Σήμερα άκουσα ένα τραγούδι στο iPod που με γύρισε ένα χρόνο πίσω. (Τέλη Νοεμβρίου – αρχές Δεκεμβρίου 2004). Τα εισιτήρια για το ταξίδι μας στο Λονδίνο έχουν κλειστεί εδώ και καιρό και οι μέρες κυλούν αντίστροφα και βασανιστικά αργά. Από τη μία αυτή η απίστευτη ανυπομονησία και οι προγραμματισμοί κι από την άλλη το άγχος της ακύρωσης. Βλέπετε, είχα κλείσει ολόκληρο το ταξίδι χωρίς να ενημερώσω κανέναν στο σπίτι και εκείνη την εποχή έτρεχα να ξεχρεώσω το πακέτο, δουλεύοντας σε ό,τι δουλειά έβρισκα. Συμπαράσταση από τους συγγενείς δεν έβρισκα καθότι όλοι ήταν σκεπτικοί ως θυμωμένοι με την επιπόλαια πράξη μου κι έτσι κάθε μέρα έλεγα στα παιδιά να μη με υπολογίζουν στην παρέα. Όλη μου η ζωή ήταν αυτό το ταξίδι στο Λονδίνο!

Η αναζήτηση εργασίας ήταν δύσκολη και επεισοδιακή. Κάθε πρωί έφευγα από το σπίτι με έναν φάκελο με σημειώσεις και διευθύνσεις για τις συνεντεύξεις της ημέρες. Περνούσα τουλάχιστον 2-3 interviews την ημέρα για διάφορες ειδικότητες. Από αποθηκάριος στον Περισσό μέχρι συντάκτης ροζ SMS στα Καμίνια! Μερικά interviews βρωμούσαν από την αρχή «κομπίνα» και έτσι εξαφανιζόμουν πριν αρχίσουν τα πολύωρα σεμινάρια. (Μερικές φορές μάλιστα προειδοποιούσα και τους υπολοίπους.) Άλλες φορές την πατούσα: Έκανα κανονικά τη συνέντευξη, μου ανακοίνωναν την πρόσληψή μου και την επομένη αντιμετώπιζα ένα τηλέφωνο μια σκισμένη σελίδα από τον τηλεφωνικό κατάλογο, ένα σενάριο και πολλά, πολλά βρισίδια από τους υποψήφιους πελάτες – θύματα. (Την κομπίνα του time sharing τη γνωρίζετε.) Σε εκείνες τις δουλειές δεν άντεχα ούτε εβδομάδα. Τα βράδια ένιωθα ένα βαρύ πλάκωμα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σκεπτόμενος τα βρισίδια της επομένης. Έτσι τα παρατούσα απογοητευμένος και ξανάπιανα τις εφημερίδες.

Ένα πρωινό είχα κλείσει ραντεβού για συνέντευξη στο κέντρο. Σε ένα από αυτά τα τεράστια κτήρια της Πανεπιστημίου. «Διαφημιστική εταιρία ζητάει νέους και νέες για προώθηση προϊόντων». «Το πολύ πολύ να προωθώ σερβιέτες σε κάνα σούπερ μάρκετ», φαντάστηκα. Στο σημείο που είχα φτάσει τα δοκίμαζα όλα! Πήρα λοιπόν τα βιογραφικά μου, τα διπλώματα και «τις μπακαλορεές» μου και έφτασα στην είσοδο του κτηρίου το οποίο ήταν παλιό αλλά τεράστιο. Σε κάθε όροφο υπήρχαν σκοτεινά αχανή lobbies που περιτριγυρίζονταν από πόρτες γραφείων και ασανσέρ.

Όταν βρήκα επιτέλους την πόρτα της εταιρίας, χτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε μια συμπαθέστατη ξανθιά γλάστρα και με έβαλε να καθίσω σε ένα μακρύ τραπέζι. Τα γραφεία έκαναν μπαμ ότι ήταν τελείως προκάτ. Όλες οι ταμπέλες, ακόμα και στην πόρτα ήταν τυπωμένες κόλλες Α4 και τα μόνα αντικείμενα που έσπαγαν την ασπρίλα των τοίχων ήταν ένα μεγάλο τραπέζι που πλαισιωνόταν από κάμποσες καρέκλες και ένα μαραμένο φυτό εσωτερικού χώρου (δεν αναφέρομαι στην ξανθιά). «Ωχ, πάλι σε μαλακία που δε θα μπορώ να ξεφύγω έπεσα» σκέφτηκα. Ήταν όμως αργά. Η κοπέλα μου έδωσε ένα χαρτί για να συμπληρώσω τα στοιχεία μου και στη συνέχεια να της το παραδώσω μαζί με το βιογραφικό μου. Την ώρα που συμπλήρωνα, μια κοπέλα είχε προχωρήσει στα ενδότερα για το interview και ένας καχύποπτος τριαντάρης μόλις περνούσε την είσοδο.

Μετά από λίγη ώρα άκουσα θόρυβο. Ένας νεαρός τύπος με κοστούμι και με την ψευδαίσθηση του γιάπη, οδηγούσε έξω την κοπέλα και ερχόταν προς το μέρος μου. Μου συστήθηκε ως ο Διευθυντής της Εταιρίας και μου έδωσε το χέρι του. «Χάρηκα» κι εγώ και τον ακολούθησα. Μπήκαμε στο εξίσου «προκάτ» και άδειο γραφείο του όπου άρχισε να με ρωτάει διάφορα για τη ζωή μου ενώ παράλληλα έκανε ερωτήσεις και σχόλια γα τα ρούχα και τα μαλλιά μου. Αφού τελείωσε λοιπόν η διαδικασία, μου ανακοίνωσε πως «τους κάνω» και με ρώτησε αν έχω καμία απορία...

-Εεε… ξέρετε δε μου είπατε τι ακριβώς θα κάνω σε αυτή τη δουλειά, τον ρωτώ με μια δόση αφέλειας και χιούμορ.
-Αυτό θα το μάθεις αύριο το πρωί στις 9:00 αφού έρθεις για δουλειά! Στην εταιρία μας θέλουμε ανθρώπους που τολμούν!

(Αν δεν είχα αρρωστήσει την επομένη, θα είχα πάει μόνο και μόνο για την περιέργεια!)