από λίγη βοήθεια όμως θυμήθηκα και το blog και το avatar της και επανόρθωσα, θέλω να πιστεύω. Αγαπημένη blogger του Un Certain Plume, ξέχασα να της το πω.

Μπλουζάκια γαμώτο δεν είδα πολλά. Ενώ εμένα με σταματούσαν διάφοροι και με «διάβαζαν». Το κακό βέβαια ήταν πως οι περισσότεροι συμφωνούσαν με το “I’m much better-looking online.” της μπλούζας. Άλλοι δεν με ήξεραν καθόλου ή με ήξεραν ως «αφίσα».

Όταν οι «εξωσχολικές» Αλίνα και Κάτια (αλφαβητικά) εμφανίστηκαν ξαφνικά, ο Vague Tourist και ο κλώνος του, δίπλα, ήταν στα καλύτερά τους, οπότε σπάσαμε κι ένα γόνατο στο dancefloor, αν και δεν το συνηθίζω. Βέβαια αργότερα, όταν αραίωσε ο κόσμος έκανα διάφορα καραγκιοζιλίκια (moonwalking) με το Verbal και την Κάτια στο bar. Εκεί καθόταν και ο George (Your Man) ο οποίος διαρκώς παρενοχλούσε τις «ντάμες» μας.

Α δε σου είπα, γνώρισα και δύο Arxedia! (Yey!) Τον Chaca ο οποίος φαίνεται απίστευτος τύπος και τον big beep ο οποίος κάτι είχε ντυθεί, δεν κατάλαβα. :-p Δυστυχώς δεν είδα τον Ελέφαντα και τη Σούζυ Γραμματικού, η οποία βέβαια δεν είναι Αρχίδι, ούτε έχει, όπως φημολογείτο.

Δε θυμάμαι τι ώρα φύγαμε, πάντως δεν είχαμε μείνει και πολλοί μέχρι εκείνη την ώρα. Όταν βγήκαμε έξω, ο Αλέξανδρος, η Αλίνα, ο Cheaplog, ο E-lawyer, η Κάτια, η Loucretia, η Ξαδέλφη Βοργία, o Verbal (αλφαβητικά) κι εγώ, θέλαμε να δώσουμε διαφορετική συνέχεια στη βραδιά. Οι μεν θέλαμε φαγητό, οι δε ήθελαν Γκάζι και οι λοιποί δεν ήθελαν, γενικώς. Στη θέα της κλειστής σουβλακερής (ντροπή να ‘ναι κλειστά τέτοιου είδους μαγαζιά, χρονιάρες μέρες) η Αλίνα, ο Cheaplog, η Loucretia Βοργία και η Ξαδέφλη Βοργία αποχώρησαν. Μείναμε λοιπόν να σερνόμαστε στου Ψυρρή με την Κάτια να γκρινιάζει από κει ψηλά για τα τακούνια της.

Έτσι πήραμε ταξί προς κλασσικό (για να μην πω κλιμακτιριακό) καφέ της Πλατείας Κολωνακίου όπου το ξημερώσαμε σχολιάζοντας τη βραδιά.

Αυτά από το πάρτι.

Να σου πω και τα σημερινά; Στα λέω γιατί δεν παίζει να ξεσπάσω αλλιώς. Σήμερα –λέει- Μεγάλη Παρασκευή νηστεύουμε τα πάντα! Εγώ ξέρεις, νηστεύω μόνο τον ξιφία και γι’ αυτό άνοιξα το ψυγείο να φάω κάτι νηστίσιμο, όπως κρέας τυρί ή αυγό. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το ψυγείο είχε δυστυχώς μόνο Coca Cola και κάτι παυσίπονα από πρόπερσι. Για μια στιγμή σκέφτηκα τα ληγμένα αλλά τελικά συμβιβάστηκα με Coca Cola και δαγκάνα. (φωτό)

Το απόγευμα, κατεβαίνοντας για καφέ στου Γιώργου γελούσα μόνος μου και έβγαζα φωτογραφίες το δρόμο. Δεν φαντάζεσαι με τι τον είχαν στρώσει για να περάσει ο Επιτάφιος: Με γαρύφαλλα!! Και είχε γίνει ο δρόμος σαν το Μπάμπη Κηφισιάς! Απόψε μάλιστα η περιφορά του Επιταφίου θα γίνει συνοδεία μπουζουκιού. Guest star η Έφη Θώδη η οποία θα τραγουδήσει το Αι γενεαί πάσαι, το Μπήκαν Τα Γίδια στο Μαντρί και άλλα κλασσικά σουξέ.

Δε σου γράφω άλλα, έχω τον αδερφό μου από δίπλα και με βρίζει επειδή έχω καεί μπροστά στο laptop σήμερα. Όχι δηλαδή ότι αυτός είναι καλύτερος. Απλώς δεν έχει κανέναν σαν εσένα να κλαφτεί.

Σε ευχαριστώ που άντεξες.

Εγώ.

Party.

12 Comments Published by the ibt on at 1:43 AM.


Αν δεν είχα κοιμηθεί στις 7:30 το πρωί,
αν δεν είχα ξυπνήσει 6 ώρες αργότερα,
αν δεν είχα ετοιμάσει βαλίτσες μέσα σε μία ώρα,
αν δεν είχα ταξιδέψει τρεις ώρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο τίγκα στις κότες, τους λαγούς και τα σοκολατένια αυγά,
αν δεν είχα χώσει μέχρι τον εγκέφαλο τα in-ear ακουστικά μου προκειμένου να μην ακούω τη Μητρόπολη από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου,
αν δε βρισκόμουν στο χωριό,
αν δεν έκλειναν τα μάτια μου αυτή τη στιγμή,
θα έγραφα πάρα πολλά για το χθεσινό πάρτι.

Τώρα μπορώ μόνο να θυμηθώ και να καταγράψω ότι:
Οι bloggers είναι τελικά άνθρωποι!
Η Λίλη επίσης.
Το πάρτι ήταν καλύτερο από όσο φανταζόμουν.
Η μουσική δεν νομίζω να δυσαρέστησε ή να κούρασε κανέναν.
Ήταν από τις λίγες φορές που πέρασα τόσο καλά σε πάρτι.
Υπήρχε κάτι πολύ θετικό στην ατμόσφαιρα που έδιωχνε κάθε αμηχανία από τις γνωριμίες και τις συστάσεις.
Ήταν κάτι σαν μασκέ πάρτι δηλαδή, χωρίς μάσκες.
Κάτι μου είχαν βάλει στο ποτό και δε ντρεπόμουν κανέναν!
Δεν παρατήρησα κομπλεξικές/σνομπ συμπεριφορές παρά μόνο χαμόγελα.
Έκανα τόσες γνωριμίες σε ένα βράδι όσες δεν έχω κάνει στη μισή ζωή μου.
Είπα ιστορικές μαλακίες θέλοντας να εκφράσω τη χαρά μου τη στιγμή που γνώριζα κάποιον.

Υπόσχομαι αναλυτικό ρεπορτάζ σε επόμενο post μου. Τώρα πάω να ρίξω έναν μαρτυρικό ύπνο. (Αύριο νωρίς το πρωί ξεκινάει το αδιάκοπο χτύπημα τις καμπάνας!)

Aπόψε.

6 Comments Published by the ibt on Wednesday, April 19, 2006 at 7:01 PM.


Πάσχα.

11 Comments Published by the ibt on Tuesday, April 18, 2006 at 9:17 PM.


Στα δεκαοχτώ μου πάτησα πόδι και από τότε αρνούμαι να παρακολουθώ θρησκευτικές τελετές (ή όπως αλλιώς λέγονται) στην εκκλησία. Ούτε καν την "κατανυκτική" περίοδο του Πάσχα. Στην αρχή έπεσαν όλοι να με φάνε. Το τι "αντίχριστε" άκουσα δε λέγεται. Μέχρι και συνομήλικοι μου σοκαρίστηκαν από την "ασέβειά" μου! Τι να κάνουμε, ο τρόπος που έχει επιλέξει η εκκλησία (και η κοινωνία) να λατρεύει το Θεό δε με εκφράζει. Για την ακρίβεια τον βαριέμαι. Δυστυχώς όμως, ακόμη και μετά την απομάκρυνσή μου από την Εκκλησία, το δράμα του Πάσχα συνεχίζω να το ζω κάθε χρόνο, αναγκαστικά.

Τι μίζερη γιορτή το Πάσχα! Τι δυστυχία! Τι πόνος! Τι κλάμα! Γιατί αυτό το πράγμα λέγεται γιορτή; Κι αυτή η καταπίεση, του να στερηθείς το γάλα και το κρέας με το ζόρι... Που δεν καταλαβαίνεις γιατί, αλλά "πρέπει". Μα τι άκυρο πράγμα η νηστεία! Που σου απαγορεύει το πιο αγνό προιόν της φύσης, το γάλα, και σου επιτρέπει να πιεις όσο αλκοόλ θες και να γίνεις ντέφι. Και αυτό το πένθιμο ντιιιν ντιιιν όλη μέρα που δε σέβεται κανέναν, ούτε καν τους αλλόθρησκους... Και το Θείο Δράμα στην TV, ο Τζεφιρέλι, οι νερόβραστες πατάτες και τα Live από τη Μητρόπολη... Και τα έθιμα όλης της Ελλάδας που έχουμε μάθει απ' έξω από τα (λαο)γραφικά ρεπορτάζ του Αντέννα τόσα χρόνια... Και ο εγκλωβισμός μου στο χωριό (φέτος τουλάχιστον θα έχω Internet) στο οποίο δεν υπάρχει τίποτα να κάνω για να αμαρτήσω, έτσι για το γαμώτο. Να φαω ένα ωραίο junk meal Μεγάλη Πέμπτη, να χορέψω σε ένα club Μεγάλη Παρασκευή, να αρνηθώ αυτή την πλήρη υποτέλεια στην Εκκλησία.

Και αφού περάσει το Θείο Δράμα, αμέσως ξεκινά το προσωπικό μας: Η μαγειρίτσα και όλο το σιχαμένο εντόσθιο - το οποίο φαντάζομαι επικράτησε από την υπερβολή και τις τάσεις κανιβαλισμού αυτών που νηστεύουν και τις σαράντα μέρες. Και το ξύπνημα από τις 8 το πρωί για να μη χάσουμε λεπτό από τη διαδικασία του σουβλίσματος. Και τα κρασιά για πρωινό. Και τα κλαρίνα στο ραδιόφωνο ή τα μπουζούκια στην TV. Όλη αυτή η λατρεία προς το Θεό που μετατρέπεται ξαφνικά σε λατρεία προς το Αρνί. Και αυτή η αποβλακωμάρα που κουβαλάς μετά το "πασχαλινό γλέντι" για ώρες. Και τα απογευματινά boredom syndromes του χωριού, που δε χρειάζεται να είναι Κυριακή για να σε βρουν. Και τέλος, η κανονικά δύωρη που γίνεται τετράωρη, μαζική επιστροφή στο άστυ. Με τις μπαγκαζιέρες τίγκα στη σούβλα και τις καμμένες λαμπάδες στα παρμπρίζ.

Χριστέ μου, τι σταυρό θα κουβαλήσω και φέτος για πάρτη σου!

Αέρας.

5 Comments Published by the ibt on Sunday, April 16, 2006 at 3:12 AM.


...φρέσκος να φυσήξει δυνατά. Για να διώξει επιτέλους τη βρωμιά των σκουπιδιών. Όχι αυτών που στιβάζονται στους δρόμους, αλλά στις ψυχές.

Ζητώ συγνώμη για το προηγούμενο post που πήρε ανεξέλεγκτη τροπή. Μην το κοιτάτε πια, το πήρε ο αέρας.

Αγαπητοί πρώην φίλοι μου.

14 Comments Published by the ibt on Saturday, April 15, 2006 at 3:51 PM.

Εχθές το βράδυ έφτασε στο κινητό μου το παρακάτω μήνυμα:

Γεια, χθες ήμουν με τη Χ και το Γιώργο. Σου στέλνω γιατί πλέον έχω οργιστεί με τη συμπεριφορά σου. Το μόνο που θα σου πω είναι ότι με τις πράξεις, τα λόγια και τις ιδέες σου, κάποια μέρα θα μείνεις μόνος σου. Τώρα έχασες εμάς και ίσως χέστηκες. Έτσι όπως πας όμως θα χάσεις και ό,τι σημαντικό θα έχεις. Λυπάμαι για την κουβέντα που είπες για τα «κατοικίδια». Ήλπιζα ότι θα είχες το σθένος να τα βρεις με τον εαυτό σου και να μην ασχολείσαι με τους άλλους. Και αν ντρέπεσαι εσύ μια που την έκανες παρέα (τη Χ) εγώ ντρέπομαι άπειρες που σου δώσαμε αξία. Με απογοήτευσες.

Ok, καταρχάς τα μηνύματα ήταν τρία.Τα διάβασα πολλές φορές για να καταλάβω τι έπαθε ξαφνικά η Γιωργία, με την οποία πίναμε καφέδες την προηγούμενη εβδομάδα και μου υποσχόταν ότι σε αυτή την ιστορία δε θα πάρει το μέρος κανενός. Και η προφανής λύση του μυστηρίου βρισκόταν στην πρώτη πρόταση: Είχε βγει με τη Χ και το Γιώργο, οι οποίοι από ό,τι κατάλαβα γουστάρουν πολύ να δίνουν συνέχεια στο θέμα και έχουν βαλθεί να στρέψουν τους πάντες εναντίον μου. Πρώτα τη Χριστίνα, μετά τη Γιωργία, σύντομα τις «Αραζμήες» και πάει λέγοντας...

Εντάξει παιδιά, δικοί σας φίλοι είναι, αλλά δεν θα πάθουν τίποτα αν συνεχίσουν να συναναστρέφονται μαζί μου. Γιατί εγώ όταν βγαίνω έξω μαζί τους δεν προσπαθώ να τους αλλάξω τα μυαλά με -ποιος ξέρει τι- συκοφαντίες. Κι ακόμη κι αν χάσω τις ελάχιστες επαφές μαζί τους, θα ήθελα να με θυμούνται σαν κάποιον που μάλωσε με τη Χ και όχι με όλους. Γιατί από ό,τι καταλαβαίνω αυτό το προφίλ προσπαθείτε τόσο να μου δώσετε, για να κλείσετε έτσι την ιστορία σας. Να ξέρετε όμως πως με κανέναν άλλον δεν πρόκειται να λογομαχήσω, πόσο μάλλον όταν κάτι τέτοιο θα σας προσφέρει ηδονή.

Όσο κι αν δεν το πιστεύετε ή δε σας συμφέρει, αυτό που συνέβη το Γενάρη το έχω αφήσει πλέον πίσω μου. Και αν πολλές φορές εκφράζω τη δυσαρέσκειά μου για το γεγονός αυτό, (όπως στο πρόσφατο post μου) το κάνω με πίκρα και όχι κακία. Αν λοιπόν χρησιμοποιείτε τα κείμενα του blog μου για να δείξετε σε κάποιους πόσο κακός είμαι, καλό θα ήταν να τυπώνετε και την ημερομηνία δημοσίευσής τους. Γιατί το blog είναι ένα ημερολόγιο και από μέρα σε μέρα τα πράγματα αλλάζουν. Κι εσείς θα πρέπει να το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό.

Αυτό που θέλω πολύ να μάθω είναι τι ακριβώς ζητάει η Χ από μένα. Ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός της. Να με απομονώσει από όλους για να με εκδικηθεί; Διότι αν θέλει κάτι τέτοιο, οι προσπάθειές της είναι άκαρπες. Τα δραματικά «θα μείνεις μόνος σου και θα χάσεις τα πάντα» εμένα δε με τρομάζουν, όπως εσάς. Και η απομόνωση, ήταν επιλογή δική μου. Εγώ σας άφησα, όχι εσείς.

Κι εσύ ρε Γιώργο, γιατί δηλαδή συνεχίζεις να έχεις επαφές μαζί μου αφού δε γουστάρεις; Μου κάνεις χάρη; Με λυπάσαι; Πας να το παίξεις cool, ώριμος και αμερόληπτος; Ε λοιπόν δεν είσαι, όταν έχεις αναλάβει να ρουφιανεύεις ό,τι γράφεται σε αυτό το blog στις φίλες σου. Sorry αλλά αν δεν έχεις εσύ σκοπό να ξεκόψεις μαζί μου, έχω εγώ.

Αν λοιπόν «ντρέπεστε απείρως που μου δώσατε αξία», Χ και Γιώργο, γράψτε με στα αρχίδια σας και σταματήστε να επεμβαίνετε στη ζωή μου. Γιατί πραγματικά είναι ηλίθιο να ασχολούμαστε ακόμα με κάτι που έγινε τρεις μήνες πριν.

Και οι λόγοι που τα γράφω όλα αυτά στο blog μου είναι α) γιατί είναι printer friendly, ώστε να μπορέσει ο Γιώργος να τυπώσει εύκολα αυτό το κείμενο και να σας το διαβάσει στα yoga classes, β) είμαι τόσο δυστυχισμένος και μόνος (μπουχουχου) και δεν έχω σε ποιον να τα πω και γ) γιατί πάντα ήθελα να κυλιστώ στα πλέξι γκλας μιας εκπομπής του Μικρούτσικου.

Tube tales.

10 Comments Published by the ibt on Thursday, April 13, 2006 at 3:56 PM.


Στο μετρό δε συνηθίζω να κάθομαι γιατί συνήθως οι διαδρομές μου δεν είναι μεγάλες. Μου αρκεί να στηρίζομαι στο πλάι της πόρτας και να κοιτάζω τα παπούτσια μου. Εκείνο το Σάββατο όμως είχα πεθάνει στον ποδαρόδρομο και όταν είδα ελεύθερη θέση έτρεξα να καθίσω.

Στον επόμενο σταθμό κάθισε δίπλα μου ένας άνδρας γύρω στα πενήντα και άνοιξε την εφημερίδα του. Άρχισε να μου διαβάζει: «Πιάστηκε συμμορία Αλβανών…» Ήταν ένας από αυτούς τους sicko που δεν είναι αρκετά τρελοί για να τους δεχτεί ψυχιατρική κλινική, ούτε αρκετά υγιείς για να κυκλοφορούν στους δρόμους. Αυτό σκέφτηκα και δεν του έδωσα καμία σημασία, στρέφοντας το κεφάλι μου από την άλλη. Εκείνος συνέχισε την ανάγνωση και όταν είδε πως δεν τον παρακολουθώ έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και με ταρακούνησε.

-Ακούς τι σου λέω;
-Όχι, του λέω ενοχλημένος και τότε εκείνος αρχίζει να ξαναδιαβάζει το άρθρο.
-Κύριε, δε με ενδιαφέρει τι έκαναν οι Αλβανοί, τον διακόπτω.
-Ορίστε η νεολαία, φωνάζει κάνοντας όλους να γυρίσουν κι εμένα να βάλω το χέρι μου στο μέτωπό μου για να «ξεκαθαρίσω» τη θέση μου.
-Το μυαλό σας μόνο στα μουνιά το έχετε, δεν βλέπετε πως σε λίγο θα μας κυβερνάνε οι Αλβανοί. (Σιωπή στο βαγόνι.) Αφού είδε ότι το ακροατήριο του μεγάλωσε ξεκίνησε ένα πατριωτικό παραλήρημα κουνώντας κάθε τόσο το δάχτυλο προς τα μένα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να γελάει, εγώ όμως δε μπορούσα γιατί έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποφύγω τα σάλια του. Μέχρι να σηκωθώ από τη θέση μου.
-Φεύγεις ε; Κότες! Κότες είστε όλοι οι νέοι σήμερα…
-Γι’ αυτό φεύγω, για να μη σας κολλήσω τη Νόσο, του λέω χαμογελώντας.
-AIDS!? φωνάζει τρομαγμένος.
-Ναι, του λέω.
-Και τώρα που με πιάσατε πρέπει να πάτε αμέσως για ορό γιατί μάλλον σας κόλλησα, του φώναξα καθώς έβγαινα από το βαγόνι.

Από το παράθυρο τον είδα να βρίζει αλαφιασμένος. Πόσο λυπάμαι τον επόμενο που κάθισε δίπλα του…

Shooting everything.

6 Comments Published by the ibt on Wednesday, April 12, 2006 at 5:35 PM.


[Εχθές έβλεπα κάτι CD με φωτογραφίες από το καλοκαίρι. Ακούγεται χαζό αλλά ήταν πραγματικά άβολο να βλέπω τον εαυτό μου χαμογελαστό ανάμεσα σε ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δε θέλω να βλέπω μπροστά μου. Σχεδόν ντρεπόμουν για μένα... Είναι φοβερό το πώς αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Και πως μέσα σε μια μέρα οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι γίνονται άγνωστοι. Τέλος πάντων…]

Όταν το περασμένο καλοκαίρι η Χ. αγόρασε την ψηφιακή της, τη σκίσαμε. (Την ψηφιακή.) Τραβούσαμε τα πάντα! Κάπου είχα διαβάσει πως υπάρχει ειδικός όρος για αυτή την απληστία που σε πιάνει όταν κρατάς ψηφιακή camera. Μέχρι και ο Ξάδελφος που πάντα έτρεχε να κρυφτεί από το φακό, είχε εθιστεί στο φλας.

Μια από κείνες τις ημέρες λοιπόν, κι ενώ εγώ και ο Ξάδελφος σαπίζαμε στην τηλεόραση, η Χ φώναξε από το μπάνιο «Αααα! Μου έπεσε το μαχαίρι στην τουαλέτα!» Αν και δε θα έπρεπε να ενθουσιαστούμε από το γεγονός, καθώς ο Ξάδελφος έχει ρίξει και κινητό μέσα σε χέστρα (!), αρπάξαμε την ψηφιακή και πήγαμε να φωτογραφίσουμε όλο το process της τραγικής αφαίρεσης του αδικοχαμένου μαχαιριού από τη λεκάνη. Και ιδού το αποτέλεσμα…



Μου κάνει επίσης τρομερή εντύπωση πόσο είχαμε καεί εκείνο το καλοκαίρι. Και δεν εννοώ από τον ήλιο.

Καλλιστεία.

17 Comments Published by the ibt on Tuesday, April 11, 2006 at 4:46 PM.


Τι σημαίνει:

«To νούμερο 14 ασχολείται με την ποδηλασία…»: Στα 11 της, της έβγαλαν τις βοηθητικές από το ποδήλατο αλλά δεν την άφηναν να το πολυκαβαλάει εκτός σπιτιού. «…Και την κολύμβηση»: Κάθε καλοκαίρι πηγαίνει στον Κάλαμο για μπάνια.

«Το νούμερο 32 μιλάει καλά Αγγλικά, Γαλλικά και λίγα Ιταλικά»: Αγγλικά έδωσε δύο φορές Lower και κόπηκε, Γαλλικά πήρε 12 στο απολυτήριο Γυμνασίου και έμαθε Ιταλικές βρισιές ένα καλοκαίρι που πηδιόταν με τον Marcelo στην Ίο.

«Το νούμερο 35 είναι πτυχιούχος πληροφορικής»: Με το ζόρι έβγαλε το ΤΕΕ Χαϊδαρίου.

«Στο νούμερο 26 αρέσει ο χωρός»: Χόρεψε ένα καταπληκτικό χασάπικο στο γάμο της ξαδέλφης της, της Τούλας, τον περασμένο Αύγουστο «…Και το θέατρο»: στο Δημοτικό τους είχαν πάει εκδρομή στον Καραγκιόζη και ξεκωλώθηκε στο γέλιο.

«Το νούμερο 5 ασχολείται επαγγελματικά με το modeling»: Έχει φωτογραφηθεί για φυλλάδιο σουβλατζίδικου στο Κερατσίνι.

«Το νούμερο 22 σπουδάζει Ψυχολογία και Δημόσιες Σχέσεις»: Είναι γραμμένη στο Πάντειο αλλά προτιμά να πίνει καφέδες στην Απ. Παύλου. (Όλες οι υποψήφιες των Καλλιστείων του ΑΝΤ1, ανεξαρτήτως αντικειμένου σπουδών, πρέπει οπωσδήποτε να δηλώνουν και γνώστες υπολογιστών, επικοινωνίας – marketing και δημοσίων σχέσεων. Το γράφει το συμβόλαιο.)

«Το νούμερο 42 είναι μαθήτρια Λυκείου»: Έχει να πατήσει από το Σεπτέμβριο στο σχολείο και ο ΑΝΤ1 δικαιολογεί της απουσίες της. (Γεγονός. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι.)

«Το νούμερο 8 ασχολείται με τον κλασσικό χωρό.» Έχει πάρει τις κασέτες του Λεωνίδα De Pien και προπονείται όλη μέρα πιασμένη στο σύνθετο.

«Το νούμερο 19 λατρεύει τον κινηματογράφο»: Έχει δει 16 φορές το Pretty Woman και ξέρει απ’ έξω την πρόζα της Julia Roberts.

Νικήτριες του χθεσινού διαγωνισμού:

Star Hell Ass: Μαριαχαραλάμπαινα Πέτσα
Αναπληρωματική Star Hell Ass: Μαριαστέλλα - Φωτεινή Μπάκα
Β’ αναπληρωματική Star Hell Ass: Κωνσταντίνα Βήτα
Αναπληρωματική της Β’ αναπληρωματικής σε περίπτωση ατυχήματος Star Hell Αss: Μαριαντουανέττα Τσόλη

Miss Hell Ass: Σύλβια Ανορεξία
B’ Miss Hell Ass: Αμαριλίς Κουλίδου
Πολύ B’ Miss Hell Ass: Sananapodo Yamoto

VisYoung (Βυζιάνγκ): Ντένη Ποδάρα
Artificial VisYoung (
Αρτιφίσιαλ Βυζιάνγκ) – Sponsored by Dr. Foostanos: Ζέτα Μοσχάρη

Miss Ελληνικός Αγροτουρισμός: Τζένη Γύφτουλα
Miss Tziva (ο νέος τίτλος προσφορά του γνωστού σαμπουάν): Αλίκη Αλίκοβα
Miss Ελληνική Κυτταρίτιδα: Τζέσσικα Μούτζα
Miss Φωτοαγένεια και Ελληνική Ακμή: Μανταλένα Λιμενεργάτη

Η εαρινή σύναξις των ιστολόγων.

27 Comments Published by the ibt on Sunday, April 09, 2006 at 6:17 PM.

Back to normal.

34 Comments Published by the ibt on Friday, April 07, 2006 at 3:12 AM.


Χαίρομαι τόσο πολύ που αυτές τις μέρες δεν έχω χρόνο για blogging! Πραγματικά.

Καιρός.

81 Comments Published by the ibt on Tuesday, April 04, 2006 at 2:23 AM.


Οι κάτοικοι αυτής της χώρας υπέφεραν πάντα από μία φριχτή κλαψομουνίαση για τον καιρό, ιδίως το χειμωνιάτικο. Πράγμα που σιχαίνομαι αλλά δε μπορώ να αποφύγω. Στο ραδιόφωνο, η γκρίνια για τον καιρό είναι το must του ατάλαντου παραγωγού που θέλει να καλύψει το κενό μεταξύ των τραγουδιών, στην τηλεόραση τα καιρικά φαινόμενα παίζουν συνέχεια, πολλές φορές και ως πρώτο θέμα στα δελτία, στις παρέες κανείς δε θέλει να κάνει τίποτα όταν δεν έχει «καλό καιρό», στα blogs γαμωσταυρίζουν τον «κωλόκαιρο»...

Πάντα την «πληρώνουν» η βροχή και η συννεφιά. Που «μας τα χάλαει», που «άντε να φύγει», που «δεν έχουμε ήλιο», που «μας ρίχνει τη διάθεση»... Ρε μαλάκες, το Καλοκαίρι, όταν μας γαμάει ο ήλιος και ψηνόμαστε στους 40 βαθμούς, δεν έχουμε κακό καιρό; Δε μας χαλάει τη διάθεση; Δεν μας ταλαιπωρεί; Τουλάχιστον από τις βροχές και το κρύο το σώμα μας μπορεί να προστατευτεί. Από τις χιλιοτραγουδισμένες σας λιακάδες όμως, και τους καταραμένους κάυσωνες δεν ξεφεύγει κανείς.

Και τότε βέβαια, η γκρίνια καλά κρατεί. Για «την πουτάνα» τη ζέστη, το «mini/maxi καύσωνα», το «καμίνι»... Και η βροχή γίνεται «βροχούλα» και «άντε να ρίξει λίγη για ξεπλύνει τους δρόμους»…

Δε γαμιέστε λέω εγώ; Μάθετε επιτέλους να ζείτε με όλα τα καιρικά φαινόμενα και σταματήστε να γκρινιάζετε συνέχεια για τον καιρό!


[Βροχή.]

Η σημερινή βροχή ίσως να ήταν και η τελευταία της εποχής. Φρόντισα λοιπόν να την απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρώτα την άκουσα, μετά την είδα, αργότερα την περπάτησα, την ένιωσα πάνω μου, τη μύρισα… Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από ένα νωπό αστικό τοπίο. Μέχρι και η Αθήνα, η πλέον ηλιόλουστη πόλη, πιστεύω πως φτιάχτηκε για βροχή. Ο αέρας, τα χρώματά, οι ήχοι της, όλα ομορφαίνουν τόσο πολύ με λίγες σταγόνες μόνο. Και όλοι αυτοί που γκρινιάζουν, που κλαίγονται για τον καιρό, εξαφανίζονται μαγικά από μπροστά σου! Και όλοι οι δρόμοι γίνονται δικοί σου, για να πλατσουρίσεις με την ησυχία σου στις λακούβες.

Mικρός που 'ναι o κόσμoς!

4 Comments Published by the ibt on Monday, April 03, 2006 at 3:40 AM.



Boy falls in love.
Girl too.
Boy asks girl to live together.
Girl agrees.
Two years later, boy asks girl to split.
Girl agrees.
Five years after the breakup boy meets girl again.
Girl asks “what’s up?”
Boy starts the “ex analysis”.
Girl gets bored.
Boy talks about his last, intimate relationship.
Girl asks about that ex.
Boy says that her name is Nora and lives in the suburbs.
Girl asks what happened.
Boy says that they broke up because she already had a boyfriend, named Raymond.
Girl then realizes that she has that friend, Raymond, who had a girlfriend, living in the suburbs.
Boy kisses girl goodnight.
Girl goes right away to the place where Raymond works.
Raymond hits on her.
Girl asks “what’s up?”
Raymond says that he’s still with Nora, who lives in the suburbs.
Girl asks him if she’s faithful.
Raymond says “You can’t imagine”.

Girl could.

Με λίγα λόγια, ο πρώην γκόμενός της πήδαγε τη γυναίκα που κεράτωνε τον φίλο και δυνητικό γκόμενό της: Άλλη μια ιστορία που αποδεικνύει πόσο μικρό είναι το μεγάλο κρεβάτι της Αθήνας.

V for Vαρηκοΐα.

11 Comments Published by the ibt on Sunday, April 02, 2006 at 12:16 AM.


(Στο τηλέφωνο:)

Μου λέει: Επειδή η προηγούμενη φορά που πήγαμε σινεμά ήταν φιάσκο…
Της λέω: Φιάσκο τα 17 comments?
Μου λέει: …αυτή τη φορά θα διαλέξω εγώ ταινία.
Της λέω: Με το μαλακό γιατί έχω και δεκαεφτά πίεση.
Μου λέει: V For Vendetta.
Της λέω: Sorry, I don’t do Wachowski.
Μου λέει: Μα ακούω πολλά τελευταία.
Της λέω: Βρισίδια; Δικαίως.
Μου λέει: Όχι, ότι είναι για την επανάσταση…
Της λέω: Του ’21;
Μου λέει: Δεν ξέρω. Για δες τις ώρες προβολής.
Της λέω: Μη μου πεις ότι θα ξαναπάμε στο…
Μου λέει: Starcity φυσικά.
Της λέω: Για κοίτα!
Μου λέει: Τι;
Της λέω: Ο Φραγκούλης της βάζει πέντε!
Μου λέει: Ο τενόρος;

(Στο σινεμά:)

Μου λέει: Άδειο είναι.
Της λέω: Εσύ επέμενες να έρθουμε λαϊκή απογευματινή.
Μου λέει: Θα φάμε popcorn;
Της λέω: Για μεσημεριανό;
Του λέει: Ένα popcorn μεσαίο και μια light παρακαλώ.
Της λέει: €3.70, δεν έχεις ψιλά;
Με ρωτάει: Εσείς;
Του λέω: Μια από τα ίδια.
Με ρωτάει: Κι εσείς πε-ψιλά-ιτ;
Του λέω: Δεκάρικο.
Με ξαναρωτάει: Η PEPSI, LIGHT?
Του λέω: Με προσβάλλετε.
Μου λέει: Κουφοντίνας τελευταία, ε;
Της λέω: Και το ‘γραφαν οι οδηγίες του iPod…

(Στην αρχή της ταινίας:)

Της λέω: Remember remember την ώρα και τη στιγμή που με έφερες εδώ.
Μου λέει: Αχ αυτή η μάσκα κάτι μου θυμίζει…
Της λέω: Τη μάσκα του Vορρό;

(Δυστυχώς από αυτό το σημείο και μετά η ταινία αποδείχτηκε πολύ καλή με αποτέλεσμα να μου στερήσει όλο το feedback. Θα μπορούσα να πιαστώ από διάφορα κλισέ που υπήρχαν για να την κατηγορήσω αλλά το φινάλε μου έκλεισε το στόμα. Και άνοιξε το δικό της.)




 

Powered by Blogger.