Σήμερα προσπάθησα να γράψω νέο post. Ήταν η τρίτη φορά που απέτυχα αυτή την εβδομάδα. Απογοητεύτηκα και είπα να κοιμηθώ. Εδώ και ώρες όμως δεν μπορώ να κλείσω μάτι από την κρεβατομουρμούρα. Η σχέση μου με το iblog περνάει κρίση. "Δεν κάνουμε πράγματα μαζί πια" μου λέει. Όντως, τελευταία δεν το προσέχω όσο θα ήθελα. Και δεν εννοώ τον τελευταίο μήνα. Ολόκληρο τον τελευταίο χρόνο νιώθω ασυνεπής σε μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες.
Πριν από λίγο άρχισα να καταλαβαίνω τι πάει λάθος στο blog μου κι έτσι πήρα το laptop στο κρεβάτι για να γράψω αυτό το post. Αν δεν το έγραφα δε θα μπορούσα να κοιμηθώ. Κι αν πάλι κοιμόμουν, ίσως αύριο να το ξεχνούσα ή να άλλαζα γνώμη. Οπότε ξεκινάω:
Συνειδητοποιώ πως καιρό τώρα έχω σταματήσει να είμαι ειλικρινής στο blog μου. Δε γράφω ψέματα αλλά δεν γράφω όση αλήθεια χρειάζομαι. Άρχισα να κρύβομαι από το ίδιο το "ημερολόγιο" μου. Αυτό που υποτίθεται έφτιαξα για να μπορώ να εκφράζω τις πιο αλλόκοτες σκέψεις μου, τις πιο μεγάλες αλήθειες που μπορώ να βρω μέσα και γύρω μου, καθώς και αυτά που θέλω μεν να γράψω αλλά δε θέλω να πω σε κανέναν. Αυτό συνέβη καθώς η διεύθυνσή του blog άρχισε να πέφτει σε λάθος χέρια κι από κει σε ακόμη πιο λάθος ανθρώπους. Ένα μέρος της ανωνυμίας μου ακυρώθηκε και το iblog ταυτίστηκε με τον Παναγιώτη. Φυσικά, ο Παναγιώτης του iblog ήταν πολύ πιο ειλικρινής και ευθύς από τον Παναγιώτη που γνωρίζετε. Ο iblog είχε τον κατάλληλο χώρο και τις συνθήκες για να το κάνει. Ο Παναγιώτης πάλι έπρεπε και πρέπει να κρύβει μυστικά, να αισθάνεται άσχημα για αυτά που σκέφτεται, να φοβάται κάποιους, να ντρέπεται για κάποιους άλλους, να προσέξει να μη στεναχωρήσει τρίτους, να δείχνει τέλειος απέναντι σε όλους για να μπορέσει να ισορροπήσει στο μπάχαλο που έχει
Ξημερώνει και συνεχίζω να μη μπορώ να κοιμηθώ. Όχι για το blog, αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Δεν κοιμάμαι επειδή άρχισα επιτέλους να εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου και να αναρωτιέμαι μήπως το λάθος μου δεν είναι σε αυτά τα κατεβατά HTML αλλά στη ζωή μου. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσω να γράφω στα αρχίδια μου μερικούς ανθρώπους και να λέω ό,τι θέλω; Μήπως καλύτερα θα πρέπει να διαγράψω αυτούς που δε θέλουν να δουν ποιος πραγματικά είμαι; Μήπως από Παναγιώτης να γινόμουν iblog?
Λυπάμαι γιατί ακόμη κι αυτό το post πέρασε από φίλτρα, όσο κι αν προσπάθησα. Πολύ θα ήθελα να γράψω μια λίστα με ονόματα και καταστάσεις. Αλλά είμαι σίγουρος πως το μεσημέρι θα ξυπνήσω και θα πρέπει να δώσω εξηγήσεις, να καλύψω ή να αρνηθώ αυτά που έγραψα. Και κουράστηκα, πραγματικά.
για πάρτο απο την αρχή και γίνε αυτός που θες...ή μάλλον άσε τον εαυτό σου να φανεί...Κανείς δεν είναι αυτό που θέλει και πολλοί λίγοι το επιδιώκουν...Και πίστεψε με εσύ μπορείς να γίνεις ένας απο τους λίγους.Θα μπορούσα να σου γράψω και εγώ ένα post αλλά θα με κράξει η Νικόλ!!!
Φιλιά μικρό μου πόνυ.......
Νομίζω ότι όλα αυτά σε απασχόλησαν επειδή ήταν βράδυ όταν τα σκεφτόσουν. Το πρωί τα βλέπεις με άλλο μάτι.
Να τολμήσω επίσης να πω ότι δεν είναι σημαντικά; Τουλάχιστον εμένα έτσι θα μού φαινόταν στη θέση σου. Τι έχεις να κρύψεις;
Εμένα με λένε Φώτη, κάνω μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία και στις Νέες Τεχνολογίες και θέλω να σκοτώσω τους καθηγητές μου. Νομίζεις ότι με νοιάζει που το είπα; Το ξέρουν ήδη.
Σε τελική ανάλυση, άμα στη δίνει τόσο, φτιάξε ένα άλλο blog. Καιρός να δοκιμάσεις το wordpress. :-) Επίσης, αν θες να τα πούμε, βρες με κάπως.
Αν σε παρηγορεί, εγώ ως τώρα δεν ήξερα ούτε πώς σε λένε ούτε από πού είσαι.
εχω διαβασει ολα σου τα post τα οποια βρισκω αν μην τι αλλο ευφανταστα.. και επειδη απο οτι εχω καταλαβει εισαι και μικρουλης ηλικιακα, κρατα μια συμβουλη απο μια μεγαλυτερη που εχει περασει τον "δρομο" που περιγραφεις.. γινε αυτος που θελεις.. γραψε εκει που πρεπει οτι σε κανει να μην εισαι αληθινος απεναντι στον εαυτο σου πανω απο ολα και πορεψου.. ειναι πολυ λιγη η ζωη μας για να την χαραμιζουμε και να την ξοδευουμε οπως θελουν οι αλλοι.. εστω και αν το κανουμε υποσυνειδητα.. αν θελεις να εισαι ο iblog και οχι ο Παναγιωτης τοτε αυτο πρεπει να κανεις.. οποιος σ'αγαπαει πραγματικα θα το καταλαβει και θα σε συνοδεψει σε οποιαδηποτε πορεια σου.. και αυτοι ειναι που μετρανε.. οχι οι αλλοι που σε θελουν να στεκεσαι ειτε πισω τους ειτε μπροστα τους.. αυτοι που θελουν να στεκεσαι διπλα τους και να στεκονται διπλα τους. σε ολα τα επιπεδα.. μην φοβασαι να δειξεις τον εαυτο σου.. ειναι ο μονος που εχεις πραγματικα.. να'σαι καλα.. καλημερα
Απόλυτα κατανοητά όσα λες αν και είσαι το θύμα της ίδιας σου της επιτυχίας.
Όλη πλέον η οικογένειά σου και οι έλληνες φίλοι σου, ακόμη και αυτοί που δεν μπορούν ούτε τον υπολογιστή να ανοίξουν, διαβάζουν το μπλογκ σου. Μέχρι και η μάνα μου ζήτησε να της το τυπώσω να το διαβάσει!
Άρα η δυνατότητα να σαρκάσεις την καθημερινότητά σου, να χρησιμοποιήσεις το blog ως τζάμπα therapy, να βγάλεις το άχτι σου ρε παιδί μου, έχει περιοριστεί δραστικά...
Δεν ξέρω τί να σου πω γιατί όντως μου αρέσει να σε διαβάζω ιδίως τώρα που λείπεις.
umm... γιατί σε νοιάζει τι έχουν να πουν οι άλλοι για σένα ή γι'αυτά που σκέφτεσαι ή γι'αυτά που κάνεις;
ευτυχώς που ζουν αυτοί για σένα....
Μαρία από Ρόδο: Μα το θέμα εδώ δεν είναι να γίνεις αυτός που θες αλλά να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα σε κράξει η Νικόλ π.χ.
Artech, όντως, της νύχτας τα καμώματα φαίνονται διαφορετικά με το φως της ημέρας. Παρόλα αυτά ακόμη κι αν δεν ανέβαζα το post σήμερα το πρωί, θα το ανέβαζα τώρα. Άσχετα αν τώρα θα σκεφτόμουν περισσότερο πως μπορεί να χλευαστεί από κάποιους. Όσο για αυτά που με απασχολούν, δεν είναι η ταυτότητά μου αλλά το πόσο αληθινός και ανοιχτός μπορώ να είμαι σε άτομα που δε θέλω ή δε χρειάζεται ή δεν πρέπει.
Anonymous, το σχόλιό σου, εκτός από πολύ όμορφο, μου δίνει την ικανοποίηση πως οι σκέψεις μου δεν είναι τελείως ηλίθιες. Σε ευχαριστώ.
Sexymamma: (Να και ένα σχόλιο από την απέναντι πλευρά:) Χαίρομαι πολύ που κατάλαβες τι εννοώ. Παρόλα αυτά, η ανησυχία μου ξεφεύγει από το blog και φτάνει στην πραγματική ζωή: Μπορεί άραγε κάποιος να είναι τόσο αληθινός και ανοιχτός στη ζωή του όσο στο blog του; Στην τελική, χρειάζεται κάτι τέτοιο; Χαίρομαι επίσης γιατί εσύ, ενώ ξέρω πως με διαβάζεις τακτικά, δεν είσαι ένα από τα φίλτρα των σκέψεων μου. :)
Alienlover, γιατί φοβάσαι: Το χλευασμό, την απόρριψη, την οργή κάποιων αλλά κυρίως το κουτσομπολιό.
Νομίζω ότι όταν παύεις να διαμορφώνεις εσύ το ημερολόγιο σου και φτάνεις στο σημείο να διαμορφώνει αυτό την πραγματική σου ζωή, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για σοβαρό προβληματισμό. Τα όσα λες μου φαίνονται απόλυτα λογικά. Δεν μπορώ να φανταστώ στο σχολείο να περιμένει όλη η τάξη πότε θα γράψω στο ημερολόγιό μου για να τους το δώσω και χέρι-χέρι να το διαβάσουν. Πραγματικά το ημερολόγιο αυτό θα ήταν εντελώς άχρηστο. Τι να γράψεις όταν ξέρεις ότι όσα πεις θα σχολιαστούν, θα συζητηθούν και μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή σου;
Έχεις σκεφτεί ποτέ όλοι εμείς που συχνάζουμε στο blog σου γιατί το διαβάζουμε; Είμαστε περίεργοι; Κουτσομπόληδες;Τι σχολιάζουμε ακριβώς; Τη ζωή σου; Εσένα προσωπικά; Τον τρόπο που σκέφτεσαι; Έχουν νόημα τα όσα λέμε; Έχουμε δικαίωμα να ανακατευόμαστε στη ζωή σου; Εσένα σε ενδιαφέρουν αυτά τα σχόλια; Σε τελική ανάλυση τι είναι αυτό το blog για εσένα; Μπορείς να προσδιορίσεις το λόγο που το δημιούργησες; Μήπως δεν υπάρχει πλέον λόγος ύπαρξης του; Έχεις φανταστεί τη ζωή σου χωρίς αυτό το blog;
Κατά τη γνώμη μου αυτά που θα γράφαμε σε ένα «πραγματικό» ημερολόγιο δεν τα γράφουμε στα blog. Ο λόγος είναι ότι οι μύχιες σκέψεις μας, η κατάδυση στα έγκατα του εαυτού μας και η αναμέτρησή μας μαζί του είναι εμπειρίες απόλυτα προσωπικές που δεν χρήζουν καμιάς δημοσιοποίησης και κανενός σχολιασμού.
Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα χειρότερα.
Απλά ήθελα να θέσω κάποια ερωτήματα για γενικότερο προβληματισμό.
** Η έφεσή σου στο γράψιμο είναι δεδομένη, βρες ίσως εναλλακτικούς τρόπους να την αξιοποιήσεις.
"Μα το θέμα εδώ δεν είναι να γίνεις αυτός που θες αλλά να δείξεις αυτό που πραγματικά είσαι..."
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ο εαυτός σου για να είσαι ειλικρινής. Μερικοί έχουν blog για να γίνουν αυτό που θέλουν, ή να πούνε πράγματα που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Αυτό δεν είναι κακό: αν αυτό θέλουν αυτά τα άτομα, τότε είναι και ειλικρινή με τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει κανόνας που λέει ότι το blog είναι ημερολόγιο ή ότι γράφουμε μόνο ότι πιστεύουμε.
Πραγματικά πιστεύω ότι γύρω στο 60% των blog που διαβάζω είναι απλά μία βιτρίνα, κυρίως από άτομα που τους αρέσει να είναι το επίκεντρο προσοχής.
Το blog σου το βρίσκω το πιο αληθινό απ΄όσα διαβάζω και ο τρόπος που γράφεις είναι κομψός.
Επίσης, το όνομα Παναγιώτης είχα καιρό να το ακούσω (άσχετο!) και ακούγεται τόσο ωραίο...
Χάρη: Αυτό ακριβώς που περιγράφεις έχει συμβεί και με αυτό εδώ το blog, έχει χάσει τη σημασία του και έχει καταντήσει ένα "δελτίο τύπου" για τη ζωή μου. Όταν λέω πως θέλω να είμαι ειλικρινής σε αυτά που γράφω, δεν εννοώ να ξεπουλάω κάθε κομμάτι των σκέψεων μου ή της ζωής μου: θέλω απλώς όταν είμαι χαρούμενος αλλά ακόμα και όταν δεν είμαι, να το γράφω χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Η ζωή μου δεν είναι μόνο χαζοχαρούμενα χρονογραφήματα για το πως χάνω τα αεροπλάνα. Είναι πολλά περισσότερα τα οποία δυστυχώς πλέον δεν έχω τα περιθώρια να πω. Το iblog δημιουργήθηκε για αυτό ακριβώς το λόγο, για να ελευθερώσει το κομμάτι των σκέψεών μου που δεν εκφράζονται στους γύρω μου και όχι, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό. Ακόμα κι αν αποφασίσω να το κλείσω, σίγουρα κάποια στιγμή θα επιστρέψω.
Dynx, την ειλικρίνια και την ελευθερία έκφρασης στο blog μου την έχω ανάγκη, δεν την κυνηγώ για χάρη κανενός αναγνώστη ή κανόνα. Βεβαίως και όλα τα blogs δε στηρίζονται στην αλήθεια. Προσωπικά πιστεύω πως αν είναι να λογοκρίνω τον εαυτό μου συνεχώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρώ blog. Αν θέλω μια λογοκριμένη version του εαυτού μου, κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Χαχα κοιτάξτε τι βρήκα μόλις στο Πρόβατο:
ΛΕΟΝΤΕΣ: Μέχρι τις 9 Ιουλίου που ήταν ο Ερμής ανάδρομος σε πολλά όσον αφορά τον τρόπο που εκφράζεστε και επικοινωνείτε με τους άλλους καταπιεστήκατε και τα κρατήσατε μέσα σας. Από κει κι έπειτα έρχεται μια πολύ καλύτερη εποχή, όλον αυτόν τον μήνα, για να ανοιχτείτε, να ξεπεράσετε όποια διστακτικότητα σας απομένει και να εκφράσετε ακόμα και τις πιο προσωπικές σας σκέψεις.
Και μετά σου λέει να μην πιστεύεις σ' αυτά...
xaxaxaxx teleio teleio!!!!!
Μα τι συνέπειες μπορεί να έχεις όταν γράφεις ότι είσαι χαρούμενος ή λυπημένος συν το λόγο;
Αυτό δεν μπορώ να καταλάβω.
Οταν εισαι με τους φιλους σου για καφε, ή όπου αλλου συχναζετε τελοσπάντων, σε νοιάζει ποιος σε ακούει;Μηπως βρισκεστε μονο σε απομακρα μερη οπου ειναι απιθανο να σας πετυχουν γνωστοι;
Εγώ ετσι την εχω δει την υποθεση μπλογκ. Σαν συζητηση μεταξυ γνωστων αλλα μπροστα σε ξενο κοσμο.
Οποιος ξερει την περισταση καταλαβαινει, οποιος κρυφακουει χαρισμα του κι οποιος (εκτος μπλογκ γνωστος)εχει αντιρρησεις ας ερθει να μου το πει, αλλα στη βεραντα γιατι μολις σφουγγαρισα και δε βγαινουν και τα αιματα απο το χαλι.
Και στο κάτω κατω, τι σε νοιαζει αμα σε παρεξηγησουν ανθρωποι που δε σε ενδιαφερουν;
(Προσωπικά, πιο ανοιχτη ειμαι στην κανονικη ζωη, παρα στο μπλογκ μου)
σε καταλαβαίνω, ως κλασικό παράδειγμα υπερέκθεσης. αλλά μη μασας.
και να μην τρως βαριά το βράδι
Πάντως ως νέος blogger προσέχω πολύ τι γράφω. Αν γράφω αυτά που πιστεύω πραγματικά θα χαρακτηριστώ ως ιδιότροπος, αλαζόνας και αντιπαθής. Και αυτό δεν το θέλω σε αυτό το στάδιο. Αργότερα και σταδιακά θα εκφράζομαι πιο ελεύθερα.
Από την άλλη το iblog υπάρχει αρκετό καιρό τώρα και έχεις ήδη αρκετούς αναγνώστες, οπότε πραγματικά δεν βλέπω το λόγο να μην εκφράζεσαι ελεύθερα.
Σίγουρα είναι άβολο να σε διαβάζουν και φίλοι σου από την "πραγματική" σου ζωή. Εγώ σε 1-2 φίλους που με διαβάζουν τους έχω ξεκαθαρίσει να μην παίρνουν τίποτα προσωπικά...
Είναι πράγματι μεγάλο το δίλημμα. Κι όσο το σκέφτομαι τόσο μεγαλώνει.
Αν ξεκινήσεις καινούργιο μπλογκ θα πρέπει να μεταμφιέσεις τη γραφή σου τόσο όσο να μην είσαι αναγνωρίσιμος. Αν όμως αλλάξεις το φυσικό τρόπο της γραφής σου οι εξομολογήσεις σου θα είναι λειψές. Αφού ο τρόπος είναι από μόνος του μέρος της εξομολόγησης, ίσως το σημαντικότερο. Άρα δεν είναι προτεινόμενη λύση.
Το iblog είναι σπουδαίο (..ελπίζω να το έχεις καταλάβει). Από τα 4-5 καλύτερα ελληνικά μπλόγκς. Θα είναι μεγάλη ανοησία να το κλείσεις ή να το βάλεις σε δεύτερη μοίρα.
Δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω περισσότερο. Είναι δύσκολο.
Για να σε παρηγορήσω λίγο:
Υπάρχει και η ακριβώς αντίστροφη παγίδα που είναι τρισχειρότερη: άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν μέσα σε μια γοητευτική περσόνα να νιώσουν κάποια στιγμή την ανάγκη να δώσουν το προσωπικό τους στίγμα και να μην το τολμούν αναλογιζόμενοι την απογοήτευση που θα προκαλέσουν. Δυστυχία.
Εσύ αυτή την παγίδα την έχεις γλιτώσει. Δεν είναι λίγο.
Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα γράψεις - δλδ θα εκδόσεις - κανονικά . Αυτό είναι σίγουρο.(Δε θα κάτσεις στη διαφήμιση -την ελληνική τουλάχιστον- πάνω από πέντε χρόνια. Θα καταβαρεθείς. Μόνο τα ψώνια αντέχουν περισσότερο κι εσύ δεν είσαι καθόλου. Διάβασε το βιβλίο «Ο μηχανισμός της σύγχυσης» του Μ. Μιχαηλίδη , Κέδρος- να πάρεις μια ιδέα). Οπότε μη στεναχωριέσαι˙ έχεις καιρό να τα πεις όλα.
Μην αφήσεις το iblog. Είναι τόσο στέρεο που αντέχει να σηκώσει όσα δεν φαντάζεσαι. Και τόσο καλογραμμένο που εξαγνίζει τα πάθη και τις μικρότητες. Κι όποιος αντέξει στο κάτω κάτω.
Αυτό το μπλογκ δεν είναι ούτε άσχημο (βέβαια!) ούτε προσωρινό.
Αβάντι, νομίζω.
Μίμα
ΥΓ: Οι ξαδέρφες και οι φίλες σου είναι εξαιρετικές. Να τις ανεχθείς. Ας έχεις και μια δυσκολία κάπου - είναι πιο ενδιαφέρον.
artech: Αν είχες πάνω από το κεφάλι σου ανθρώπους που γκρινιάζουν ή σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα για την παραμικρή σου κίνηση, καλή ή κακή, σημαντική ή όχι, τότε θα καταλάβαινες...
passer-by: Για να καταλάβεις την περίπτωσή μου, φαντάσου μια κακιά πεθερά η οποία έχει τη διεύθυνση του blog σου. Γράφεις ένα ποστ για ένα ταξίδι σου. Μέσα στο post αναφέρεις τι είδες, τι σου άρεσε, που έφαγες, τι ψώνισες κλπ. Η πεθερά σου λοιπόν θα απομνημονεύσει όλες αυτές τις πληροφορίες και κάθε φορά που θα βρίσκει ευκαιρία θα σου πετάει μπιχτές. Για το ότι έκανες παρέα με τον Α, για το ότι έφαγες στο Β εστιατόριο και γι' αυτό δεν καταδέχεσαι τη μαγειρική της, για το ότι πήγες το Γ μέρος και "τώρα την έχεις ψωνίσει" κλπ. Ουσιαστικά μιλάμε για μεγάλη ποσότητα σημαντικής ή ασήμαντης πληροφορίας ή οποία γίνεται όπλο στα χέρια του λάθος ανθρώπου. Ελπίζω να ήμουν παραστατικός.
Yo-reeka, αν δε μασάω θα μου πέφτει πάντα βαρύ το φαγητό. :-p
Dynx, δε φοβάμαι τους αναγνώστες μου. Δε θέλω να γίνω αρεστός σε κανέναν με το ζόρι. Ούτε τους φίλους μου θέλω να κράξω. Απλώς λαμβάνω σκληρή κριτική από ένα μέρος αυτών και αυτό δε μου αρέσει. Δυστυχώς είμαι αρκετά δειλός για να πατήσω πόδι...
anonymous:
1) Είσαι η Μαρίνα Βερνίκου;
2) Αν ξεκινήσω blog τα δύο - τρία άτομα που δε θέλω να με βρουν είναι τόσο ηλίθια που δε θα μπορέσουν να με βρουν.
3) Έχω πάθει και αυτό με την περσόνα αλλά σε άλλο blog.
4) Δεν έχω σκοπό να κάτσω στη διαφήμιση. Ξερνάω ήδη.
5) Μήπως με ξέρεις, Μαρίνα Βερνίκου;
6) Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Διάβασα το comment σου από το Blackberry ενός φίλου σε ένα καφέ και παραλίγο να το δείξω και στη σερβιτόρα. :-p Αλλά κόψε κάτι ρε παιδάκι μου...
7) Πού ξέρεις τις ξαδέλφες μου και τις φίλες μου; Και γιατί αναφέρεις μόνο τις θηλυκές; Τα σερνικά στο πηγάδι κατούρησαν;
8) Σε φοβάμαι λίγο.
9) Ουδέν μονιμότερον του προσωρινά άσχημου.
10) Θα ψάξω το βιβλίο
Η κακια πεθερα της ιστοριας σου δεν περιμενε να μαθει απο το μπλογκ τις πληροφοριες που χρειαζεται. Τις μαθαινει καθε φορα που ανοιγεις το στομα σου κι οσες δε μαθαινει τις εφευρισκει.
Φοβαμαι πως αυτο δεν ειναι κατι που προεκυψε λογω του μπλογκ, αλλα οτι λογω του μπλογκ το εντοπισες εσυ.
Αυτο το ειδος των ανθρωπων οπλιζεται καθε φορα που ανοιγεις το στομα σου. Θα περασεις μια ζωη μουγκος ή με ενα ναι και ενα οχι γαι να τους κανεις τη χαρη; Δε φανταζομαι.
1) Είσαι η Μαρίνα Βερνίκου;
- Όχι.
2) Αν ξεκινήσω blog τα δύο - τρία άτομα που δε θέλω να με βρουν είναι τόσο ηλίθια που δε θα μπορέσουν να με βρουν.
- Πες τους να σου στέλνουν τα κακεντρεχή τους σχόλια στο iblog γραπτώς. Θα τους αναλάβουμε εμείς. Θά’χει και πλάκα.
3) Έχω πάθει και αυτό με την περσόνα αλλά σε άλλο blog.
- Ναι; Σε ποιο;
4) Δεν έχω σκοπό να κάτσω στη διαφήμιση. Ξερνάω ήδη.
- Μπορείς να το κάνεις για λίγο. Θα μαζέψεις λεφτά και πλούσιο υλικό για το δεύτερό σου βιβλίο (το πρώτο είναι ήδη έτοιμο). Άσε που θα σ’έχουν στα όπα όπα. Τέτοια ταλεντάρα ούτε στον ύπνο τους...
5) Μήπως με ξέρεις, Μαρίνα Βερνίκου;
- Άντε πάλι. Όχι!
6) Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Διάβασα το comment σου από το Blackberry ενός φίλου σε ένα καφέ και παραλίγο να το δείξω και στη σερβιτόρα. :-p Αλλά κόψε κάτι ρε παιδάκι μου...
- Δεν κόβω. (Δεν είμαι παιδάκι σου. Εσύ είσαι παιδάκι μου.)
7) Πού ξέρεις τις ξαδέλφες μου και τις φίλες μου; Και γιατί αναφέρεις μόνο τις θηλυκές; Τα σερνικά στο πηγάδι κατούρησαν;
- Δεν τους ξέρω αλλά γράφουν ωραία και σ’ αγαπάνε.
8) Σε φοβάμαι λίγο.
- Μ’ αρέσει! Και να με σέβεσαι! Και να μου μιλάς στον πληθυντικό σε παρακαλώ.
9) Ουδέν μονιμότερον του προσωρινά άσχημου.
- Ή είσαι νοσηρά τελειομανής ή θέλεις κι άλλα κομπλιμέντα.
Νομίζω αμφότερα.
10) Θα ψάξω το βιβλίο
- Ψάξ’ το. Αναγνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις είχα, θυμάμαι, γελάσει πάρα πολύ. Μπορεί όμως στο μεταξύ να έχει αποσυρθεί από τους θιγόμενους εργοδότες.
Μίμα
Δεν βελτιωνεις τη φωνη σου με τη σιωπη
@ the ibt
Κι όμως δεν έχω δυο διαφορετικές απόψεις για το θέμα! Είναι η ίδια στάση σε διαφορετικές συνθήκες!
Anonymous, aka Μαρίνα Βερνίκου, σας ευχαριστώ για τη συμπλήρωση του ερωτηματολογίου και ως ευχαριστώ, σας αποκαλύπτω το γαμήλιο website σας. www.mima.gr
Suspect, έχεις απόλυτο δίκιο.
passer by: Το post αυτό το έγραψες πριν ή μετά το δικό μου;
DEAR ALL, σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξή και τις συμβουλές σας. Είναι μια ακόμη φορά που το blog μου με βοήθησε να σκεφτώ, να ακούσω πολλές γνώμες και τελικά να πάρω μια απόφαση: Αφού δε θέλω να λογοκρίνομαι και να φοβάμαι για αυτά που γράφω και εφόσον δε θέλω ούτε να κλείσω το blog μου, θα μιλήσω ανοιχτά σε αυτούς που πρέπει και θα στείλω κάποιους άλλους στον αγύριστο.