Η συγκατοίκηση στην Βρετανία δεν είναι απλώς ένα αναγκαίο κακό: είναι παράδοση. Τα ντουλάπια μου, τα συρτάρια σου, τα αυτοκόλλητα - τίτλοι ιδιοκτησίας και τα προσωπικά σύνορα με τα αόρατα συρματοπλέγματα αποτελούν μέρος της ζωής κάθε νέου που ζει εδώ. Και αν νομίζετε πως το να ζεις με άλλα δύο, τέσσερα ή επτά -στην προκειμένη- άτομα είναι σαν να βλέπεις επεισόδια των Friends, δυστυχώς βρίσκεστε πολύ μακριά από την πραγματικότητα, ή απλώς από τη Γηραιά Αλβιώνα.
Πριν έρθω στο Flat B (τελείως B) ήξερα πως με τους νέους μου συγκατοίκους δεν επρόκειτο να γίνουμε κολλητοί αλλά φανταζόμουν πως στις στιγμές απόλυτης βαρεμάρας όλο και κάποιος θα υπήρχε στους "κοινόχρηστους χώρους" για παρέα. Η συγκατοίκηση εξάλλου ήταν κάτι που πάντα ήθελα να δοκιμάσω, παρόλο που αυτοί που με ξέρουν καλά, αμφέβαλλαν ότι θα καταφέρω να επιβιώσω σε ένα σπίτι με εφτά αγνώστους. Όταν εγκαταστάθηκα εδώ, είχαν έρθει μόνο άλλοι δύο: Ο Pad και η Mel. Τις επόμενες μέρες άρχισαν να καταφθάνουν (με τους γονείς τους) και οι υπόλοιποι. Έτσι μπήκα σιγά σιγά στο κλίμα το οποίο θύμιζε πρώτο επεισόδιο Big Brother: Όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι, είχαμε διάθεση να μιλήσουμε, να γνωριστούμε και φυσικά όλοι δείχναμε τον καλύτερό μας εαυτό. Η κουζίνα ήταν πεντακάθαρη, μαγειρεύαμε τρεις - τρεις, τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι και βγαίναμε μαζί στην pub.
Όταν όμως άρχισαν τα μαθήματα, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Οι φωτογράφοι κόλλησαν με φωτογράφους, οι διαφημιστές με τους διαφημιστές, οι σκηνοθέτες με τους σκηνοθέτες κ.ο.κ. Μερικοί μάλιστα άρχισαν να γκομενίζουν οπότε ξέκοψαν τελείως από τις παρέες και απορροφήθηκαν στο "σκάψιμο". Μάταιες οι προσπάθειες του Pad που βλέποντας τα άλλα διαμερίσματα και σπίτια να περνούν καλά, προσπαθούσε να μας μαζέψει για κάτι συλλογικό. Κολλούσε μία πρόσκληση για "Flat B in love night-in" στο ψυγείο, υπογράφαμε οι μισοί και το σημείωμα έμενε έτσι μέχρι να πέσει κάτω και να ποδοπατηθεί. "Δεν έχουμε υπάρξει ποτέ και οι οχτώ την ίδια στιγμή στην κουζίνα" μου είπε με παράπονο μια μέρα. Πράγματι, η μεγαλύτερη συγκέντρωση του flat μας ήταν το Halloween που με πρωτοβουλία της Mel, έξι από εμάς στολίζαμε ενθουσιασμένοι το σπίτι για κανένα ιδιαίτερο λόγο. Πλέον είναι σπάνιο να βλέπεις έστω και ένα άτομο στην κουζίνα.
Τι συνέβη λοιπόν στο δικό μας διαμέρισμα; Γιατί ενώ τα περισσότερα σπίτια και flats έχουν φτιάξει μικρά, αυτοσχέδια σαλόνια στους κοινόχρηστους χώρους για να μαζεύονται και να βλέπουν τηλεόραση, εμείς έχουμε μια κουζίνα εγκαταλελειμμένη, μπουρδέλο από τη βρωμιά και κρύα σαν παγοδρόμιο από τα παράθυρα που είναι 24 ώρες ανοιχτά; Γιατί όλοι τρώνε πια στα δωμάτιά τους κι εγώ βγάζω βόλτα τα σπαγγέτι μέχρι το σπίτι των Matt και Dave? Μήπως φταίει το ότι ήμαστε από τους λίγους άτυχους που μένουμε σε flat και όχι σε τριώροφο σπίτι; Μήπως οι οι όχι και τόσο καθαροί άρχισαν να σιχαίνονται τη δυσωδία που οι ίδιοι προκαλούν στην κουζίνα και κλείνονται στα δωμάτιά τους; Ή μήπως απλώς ήμασταν ο χειρότερος συνδυασμός ανθρώπων στο χειρότερο μέρος τη χειρότερη στιγμή; Ένα βραδύ που έτυχε να πετύχω τη Hannah στη κουζίνα, σκεφτόμασταν πως άραγε να ήταν το Flat B τις προηγούμενες χρονιές. Πόσα πάρτι να είχαν γίνει εδώ, πόσες συζητήσεις να είχαν ξεδιπλωθεί σε αυτό το τραπέζι και πώς η ιστορία κάθε σπιτιού αλλάζει κάθε χρονιά. Άραγε το Accommodation Office παρεμβαίνει σε αυτές τις ιστορίες; Κι αν ναι, με τι κριτήρια διαλέγει ποιοι θα ζήσουν με ποιους;
Στο Flat B, οι υπεύθυνοι του Student Village έφτιαξαν μάλλον έναν πολύ κακό συνδυασμό ανθρώπων μεταξύ των οποίων εντοπίζονται τα περισσότερα στερεότυπα συγκατοίκων όπως:
Το καλό παιδί: Λέγεται Pad, έρχεται από το Leicester και σπουδάζει φωτογραφία. Ήταν αυτός που με καλωσόρισε στο διαμέρισμα κι αυτός που μέχρι τώρα συμπαθώ περισσότερο επειδή είναι ήσυχος, καθαρός και τακτικός. Είναι ο μόνος που μου λέει κάτι παραπάνω από "hi" όταν συναντιόμαστε τυχαία στην κουζίνα. Κάνει λίγη παρέα με τον Μαλάκα, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας (μένουν σε διπλανά δωμάτια) αλλά και της ταύτισης στην brit και rock κουλτούρα.
Το φρικιό: Την λένε Jane, είναι από τη Σκωτία και κάνει 3D Animation. Έχει φούξια μαλλιά και το πρόσωπό της είναι σουρωτήρι από τα piercing. Έχει σκουλαρίκια στα χείλη, στη μύτη, ανάμεσα στα μάτια (!), στη γλώσσα κλπ. Οι Άγγλοι συγκάτοικοι την κοροϊδεύουν για την καταγωγή της και τη λένε "αυτή με το μούσι", εθνικό αστείο που αδυνατώ να καταλάβω. Είναι όμως επίσης ήσυχη και καλή. Ευτυχώς που την πετυχαίνω κυριολεκτικά μια φορά το μήνα, γιατί η μυρωδιά της ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ. Μυρίζει σαν να έχει πέσει σε σκουπιδιάρα (sic) του Δήμου Αθηναίων και στην περίπτωσή της ταιριάζει γάντι το "από μακρυά κι αγαπημένοι".
Ο μαλάκας - Μπιχλοθόδωρος: Είναι ο Charlie από το νότιο Λονδίνο, κάνει Animation και μου είναι φοβερά αντιπαθής. Είναι τελείως ανώριμος, δεν δίνει δεκάρα για τους υπόλοιπους εφτά μέσα στο σπίτι, είναι τρομερά βρώμικος και ακατάστατος, πετάει τα σκουπίδια του όπου να 'ναι, βάζει -χωρίς να ρωτήσει κανέναν- την αθλιότερη teen rock μουσική ("πήγαμε στο prom και μου 'ριξες χυλόπιτα") στη διαπασών όσο μαγειρεύουμε στην κουζίνα και είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι που κλέβει από τα ντουλάπια μας. Είναι ο κλασικός μπουχέσας που δεν μπορεί να επιβιώσει μακριά από τη μάνα του και γεμάτος καμάρι δηλώνει πως έχει μια πίτσα κάτω από το κρεβάτι του για 12 εβδομάδες. Αν ψηφίζαμε για αποχώρηση, θα έφευγε πρώτος.
Η γλυκιά: Η Hannah, κάνει φωτογραφία και κατάγεται από το Coventry. Έχω ξαναγράψει για αυτήν αλλά θα το ξαναπώ: Είναι το άτομο που με έχει βοηθήσει περισσότερο εδώ. Από το να με παρηγορεί μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μέχρι το να μου προσφέρει το laptop της όταν εγώ είχα ξεμείνει. Respect.
Ο γκέι: Έχω γράψει επίσης πολλά αλλά δεν έχω πει τίποτα. Ο Will από ένα χωριουδάκι του Cambridgeshire, κάνει Διαφήμιση και έχει πολλά προβλήματα με τα οποία πρέπει να παλέψει: Είναι φοβερά φαντασμένος, ψωνισμένος αλλά και γύφτος. Από τη μία δηλώνει πλούσιος κι από την άλλη μου προτείνει να πάμε στο ΙΚΕΑ και στο δρόμο με βάζει να του πληρώσω 20 λίρες βενζίνη! Είναι τρελή αδερφή, μπαίνει στην κουζίνα κάνοντας την Beyonce (!) που παίζει στο Radio 1, αλλά αυτός αρνείται να το παραδεχτεί και μας λέει ιστορίες για γκόμενες που πηδάει. Ας είναι ότι θέλει, λόγος δε μου πέφτει. Αλλά από αυτή την καταπίεση πηγάζουν τεράστια αποθέματα κακίας και μίσους που έχει δείξει πολλές φορές και στο πρόσωπο μου, μέχρι να του κόψω τα πολλά πολλά. Ο Will ωστόσο συνεχίζει να μου ζητά να τον φιλοξενήσω στην Ελλάδα!
Η τσούλα: Η Κατίνα (κωδικό όνομα) από το Ίπσουιτς, σπουδάζει κινηματογράφο και είναι κλασσικό παράδειγμα αγγλικού τσουλιού. Βγαίνει για ποτό ημίγυμνη (στους 3 βαθμούς κελσίου πάντα), γίνεται ντέφι , αρπάζει κάποιον μεθυσμένο και του πετάει τα μάτια έξω. Έχει διάφορα τατουάζ με τριανταφυλλάκια και γαρδένιες στα βυζιά και τη χαρακτηριστική μπάκα από τις μπύρες. Αυτή την περιόδο είναι στα μέλια με τον Ντέηβ, (γράφω ελληνικά γιατί ο Ντέηβ έχει μια τάση να με διαβάζει με συστραν) και έχει αναστενάξει το flat! Πάντα άξιος!
Ο International: Βγαίνω! Με λένε Panagiotis, είμαι "a piece of Greek shit" (κατά τον Dave) και σπουδάζω Advertising. Είμαι λίγο weirdo, δεν πίνω αλκοόλ, περνώ τις περισσότερες ώρες μόνος στο δωμάτιό μου, μιλάω συνέχεια στο τηλέφωνο ή στο Skype αυτή την "ABLA-HALA" γλώσσα (επίσης κατά τον Dave), τα βράδια μένω ξύπνιος μέχρι πολύ αργά και τα σαββατοκύριακα ξυπνάω μεσημέρι. (Οι Άγγλοι σπάζονται όταν τους λέω καλημέρα "because it's fucking aftah-noon!") Είμαι "obsessed with healthy food", "βάζω παντού ελαιόλαδο" και "φτιάχνω τις πιο νόστιμες τηγανιτές πατάτες". (Αυτό μου το λένε γιατί εδώ τις τηγανιτές τους πατάτες τις φτιάχνουν στο φούρνο για λόγους πυρασφάλειας και τεμπελιάς.) Επίσης είμαι μανιώδης χρήστης του υπολογιστή και του Internet και "μπορώ να επισκευάσω κάθε Mac ή PC". (Αυτό πάλι έχει επικρατήσει επειδή τους έδειξα το 2-finger-scrolling. Από τότε μου έχει βγει το όνομα του troubleshooter και με φωνάζουν παντού για βοήθεια, λες και είμαι κάνα IT geek!) Φυσικά και θα παίζουν πολύ χειρότερες φήμες για μένα αλλά δεν τολμώ να τις φανταστώ.
Η αντικοινωνική: Η Monica από την Πολωνία κάνει Graphic Communication και τη βλέπω κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Στο ντουλάπι της έχει μόνο ζάχαρη και τσάι. Δεν ξέρω καν αν κοιμάται εδώ. Οι Άγγλοι δεν της πολυμιλάνε αλλά εγώ, ως ο δεύτερος "ξένος" του σπιτιού της έπιασα την κουβέντα κάποια στιγμή. Προς μεγάλη μου χαρά, είναι φυσιολογική! Μας σνομπάρει όλους γιατί σιχαίνεται το χάος που επικρατεί στο σπίτι μας. Και πολύ καλά κάνει. Κρατά τα πράγματα στην κουζίνα της κολλητής της, μαγειρεύει και τρώει εκεί. Αν είχα την ευκαιρία, θα έκανα το ίδιο.
Μήνες τώρα φωνάζω για τη βρωμιά και της άθλιες συνθήκες του σπιτιού μας. Δυστυχώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται να γίνει κάτι. Ο Will μάλιστα που και καλά είναι αριστοκράτης και συμφωνεί στο ότι ζούμε σε μια χωματερή, έχει τη μεγαλύτερη στοίβα από άπλυτα πιάτα, βουνά με πετσέτες λερωμένες με λάδια, και επιμένει να παρατάει τα σκουπίδια του πάνω στους πάγκους! Για να μην νομίζετε πως είμαι υπερβολικός, παραθέτω μέσω του sweet Flickr, φωτογραφίες με την καθημερινή εικόνα της κουζίνας μας. (Μπορείτε να κάνετε κλικ για να δείτε το αίσχος σε όλο του το μεγαλείο.)
Και φυσικά, με αυτές τις υπέροχες συνθήκες υγιεινής, καλωσορίσαμε προσφάτως μερικούς ακόμα συγκατοίκους: Τα ποντίκια. Δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ακόμα κι αν κάποιος πάθει χωλέρα εδώ μέσα δε θα με εκπλήξει. Ο Pad ανήρτησε πάλι ένα από τα σημειώματά του στην κουζίνα, αναφέροντας το πρόβλημα στους υπολοίπους και προτείνοντας αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης όπως το "να κρύβουμε το τυρί" και "να μην αφήνουμε τρόφιμα έξω". Όχι ας πούμε να το αναφέρουμε στο Accommodation Office, ούτε να πάρουμε ποντικοφάρμακο/φάκα και τα σκοτώσουμε τα καημένα. Η καλύτερη αντίδραση στη θέα του σημειώματος ήταν της πριγκίπισσας Will που φοβόταν να κοιμηθεί το βράδυ στο δωμάτιό του! Την επομένη πήγε και αγόρασε αυτό το λευκό κουτί για να μην απειληθούν τα φαγητά του.
Εκτός από τις ανακοινώσεις, οι άνθρωποι σε αυτό το σπίτι, συνηθίζουμε να επικοινωνούμε με γραπτά σημειώματα. Στις πόρτες των περισσοτέρων μπορεί κάποιος να βρει χαρτάκια και post it που ζητούν από τον εκάστοτε συγκάτοικο να πλύνει τα πιάτα του δύο μήνες πριν. Τα σημειώματα αυτά μένουν για χρόνια στο ίδιο σημείο μετά την ολοκλήρωση του σκοπού τους ως πολιτιστική κληρονομιά.
Βγάζοντας φωτογραφία ένα από αυτά τα σημειώματα, έπεσα πάνω στον Pad ο οποίος με ρώτησε τι σκόπευα να τα κάνω. "Κάνω μια έρευνα για το πως οι συγκάτοικοι επικοινωνούν μεταξύ τους" του είπα. -Well, in this flat they don't, μου απάντησε με την ίδια πίκρα που είχε για το ότι ποτέ δε βρεθήκαμε και οι οχτώ στο ίδιο δωμάτιο.
Μ'αυτά που διαβάζω νομίζω ότι κάποιος θα σκοτωθεί να πάρει πτυχίο μια ώρα αρχύτερα...
Πολύ ωραίο post, με συγκινητικές προεκτάσεις σχετικά με την επικοινωνία γενικά...
Μάλλον δεν είσαι ο μόνος που (συγ)κατοικεί σε τέτοιο αχούρι. Πολλές φορές επισκεπτόμενος φίλους στην Αγγλία έμεινα σε εστίες τύπου flats στη Γλασκώβη, καθώς και σε ένα "νορμάλ" σπίτι κατοικούμενο από... Έλληνες, στα Midlands κάπου κοντά στο Birmingham. Η κατάσταση ήταν ακριβώς αυτή που περιγράφεις: από την ποικιλία των χαρακτήρων που αναγκάζονται να συμβιώσουν στον ίδιο ουσιαστικά χώρο για κάποιο διάστημα, μέχρι την εισβολή των ποντικιών. Τι να πεις... δε γίνεται με το ζόρι να τα έχεις καλά με όλους, ούτε 8 διαφορετικά άτομα να συνυπάρξουν αρμονικά. Και ίσως είναι και καλύτερα έτσι..παρά να έχετε μια επικοινωνία του κώλου (pardon my french) η οποία πολλές φορές εκφυλίζεται σε εκμετάλλευση. Πλατειάζω, συγχώρεσέ με.
Ενδιαφέρον πάντως... αφοσιώσου στις σπουδές σου, καθώς και στις παρέες που θα επιλέξεις εσύ. Τότε θα δεις ότι και το σπίτι σου θα γίνει πιο υποφερτό.
Ψάχνω σε όλο αυτό να βρω τον εαυτό μου αλλά δεν το βρίσκω. :-S
Εγώ με φαντάζομαι στη συγκατοίκηση ως το αγόρι που δεν μιλάει σε κανέναν, όχι γιατί σνομπάρει τους πάντες, αλλά γιατί θέλει την ησυχία του. Φυσικά αν με χρειαστεί κάποιος δεν το συζητάω, θα τρέξω. Εγώ είμαι γενικά ... "δώσε μου μια τρύπα και θα βολευτώ", αλλά από τη στιγμή που δεν μού αρέσει η ακαταστασία δε νομίζω ότι θα τα πήγαινα καλά με τους υπόλοιπους στη συγκεκριμένη περίπτωση. 'Ντάξει κάνα πιατάκι αφημένο στην κουζίνα, καμιά κατσαρόλα άπλυτη είναι οκ, αλλά το να βολτάρουν τα ποντίκια γύρω από το Κιλιμάντζαρο... :-S
Πέρα απ' αυτό, μια στο τόσο φανταζόμουν ότι θα "βρισκόσασταν" για κάνα τσιμπούσι ομαδικό ξέρω 'γώ, για κάνα λούνα παρκ... αλλά όπως βλέπω, αλλού γι' αλλού είναι όλοι.
Πάλι καλά που βρήκες δυο ανθρώπους να λες δυο κουβέντες... οκ.
Και νόμιζα ότι όλες οι συγκατοικήσεις είναι σε φάση Euroflirt (δείτε το αν δεν το έχετε δει), αλλά όπως φαίνεται κάνω λάθος. Κρίμα πάντως, νέοι άνθρωποι θα ήταν καλό να έχουμε πολύ περισσότερα πράγματα να μοιραστούμε μεταξύ μας... Και πρώτα για μένα πάει αυτό φυσικά.
Άντε, βγάλε άκρη... Καληνύχτα και κουράγιο! :-)
Eimai anwmali pou eksakolouthw na zileyw? :)
Aaaaah...
Home stinking home....
Μήπως να πας κι εσύ τα τρόφιμα σου στην κουζίνα της κολλητής της Πολωνέζας? Ή άφησε χαρτάκι και πες ότι ειδοποίησαν για έλεγχο καθαριότητας του σπιτιού μπας και τσακιστούν να πλύνουν τα πιάτα τους. Στην τελική δεν μπορείς να φύγεις απο κει?
Υ.Γ Super καλλιτεχνικό το φλατ πάντως..βάλτε κανά μαθηματικό εκεί μέσα να σας στρώσει λίγο τους καλλιτέχνες.
:):)
κάθε φορά που διαβάζω για την ακαταστασία της κουζίνας σας ανατριχιάζω... μιας και η καλυτερή μου είναι η αποστείρωση του χειρουργείου..
πάντως πολύ γέλιο είχε το χαρτάκι με το Pad's Butter.. :)
άντε, καλή διαμονή και... υπομονή!
pali me ekanes na gelaso..pantos apo oti katalava den simbainei se ola ta flat auth h katastash ..eisai gantemis
Κάτι τέτοια έβλεπα στην εστία του King's όπου δεν με δέχτηκαν λόγω πληρότητας αρχικά, αλλά μπορούσα να μετακομίσω από τον Ιανουάριο και μετά... Να αφήσω δηλαδή το ανετότατο, με σαλόνι-γήπεδο διαμέρισμα στην εξοχή ανάμεσα σε γιατρούς και καθηγητές, όπου με τοποθέτησαν με μία σχετικά καθαρή Ταϊβανέζα (μόνο το μπάνιο και το ψυγείο δεν αξιώθηκε ποτέ να καθαρίσει, μύριζαν και τα φαγητά της αισχρά στο ψυγείο και μετά το μαγείρεμα, αλλά όπως βλέπετε υπάρχουν πολύ χειρότερα) για να πάω σε μια αθλιότητα αυτού του στυλ - και να μαι και ευτυχής που κόστιζε περισσότερα;!!!
Αμ δε σφάξανε... Ακόμη νοσταλγώ το διαμέρισμα του Linwood Close ειδικά όταν η ασιάτισσα την κοπάνησε για ενάμιση μήνα (!) και με άφησε στην ησυχία μου να ζω στο σαλόνι τσιγγάνικα, σε ένα χειρουργικά καθαρό και άοσμο κόσμο ;)
Και επειδή πάλι με ταξίδεψες μικρέ, ξέχασα να σου πω:
1.Εκπληκτικό ποστ-μαρτυρία (μην πω και "γροθιά στο αγγλικό εστιακό κατεστημένο" :P)
2. ΚΟΥΡΑΓΙΟ τελειώνει η πρώτη χρονιά και μετά οι μισοί θα τα παρατήσουν,
3. Πάρε τη Hannah και τον Pad, ίσως και τον Dave να μοιραστείτε ένα κανονικό σπίτι για του χρόνου.
Kiss-kiss
όταν σε διαβάζω είναι σαν να ξανακούω ιστορίες από τις σπουδές στην αγγλία ενός κολλητού και μιας κολλητής.
πάρε την πολωνέζα, την χάνα και εκείνο το καλό τυπάκι και άντε για μπύρες.
Μπορεί να μην είσαι στην Ισπανία, ελπίζω πάντως να έχεις δει το "euroflirt"!
Γράφεις πολύ όμορφα!
1. Εκπληκτικό ποστ indeed.
2. Αυτοί οι χαρακτήρες θα μπορούσαν άνετα να αποτελέσουν τους πρωταγωνιστές μιας ταινίας. Μήπως να ξεκινούσες το σενάριο;
3. Μπορεί να ακούγονται τραγικά, αλλά είναι και τόσο διασκεδαστικά όσα γράφεις. Λογικό είναι να σε ζηλεύουμε μερικοί!
passer-by: Και να ήθελα, δεν μπορώ.
nikolakis: Δεν περνάω και τόσο χάλια, μη φανταστείς. Απλώς ένα "καλό" σπίτι σε εμπνέει περισσότερο. (Προτιμώ να διαβάζω σε ένα τακτοποιημένο δωμάτιο.)
artech: Ποιο είναι αυτό το Euroφλιρτ, δεν το έχω δει. Θα ψάξω μήπως υπάρχει στη βιβλιοθήκη. Όσο για το άλλο, σπάνια στη Βρετανία οι συγκάτοικοί σου είναι και φίλοι σου.
sadie: Ναι. :p
anna: 28 και σήμερα για μας.
Wahia, το συμβόλαιό μου λήγει το Μάιο. Και οι Πολωνέζες είναι chitty chatty στα Πολωνέζικα και δεν μπορείς να χωθείς εύκολα στην παρέα τους. Επίσης, στο Πανεπιστήμιο δεν έχουμε μαθηματικούς. Οι πιο άσχετοι με την τέχνη στο campus μας είναι οι δημοσιογράφοι. (Μπρρρρ)
Έντεκα, ποιος ξέρει τι είχες τραβήξει κι εσύ...
Alienlover, θα περάσει o καιρός. Και το καλοκαίρι θα πίνουμε frapuccino στα Starbucks της Μητροπόλεως κι εσύ θα με ρωτάς "Συγνώμη, είστε ο iblog?" :ppp
anonymous, πόσο μέσα πέφτεις...
Id, ο Pad έκλεισε με Μπιχλοθόδωρο να μείνουν σε STUDENT FLAT -λέει- γιατί είναι cheap cheap. H Hannah θα μείνει με έναν που δε χωνεύω και με το Dave δε μένω σε καμία περίπτωση γιατί γρατζουνάνε όλη μέρα τις κιθάρες με τον Matt. Θα προσπαθήσω να μείνω με μεγάλους (25+).
yo!reekas, όταν με διαβάζω είναι σαν να θέλω να μου χώσω μπάτσες για τη γκρίνια που βγάζω συνεχώς. :p
anonymous, να 'σαι καλά. Αφού επιμένετε ούλοι, θα ψάξω να το βρω το Euro-φλιρτ.
Mirelen κι εγώ έτσι έλεγα πριν έρθω αλλά στην πορεία το όλο χάος σε κουράζει και γενικώς τρως μια απογοήτευση που δε ζεις στον κόσμο του Παπακαλιάτη. :p
Η όλη εμπειρία όμως δε μου βγήκε σε κακό: Εκτίμησα πάρα πολλά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα στο σπίτι ή γενικώς στην Ελλάδα.
Νάτη :)
Πάρα μα πάρα πολύ ωραίο post.
Διαπιστώνω δε, οτι όταν βλέπω τέτοιες κουζίνες μου έρχεται ίλιγγος και θέλω να γίνω Μόνικα και να ορμήξω με γάντια και απορρυπαντικά για παροξυσμό καθαριότητας. Μου πέφτετε λίγο μακρυά όμως.
siko fuge allakse spiti AMESOS. I kali sigkatoikisi einai to pan. to ti party, dinners, drinking games kai o,ti pio trelo mporeis na fantasteis kaname emeis! hmastan 11 kai etuxe na tairiaksoume se megalo bathmo. o kairos stin estia itan to kalutero pou mou etuxe stin agglia.