Στο μετρό δε συνηθίζω να κάθομαι γιατί συνήθως οι διαδρομές μου δεν είναι μεγάλες. Μου αρκεί να στηρίζομαι στο πλάι της πόρτας και να κοιτάζω τα παπούτσια μου. Εκείνο το Σάββατο όμως είχα πεθάνει στον ποδαρόδρομο και όταν είδα ελεύθερη θέση έτρεξα να καθίσω.
Στον επόμενο σταθμό κάθισε δίπλα μου ένας άνδρας γύρω στα πενήντα και άνοιξε την εφημερίδα του. Άρχισε να μου διαβάζει: «Πιάστηκε συμμορία Αλβανών…» Ήταν ένας από αυτούς τους sicko που δεν είναι αρκετά τρελοί για να τους δεχτεί ψυχιατρική κλινική, ούτε αρκετά υγιείς για να κυκλοφορούν στους δρόμους. Αυτό σκέφτηκα και δεν του έδωσα καμία σημασία, στρέφοντας το κεφάλι μου από την άλλη. Εκείνος συνέχισε την ανάγνωση και όταν είδε πως δεν τον παρακολουθώ έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και με ταρακούνησε.
-Ακούς τι σου λέω;
-Όχι, του λέω ενοχλημένος και τότε εκείνος αρχίζει να ξαναδιαβάζει το άρθρο.
-Κύριε, δε με ενδιαφέρει τι έκαναν οι Αλβανοί, τον διακόπτω.
-Ορίστε η νεολαία, φωνάζει κάνοντας όλους να γυρίσουν κι εμένα να βάλω το χέρι μου στο μέτωπό μου για να «ξεκαθαρίσω» τη θέση μου.
-Το μυαλό σας μόνο στα μουνιά το έχετε, δεν βλέπετε πως σε λίγο θα μας κυβερνάνε οι Αλβανοί. (Σιωπή στο βαγόνι.) Αφού είδε ότι το ακροατήριο του μεγάλωσε ξεκίνησε ένα πατριωτικό παραλήρημα κουνώντας κάθε τόσο το δάχτυλο προς τα μένα. Ο κόσμος είχε αρχίσει να γελάει, εγώ όμως δε μπορούσα γιατί έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποφύγω τα σάλια του. Μέχρι να σηκωθώ από τη θέση μου.
-Φεύγεις ε; Κότες! Κότες είστε όλοι οι νέοι σήμερα…
-Γι’ αυτό φεύγω, για να μη σας κολλήσω τη Νόσο, του λέω χαμογελώντας.
-AIDS!? φωνάζει τρομαγμένος.
-Ναι, του λέω.
-Και τώρα που με πιάσατε πρέπει να πάτε αμέσως για ορό γιατί μάλλον σας κόλλησα, του φώναξα καθώς έβγαινα από το βαγόνι.
Από το παράθυρο τον είδα να βρίζει αλαφιασμένος. Πόσο λυπάμαι τον επόμενο που κάθισε δίπλα του…
ε όχι! τι διαδρομή; τι ώρα; ποιο μετρό;; εγώ γιατί βλέπω μόνο μαυρισμένους τουρίστες;;
Λοιπόν χαίρομαι πάρα πολύ που άφησες comment στο blog μου γιατί μόνο έτσι θα ανακάλυπτα το δικό σου. Βρίσκω τις iblog φωτογραφίες σου πάρα πολύ έξυπνες και προτότυπες. Nice!
Άν ο διάλογος είναι όντως γεγονός είναι απ'τις καλύτερες ιστορίες τραίνων!Δε μπορώ να σε φανταστώ βέβαια!
Ωραία ιστορία!
Όντως οι τρελλοί ευδοκιμούν στις αστικές συγκοινωνίες και ψάχνονται όπως ακριβώς περιγράφεις.
Από τους καλύτερους "τρελλούς" του τρένου ο τύπος που πέταξε το μπουφάν του έξω απο την πόρτα την ώρα που έκλεινε, πέταξε το πουκάμισο στον επόμενο σταθμό και στον επόμενο βγήκε ο ίδιος!
cpil, thanx. Καλωσόρισες στο iblogging :)
m. σου είναι δηλαδή είναι πιο εύκολο να με φανταστείς στο ρόλο του τρελού; :p
Ιφιμέδεια, τα περιστατικά είναι τόσα που μπορούν να δημιουργήσουν blog τύπου 'taxistories'.
Μπορεί να γνωρίσεις τους πιό απίθανους χαρακτήρες σε ένα λεωφορίο/μετρό...
Και μερικές φορές τους πιό ανθρώπινους...
xaxaxa...to korifaio : "εγώ όμως δε μπορούσα γιατί έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποφύγω τα σάλια του."
Sumvouli : Osoi prokite na episkef8ite to metro..Kratate omprela!!
*Na'se kala Iblog..me ta gelia enisxisa tous koiliakous mou :P
Sinexise na mas dineis tetia Post..kai 8a se plirwnoume(anti na ta dinoume sto gymnastirio) :P
P.S. Den koroidevw e? Apla m'aresoun poluuu ta Posts sou(kai genikotera to Blog)!
Oups..ekana gkafa...To Comment me ton ari8mo 7 einai diko mou(apla me to Login tou Henry)..
*I'm so sorry!
Θυμήθηκα τώρα ένα σκηνικό που ήμουν με την κοπέλα μου σε μία διασταύρωση όπου θα χώριζαν οι δρόμοι μας. Εγώ θα πήγαινα σπίτι μου και αυτή στο δικό της. Υπήρχε και μία εκκλησία στην απέναντι μεριά του δρόμου. Όπως καταλαβαίνετε αρχίσαμε τις γλύκες και τις φιλούρες για να χαιρετηθούμε, όταν περνάει ένας παπούς και αρχίζει: "Οι γονείς σας σας στέλνουν να σπουδάσετε κι εσείς βγάζετε τα μάτια αλήτες, δε σέβεστε και την εκκλησία! Ντροπή και αίσχος!" Και κάτι τέτοια! Του λέω κι εγώ "Παπού τράβα τον δρόμο σου. Δε σε πείραξα, μη με πειράζεις. Δε με ξέρεις, δε σε ξέρω οπότε άντε πάγαινε!".
Μερικοί είναι πολύ εριστικοί! Τι μανία κι αυτή...
Kαταραμένα URL