Στο πλαίσιο του προγράμματος "Διακοπές στην Αθήνα 2007" εχθές το βράδυ (σήμερα το ξημέρωμα δηλαδή), ανέβηκα για camping στην ταράτσα. Η πανσέληνος αλλά και μια -πρωτοφανής για την εποχή- δροσιά, με έκαναν να πάρω το iPod και ένα στρώμα ασκήσεων (τύπου Πετρουλάκη) και να πάω να ξαπλώσω φάτσα κάρτα στον Αττικό Ουρανό.

Η πρώτη μου σκέψη κατά τις ελάχιστες φορές που έχω την ευκαιρία να ξαπλώσω αντίθετα στον ουρανό είναι η απίστευτη εμπιστοσύνη που έχει ο εγκέφαλός μου στο Νεύτωνα. Το πώς δηλαδή δεν φοβάμαι ότι θα πέσω σε αυτό το μαύρο χάος που λέγεται ουρανός και αντ' αυτού παραμένω κολλημένος με την πλάτη σε ένα κτίριο. Η δεύτερη μου σκέψη ήταν "μα πού είναι το φεγγάρι;" Και η τρίτη ήταν μερικά μπινελίκια για τον αρχιτέκτονα που έχτισε δίπλα στο σπίτι μας μια τεράστια, τερατόμορφη, ωχρή κουράδα σε στυλ "σύγχρονη Αθηναϊκή πολυκατοικία". Η επόμενη σκέψη μου ήταν για το πόσο μη-ρομαντικό είναι να ζεις σε μία πόλη που σου απαγορεύει την πρόσβαση στο φεγγάρι.

Όσο η κόρες των ματιών μου διαστέλλονταν και τα αστέρια που μπορούσα να δω στον ουρανό αυξάνονταν, τόσο οι σκέψεις μου υπερδιπλασιάζονταν και μπλέκονταν μεταξύ τους. Αθήνα, Ziegendorf, Πανεπιστήμιο, οικογένεια, γενέθλια, μεσίτες, που-βρίσκομαι-πού-πάω, καλοκαίρι, χειμώνας, εισιτήρια, εφορία, σπίτι, διακοπές, συγκάτοικοι. Και μέσα σε όλα αυτά μου ήρθε ξαφνικά να βάλω τα κλάματα. Όχι από την απελπισία, ούτε από το άγχος, αλλά επειδή ένιωσα τόσο τυχερός που ένα βράδυ του Ιουλίου ανέβηκα στην ταράτσα μου, στο σπίτι μου, στην πόλη μου και έβλεπα τον ουρανό μου, τα αστέρια μου, και αν δεν υπήρχε και ο κωλοεργολάβος, το φεγγάρι μου. Ένιωσα πως πραγματικά έχω τα πάντα.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μια δύναμη με πέταξε από τα αστέρια πίσω στο σκληρό τσιμέντο της ταράτσας. Ήταν η σκέψη η οποία ακολουθεί και καταστρέφει κάθε ευτυχισμένη στιγμή αυτή την περίοδο: ο Σεπτέμβριος. Χτυπάει κάθε φορά που τολμώ να αναλογιστώ πόσο ωραίο είναι το φετινό καλοκαίρι, πόσο όμορφη είναι η Αθήνα, πόσο τυχερός εγώ, πόσο Mastercard - Priceless είναι να αισθάνεσαι κάπου ασφαλής και όχι μόνος... Ο Σεπτέμβριος, ο ίδιος μήνας που πέρσι υποσχόταν τόσα πολλά, που είχε γίνει ο λόγος για τον οποίο ζούσα, που είχε ταυτιστεί με τα όνειρα μου, πλέον μοιάζει με μια μαύρη τρύπα στον ουρανό στην οποία αναπόφευκτα θα πέσω και θα τότε σταματήσουν όλα. Φέτος ο Σεπτέμβριος μοιάζει πολύ περισσότερο με τέλος παρά με αρχή.

Επειδή όλα αυτά ακούγονται ίσως πολύ δραματικά, θα προσπαθήσω να σας περιγράψω την παρανοϊκή κατάστασή μου: Από τότε που έφυγα στην Αγγλία η ζωή μου χωρίστηκε σε δύο κομμάτια: Σε αυτό της χώρας που ζω την εκάστοτε στιγμή και θεωρώ αληθινό και σε ένα δεύτερο που διαγράφεται πολύ αχνά σε μια άκρη του μυαλού μου (αλλά είναι εξίσου υπαρκτό σε μια άλλη άκρη της Ευρώπης). Όταν ζω στην Αγγλία δηλαδή το Ελληνικό κομμάτι φαντάζει ονείρωξη και όταν είμαι εδώ, η Αγγλική ζωή αποτελεί έναν τρομακτικό εφιάλτη. Όσο ζω στη μία από τις δύο ζωές, ο εγκέφαλός μου φροντίζει να διογκώνει τις εμπειρίες και τα γεγονότα της άλλης. Γι αυτό και πάντα η μία ξεπερνά τα όρια του αληθινού και διαχωρίζεται από την πραγματικότητα. Σας μπέρδεψα.

Τέλος πάντων, πέρα από το καμένο μου μυαλό, ο περασμένος χειμώνας ήταν πράγματι ο χειρότερος της ζωής μου και γι αυτό τώρα τρέμω να επιστρέψω. Όχι λόγω της Αγγλίας, το έχω ξαναπεί. Υπήρξαν πολλά οικογενειακά προβλήματα στην Ελλάδα που (βάση της θεωρίας των δύο ζωών) διογκώνονταν και πολλαπλασιάζονταν στο κεφάλι μου με αποτέλεσμα να με φέρουν vizzavi με την καταθλιψάρα. Βέβαια, βγήκαν και δύο θετικά από τη όλη την κατάσταση: 1) Έφτασα τα 59 κιλά και 2) μετά από τόση μαυρίλα πέρασα το καλύτερο καλοκαίρι evah! Και με αυτή την ευτυχή διαπίστωση κλείνει ο φαύλος κύκλος που με κράτησε ξάγρυπνο και σήμερα.

Το νόημα που βγάζω από αυτό το κείμενο είναι:

1) Είμαι ευτυχισμένος,
2) Αυτή τη στιγμή δε φοβάμαι τίποτα περισσότερο από την Αγγλία,
3) Για την ακρίβεια χέζομαι.
4) Πέρσι τέτοια εποχή που ήταν όλα άγνωστα ήμουν ανεξήγητα θαρραλέος.
5) Ας πρόσεχα.
6) Άλλη φορά δεν έχει ταράτσα, μου καίει το μυαλό.




Άσχετο: Για πείτε, οι χρήστες IE έχετε -λέει- κόμπλα με το νέο template? Μια κοπέλα μου έστειλε email (thanx κοπέλα) και λέει πως δεν ανοίγουν οι σελίδες εκτός της αρχικής. Αν κάποιος άλλος αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα παρακαλώ να στείλει ραπόρτο στο iblog.team@gmail.com για να το διορθώσουμε. Εγώ δεν μπορώ να τεστάρω γιατί δεν έχω IE στο Mac the Knife και το σατανά στο ίδιο μου το σπίτι δεν το βάζω. Ξου ξου Bill Gates σιξ σιξ.

UPDATE: Λόγω των τεχνικών προβλημάτων που πράγματι αναφέρθηκαν, οι χρήστες Internet Explorer και Opera μπορούν προσωρινά να διαβάσουν / να γράψουν σχόλια πατώντας εδώ.

Κατ'αρχάς αλλάζουμε όνομα. (Mην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί όπως η TIM.) Αυτό συνέβη γιατί πρώτον, εμφανίστηκε στην Ελλάδα το www.i-blog.gr, ένας blog provider με τον οποίο μας χώριζε μόνο μια παύλα και υπήρχε κίνδυνος σύγχυσης ή ακόμη χειρότερα σύνδεσης του ονόματος αυτού του blog με τις κερδοσκοπικές δραστηριότητες του συγκεκριμένου site. Και δεύτερον, διότι αποφάσισα να κάνω ένα makeover στο image του iblog, για να μη λένε πως η μάνα μου με στέλνει τζάμπα στο Brand Communication.

Επίσης, αλλάζω κι εγώ επιτέλους όνομα και γίνομαι από ομάδα, πρόσωπο κανονικό, με χέρια, πόδια και μαλλιά. Με λένε the ibt, παραπέμπω βέβαια στην τρισκατάρατη "ομάδα του iblog" αλλά πλέον προφέρομαι αη-μπη-τη. Όπως το Internet-Based Test του TOEFL, όπως ο Αη-Γιάννης ο Ρώσος και η British Telecom. Φυσικά ακόμα και ως IBT δε θα πάψω να αναφέρομαι στα bloggικά επιτεύγματα μου στο α' πληθυντικό γιατί όπως έχω προαναφέρει, εδώ μέσα είμαστε πολλοί.

Tagline: Μέχρι σήμερα δεν είχαμε σλόγκαν αλλά μόλις αποκτήσαμε ένα που έχει διπλή χρήση: Υπότιτλος και disclaimer.

Typeface: Η Myriad πέθανε. Ζήτω η 45άρα Helvetica και τΟ CAPS LOCK.

Banner: Αυτό κάτι σας θυμίζει. Τα γνωστά "τηλεγραφόξυλα" όπως τα αποκαλούσε η φίλη και συνάδελφος Λουκρητία κάηκαν κατά τη μεταφορά του iblog στο Blogger 2.0 μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου στο Κωλοχώρι. Σήμερα, τη θέση τους παίρνει ένας στύλος ηλεκτρικής ενέργειας "αγκαλιασμένος" με μια λάμπα, την οποία βλέπετε στο artwork του post. Τη φωτογραφία του banner την τράβηξα ο ίδιος ένα ανοιξιάτικο απόγευμα κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Ziegendorf. Επέμεινα στη συγκεκριμένη θεματολογία κυρίως για να κρατήσω κάτι από το παλιό iblog καθώς και γιατί το απόγευμα, ο ουρανός και τα αντικείμενα που φαίνονται να "χάνονται" σε αυτόν είναι αγαπημένα μου φωτογραφικά θέματα.

Flickr: Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσα το Flickr κυρίως για image hosting. Από σήμερα όμως, το Flickr μου θα λειτουργεί παράλληλα με το IBLOGLIVE σαν photo blog στο οποίο θα ανεβάζω χιλιάδες λέξεις χωρίς να γράφω σεντόνια. Όπως όλος ο κόσμος δηλαδή.

Για να σας καθησυχάσω, το μόνο που δεν αλλάζει στο IBLOGLIVE είναι η απόλυτα ομφαλοσκοπική θεματολογία του που τόσο σας συναρπάζει. :-p


IBLOGLIVETRIVIA:

Το πρώτο δείγμα δουλειάς για την αλλαγή του iblog καταγράφεται στις 04 Νοεμβρίου 2006! Χρειάστηκαν δηλαδή σχεδόν εννέα μήνες για να φτάσουμε από το πρώτο moodboard στο σημερινό ανέβασμα του IBLOGLIVE.


Η αρχική ιδέα για το IBLOGLIVE ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που τελικά υλοποιήθηκε. Το χρώμα του blog ήταν μαύρο και το θέμα του ήταν εμπνευσμένο από το Broadway!

Το LIVE του τίτλου ήταν αρχικά λύση ανάγκης αφού όταν ξεκίνησα το blog, το URL http://iblog.blogspot.com ήταν ήδη κατοχυρωμένο.


Tο iblog v2.0 φορούσε το ίδιο template για πάνω από δύο χρόνια. (09 Νοεμβρίου 2005 - 10 Φεβρουαρίου 2007.) Την 8η Φεβρουαρίου 2007, εν μέσω χιονόπτωσης, με laptop χαλασμένο πέρασα στο Νέο Blogger μέσω ενός κοινόχρηστου υπολογιστή της σχολής. Το blog μου, έχοντας εκατομμύρια spam comments έκανε δύο ώρες να αναβαθμιστεί και μου έβγαλε την πίστη μέχρι να μεταφερθεί επιτυχώς. Όταν τελείωσε η διαδικασία, διαπίστωσα πως το παλιό template δε δούλευε με το νέο Blogger.

Έτσι, δύο μέρες αργότερα το iblog έγινε προσωρινά (για σχεδόν 6 μήνες) άσχημο φορώντας το μπλε K2.

Σε μια εφημερίδα αναφέρθηκα ως "η ομάδα του iblog".

Δείγματα από το προηγούμενο design του IBLOGLIVE είχαν χρησιμοποιηθεί στο portfolio μου για την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο!

Ο Matt και ο Dave νόμιζαν (και ακόμα ίσως νομίζουν) πως το iblog δεν ήταν το όνομα του δικού μου blog, αλλά η ονομασία των ηλεκτρονικών ημερολογίων, γενικώς. Έτσι ποτέ δεν αναφέρονταν στο blog μου αλλά στο "your iblog".


Το Μάρτιο του 2007 είχα έτοιμο το καινούριο template του IBLOGLIVE και το μόνο που περίμενα για να το ανεβάσω ήταν η άδεια για τη χρήση της φωτογραφίας του banner από ένα μπουχέσα πλην εξαιρετικό φωτογράφο που βρήκα στο Flickr. Αφού τον παρακάλεσα, τον έγλυψα για τη δουλειά του (που είναι όντως καταπληκτική), του εξήγησα ότι το blog μου δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα, του περιέγραψα τη χρήση που θα γινόταν στη φωτογραφία του, του έδωσα τη διεύθυνση μου (και είδα πως όντως μπήκε στο blog), του υποσχέθηκα πως θα του δώσω credits, του ανέφερα το περιεχόμενο του IBLOGLIVE, περίμενα για 15 μέρες την απάντησή του. Τότε κατάλαβα πως είναι τόσο ψώνιο που δε θα έμπαινε καν στη διαδικασία να αρνηθεί ή να ζητήσει χρήματα κι αποφάσισα να του απαντήσω:
I would really appreciate if you were less rude and declined my request with an honest reply. I don't think I need you permission anymore. However, I would be very happy to suggest you where to stick it. Thank you very much for the inconvenience and the delay you caused me.
Ο τύπος δεν απάντησε ποτέ κι εγώ έμεινα χωρίς banner για 4 ακόμη μήνες.


Η έμπνευση για το banner του IBLOGLIVE μου ήρθε τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου. Ξεκίνησα να φτιάχνω το template στις 4 το πρωί και τελείωσα στις 10:30.

Μόνο το alignment μου πήρε 2 ώρες.

Πριν από αυτή την αλλαγή δεν είχα δει πως είναι το Dreamweaver.



UPDATE: Λόγω παιδικής αρρώστιας του template, οι χρήστες Internet Explorer και Opera μπορούν να διαβάσουν αλλά και να γράψουν comments σε αυτό το post πατώντας εδώ.

Σήμερα προσπάθησα να γράψω νέο post. Ήταν η τρίτη φορά που απέτυχα αυτή την εβδομάδα. Απογοητεύτηκα και είπα να κοιμηθώ. Εδώ και ώρες όμως δεν μπορώ να κλείσω μάτι από την κρεβατομουρμούρα. Η σχέση μου με το iblog περνάει κρίση. "Δεν κάνουμε πράγματα μαζί πια" μου λέει. Όντως, τελευταία δεν το προσέχω όσο θα ήθελα. Και δεν εννοώ τον τελευταίο μήνα. Ολόκληρο τον τελευταίο χρόνο νιώθω ασυνεπής σε μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες.

Πριν από λίγο άρχισα να καταλαβαίνω τι πάει λάθος στο blog μου κι έτσι πήρα το laptop στο κρεβάτι για να γράψω αυτό το post. Αν δεν το έγραφα δε θα μπορούσα να κοιμηθώ. Κι αν πάλι κοιμόμουν, ίσως αύριο να το ξεχνούσα ή να άλλαζα γνώμη. Οπότε ξεκινάω:

Συνειδητοποιώ πως καιρό τώρα έχω σταματήσει να είμαι ειλικρινής στο blog μου. Δε γράφω ψέματα αλλά δεν γράφω όση αλήθεια χρειάζομαι. Άρχισα να κρύβομαι από το ίδιο το "ημερολόγιο" μου. Αυτό που υποτίθεται έφτιαξα για να μπορώ να εκφράζω τις πιο αλλόκοτες σκέψεις μου, τις πιο μεγάλες αλήθειες που μπορώ να βρω μέσα και γύρω μου, καθώς και αυτά που θέλω μεν να γράψω αλλά δε θέλω να πω σε κανέναν. Αυτό συνέβη καθώς η διεύθυνσή του blog άρχισε να πέφτει σε λάθος χέρια κι από κει σε ακόμη πιο λάθος ανθρώπους. Ένα μέρος της ανωνυμίας μου ακυρώθηκε και το iblog ταυτίστηκε με τον Παναγιώτη. Φυσικά, ο Παναγιώτης του iblog ήταν πολύ πιο ειλικρινής και ευθύς από τον Παναγιώτη που γνωρίζετε. Ο iblog είχε τον κατάλληλο χώρο και τις συνθήκες για να το κάνει. Ο Παναγιώτης πάλι έπρεπε και πρέπει να κρύβει μυστικά, να αισθάνεται άσχημα για αυτά που σκέφτεται, να φοβάται κάποιους, να ντρέπεται για κάποιους άλλους, να προσέξει να μη στεναχωρήσει τρίτους, να δείχνει τέλειος απέναντι σε όλους για να μπορέσει να ισορροπήσει στο μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί δημιουργήσει γύρω του. Ο iblog έγινε Παναγιώτης. Αυτό ήταν το λάθος μου: συνέδεσα τον έξω κόσμο με τις σκέψεις μου. Άνοιξα πόρτες που δεν έπρεπε και τώρα πια είναι αδύνατο να κλείσω. Αντ' αυτού άρχισα να κοσκινίζω τις σκέψεις μου και να φιλτράρω κάθε λέξη που ανεβαίνει στο blog. Κάθε φορά που γράφω είναι σαν να έχω ένα μάτσο ανθρώπους πάνω από το κεφάλι μου που σβήνουν ό,τι δεν πρέπει ή δε θέλουν να ακούσουν. Κι αυτό που μένει στο τέλος δεν αντιπροσωπεύει εμένα αλλά τη "καθημερινή" εικόνα μου. Αυτό που πρέπει να είμαι.

Ξημερώνει και συνεχίζω να μη μπορώ να κοιμηθώ. Όχι για το blog, αυτό ήταν απλώς η αφορμή. Δεν κοιμάμαι επειδή άρχισα επιτέλους να εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου και να αναρωτιέμαι μήπως το λάθος μου δεν είναι σε αυτά τα κατεβατά HTML αλλά στη ζωή μου. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσω να γράφω στα αρχίδια μου μερικούς ανθρώπους και να λέω ό,τι θέλω; Μήπως καλύτερα θα πρέπει να διαγράψω αυτούς που δε θέλουν να δουν ποιος πραγματικά είμαι; Μήπως από Παναγιώτης να γινόμουν iblog?

Λυπάμαι γιατί ακόμη κι αυτό το post πέρασε από φίλτρα, όσο κι αν προσπάθησα. Πολύ θα ήθελα να γράψω μια λίστα με ονόματα και καταστάσεις. Αλλά είμαι σίγουρος πως το μεσημέρι θα ξυπνήσω και θα πρέπει να δώσω εξηγήσεις, να καλύψω ή να αρνηθώ αυτά που έγραψα. Και κουράστηκα, πραγματικά.

SWOT, AOTC, SMART, POISE, PLC, MKIS, PEEST, SOSTT, USP, 4Ps, 4Ms, DRA, DCF, ROMI, SLAP, 7Ss, VALS, B2B, AIDA, R&D, NPD, FAST, RGM, POS, ESP, FPS, FMCG, ROI, SLEPT, AIUAPR, ROSE, PESTLE, ECR, DMU, CRM, MPS, POS, SME, SRM, ROCE, DAGMAR, SOMP, ACORN, PBR, PIMS.

Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο έβγαλα τα μάτια μου σε αυτές τις πίπες. Αν ήθελα να σπουδάσω γιάπης θα πήγαινα στο Deree...

UST, καλοκαιριάτικα.

(Έστειλα τις εργασίες και ξεκινάω διακοπές. Μπορεί για 2 μήνες, μπορεί και για πάντα. Αναλόγως αποτελέσματος.)