Προσφάτως άρχισα να κόβω βόλτες στο blogοχωριό. Σιχαίνομαι αυτή την «γειτονική» αλληλεγγύη που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των bloggers: Σε διαβάζω με διαβάζεις, σε αναφέρω, με αναφέρεις, σε βάζω στα links κι εσύ εμένα…

Ωστόσο, σήμερα θα αναφερθώ κι εγώ, για πρώτη και τελευταία φορά, σε blogger. Η Λίτσα, της οποίας το blog μου σύστισε η Χ και διάβασα μέσα σε ένα βράδυ, είναι μόλις 20 ετών αλλά οι αναμνήσεις της μοιάζουν να προέρχονται από μυθιστόρημα μιας διαφορετικής εποχής. Μεγάλωσε και ζει σε ένα σπίτι στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια και τους παππούδες της. Η οικογένεια αυτή, την ανέθρεψε με αξίες όπως ο κομμουνισμός και η ΑΕΚ! Η Λίτσα, ένα άτακτο αγοροκόριτσο που εξελίχθηκε σε μια γυναίκα με πλούσιο υβρεολόγιο και βαρύ χέρι, είναι μια φοβερά αυθεντική φιγούρα, αρκετά ώριμη για την ηλικία της, δυναμική και με απίστευτο χιούμορ. Τελείως ακομπλεξάριστη, μπορεί να συναναστρέφεται με 8χρονα στην παραλία, μέχρι με 80χρονα στα καφενεία! Έχει όμως και μια διαφορετική πλευρά που δε φοβάται να αποκαλύψει στα κείμενά της: Είναι ευαίσθητη και τρυφερή με τα αγαπημένα της πρόσωπα και πονόψυχη με τους γύρω της. Το blog της είναι μια πιο ακατάλληλη (ως προς τη γλώσσα) version της Amelie, γυρισμένη σε μια διαφορετική Αθήνα που, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ζήσει. Γι’ αυτό ίσως να είμαι και ο μόνος που βρίσκει τα κείμενά της ρομαντικά.