"Welcome aboard this Southwest Train service to Ziegendorf. Calling at: | Clapham Junction | Wimbledon | Surbiton | Piaston | Coonaton | West Byfleet | Woking | Tokyo | Salzburg | Kriekouki | and Ziegendorf."

Αυτό το post γράφεται στο τραίνο της επιστροφής από Λονδίνο. Είχα πάει να αναπνεύσω λίγο καθαρό διοξείδιο του άνθρακα γιατί πάνω από μια εβδομάδα η κοπριά δεν αντέχεται. Κι επειδή ο χρόνος που τρώω κάθε εβδομάδα στα τραίνα είναι πολύτιμος, αποφάσισα να παίρνω το laptop μαζί και να παράγω έργο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, αντί να χαζεύω τις κατσίκες από το παράθυρο, κατσίκες τις οποίες πλεον ξέρω με τα ονόματά τους.

Κατ' αρχάς θα ήθελα επί τη ευκαιρία αυτού του post να εκφράσω τη λύπη και τη δυσαρέσκειά μου για την αλλαγή της φωνής αναγγελιών των Southwest Trains. Όποιος ταξιδεύει με τα κόκκινα τραίνα ή όποιος τα χρησιμοποίησε στο παρελθόν, σίγουρα θα θυμάται τον βαρύτονο κύριο με την επιβλητική φωνή και την posh προφορά που έλεγε "The next station is Woking" (Γούκινγκ, το πρόφερε) και ανατρίχιαζε όλο το βαγόνι. Ή το άλλο, το καλύτερο: "Dο try to keep all your personal belongings with you, if you see anything suspicious, please tell a member of staff". Αχ κατακαημένε κύριε Southwest, σε φάγανε... Και βάλανε μια ξενέρωτη γκόμενα που ούτε Ούλτον (Alton) λέει, ούτε τίποτα. Λέει δηλαδή αλλά τα λέει σαν να διαβάζει οδηγίες απορυπαντικού καθισμένη στη λεκάνη. Άσε που παίζει και να είναι τελείως ψηφιακή. Τώρα χτυπάω το κεφάλι μου που δεν ηχογράφησα ποτέ τον κύριο Southwest να αναγγέλλει τους προορισμούς.

Και μια που πιάσαμε τις φωνές, θα ήθελα επίσης να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την απομάκρυνση της φωνής της Αφροδίτης Σημίτη από τις πτήσεις της easyJet και την αντικατάστασή της με τη φωνή της Μαρίας της Άσχημης η οποία μιλάει σαν να της έριξαν Ταβόρ στο γάλα. Το catch-phrase της Αφροδίτης που πιθανότατα θα θυμάστε ήταν το: "...Καθώς και τι πρέπει να κάνετε στην περίπτωση που ακούσετε από το πλήρωμα "brace - brace". Αχ και αυτό το rrrr της Αφροδίτης ήταν τόσο καλό και "ουρανικό" θα έλεγα, που σε χαλάρωνε για την υπόλοιπη πτήση. Γιατί κάνουν τέτοια λάθη οι εταιρίες ρε γαμώτο; Δεν καταλαβαίνουν πως η φωνές είναι σημαντικό κομμάτι του branding και θα πρέπει να μην είναι τόσο τυχάρπαστες;

Anyway, στην επιστροφή που σας υποσχέθηκα τώρα:

Όταν πάτησα τροχό στην Αγγλία, δεν ένιωσα τίποτα. Για πρώτη φορά στεκόμουν τόσο κενός απέναντι στην αλλαγή περιβάλλοντος. Η μόνη μου σκέψη ήταν αν θα προλάβαινα το μετρό ανοιχτό επειδή η ώρα πλησίαζε 12. Φυσικά και δεν το πρόλαβα και αναγκάστηκα να πάρω ταξί μέσα στο οποίο διαπίστωσα πως αν υπάρχει αγενής άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, αυτός σίγουρα θα είναι ταξιτζής. Η αγένεια είναι φαίνεται κάτι σαν διεθνές μυστικό του επαγγέλματος.

Έφτασα στο Kensington, στο σπίτι της Νικόλ η οποία με υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και έχωσε τη μούρη της στα ρούχα μου προκειμένου να εισπνεύσει τυχόν εναπομείναντα μόρια Ελληνικού αέρα σε αυτά. (Η Νικόλ ερχόμενη στην Αγγλία πριν δύο μήνες υποστήριζε πως η Ελλάδα δε θα της λείψει σε καμία περίπτωση.) Για να ζηλέψει πιο πολύ, της έδειξα και φωτογραφίες με γαλάζιους ουρανούς και ήλιους, αυτές του προηγουμένου ποστ δηλαδή. Ο γαλάζιος ουρανός της φάνηκε "πολύ γαλάζιος", όπως δηλαδή σε όλους που έχουμε συνηθίσει (;) στον μαύρο (άσπρο στην καλύτερη) ουρανό της Αγγλίας. Ο ήλιος πάλι δεν την συγκίνησε, αφού το Λονδίνο μας έφαγε εκείνη την εβδομάδα τόσο σε ηλιοφάνεια όσο και σε θερμοκρασίες.

Έπεσα ξερός για ύπνο και την επομένη είχα ένα... κάπως πρωτότυπο ξύπνημα: Η Νικόλ με φιλοξενούσε σε ένα δωμάτιο του σπιτιού της, το οποίο ήταν προσωρινά άδειο αλλά προοριζόταν για ενοικίαση. Εκείνο το χάραμα δέχτηκε τηλεφώνημα από έναν τύπο που ενδιαφερόταν να το δει και -τι σύμπτωση- περνούσε απ' έξω! Αγουροξυπνημένη όπως ήταν κι αυτή, του είπε "ε και δεν έρχεσαι;" Έτσι έκανε έφοδο στο δωμάτιο που κοιμόμουν και με σήκωσε βιαστικά. "Γρήγορα, έρχονται να δουν το δωμάτιο!" Πετάχτηκα λοιπόν, φόρεσα (μόνο) παπούτσια, και ακούμπησα σε έναν τοίχο προσπαθώντας να συνεχίσω τον ύπνο μου. Ο υποψήφιος ενοικιαστής χτύπησε ανυποψίαστος την πόρτα και αμέσως αντίκρισε τη Νικόλ να του ανοίγει πρησμένη από τον ύπνο και κουκουλωμένη (αλά "άνοιξε πέτρα να διαβώ") με μια κουβέρτα. Δεν πρόλαβε να της ζητήσει συγνώμη "δια το ακατάλληλον της ώρας" και ξεπρόβαλα εγώ από το δωμάτιο, με ένα τεράστιο σώβρακο που μου είχε κάνει δώρο η Γουρούνα κάτι Χριστούγεννα, το οποίο χρησιμοποιείται ως πυτζάμα (διότι μόνο ως πυτζάμα και αλεξίπτωτο μπορεί να χρησιμοποηθεί). Πρέπει να τον κάναμε να νιώσει πολύ άσχημα που ήρθε τόσο νωρίς, αν και δε δείξαμε καθόλου ότι μας έπιασε στον ύπνο. Προχώρησε διστακτικά στα ενδότερα για να δει το σπίτι και πίσω του ακολούθησε η πομπή: η Νικόλ με τις κουβέρτες κι εγώ με το αλεξίπτωτο. Ρώτησε λεπτομέρειες για το σπίτι, τα ονόματά μας (σας ορκίζομαι, δεν έχω ξανασυστηθεί με το σώβρακο) και τι κάνουμε στη ζωή μας, εκτός από το να παρουσιαζόμαστε έτσι μπροστά σε ξένους. Όλα αυτά στα όρθια, στη μέση του σπιτιού και στην κατάσταση που σας περιέγραψα πριν. Τέλος, όταν ρώτησε και για την προκαταβολή, η Νικόλ του είπε πόσα ενοίκια πρέπει να δώσει "μπροστά" και πόσα ως εγγύηση. Αθροίζοντας αυτά, προέκυψε η μνημειώδης φράση της "Γουιθ δε φερστ χελόου, γιου γουιλ χαβ του πέι 1.500 πάουντς". Ο τύπος έφυγε με το ίδιο παγωμένο χαμόγελο που είχε καθόλη τη διάρκεια του tour και φυσικά δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.

Κατά το μεσημέρι έφυγα κι εγώ για το Ziegendorf. Δεν άκουσα τη Νικόλ που με προειδοποιούσε για τη Βρετανική ζέστη κι έτσι φόρεσα χειμωνιάτικα. Βγαίνοντας έξω αναρωτήθηκα για πρώτη φορά αν είμαι πράγματι στην Αγγλία ή αν καταλάθος πήρα πτήση για Μπαρμπέιντος. Η ζέστη ήταν χειρότερη από την Αθήνα και ο ήλιος τσουρούφλιζε. Στο μετρό, όλοι οι Άγγλοι ημίγυμνοι, με πρωτοφανή -για μένα- σορτσάκια και παντούφλες, κοιτούσαν με απορία τον κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο με το μαύρο χειμωνιάτικο σακάκι. Στη διαδρομή προς Ziegendorf είχα χαζέψει κανονικά κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Μέσα σε είκοσι μέρες που έλειψα, τα πάντα είχαν πρασινίσει, οι γελάδες χαμογελούσαν και οι άλλες αγελάδες, οι Αγγλίδες, είχαν βγει στον ήλιο για μαύρισμα! Κι εγώ διπλοτσέκαρα το boarding pass που είχε ξεμείνει στην τσέπη για να δω αν έγραφε to: London ή to: Antigua. Το τελικό χτύπημα το έφαγα όταν άναψαν air condition μεσα στο τραίνο και με πήρε ξυστά αυτός ο κρύος, ξηρός αέρας που πλέον είναι το No 1 χαρακτηριστικό του καλοκαιριού.

Μέσα στο το ταξί που με πήγαινε από το σταθμό στο Πανεπιστήμιο, τόλμησα να παραδεχτώ πως το Ziegendorf δεν έμοιαζε τόσο αποκρουστικό. Άρχισα να φοβάμαι τον εαυτό μου όταν παρατήρησα ένα μειδίασμα στο πρόσωπό μου. "Δεν είναι δυνατόν να χαίρεσαι που επιστρέφεις στα σκατά!" ούρλιαξα από μέσα μου και συνήλθα. Κοίταξα την ώρα. Είχα αργήσει στη διάλεξη.

Έφτασα τρέχοντας στην αίθουσα και όταν με είδαν τα Αγγλεζάκια γέλασαν που γύριζα από την Ελλάδα με αμπέχονο. Ευτυχώς είχα έναν ελαφρώς μαυρισμένο τόνο στο μισό πρόσωπό μου, από μια ταβέρνα που είχαμε καθίσει με τη Soo και δεν είχε ομπρέλες κι έτσι διέσωσα τη φήμη της Ελλάδας στο εξωτερικό. (Περιμένω ταχυδρομικά πλακέτα από ΕΟΤ.)

Μετά τη διάλεξη κι αφού έβγαλα την ιλαρά και τη γλώσσα έξω από τη ζέστη, φόρεσα κι εγώ κοντομάνικο, για πρώτη φορά φέτος. Πού; Στην Αγγλία! "Χάλασε ο κόσμος..." σκέφτηκα. Βγήκα από το δωμάτιό μου και αντίκρυσα ένα τελείως διαφορετικό campus: Οι φοιτηταί ήταν όλοι έξω και η ατμόσφαιρα θύμιζε επιτέλους αυτό που σου τάζουν στα prospectus τους τα Αγγλικά Πανεπιστήμια! Άλλοι κυλιόντουσαν στα καταπράσινα γρασίδια, άλλοι έπαιζαν μπάλα, άλλοι έκαναν πικνικ και άλλοι χαμουρεύονταν. Στο διπλανό κήπο, η Amy είχε απλώσει μια πετσέτα και έκανε ηλιοθεραπεία. Πιάσαμε κουβέντα και με ρώτησε πως πέρασα στην Ελλάδα. Σκέφτηκα όλα αυτά που πέρασα αλλά προτίμησα να πω ψέματα: "Great!"

Ευτυχώς το πανηγύρι δεν κράτησε για πολύ διότι διαφορετικά δε θα μπορούσα να μείνω μέσα για να διαβάσω. Την άλλη μέρα έριξε μια proper βροχή και τους κόπηκε ο αέρας, τα μπικίνια και τα flip flops. Εγώ κλείστηκα στο κελί και καλωσόρισα με ανακούφιση αυτή την άρνηση που με πιάνει κάθε φορά που επιστρέφω στο Ziegendorf. Άρνηση για τη θλιβερή πραγματικότητά του. Τις δύο πρώτες μέρες να φανταστείτε δεν αξιώθηκα να πάω super market και την έβγαλα με κάτι πασχαλινά κουλούρια που έχωσε η μάνα μου στη βαλίτσα μου πριν φύγω - να 'ναι καλά. Όσο για τη βαλίτσα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, βρίσκεται ακόμα μισογεμάτη στο πάτωμα του δωματίου μου.

Ε, δεν πειράζει... σε ένα μήνα θα ξαναχρειαστεί.