Τελικά αυτό το blog μόνο έτσι λειτουργεί: Με τεράστια χρονικά κενά και ανάμεσά τους στριμωγμένες δικαιολογίες για την απουσία μου σε μορφή σεντονιού. Αυτή τη φορά βέβαια οι δικαιολογίες μου θα είναι σοβαρές και αξιοπρεπείς. Το υπόσχομαι.


ΓΚΟΥΧ!

Το Πάσχα -αν θυμάστε- δεν το έχω ακριβώς μέσα στην καρδιά μου. Βέβαια πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε που ήρθα στην Αγγλία κι έτσι φέτος το περίμενα σαν θρησκόληπτη γραία. Όχι για τα κοψίδια και για τα λοιπά έθιμα της πατρίδος (που συνεχίζουν να με καταθλίβουν) αλλά για τον καλό καιρό και την άνοιξη που εδώ "άργησε μια μέρα". Μπορεί και μήνα. (Πράγματα που εκτίμησα στην Αγγλία: Νο1: Ήλιος) Μπορεί επίσης να θυμάστε δηλώσεις μου περί ήλιου και βροχής και πόσο happy είμαι when it rains. Πφφφ... Αρχίδια. Όταν εδώ έβρεχε και κοιτούσαμε με την Άννα το Yahoo Weather με σάλια να τρέχουν ολούθε, λόγω της διαφοράς 10 (και παραπάνω) βαθμών Κελσίου μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας, δεν ένιωθα και τόσο happy.

Έτσι η αντίστροφη μέτρηση είχε πάλι ξεκινήσει από νωρίς. Και δώσ' του MSNικές φαντασιώσεις - στιχομυθίες που μας μετέφεραν στην ηλιόλουστη Αθήνα, σε τραπεζάκια έξω, κάτω από τον καυτό ήλιο να πίνουμε "Νεσκαφέ φραπέ ατέλειωτη ευχαρίστηση" που λέει και η Άννα, κρυμμένοι πίσω από γυαλιά ηλίου - απαραίτητο αξεσουάρ της Αθηναϊκής μεσημεριανής σιέστας. Η μέρα αυτή δεν άργησε να έρθει. Μόνο που στην Αθήνα οι φαντασιώσεις πραγματοποιήθηκαν σε κάπως διαφορετικό context: Τα τραπεζάκια όξω έγιναν κρεβάτια μέσα, ο καφές έγινε αναβράζον αντιπυρετικό και τα γυαλιά ηλίου, κομπρέσες που στέγνωναν αμέσως από τους 39 και κάτι βαθμούς Κελσίου, όχι της Αθήνας αλλά του μετώπου μου.

Αρρώστησα με το που έφτασα στην Αθήνα. Πρόλαβα να βγω μόνο δυο φορές έξω και μάλιστα τότε δεν είχε και ήλιο. Πέρασα 10 ονειρεμένες μέρες στο κρεβάτι. Πήγα σε γιατρούς, νοσοκομεία, έκανα βόλτα με ασθενοφόρο (!), έπαθα κρίση πανικού για πρώτη φορά στη ζωή μου, μου πήραν αέρια αίματος, κατανάλωσα τη μισή Bristol - Myers Squibb, "την εταιρία του Depon που τόσο εμπιστεύεστε", είχα όλα τα εκνευριστικά συμπτώματα που μπορούν να χωρέσουν σε μία αρρώστια και τα βράδια είχα παραισθήσεις και νόμιζα πως είμαι ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας ή πως κάτω από το κρεβάτι μου βρισκόταν μια συνωμοσία.

Η κρίση πανικού νομίζω πως ήταν το highlight των διακοπών μου. Εκεί που βρισκόμουν στην 7η μέρα της αρρώστιάς μου, λείψανο από την ασιτία και τον συνεχή υψηλό πυρετό, ανακάλυψα πως δεν μπορώ να αναπνεύσω. 'Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Άρχισα να λαχανιάζω, να ξεφυσάω, τίποτα. Είχα την εντύπωση πως δεν μπαίνει αγέρας στο πλεμόνι μου. Φου, ξεφου, σε κάποια στιγμή τα είδα όλα. Μούδιασα ολόκληρος, αλληθώρισα και τα χέρια μου κοκάλωσαν στην πιο gay position που μπορείτε να φανταστείτε. Δεν παίζει να έχω φοβηθεί περισσότερο στη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να πάρω απόφαση ότι θα πεθάνω. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως σε τόσο τραγικές καταστάσεις α) έβαλα τα γέλια για κάποια δευτερόλεπτα με τη στάση των χεριών μου και β) προσπαθούσα να δω το θετικό της υπόθεσης: ότι δηλαδή θα πέθαινα στο σπίτι μου και όχι στη μαβρη (με β) ξενιτιά! Ήμουν δε τόσο πεπεισμένος πως "ήρθε το τέλος", που είδα κι εγώ αυτή την περίφημη ταινία που περνά μπροστά από τα μάτια σου. Ε... δε λέει και τίποτα...

Μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο (sic) όπου μου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες (ξαναsic) από τις πιο όμορφες γιατρούς και νοσοκόμες που παίζουν σε δημόσια νοσοκομεία! (Εκεί τουλάχιστον στάθηκα τυχερός) Αν σκοπεύετε να πάθετε κάτι, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το Ασκληπιείο της Βούλας που το προσωπικό είναι σαν να έχει βγει από τα Αστέρια (της γειτονικής) Γλυφάδας. Με μίνι φούστες και μασίφ μακιγιάζ στις εφημερίες! Φυσικά και με έστειλαν πακέτο σπίτι μου και μου είπαν και ένα get a life για να ισιώσω.

Όταν λοιπόν άρχισα να συνέρχομαι, είχα ήδη κολλήσει δύο άτομα στο σπίτι: Τον αδελφό μου που είναι φαν-τάρος και τη μάνα μου που ήταν μέχρι τότε η αποκλειστική μου. Κατέστρεψα την Πασχαλινή άδεια του bro ο οποίος γύρισε άρρωστος στον στρατώνα (τι τέλεια λέξη...) και το Πάσχα της μάνας μου η οποία έκανε ανάσταση τσουγκρίζοντας Ντεπόν. Εκτός αυτών, κατέστρεψα τις διακοπές συγγενών μου οι οποίοι γύρισαν εσπευσμένα την Μεγάλη Παρασκευή για να βοηθήσουν την κατάσταση! Έτσι, φέτος το Πάσχα, μετά από βαθιά σκέψη στο κρεβάτι του πόνου συνειδητοποίησα πως είμαι ο άνθρωπος που ό,τι πιάνει γίνεται σκατό.




ΚΟΚΟΡΕΤΣΑ:

Την Ανάσταση και ανήμερα το Πάσχα, πήρα άδεια ως νοσοκόμος της μάνας μου -πλέον- και πήγα να "γιορτάσω" (και να κολλήσω κόσμο) στο σπίτι της m. Είχα χρόνια να πάω στην Ανάσταση αλλά φέτος που γιόρταζα και τη δική μου, είπα "πάει στο καλό". Την επομένη δε σουβλίσαμε, αλλά φάγαμε του σκασμού. Στο γειτονικό κήπο, μια παρέα μαντράχαλων διέσωσε την παράδοση σουβλίζοντας πρόπερλι το πασχαλινό Arnee™. Η ίδια παρέα αποτέλεσε το ανέκδοτο της ημέρας διότι όταν αποφάσισε να κάνει εργένικο Πάσχα, μπήκε στο Internet για να μάθει πως σουβλίζεται το πασχαλινό Arnee™! Στο άκουσμα αυτού, φαντάστηκα ότι θα σούβλιζαν (το πασχαλινο Arnee™) με κόλα Α4 - τυφλοσούρτη στο χέρι αλλά τελικά τα πήγαν μια χαρά, αν και έφαγαν στις 5 το απόγιωμα. (Το πασχαλινό Arnee™ πάντα.) Γενικώς, επεράσαμ' όμορφα.

Μετά την Ανάστασή (μου) άρχισα να βγαίνω σαν τρελός και να βλέπω όσο περισσότερο κόσμο μπορούσα προκειμένου να χορτάσω έξω, ήλιο, φίλους και Αθήνα. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα όλα και την πίκρα του ότι ταξίδεψα τόσα μίλια για να βλέπω τον ήλιο οριζοντίως δεν την χώνεψα. Αρκετές μέρες πριν την επιστροφή μου ξεκίνησε και η σπαστική μελαγχολία του τέλους των διακοπών. Έτσι, τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα ζούσα ένα διαρκές απόγευμα Κυριακής.


ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ:

Για να αλλάξει λίγο το κλίμα, έφθασαν ενισχύσεις από την Κορέα. Η συμφοιτήτριά μου Soo Jung μαζί με μια φίλη της ονόματι Jean ή Gin ή Billy Jean τέλος πάντων, ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα. Ήταν τέτοια η εθνική μου υπερηφάνεια που θα έδειχνα για πρώτη φορά την Ελλάδα σε ξένο που έκανα τον ταξιδιωτικό πράκτορα, έκλεισα ξενοδοχεία, τις μάζεψα από το αεροδρόμιο με ταμπέλα που έγραφε 아테네에 환영 (Γουέλκαμ του Άθενς), έστρωσα φλοκάτες και τις πήγα αμέσως σε μέρος για να λαδώσουν άντερα και λοιπά ζωτικά όργανα, αφού η πρώτη λέξη που μου είπαν ήταν 우리는 배고프다 (Πεινάμε, γιατί διανυκτερεύσαμε στο Gatwick και τη βγάλαμε με Κάντμπουρη). Κατά το γεύμα, εντυπωσιάστηκαν με το πόσο υγιεινά και "mild" είναι τα πάντα στην Ελλάδα. Φανταστείτε πως ακόμα και το σουβλάκι τους φάνηκε υγιεινό! Ξέσκισαν επίσης το τζατζίκι (αν και τις προειδοποίησα για τις παρενέργειες) και μου ζήτησαν την συνταγή για τη χωριάτικη σαλάτα! Από θέμα φαγητού, η Ελλάδα τις κέρδισε με το "καλημέρα σας".

Στη συνέχεια μου ζήτησαν να τους δείξω τις "high streets" γιατί ως γνωστόν οι ασιάτες λυσσάνε στα ψώνια όπου κι αν πάνε. Εκεί δεν έδειξαν να πολυενθουσιάζονται, ούτε από τη High Street Zara (παλαιότερα γνωστή και ως Ερμού) ούτε από το Attica (Ιs it only for Christmas?) Στο τελευταίο γέλασα πολύ, αφού οι κυουρίες με τους κότσους και τα ταγιέρ που βρίσκονται στα καλλυντικά δε μιλούσαν γρι Αγγλικά όπως εξάλλου και η φίλη της Soo. Έτσι για να ψωνίσει η Jin μια πούδρα γίναμε ΟΗΕ. Από τα κορεάτικα μετέφραζε στα Αγγλικλα η Soo και στη συνέχεια, εγώ στα Ελληνικά. Και τούμπαλιν. Αν και η κυρία με τον κότσο και το ταγιέρ ήταν πεπεισμένη πως μπορούσε να γίνει κατανοητή μέσω της διεθνούς γλώσσας: Αυτής που μιλάς ΔΥΝΑΤΑ ΚΑΙ Κ Α Θ Α Ρ Α στη μητρική σου! Ήταν χάρμα να τη βλέπεις να κοιτάει την Κορεάτισσα και να της λέει Π Ο Ι Ο Ν Ο Υ Μ Ε Ρ Α Κ Ι Θ Ε Λ Ε Τ Ε Ε Ε ?


Ανάμεσα στα ψώνια κάναμε και τα διάφορα cheesy πλην απαραίτητα, όπως φωτογραφίες με τους ευζώνοι (sic) στην αλλαγή φρουράς (τρώγοντας παγωτό), βόλτα στα εκθέματα των σταθμών του μετρό και πολλαπλή επεξήγηση των ονομάτων και της χρήσης των κτιρίων της Ακαδημίας, του Πανεπιστημίου και της Βιβλιοθήκης. Έχει πλάκα να ξεναγείς κάποιον στην πόλη σου. Είναι μια καλή δικαιολογία για να κάνεις χωρίς φόβο και πάθος ό,τι πιο cheesy και τουριστικό υπάρχει διαθέσιμο και έχεις μάθει να προσπερνάς με αδιαφορία ή απαξίωση. Ακόμη καλύτερο είναι να ακούς τις απορίες αυτών που ξεναγείς (τέτοια θυμάμαι πολλά και από τη θητεία μου ως εθελοντής στους Ολυμπιακούς) όπως αυτή της Soο, η οποία βλέποντας τους τσολιάδες με ρώτησε "Γιατί φοράνε φούστες και αυτά τα χαριτωμένα παπουτσάκια;" -Γιατί είναι η Εθνική μας ενδυμασία, της απάντησα. "Εγώ νόμιζα πως η εθνική ενδυμασία είναι ο χιτώνας!"

Αργά το απόγευμα το γκρουπ μου βγήκε knock out και το οδήγησα προς το ξενοδοχείο. Έμεναν σε αυτό "ριζόρτ" εποχής Έλενας Ναθαναήλ - Επιχείρησης Απόλλωνος, πάνω στην Αποστόλου Παύλου. To οποίο Λέγεται Hotel Thission αλλά το αρχικό Τ έχει πέσει από την ταμπέλα με αποτέλεσμα την μετονομασία του σε HOTEL HISSION (Οτέλ Χυσίων.) Πρέπει να σιχάθηκαν να με ακούν να τους λέω πόσο κωλόφαρδες ήταν που είχαν την Ακρόπολη για πλάκα στο παράθυρό τους και πως κάθε Αθηναίος θα ονειρευόταν ένα τέτοιο μπαλκόνι. Ελπίζω να το εκτίμησαν.


Η Soo κάνει μια εργασία για την Ελλάδα (για την οποία μου πήρε συνέντευξη και ένας Γάλλος εδώ στο campus - θα ήθελα να γράψω πολλά και για αυτό) και έτσι πριν ταβλιαστούν πήγαμε σε αυτό το Βερόπουλο που είναι χωμένος μέσα στην Ηρακλειδών, στο στόμα του λύκου δηλαδή, για να δει η Soo συσκευασίες ελληνικών προϊόντων. Όταν περάσαμε από το "Μπουρνάζι", οι κοπέλες έπαθαν αγοραφοβικό σοκ και με ρωτούσαν γιατί είναι τόσο πηγμένα και γιατί όλοι στριμώχνονται για να πιουν καφέ εκεί. (Έλα μου ντε...) Μέχρι και φωτογραφίες τράβηξαν! Οι οποίες συνεχίστηκαν και μέσα στο σούπερ μάρκετ όπου φωτογραφηθήκαμε αγκαλιά με τη Φυτίνη, ποζάραμε μπροστά στη μορταδέλα του Υφαντή και βγάλαμε και μια ομαδική με όλα τα κρουασάν Τότης - Ποιότις. Η κοπέλα στο ταμείο (γύρω στα 30, με προοπτικές εξέλιξης σε παράξενη γεροντοκόρη) μας κοιτούσε συνεχώς με ένα βλέμμα "μην τα πειράζετε αυτά, θα τα χαλάσετε".

Την επομένη ήταν η τελευταία μου μέρα στην Ελλάδα και έπρεπε να τα προλάβω όλα: Τουρισμό, να ανέβω δηλαδή με τη Soo στην Ακρόπολη, οδοντίατρο διότι εδώ στο Γιουκέη οι οδοντίατροι είναι χασάπηδες με τιμολόγιο πουτάνας και σταριλίκι, να γυρίσω δηλαδή την ταινία για το branding του εαυτού μου. Από το χάραμα έτρεχα σαν τον τρελό για να βρω λευκά κουτιά, χωρίς τα οποία δε θα μπορούσε να γίνει το γύρισμα και καπάκι πήγα στο Θησείο για να παραλάβω Soo και Jin για τη βουτιά στην Ελληνική ιστορία. Που -ο μαλάκας- πήγα απροετοίμαστος και έγινα ρόμπα γιατί δεν ήξερα να απαντήσω σε αρκετές ερωτήσεις τους περί Χρυσού Αιώνα. Δεν ξέρω επίσης αν είναι η ιδιοσυγκρασία του λαού τους ή των ίδιων των κοριτσιών πάντως δεν έδειξαν να εντυπωσιάζονται από τον Παρθενώνα. Εγώ να φανταστείτε έδειχνα πολύ πιο ενθουσιασμένος. Τουλάχιστον στην Ακρόπολη πρέπει ένιωσαν σαν στο σπίτι τους αφού όπου και να γυρνούσες άκουγες κορεάτικα, όπως με ενημέρωσε η Soo. Ε μετά ακολούθησε μουσακάς (μιλάμε για κανονικό τουρισμό, όχι αστεία) και meze μέχρι σκασμού στην Πλάκα. Από εκεί καθείς τράβηξε το δρόμο του: Εγώ πήγα για καθαρισμό και αυτές να βγάλουν εισιτήρια για Σαντορίνη. Μετά από εκεί θα πήγαιναν στη Μύκονο και καπάκι στη Σάμο για να περάσουν στην Τουρκία με τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη! Τώρα πως θα διέσχιζαν όλη τη Μικρά Ασία χωρίς να τις βιάσουν και να τους κλέψουν τα νεφρά την ώρα που κοιμούνται, δεν ξέρω. Πάντως δεν έχω νέα τους από τότε.


CUT:

Από την καρέκλα του οδοντιάτρου, με την ψυχή στο (γεμάτο με εργαλία) στόμα, έδινα οδηγίες στο crew μου για το location του γυρίσματος, για τις λέξεις που έπρεπε να τυπωθούν στα κουτιά και για το πόσο γρήγορα πρέπει να πάμε για να προλάβουμε το φως της ημέρας. Έδωσα επίσης ενδυματολογικές οδηγίες στη Γουρούνα και της είπα να προσέξει να ντυθεί σεμνά και απλά γιατί το σενάριο είναι δραματικό και όχι το Chicago. Σιγά που με άκουσε βέβαια. Μία ώρα αργότερα ήρθε να με πάρει με το αυτοκίνητό της. Από το παράθυρο είδα πως φορούσε μια μαύρη ζακέτα, σεμνότατη και αξιοπρεπέστατη, ούτε μπούστα, ούτε γκλίτερ στα βυζιά. Ανοίγοντας την πόρτα όμως είδα να φοράει από κάτω ένα μίνι μέχρι το λαιμό! "Κλασσική Γουρούνα" σκέφτηκα και κούνησα το κεφάλι μου. Δεν της είπα τίποτα βέβαια γιατί φοβόμουν μην μείνω χωρίς ηθοποιούς. Λίγο η κίνηση, λίγο μέχρι να βρούμε το location στη βιομηχανική ζώνη του Ταύρου, νύχτωσε χωρίς φεγγάρι.

Ξεκινήσαμε το γύρισμα σούρουπο με μια κίτρινη λάμπα από πάνω μας, η οποία δεν μπορώ να πω πως βοηθούσε σημαντικά. Το γύρισμα επίσης εμπόδιζαν οι περίεργοι τύποι που ξεπρόβαλαν από κάτι εργοστάσια και αποθήκες κοιτώντας μας όχι με τα φιλικότερα βλέμματα. Οι σκηνές έπρεπε να γυριστούν στη μέση ενός χωματόδρομου ο οποίος δεν ήταν τελικά και τόσο έρημος, αφού κάθε τόσο τρέχαμε πανικόβλητοι να μαζέψουμε τα κουτιά από το έδαφος για να περάσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, οι οδηγοί των οποίων μας κοιτούσαν επίσης γεμάτοι απορία. Ένας μάλιστα έκοψε ταχύτητα και πέρασε δίπλα μας βγάζοντας το creepy κεφάλι του έξω από το παράθυρο. Εμείς από την αρχή βέβαια είχαμε βάλει σε επιφυλακή τη Γουρούνα η οποία σε περίπτωση που γινόταν κάτι ασυνήθιστο θα μας φυγάδευε με το αυτοκίνητό της. Μέχρι να βάλει εμπρός βέβαια αυτή, θα μας είχαν κάνει χούμους.

Μετά από λίγη ώρα, ο creepy τύπος πέρασε για δεύτερη φορά από το δρόμο, κόβοντας ξανά ταχύτητα και κοιτώντας με το ίδιο psycho βλέμμα. "Καλά ρε, αυτός δεν ξαναπέρασε;" ρωτάω τα παιδιά όταν είχε απομακρυνθεί λίγο. Τι ήθελα και το άνοιξα; Ο τύπος σταμάτησε τελείως το αυτοκίνητο και έβγαλε ξανά τη νεκροκεφαλή του από το παράθυρο. "Γιατί;" απάντησε με τσαμπουκά. "Τι γιατί;" τον ρώτησα. "Γιατί, τι πρόβλημα υπάρχει που ξαναπέρασα;" Εεεε...Τίιιιπτα, είπαμε όλοι χεσμένοι και η νεκροκεφαλή χάθηκε ξανά στο σκοτάδι. Από εκείνη τη στιγμή η φάτσα μου στις λήψεις, εκτός από απόλυτα σοβαρή έχει και μια στάλα ανησυχίας για την περίπτωση που το σενάριο θα άλλαζε και θα εξελισσόταν σε σπλάτερ. Η περιοχή ήταν τελείως ανατριχιαστική και η ώρα πλησίαζε 11. Κι επειδή εκτός από το φόβο για τους τρεις καινούριους τύπους που είχαν εμφανιστεί και κοιτούσαν κρυμμένοι σε κάτι δέντρα, είχαμε τη Γουρούνα που πεινούσε, εμένα που κρύωνα και τη μπαταρία που τελείωνε, επισπεύσαμε τα γυρίσματα και κάνοντας ένα πασάλειμμα, τελειώσαμε στις 11 και. Τώρα βέβαια τραβάω τα μαλλιά μου αφού το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, τόσο τεχνικά όσο και χρονικά. Αλλά που χρόνος για την τελειομανία μου...

Την επομένη πέταξα για την Αγγλία αλλά βρέθηκα σε διαφορετική χώρα. Η παράξενη επιστροφή μου θα αναλυθεί στο επόμενο post γιατί έχω την εντύπωση πως τόση ώρα έχω υφάνει υπέρδιπλο, king size και εμπριμέ.