Σήμερα το απόγευμα, μετά την έκθεση, πήγαμε περιχαρείς για φαγητό με τη Χ. Τα νέα ήταν καλά. Καθώς τρώγαμε μου είπε πως αργότερα θα πήγαινε με Ξαδέλφη και Ξάδελφο να δουν το Flight Plan. Δε δέχτηκα γιατί σε μία άκρη του μυαλού μου γνώριζα πολύ καλά πως επρόκειτο για πίπα, αλλά περισσότερο γιατί αισθανόμουν αρκετά κουρασμένος για να συνεχίσω με ταινία.

Έλα όμως που στο σπίτι βαρέθηκα. Και η βαρεμάρα έφερε τη μιζέρια και η μιζέρια τη μελαγχολία… Οπότε παίρνω τηλέφωνο τη Χ:
-Είμαι σκατά, θα έρθω τελικά.
-Α, εμείς όμως δε θα πάμε.
-Καλά, θα πάω κάπου μόνος μου, γεια.

Μπαίνω internet. Ψυχή! Βλέπω τι ταινίες παίζουν εδώ κοντά, «μαλακίες», σκέφτομαι. «Θα κάτσω μέσα, όλο και κάποιος θα μπει στο MSN». Ψάχνοντας όμως για τα πανεπιστήμια, βρίσκω κάτι που ενδιαφέρει τη Χ και την παίρνω τηλέφωνο: Καταλήγουμε να κανονίσουμε για τη μεταμεσονύκτια προβολή! (1:00)

Από την είσοδο παίρνουμε τηλέφωνο την Ξαδέλφη, μήπως και θέλει να έρθει. Είναι με το γκόμενο και λέει πως θα προσπαθήσει να είναι στην ώρα της. Μπαίνουμε, καθόμαστε, κάνουμε και το απαραίτητο μαλακιλίκι που διώχνει τους 2 υπόλοιπους θεατές από την πτέρυγά μας.

Αρχίζουν οι διαφημίσεις. Στο δεύτερο trailer ο ήχος κόβεται. Κάποιος πάτησε το mute και βλέπουμε βουβό κινηματογράφο! Στην αίθουσα δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο χαμηλός ήχος από ένα ηχείο και τα δικά μας σχόλια. «Τι λέμε τώρα, “γράμματα, χασάπη”?» αναρωτήθηκα δυνατά.

Ο ήχος επανέρχεται, η ταινία αρχίζει, η Ξαδέλφη εισβάλλει, κάθεται πίσω μας και μας τα ζαλίζει.

-Μανούλα, did you build that plane?
-Yeah baby, με σφυρί με πηλοφόρι και μυστρί.

Είναι λέει ο άντρας της Jodie Foster και πεθαίνει! Είχε ανέβει στη σκεπή να φτιάξει την κεραία, δεν πιάνανε καλά Καρατζαφέρη και η Jodie του έδινε οδηγίες από το φωταγωγό:

-Πιο δεξιά αγάπη μου!
-Τώρααα;
-Τίποτα.
-Τώρα;
-Πιο δεξιά, πιο δεξιά!
-Τώρα;
-Άλλο λίγο...
-Τωραααααααααααααααααα!!!!! (Ζντουπ)
-Καμπάνα!

Καμπάνες δεν ήχησαν όμως για την κηδεία του μακαρίτη. Γιατί η Jodie τον είχε λέει ταγμένο στον Άγιο Νούλη στο Manhattan και ήθελε να τον πετάξει πακέτο μέχρι Αμερική για την τελετή. Μαζεύει λοιπόν τα μπακίρια της, παίρνει και την κόρη παραμάσχαλα και πάνε γραμμή στο αεροδρόμιο.

Μπαίνουν επιτέλους στο A380, που στην ταινία δεν το λένε A380, αλλά με έναν κωδικό αριθμό που θυμίζει περισσότερο Boeing. Κατά τα άλλα το αεροπλάνο είναι φτυστό με το Α380, με τα μπαρ του, τις πισίνες του, τα καζίνα του, όλα κομπλέ. Μόνο αυτό και η σκηνή της απογείωσης άξιζαν στην ταινία. Και η φάτσα της Χ καθώς απογειωνόμασταν!

Την πήρε ο ύπνος κι έγυρε λοιπόν η Jodie και το μικρό έγινε μπουχός. Ξυπνάει αυτή, "πού είναι βρε γυναίκα το παιδί;" Γυροφέρνει δυο φορές το αεροπλάνο, τίποτα. Μετά αρχίζει να κλαίει ("Μου το κλέψανε οι γύφτοι το μωρό μου!") και από τις φωνές, βγαίνει ο καπετάνιος έξω να δει τι γίνεται. Ρίχνει αυτή ένα θρήνο και τελικά την αφήνουν να ξεσκονίσει όλο το αεροσκάφος! Τι αμπάρια έψαξε, τι στις τσέπες των ιρακινών συνεπιβατών, τι σηκώσανε όλοι τα πόδια για να περάσει την ηλεκτρική από κάτω, πουθενά η Julia!

Ε, μετά την έβγαλαν τρελή, της είπαν πως η κόρη της είχε πεθάνει, φαντάρος στο Βιετνάμ, έπαιξαν κάτι ιλιγγιώδεις σεκάνς Δαλιανίδη (στροβιλισμός εικόνας και μιξαρισμένες φωνές από το υπερπέραν) και φτάσαμε αισίως στο διάλειμμα.

Η Ξαδέλφη πήγε για τα απαραίτητα pop corn και εμείς θάβαμε την ταινία.

Δεύτερο μέρος. Ο ήχος κάνει νερά πάλι. Το κοινό παρακολουθεί με νοσταλγία το βουβό κινηματογράφο και κανείς δεν παραπονιέται. Δέκα άνθρωποι σε μια αίθουσα που επικρατεί απόλυτη μούγκα. Με πιάνουν τα γέλια.

Επιστρέφω στο αεροπλάνο. Η άμοιρη η Jodie, δεμένη χειροπόδαρα για να μην σεργιανάει στους διαδρόμους, κλαίει τη μοίρα της αγναντεύοντας τα μαγευτικά νησιά Pitsi Pitsi. «Γκάνιασα η γυναίκα σταυροπόδι, θέλω να ρίξω ένα πούτσο κάτουρο» λέει στο μπάτσο που τη φυλάει κι έτσι αυτός τη βγάζει με το λουρί για κατούρημα. (Ο μπάτσος δε, καταπληκτική ερμηνεία, έπαιζε απίστευτα το νισταγμένο ταξιδιώτη με μόνο τα 2/8 του ματιού του ανοιχτά.)

Η Jodie καταφέρνει να φύγει μέσα από το σιφόνι και να πάει πάλι στα αμπάρια όπου έπαιξε με τα καλώδια την τηλεφωνήτρια του ΟΤΕ. Τα φώτα έσβησαν, έπεσαν οι μάσκες οξυγόνου και όλοι στην καμπίνα έγιναν μια χαρούμενη παρέα. Έγινε τέτοια ατμόσφαιρα δε, που άρχισαν να τραγουδάνε όλα τα εκδρομικά όπως στην «Επιχείρηση Απόλλων» με την Έλενα Ναθαναήλ.

Τελικά, για να μην πλατειάζω, μαθαίνουμε πως το παιδί δεν το έχουν πάρει οι εξωγήινοι (όπως είχαμε φανταστεί όλοι μέχρι στιγμής) αλλά ότι το έχει πλακώσει στα Ταβόρ ο μπάτσος, ο οποίος συμπτωματικά είναι και αεροπειρατής, και το έχει στα αμπάρια να κοιμάται δίπλα σε μια τηλεχειριζόμενη μπόμπα που ο ίδιος έχει εγκαταστήσει. Και τι κάνει ο μπαγάσας: πάει και βάζει λόγια στον καπετάνιο, ότι η Jodie τάχα κάνει την αεροπειρατεία και ότι απαιτεί ένα ιδιωτικό νησί στα Barbados, ένα F16, μια stretch limo με το σοφέρ και τρεις κολοκυθοκεφτέδες για το δρόμο.

Έτσι, το αεροπλάνο προσγειώνεται σε ένα βενζινάδικο στη Νέα Γη και φυγαδεύονται επιβάτες και πλήρωμα. Μέσα μένει μόνο η φτωχιά η Jodie με τον παπάρα και τη Madonna, την αεροσυνοδό – συνεργό του. Ε αφού παίζουν λίγο κρυφτό και ξύλο γύρω απ' τα καθίσματα, η Jodie πάει στα αμπάρια και βρίσκει το παιδί να ροχαλίζει. Το πιάνει από το μαλλί και το παίρνει μαζί της στον αγωγό του εξαερισμού για να σωθούν. Εν τω μεταξύ η Madonna αποδεικνύεται χέστρα και την κάνει με ελαφρά. Τελικά η Jodie και το αναίσθητο παιδί της ανατινάζουν με το τηλεχειριστήριο – κόσμημα τα αμπάρια όπου βρίσκεται ο κακός. Στάχτη και μπούρμπερη! Αλλά μόνο ο συγκεκριμένος χώρος. Τα υπόλοιπα στη θέση τους. Ούτε οι δεξαμενές άρπαξαν, ούτε τίποτα.

Ανοίγει λοιπόν η πόρτα και προβάλει μέσα από τους καπνούς (σε αργή κίνηση) η Jodie με το παιδί στην πλάτη. (Αυτό το παιδί χόρτασε ύπνο στα γυρίσματα!) «Ο Μαγκάιβερ!» αναφωνεί με δέος η Χ.

Η τελευταία σκηνή εκτυλίσσεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στο Δημοτικό Σχολείο Νέας Γης. Τους έχουνε πάει όλους εκεί, λέει, πρόσφυγες! Παντού κουβέρτες, βαλίτσες, φασολάδες βλέπεις. Ο πιλότος ζητάει το χέρι της Jodie για το κακό που της έκανε αλλά αυτή δεν του το δίνει. Παραγγέλνει όμως ένα αυτοκίνητο το οποίο έρχεται μέσα στο σχολείο! Φορτώνει την κόρη και φεύγουν αγκαλιασμένες με πλάνο just married από το πίσω τζάμι.

«Γιατί αυτό το αυτοκίνητο πάει προς τα πίσω;» αναρωτιέται με νάζι η Ξαδέλφη.

Άντε και στα δικά σας, οι ανύπαντρες!

Α και χρόνια πολλά στη Jodie Foster που συμπτωματικά, σήμερα - Σάββατο, κλείνει τα 43! Και του χρόνου... με καλύτερες ταινίες!