Στο γυμνάσιο ψυλλιάστηκα για πρώτη φορά ότι τα πάω καλά με τις εκθέσεις και γενικότερα με το γραπτό λόγο. Στο λύκειο, τόλμησα να το παραδεχτώ γράφοντας για δύο συναπτά έτη στο σχολικό περιοδικό (ή μάλλον γράφοντας ΤΟ σχολικό περιοδικό.) Στις Πανελλήνιες, σκόραρα και τις δύο χρονιές στην Έκθεση και τη Βιολογία. (Η οποία στην προκειμένη αποτελεί μια πιο scientific εκδοχή της έκθεσης.)
Κι εκεί που το είχα πάρει πάνω μου και έχτισα καλώδιο - καλώδιο το precious iblog για να έχω αφορμή να γράφω, ήρθε στη ζωή μου το TOEFL. Διάβασα και άκουσα πολλά για το συγκεκριμένο test: Τελικά, αποφάσισα να κάνω κάποια ιδιαίτερα μαθήματα για μην πάω τελείως στα τυφλά. Τα μαθήματα αυτά, έμελλε να είναι ο αποδεκατισμός της, ήδη χαμηλής, αυτοεκτίμησής μου.
Γιατί; Γιατί το TOEFL απαιτεί τη συγγραφή ενός δοκιμίου 300 λέξεων μέσα σε 30 λεπτά! Και για μένα, που το ιστορικό μου είναι βεβαρημένο με A.D.D. και λοιπά disorders, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο! Και καλά να ‘ταν μόνο αυτό: Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να γράψω καθόλου. Το "brainstorming" μου πάσχει με αποτέλεσμα η μεγαλύτερη έκθεση με συγκεκριμένο θέμα που μπορώ να γράψω είναι τέσσερις προτάσεις! Η όλη ανικανότητα με έχει καταβάλει. Όχι τόσο για το ότι θα πρέπει να αναθεωρήσω τις ικανότητές μου όσο λόγω της ανασφάλειας που αισθάνομαι πλέον για το test και τα αποτελέσματά του.
Σήμερα λοιπόν έπρεπε να γράψω (σε 30 λεπτά) ποια είναι τα qualities του σωστού, του πρόστυχου γονέα. Έλα όμως που δεν έχω κάνει γονιός... Όσο για τα qualities του ΕΝΟΣ εκ των δικών μου, θα προτιμήσω να σας αφήσω στην άγνοια. Έγραψα λοιπόν τον πρόλογο, πάλεψα κάτι στο κυρίως θέμα και τελικά η έκθεση που "βγήκε" θα μπορούσε άνετα να καθαρογραφεί σε ΕΝΑ post it, ικανός για την ανάγνωσή του οποίου είναι μύωπας με 8 βαθμούς στο κάθε μάτι. Έφριξε η καθηγήτρια μόλις την είδε! “What is this?” με ρωτάει ξινισμένη… “You’re gonna write a new one with a different subject. NOW!”
Και μου πετάει στη μούρη ένα βιβλίο για υποψηφίους Proficiency για να διαλέξω ένα θέμα ανάμεσα στο αν πρέπει τα έμβρυα να χρησιμοποιούνται για ιατρικές έρευνες και στο αν πρέπει να θάβουμε τα σκουπίδια στο έδαφος ή όχι. Κι επειδή με τη φύση και την οικολογία – καμία επαφή, διάλεξα το πρώτο. Εκεί που μελετούσα το θέμα αρχίζω να γελάω γιατί θυμήθηκα ένα επεισόδιο του Southpark στο οποίο ο Christopher Reeve ξεζούμιζε έμβρυα για μπορεί να ζήσει περισσότερο ως φυτό.
-What’s so funny?
-I accidentally spat on the paper!
Μόλις επέστρεψα με το “Successful Writing for Proficiency” παραμάσχαλα. Όποιος ξέρει κανέναν ευκολότερο τρόπο για “successful writing” ας αφήσει το comment του σε ένα post it εδώ. Ευχαριστώ.
...John Henry Chapman. Δε με ξέρει σχεδόν κανείς. Κατάγομαι από το Cornwall της Αγγλίας. Πριν πέντε χρόνια εγκαταστάθηκα στο Spokane, στην Washington όπου δούλεψα σαν υπάλληλος νεκροταφείου. Πέρσι όμως επέστρεψα στη γενέτειρά μου. Εδώ, παντρεύτηκα την Sarah Elizabeth Lawry και μαζί της σκόπευα να επιστρέψω στην Αμερική. Συγκεκριμένα, στο Fitzburn του Wisconsin όπου ο αδελφός της δουλεύει ως ξυλουργός.
Δυστυχώς, το βράδυ της 14ης Απριλίου, πέθανα σε ηλικία 37 χρονών από πνιγμό. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Δύο μέρες νωρίτερα είχαμε επιβιβαστεί στη β’ θέση του πλοίου «Τιτανικός» από το Southampton.
Σήμερα άκουσα ένα τραγούδι στο iPod που με γύρισε ένα χρόνο πίσω. (Τέλη Νοεμβρίου – αρχές Δεκεμβρίου 2004). Τα εισιτήρια για το ταξίδι μας στο Λονδίνο έχουν κλειστεί εδώ και καιρό και οι μέρες κυλούν αντίστροφα και βασανιστικά αργά. Από τη μία αυτή η απίστευτη ανυπομονησία και οι προγραμματισμοί κι από την άλλη το άγχος της ακύρωσης. Βλέπετε, είχα κλείσει ολόκληρο το ταξίδι χωρίς να ενημερώσω κανέναν στο σπίτι και εκείνη την εποχή έτρεχα να ξεχρεώσω το πακέτο, δουλεύοντας σε ό,τι δουλειά έβρισκα. Συμπαράσταση από τους συγγενείς δεν έβρισκα καθότι όλοι ήταν σκεπτικοί ως θυμωμένοι με την επιπόλαια πράξη μου κι έτσι κάθε μέρα έλεγα στα παιδιά να μη με υπολογίζουν στην παρέα. Όλη μου η ζωή ήταν αυτό το ταξίδι στο Λονδίνο!
Η αναζήτηση εργασίας ήταν δύσκολη και επεισοδιακή. Κάθε πρωί έφευγα από το σπίτι με έναν φάκελο με σημειώσεις και διευθύνσεις για τις συνεντεύξεις της ημέρες. Περνούσα τουλάχιστον 2-3 interviews την ημέρα για διάφορες ειδικότητες. Από αποθηκάριος στον Περισσό μέχρι συντάκτης ροζ SMS στα Καμίνια! Μερικά interviews βρωμούσαν από την αρχή «κομπίνα» και έτσι εξαφανιζόμουν πριν αρχίσουν τα πολύωρα σεμινάρια. (Μερικές φορές μάλιστα προειδοποιούσα και τους υπολοίπους.) Άλλες φορές την πατούσα: Έκανα κανονικά τη συνέντευξη, μου ανακοίνωναν την πρόσληψή μου και την επομένη αντιμετώπιζα ένα τηλέφωνο μια σκισμένη σελίδα από τον τηλεφωνικό κατάλογο, ένα σενάριο και πολλά, πολλά βρισίδια από τους υποψήφιους πελάτες – θύματα. (Την κομπίνα του time sharing τη γνωρίζετε.) Σε εκείνες τις δουλειές δεν άντεχα ούτε εβδομάδα. Τα βράδια ένιωθα ένα βαρύ πλάκωμα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σκεπτόμενος τα βρισίδια της επομένης. Έτσι τα παρατούσα απογοητευμένος και ξανάπιανα τις εφημερίδες.
Ένα πρωινό είχα κλείσει ραντεβού για συνέντευξη στο κέντρο. Σε ένα από αυτά τα τεράστια κτήρια της Πανεπιστημίου. «Διαφημιστική εταιρία ζητάει νέους και νέες για προώθηση προϊόντων». «Το πολύ πολύ να προωθώ σερβιέτες σε κάνα σούπερ μάρκετ», φαντάστηκα. Στο σημείο που είχα φτάσει τα δοκίμαζα όλα! Πήρα λοιπόν τα βιογραφικά μου, τα διπλώματα και «τις μπακαλορεές» μου και έφτασα στην είσοδο του κτηρίου το οποίο ήταν παλιό αλλά τεράστιο. Σε κάθε όροφο υπήρχαν σκοτεινά αχανή lobbies που περιτριγυρίζονταν από πόρτες γραφείων και ασανσέρ.
Όταν βρήκα επιτέλους την πόρτα της εταιρίας, χτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε μια συμπαθέστατη ξανθιά γλάστρα και με έβαλε να καθίσω σε ένα μακρύ τραπέζι. Τα γραφεία έκαναν μπαμ ότι ήταν τελείως προκάτ. Όλες οι ταμπέλες, ακόμα και στην πόρτα ήταν τυπωμένες κόλλες Α4 και τα μόνα αντικείμενα που έσπαγαν την ασπρίλα των τοίχων ήταν ένα μεγάλο τραπέζι που πλαισιωνόταν από κάμποσες καρέκλες και ένα μαραμένο φυτό εσωτερικού χώρου (δεν αναφέρομαι στην ξανθιά). «Ωχ, πάλι σε μαλακία που δε θα μπορώ να ξεφύγω έπεσα» σκέφτηκα. Ήταν όμως αργά. Η κοπέλα μου έδωσε ένα χαρτί για να συμπληρώσω τα στοιχεία μου και στη συνέχεια να της το παραδώσω μαζί με το βιογραφικό μου. Την ώρα που συμπλήρωνα, μια κοπέλα είχε προχωρήσει στα ενδότερα για το interview και ένας καχύποπτος τριαντάρης μόλις περνούσε την είσοδο.
Μετά από λίγη ώρα άκουσα θόρυβο. Ένας νεαρός τύπος με κοστούμι και με την ψευδαίσθηση του γιάπη, οδηγούσε έξω την κοπέλα και ερχόταν προς το μέρος μου. Μου συστήθηκε ως ο Διευθυντής της Εταιρίας και μου έδωσε το χέρι του. «Χάρηκα» κι εγώ και τον ακολούθησα. Μπήκαμε στο εξίσου «προκάτ» και άδειο γραφείο του όπου άρχισε να με ρωτάει διάφορα για τη ζωή μου ενώ παράλληλα έκανε ερωτήσεις και σχόλια γα τα ρούχα και τα μαλλιά μου. Αφού τελείωσε λοιπόν η διαδικασία, μου ανακοίνωσε πως «τους κάνω» και με ρώτησε αν έχω καμία απορία...
-Εεε… ξέρετε δε μου είπατε τι ακριβώς θα κάνω σε αυτή τη δουλειά, τον ρωτώ με μια δόση αφέλειας και χιούμορ.
-Αυτό θα το μάθεις αύριο το πρωί στις 9:00 αφού έρθεις για δουλειά! Στην εταιρία μας θέλουμε ανθρώπους που τολμούν!
Σήμερα το απόγευμα, μετά την έκθεση, πήγαμε περιχαρείς για φαγητό με τη Χ. Τα νέα ήταν καλά. Καθώς τρώγαμε μου είπε πως αργότερα θα πήγαινε με Ξαδέλφη και Ξάδελφο να δουν το Flight Plan. Δε δέχτηκα γιατί σε μία άκρη του μυαλού μου γνώριζα πολύ καλά πως επρόκειτο για πίπα, αλλά περισσότερο γιατί αισθανόμουν αρκετά κουρασμένος για να συνεχίσω με ταινία.
-Είμαι σκατά, θα έρθω τελικά.
-Α, εμείς όμως δε θα πάμε.
-Καλά, θα πάω κάπου μόνος μου, γεια.
-Yeah baby, με σφυρί με πηλοφόρι και μυστρί.
-Τώρααα;
-Τίποτα.
-Τώρα;
-Πιο δεξιά, πιο δεξιά!
-Τώρα;
-Άλλο λίγο...
-Τωραααααααααααααααααα!!!!! (Ζντουπ)
-Καμπάνα!
Ε, μετά την έβγαλαν τρελή, της είπαν πως η κόρη της είχε πεθάνει, φαντάρος στο Βιετνάμ, έπαιξαν κάτι ιλιγγιώδεις σεκάνς Δαλιανίδη (στροβιλισμός εικόνας και μιξαρισμένες φωνές από το υπερπέραν) και φτάσαμε αισίως στο διάλειμμα.
Α και χρόνια πολλά στη Jodie Foster που συμπτωματικά, σήμερα - Σάββατο, κλείνει τα 43! Και του χρόνου... με καλύτερες ταινίες!
Προσφάτως άρχισα να κόβω βόλτες στο blogοχωριό. Σιχαίνομαι αυτή την «γειτονική» αλληλεγγύη που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των bloggers: Σε διαβάζω με διαβάζεις, σε αναφέρω, με αναφέρεις, σε βάζω στα links κι εσύ εμένα…
Ωστόσο, σήμερα θα αναφερθώ κι εγώ, για πρώτη και τελευταία φορά, σε blogger. Η Λίτσα, της οποίας το blog μου σύστισε η Χ και διάβασα μέσα σε ένα βράδυ, είναι μόλις 20 ετών αλλά οι αναμνήσεις της μοιάζουν να προέρχονται από μυθιστόρημα μιας διαφορετικής εποχής. Μεγάλωσε και ζει σε ένα σπίτι στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια και τους παππούδες της. Η οικογένεια αυτή, την ανέθρεψε με αξίες όπως ο κομμουνισμός και η ΑΕΚ! Η Λίτσα, ένα άτακτο αγοροκόριτσο που εξελίχθηκε σε μια γυναίκα με πλούσιο υβρεολόγιο και βαρύ χέρι, είναι μια φοβερά αυθεντική φιγούρα, αρκετά ώριμη για την ηλικία της, δυναμική και με απίστευτο χιούμορ. Τελείως ακομπλεξάριστη, μπορεί να συναναστρέφεται με 8χρονα στην παραλία, μέχρι με 80χρονα στα καφενεία! Έχει όμως και μια διαφορετική πλευρά που δε φοβάται να αποκαλύψει στα κείμενά της: Είναι ευαίσθητη και τρυφερή με τα αγαπημένα της πρόσωπα και πονόψυχη με τους γύρω της. Το blog της είναι μια πιο ακατάλληλη (ως προς τη γλώσσα) version της Amelie, γυρισμένη σε μια διαφορετική Αθήνα που, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ζήσει. Γι’ αυτό ίσως να είμαι και ο μόνος που βρίσκει τα κείμενά της ρομαντικά.
ΕΧΩ ΓΙΟ!
Από τη varsity γραμματοσειρά καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για another American (style) teen project με προσχολικό ροκ ήχο και στίχους που μιλούν για το σχολείο μας, τα lockers μας, το βρακί της καθηγήτριας, πως κάνουμε pot στις τουαλέτες, πόσο losers είμαστε , ποιος φιλήθηκε με ποια και άλλα τέτοια kewl stufff.
www.sonofdork.com
P.S. Ειλικρινά, δεν τα ψάχνω στο Google!
Αναρωτιέμαι πόσο αγάμητη, ξινομούνα και μίζερη θα πρέπει να είσαι για να γκρινιάζεις μέσω της στήλης σου για τον ερχομό των Χριστουγέννων. Πόσο τυφλή θα πρέπει να είσαι για να μη βλέπεις το φως που, έστω και προσωρινά, καλύπτει τη μαυρίλα γύρω σου. Πόσο κουφή για να μη μπορείς να ακούσεις τις μικρές, έστω και προκατασκευασμένες στιγμές ευτυχίας των ανθρώπων.
Y.Γ. Και Καλά Χριστούγεννα!
Μετά τις Πανελλήνιες και γνωρίζοντας την επικείμενη αποτυχία μου σε αυτές, άρχισα να αναζητώ εναλλακτικές λύσεις στο θέμα των σπουδών. Στα πλαίσια αυτής της αναζήτησης, επισκέφθηκα μαζί με τη Χ, κάποιες εκθέσεις πανεπιστημίων. Σε μια από αυτές, ρώτησα σχεδόν για πλάκα, πληροφορίες για τα προγράμματα σπουδών του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδος. Οι υπεύθυνοι, πολύ ευγενικά με παρακάλεσαν να τους δώσω τα στοιχεία μου ώστε να μου στείλουν ταχυδρομικά τον αναλυτικό οδηγό σπουδών.
Μετά από αρκετό διάστημα, κι ενώ είχα ξεχάσει το συγκεκριμένο θέμα, ξύπνησα από τον ήχο ενός μεγάλου φακέλου που έριξε δίπλα από το κρεβάτι μου η μητέρα μου. (Μία από τις αγαπημένες της συνήθειες είναι να με ξυπνάει πετώντας την αλληλογραφία στα μούτρα μου.) Τις επόμενες μέρες, μελέτησα διεξοδικά το πρόγραμμα σπουδών και όχι μόνο το βρήκα ενδιαφέρον αλλά ενθουσιάστηκα με την προοπτική να σπουδάσω σχετικά εύκολα, αυτό που πραγματικά θέλω. Η «Αραζμήα», απόφοιτος του Κολεγίου, μου έλυσε όποιες απορίες είχα και το μόνο που έμενε ήταν να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει στο παρελθόν αλλά μου είναι τρομερά δύσκολο να παίρνω αποφάσεις, και δη τόσο σημαντικές, και όταν τελικά τις πάρω, μετανιώνω. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου πέρασε με αμέτρητα interviews με απόφοιτους του Κολεγίου, καθηγητές, φίλους και γνωστούς.
Το ίδιο καλοκαίρι, στη Ρόδο γνώρισα τον Έρωτα. Ακούγεται πικάντικο αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεστε.... Ο Έρωτας, η Κάλλια δηλαδή, μόλις είχε τελειώσει το MBA της στη Σκοτία και βρισκόταν στη Ρόδο για απεξάρτηση από γκόμενο. Με το άκουσμα λοιπόν της λέξης Deree, σηκώθηκαν όλοι οι επιμελώς αποτριχωμένοι πόροι του μπικίνι της. ΔΕ ΘΑ ΠΑΣ! Επέμενε… Όσο έμεινα στη Ρόδο προσπάθησε να μου κάνει πλύση εγκεφάλου και να εντάξει την Αγγλία στα πιθανά σχέδιά μου.
Όταν το Σεπτέμβριο ήρθε στην Αθήνα για δουλειές, με πήρε τηλέφωνο για να συναντηθούμε. «Έχω μια φίλη που ψάχνει τα θέματα σπουδών στην Αγγλία, θα πάμε αύριο μαζί για να σε βοηθήσει.» Την επόμενη μέρα και μετά από ένα καφέ στο κέντρο, κατεβήκαμε στον Πειραιά, στο γραφείο αυτής της φίλης της για να μιλήσουμε όοολοι μαζί για το μέλλον μου. Στο γραφείο, που βρισκόταν μέσα σε ένα φροντιστήριο, ήμουν εγώ, η Κάλλια, η φίλη της, άλλος ένας φίλος της και πιο πίσω, δύο άτομα για κοινό.
«Είσαι έτοιμος για να φύγεις για σπουδές;» με ρώτησε η φίλη της. Ξεροκατάπια. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά. Δεν έδειξα να ενθουσιάζομαι. «Να σπουδάσω τι;» ρώτησα καχύποπτα. Η τύπισσα αυτή, πληθωρική και φωνακλού, πριν ακόμη χάσει την ψυχραιμία της, κατέβασε ένα prospectus ενός βρετανικού πανεπιστημίου το όνομα του οποίου δεν είχα ξανακούσει. «Θα σου πρότεινα αυτό» μου είπε, δίνοντάς μου ανοιχτό στη σελίδα που έγραφε Marketing BA. Στο γραφείο επικρατούσε ησυχία. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη μου και με κοιτούσαν έντονα. Εγώ, βρισκόμενος πραγματικά στον αέρα, αφού μέχρι τότε δεν είχα πάρει στα σοβαρά τα περί μετανάστευσής, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Η Κάλλια πυροδοτούσε την κατάσταση λέγοντας στη φίλη της πως είμαι «καλοπερασάκιας» και πως τα θέλω όλα έτοιμα και χωρίς κόπο.
Σε λίγο άκουσα από τη φίλη της μια φράση που πραγματικά με σόκαρε: «Αν το θες πραγματικά, φεύγεις σε 15 μέρες για Αγγλία». «Τι πίπες μας λέει η τύπισσα», σκέφτηκα. Η Κάλλια, με ένα παρορμητικό χαμόγελο μου έλεγε συνεχώς «Μην το σκέφτεσαι καθόλου!» Μα ήταν δυνατόν να μην το σκεφτώ; Σε 15 μέρες θα βρισκόμουν σε μια ξένη χώρα, οι οικογένειά μου δεν ήξερε τίποτα, εγώ δεν γνώριζα ούτε που ούτε τι ακριβώς θα σπούδαζα. Η όλη κατάσταση με άγχωσε πολύ και η επιφυλάξεις μου φάνηκαν να εκνευρίζουν τόσο την τύπισσα όσο και το κοινό μου. Έτσι έφυγα σκεπτικός από το γραφείο της και στη συνέχεια γέλασα γιατί κάτι τέτοιες καταστάσεις βοηθούν στη σύνταξη του iblog.
Την επόμενη μέρα στα Starbucks του Πειραιά όπου περιμέναμε να περάσει η ώρα μέχρι να μπει στο καράβι., η Κάλλια, προσπάθησε με πίνακες και αναλυτικές παρουσιάσεις που έφτιαχνε στο πόδι, να μου βάλει φωτιές για έξοδο προς την Αγγλία. Ομολογώ πως δεν έδινα σημασία στα λεγόμενά της σκεπτόμενος πως μια τόσο μεγάλη κίνηση θα έβρισκε τεράστιες δυσκολίες. Έτσι η Κάλλια με άφησε στην Αθήνα χωρίς να καταφέρει να με μπριζώσει, ακόμη μια φορά.
Όταν ήρθε η ώρα να «παρουσιαστώ» φοιτητής στο Ηράκλειο, άκουσα χιλιάδες γνώμες για την ακαδημαϊκή πορεία μου: Οι περισσότεροι με προέτρεπαν να μείνω στο Ηράκλειο, σπουδάζοντας κάτι που «θα αγαπούσα με τον καιρό.» Ανάμεσα στους ανθρώπους που μίλησαν σοβαρά μαζί μου για το θέμα αυτό ήταν φυσικά η Νικόλ, (H αδελφή της «Μαρίας από Ρόδο» η οποία ρένει τακτικά με Ροδο-πέταλα το iblog.) η οποία ήθελε να μείνω μεν στο Ηράκλειο για παρέα αλλά καταλάβαινε και την δυσαρέσκειά μου με τη σχολή των Τουριστών. Θυμάμαι μάλιστα πως το συγκεκριμένο θέμα ήταν η αιτία να διαφωνήσουμε έντονα και να λογομαχήσουμε σε υψηλούς τόνους σε ένα τραπεζάκι στην αυλή της Guernica. Σε εκείνο ακριβώς το τραπεζάκι καθόταν και η Άννα, φίλη της Νικόλ, την οποία είχα γνωρίσει λίγα λεπτά νωρίτερα και τελικά, εκτός από μεγάλη fan του iblog αποδείχτηκε συνένοχος στην Αγγλική Προοπτική. (Η Άννα έχει έναν αδελφό στην Αγγλία ο οποίος εμφανίζεται ως guest star παρακάτω.)
Η Νικόλ, η Άννα και η Κάλλια, στο διάστημα παραμονής μου στην Κρήτη μου πιπίλισαν το μυαλό και τελικά, δε θυμάμαι πώς και πότε ακριβώς, πήρα τη μεγάλη απόφαση να τολμήσω να σκεφτώ σοβαρά μια πιθανή «μετανάστευση». Έχω την εντύπωση όμως πως μεγαλύτερη επιρροή άσκησε η Νικόλ, η οποία γνωρίζοντας την οικογένειά μου, με ενθάρρυνε να τους μιλήσω ανοιχτά.
Έφτασα στην Αθήνα λίγο πριν το 3ήμερο της 28ης Οκτωβρίου. Ένα μέλος της οικογένειάς μου, του οποίου το όνομα δε θα αναφέρω ποτέ στο iblog, γνώριζε πως η επιστροφή μου στο σπίτι θα ήταν προσωρινή και για τις πρώτες φοιτητικές ανάγκες (πλύσιμο ρούχων κλπ). Το τριήμερο πέρασε γρήγορα, με εμένα να αποφεύγω συνεχώς να απαντήσω στις ερωτήσεις περί επιστροφής στην Κρήτη. Την Τρίτη και ενώ δεν μπορούσα να δικαιολογούμαι άλλο, αποφάσισα να ανοίξω τα χαρτιά μου σε ένα άτυπο οικογενειακό συμβούλιο, με οποιοδήποτε κόστος. Φόρεσα κράνη, πανοπλίες, μάσκες, και με χέρια και πόδια τρεμάμενα έκανα βαρύγδουπες ανακοινώσεις αφήνοντας ανοιχτά στόματα και θεατρινίστικα καρδιακά επεισόδια να παιχτούν μπροστά μου. (Δεν επιθυμώ να μιλήσω άλλο για εκείνο το βράδυ.)
Έφυγα από το σπίτι με το τρέμουλο στα χέρια να εξακολουθεί, πριν καν τελειώσει η «συζήτηση.» Μέσα όμως μου ήξερα πως είχα νικήσει. Τόσο, που έστειλα αμέσως (επιφυλακτικά) μηνύματα θριάμβου στη Νικόλ και την Κάλλια, τις δύο κυριότερες συμμάχους μου.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησα να ψάχνω πανεπιστήμια και προγράμματα σπουδών. Με τη βοήθεια της Χ, τα τύπωσα, δημιουργώντας ένα βουνό από Α4. Τα διάβασα με καθαρό μυαλό, απέκλεισα μερικά και ακόμη τα παλεύω… Την περασμένη Τετάρτη συνέβη κάτι που άλλαξε τα σχέδια μου. Μετά από μια βόλτα στο Βρετανικό Συμβούλιο, είπα ξαφνικά πως θα σταματήσω να σκέφτομαι τις σπουδές στην Αγγλία. Επειδή στο σεμινάριο που πραγματοποιεί το Βρετανικό Συμβούλιο για αυτόν ακριβώς το σκοπό, τα πράγματα περιγράφηκαν τελείως τραγικά, από άποψη απαιτήσεων εισαγωγής, εξόδων και λοιπών βασικών θεμάτων. Ευτυχώς το ίδιο βράδυ, ο Βασίλης, ο αδελφός της Άννας που βρίσκεται στην Αγγλία, έσπευσε μέσω MSN να με καθησυχάσει διαψεύδοντας τις πρόσφατες πληροφορίες του Βρετανικού που έσπειραν τον πανικό. Ο ίδιος μάλιστα, με προέτρεψε να στείλω επιστολές στα Πανεπιστήμια που με ενδιαφέρουν περισσότερο, παρέχοντάς τους προσωπικές πληροφορίες σε σχέση με την εκπαίδευσή μου και ζητώντας λεπτομέρειες για τη διαδικασία και τις απαιτήσεις εισαγωγής. Πράγμα που φυσικά έκανα, συντάσσοντας ένα σύντομο email το οποίο αυτή της στιγμή βρίσκεται στα εργαστήρια του Γιάννη, για διόρθωση.
Την Κυριακή, η Χ μου σύστισε μια φίλη της, πρώην φοιτήτρια στο Manchester, η οποία πρόθυμα μου έδωσε τα φώτα της απαντώντας στα διάφορα ερωτήματά μου. Εχθές, η Κάλλια με έφερε ξανά σε επαφή με τη φίλη της αυτή και έτσι την Πέμπτη το πρωί θα ξαναβρεθώ στο ίδιο γραφείο, ελπίζω χωρίς κοινό και συγκινήσεις αυτή τη φορά.
…δεν υπήρχε στο iblog μέχρι σήμερα, λόγω της πρόσφατης ανακαίνισης. Από εδώ και στο εξής όμως μπορείτε να ποστάρετε άφοβα τα υβριστικά, κακεντρεχή, επικριτικά, κακόβουλα, ανούσια, αδιάφορα, χαριτωμένα, έξυπνα, υποστηρικτικά, κολακευτικά, αποθεωτικά σχόλιά σας κάνοντας απλά κλικ δίπλα στον τίτλο του post που σας ενδιαφέρει!
Επίσης, το πρόβλημα των iblog classics έχει ήδη διορθωθεί: Κάντε κλικ στους μήνες του αρχείου για να εντρυφήσετε ή να φρεσκάρετε την ιστορία του iblog!
Θα χαρούμε να διαβάσουμε σύντομα τα σχόλιά σας.
Με σεβασμό προς τον καταναλωτή,
The iblog team.
Ελπίζουμε το νέο iblog να εμπνεύσει και εσάς, τα εκατομμύρια αναγνωστών. Σας ευχαριστούμε για την υποστήριξη και την υπομονή σας.
The iblog team.
Οι βαλίτσες άδειασαν. Το ίδιο και οι φωτογραφικές μηχανές. Το υλικό που συνέλλεξα στην Κρήτη ξεδιπλώνεται μέσα από τα 10 μαθήματα ζωής που πήρα κατά την παραμονή μου.
(Οι μαζόχες) κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση.
Μάθημα 1ο: Επιβίωση
Στη μέση της εθνικής: Εδώ κόντεψα να γίνω ένα με διερχόμενη νταλίκα.
Στην άκρη της εθνικής: Εδώ βούτηξα τα λευκά μου παπούτσια...
...κι εδώ στη συνέχεια, έκανα σπαγγάτο για να ανέβω τον τοίχο και να σκίσω τελικά το παντελόνι μου!