Στο γυμνάσιο ψυλλιάστηκα για πρώτη φορά ότι τα πάω καλά με τις εκθέσεις και γενικότερα με το γραπτό λόγο. Στο λύκειο, τόλμησα να το παραδεχτώ γράφοντας για δύο συναπτά έτη στο σχολικό περιοδικό (ή μάλλον γράφοντας ΤΟ σχολικό περιοδικό.) Στις Πανελλήνιες, σκόραρα και τις δύο χρονιές στην Έκθεση και τη Βιολογία. (Η οποία στην προκειμένη αποτελεί μια πιο scientific εκδοχή της έκθεσης.)

Κι εκεί που το είχα πάρει πάνω μου και έχτισα καλώδιο - καλώδιο το precious iblog για να έχω αφορμή να γράφω, ήρθε στη ζωή μου το TOEFL. Διάβασα και άκουσα πολλά για το συγκεκριμένο test: Τελικά, αποφάσισα να κάνω κάποια ιδιαίτερα μαθήματα για μην πάω τελείως στα τυφλά. Τα μαθήματα αυτά, έμελλε να είναι ο αποδεκατισμός της, ήδη χαμηλής, αυτοεκτίμησής μου.

Γιατί; Γιατί το TOEFL απαιτεί τη συγγραφή ενός δοκιμίου 300 λέξεων μέσα σε 30 λεπτά! Και για μένα, που το ιστορικό μου είναι βεβαρημένο με A.D.D. και λοιπά disorders, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο! Και καλά να ‘ταν μόνο αυτό: Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να γράψω καθόλου. Το "brainstorming" μου πάσχει με αποτέλεσμα η μεγαλύτερη έκθεση με συγκεκριμένο θέμα που μπορώ να γράψω είναι τέσσερις προτάσεις! Η όλη ανικανότητα με έχει καταβάλει. Όχι τόσο για το ότι θα πρέπει να αναθεωρήσω τις ικανότητές μου όσο λόγω της ανασφάλειας που αισθάνομαι πλέον για το test και τα αποτελέσματά του.

Σήμερα λοιπόν έπρεπε να γράψω (σε 30 λεπτά) ποια είναι τα qualities του σωστού, του πρόστυχου γονέα. Έλα όμως που δεν έχω κάνει γονιός... Όσο για τα qualities του ΕΝΟΣ εκ των δικών μου, θα προτιμήσω να σας αφήσω στην άγνοια. Έγραψα λοιπόν τον πρόλογο, πάλεψα κάτι στο κυρίως θέμα και τελικά η έκθεση που "βγήκε" θα μπορούσε άνετα να καθαρογραφεί σε ΕΝΑ post it, ικανός για την ανάγνωσή του οποίου είναι μύωπας με 8 βαθμούς στο κάθε μάτι. Έφριξε η καθηγήτρια μόλις την είδε! “What is this?” με ρωτάει ξινισμένη… “You’re gonna write a new one with a different subject. NOW!”

Και μου πετάει στη μούρη ένα βιβλίο για υποψηφίους Proficiency για να διαλέξω ένα θέμα ανάμεσα στο αν πρέπει τα έμβρυα να χρησιμοποιούνται για ιατρικές έρευνες και στο αν πρέπει να θάβουμε τα σκουπίδια στο έδαφος ή όχι. Κι επειδή με τη φύση και την οικολογία – καμία επαφή, διάλεξα το πρώτο. Εκεί που μελετούσα το θέμα αρχίζω να γελάω γιατί θυμήθηκα ένα επεισόδιο του Southpark στο οποίο ο Christopher Reeve ξεζούμιζε έμβρυα για μπορεί να ζήσει περισσότερο ως φυτό.

-What’s so funny?
-I accidentally spat on the paper!

Μόλις επέστρεψα με το “Successful Writing for Proficiency” παραμάσχαλα. Όποιος ξέρει κανέναν ευκολότερο τρόπο για “successful writing” ας αφήσει το comment του σε ένα post it εδώ. Ευχαριστώ.