Δεν ξέρω πως το κατάφεραν οι καθηγητές, αλλά αυτό το semester είχαμε τέσσερα deadlines την ίδια μέρα. Το καλό αυτού ήταν ότι η περίοδος του ξεπατώματος κράτησε λίγο, γιατί παραδοσιακά άφησα τα πράγματα για την τελευταία στιγμή και το κακό ότι εκείνη την εβδομάδα δεν κοιμήθηκα πάνω από 10 ώρες, συνολικά. Βρισκόμενος λίγο πριν το τελευταίο deadline (Τρίτη 29) και το μεγάλο μπουγέλωμα (αύριο έχουμε το "Summer Ball"!) θα σας μεταφέρω τις μικρές ιστορίες που κατάφεραν να επιζήσουν ανάμεσα στα ξενύχτια και το γράψιμο.


Πέμπτη 10 Μαΐου:
Ενώ έχω βρει συγκάτοικο, η οποία συμπτωματικά λέγεται Monica (!) καθώς και άψογο σπίτι στο Guildford, μόλις την προηγούμενη μέρα, κάτι πάει στραβά: Η Monica μου στέλνει μήνυμα πρωί πρωί και μου ανακοινώνει πως άλλαξε γνώμη. Αυτομάτως χάνω την προκαταβολή που έδωσα στο μεσιτικό γραφείο και οποιαδήποτε διάθεση να ζήσω μαζί της. (Αργότερα τη μεταπείθω να κρατήσουμε το σπίτι αλλά τελικά εχθές μου ανακοινώνει πως σκέφτεται να φύγει για πάντα από την Αγγλία. Τώρα βρίσκομαι πάλι στην αρχή.)

Σάββατο 12 Μαΐου:
Με έναν κουβά Ben & Jerry's αγκαλιά παρακολουθώ τη φετινή Eurovision στο BBC. Έξω είναι μέρα και το campus έρημο, όχι λόγω του κορυφαίου -για την Ελλάδα- μουσικού γεγονός φυσικά, αλλά λόγω εργασιών. Οι Άγγλοι είναι γνωστό πως μισούν το διαγωνισμό, δεν διασκεδάζουν καν με το trash της υπόθεσης κι έτσι το βλέπω κρυφά στην κουζίνα, όπως οι πρόγονοί μου που άκουγαν επίσης κρυφά το BBC στην κατοχή. Το γεγονός ότι φέτος δεν είμαι στην γνωστή ταράτσα της Αλίνας η οποία διοργανώνει Europarty κάθε χρόνο με στεναχωρεί αλλά ο σχολιαστής του βρετανικού καναλιού με αποζημιώνει: Ειρωνεύεται τα τραγούδια, τα ρούχα, τα ονόματα των τραγουδιστών. Κράζει με τον πιο αστείο τρόπο τους παρουσιαστές, μιλάει κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και λέει αυτά που θα έλεγε κάποιος που παρακολουθεί το διαγωνισμό από τον καναπέ του! Καθ'όλη τη διάρκεια της βραδιάς επαναλαμβάνει ότι οι χορεύτριες που συνοδεύουν του Τούρκο τραγουδιστή (τον οποίο παρομοίασε με νεότερη εκδοχή του Chris Moyles) είναι Βρετανίδες. Αυτό το σχόλιο καταφέρνει να δώσει στην Τουρκία 12 βαθμούς (αφήνοντας την Ελλάδα με 10) ενώ η Άννα από το Λονδίνο, με μήνυμά της στηρίζει το γεγονός σε κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες: "Μας φάγαν τα κεμπαπτζίδικα."

Κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, η Μαρία από Ρόδο του iblog, παντρεύεται πού αλλού; Στη Ρόδο. Στεναχωριέμαι που δεν είμαι εκεί αλλά η Νικόλ (αδελφή της) με αποζημιώνει: Με παίρνει τηλέφωνο κατά τη 1 και μου τραγουδάει ένα παραδοσιακό τραγούδι του γάμου "Μαύρη μαύρη σαν καμένη γη". Αργότερα μαθαίνω για μπάτσους - strippers (σα δε ντρέπεστε), άμαξες με λευκά άλογα και μαντινάδες! Να ζήσετε και να παίρνουν σειρά και οι υπόλοιποι αναγνώστες.

Για την ιστορία: Το iblog είχε ανακοινώσει πρώτο και σε αποκλειστικότητα το γάμο της Μαρίας, από τις 2 Φεβρουαρίου 2006! Δείτε το πρώτο σχόλιο σε αυτό το post.

Κυριακή 13 Μαΐου:
Μία μέρα πριν το πρώτο deadline, τρέχω και δε φτάνω. Στις εννέα το βράδι αποφασίζω να φάω μεσημεριανό/βραδινό, το γνωστό Dunch™ (dinner + lunch), και κατευθύνομαι στην κουζίνα. Πάω να κόψω ψωμί και βλέπω πάνω του μια τεράστια τρύπα, σαν κάποιος να είχε φάει την ψίχα. Λίγα δεύτερα πριν ακουμπήσω το μαχαίρι για να το κόψω, υποψιάζομαι κάτι κακό και κοιτάζω τη σακούλα του ψωμιού και στη συνέχεια το ντουλάπι. Η σακούλα τρύπια και το ντουλάπι γεμάτο ποντικοκούραδα! Γίνομαι φολκλόρ θέαμα για τους Άγγλους οι οποίοι με παρακολουθούν έκπληκτοι να πετάω το ψωμί στον τοίχο και να κατεβάζω καντήλια στα Ελληνικά. Στη συνέχεια προσπαθούν να με αποτρέψουν από το να πετάξω όλα μου τα πράγματα από το ντουλάπι λέγοντας μου ότι δεν έχουν τίποτα και ότι μόνο ένα ποντίκι περπάτησε και έχεσε πάνω τους. Δε με πείθουν κι έτσι καταχαρούμενοι τρώνε τα πράγματά μου, που προόριζα για τα σκουπίδια! Η βραδιά κλείνει με Detol, πλύσιμο όλης της οικοσκευής και σφράγισμα του ντουλαπιού. Τα ποντίκια είχαν επιστρέψει για τα καλά αυτή τη φορά.

Δευτέρα 14 Μαΐου: Πρώτο Deadline.

Παρασκευή 18 Μαΐου. Δεύτερο, Τρίτο, Τέταρτο και Πέμπτο Deadline.
Μετά από μια εβδομάδα κατά την οποία δεν μπορώ να καταλάβω αν έξω είναι μέρα η νύχτα, ετοιμάζομαι να παρουσιάσω την μεγαλύτερή μου εργασία. Φτάνω στην αίθουσα της παρουσίασης με αρκετή αυτοπεποίθηση αλλά όταν σηκώνομαι να παρουσιάσω, ξεχνάω ό,τι αγγλική λέξη μαθαίνω από τα 6 μου και τα χέρια μου τρέμουν υπερβολικά. Ξεκινάω να παρουσιάζω και δε βλέπω αντιδράσεις από τους συμφοιτητές μου. Σκέφτομαι να σταματήσω και να τους ρωτήσω αν είναι τόσο χάλια όσο φαντάζομαι. Αντ' αυτού ξεκινάω να αυτοσαρκάζομαι για να νιώσω καλύτερα. Το παρακάνω φτάνοντας στο σημείο να κράζω την ίδια μου τη δουλειά. Καμία αντίδραση. Απελπισμένος, αποφασίζω να παίξω τα μεγάλα μου χαρτιά, δείχνοντας τους την ταινία που είχα φτιάξει και δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να παρουσιάσω. Τελειώνω την παρουσίαση παρακαλώντας το fire alarm να ανάψει για να εξαφανιστώ από τη ντροπή μου. Από τα σχόλια των συμφοιτητών μου καταλαβαίνω πως είχα μόλις παρουσιάσει μία από τις καλύτερες δουλειές μου. Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί μου το είπαν τόσο αργά.

Ενώ θέλω να δω το Self Branding όλων των υπολοίπων, επιστρέφω βιαστικά στο σπίτι μετά την παρουσίαση και συνεχίζω το γράψιμο. Τρεις ώρες με χωρίζουν από το τετραπλό deadline.

Ένα τέταρτο πριν τις 5 (deadline), στέλνω τις εργασίες μου με email στον εαυτό μου προκειμένου να τις τυπώσω από τη Βιβλιοθήκη. To αρχεία φτάνουν κατεστραμμένα και κινδυνεύω να κοπώ σε τέσσερα μαθήματα. Τρέχω στο σπίτι, τα βάζω στο iPod και πάω να τα τυπώσω στα IT Studios τα οποία έχουν λιγότερο κόσμο. 16:56 ανοίγω τα αρχεία και κάνω γρήγορες διορθώσεις στη στοίχιση. Πάω να τυπώσω. Ο iMac δεν βρίσκει το δίκτυο. Αρχίζω να ιδρώνω. Ρωτάω τη διπλανή μου αν έχει πέσει το δίκτυο. Λαμβάνω αρνητική απάντηση και αλλάζω iMac. 16:59 τυπώνω τις τρεις εργασίες. 17:01 φτάνω στη γραμματεία για να πάρω cover sheets. Κατεβάζουν ρολά. Προλαβαίνω να τα πάρω και 17:02 -τελικά- πετάω στα ειδικά κουτιά της κλειστοφοβικής hand-in area τις εργασίες μου. Υπόσχομαι πως δε θα το ξανακάνω.

Το ίδιο βραδύ δέχομαι επισκέψεις από Λονδίνο.

Σάββατο 14 Μαΐου:
Οι επισκέψεις μου αφού κάνουν ανηλεές σεξ με συμφοιτητή μου και μέλος του διδύμου Matt & Dave (δε θα αποκαλύψω ονόματα :p) τις δεκαέξι ώρες τις οποίες κοιμάμαι, με ξυπνούν χτυπώντας μου την πόρτα και τραγουδώντας "Σήμερα πρωτογνώρισα τη χαρά". Στον καφέ που ακολουθεί για να δωθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις - λεπτομέρειες, οι επισκέψεις δηλώνουν χαρακτηριστικά: "Κοίτα έξω! Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδούν, οι μελιτσούνες πετούν ανέμελα!"

Μακράν το πιο εύστοχο σαρδάμ που άκουσα ποτέ. Κάποιες μελιτσούνες πράγματι πέταξαν ανέμελα το προηγούμενο, καθώς και τα επόμενα βράδια.

Από τότε που επέστρεψα στην Αγγλία όλα μοιάζουν να άλλαξαν. Το δωμάτιό μου, οι συγκάτοικοι, οι Βρετανοί, οι "φίλοι", το Πανεπιστήμιο. Ο καιρός μπορεί να ξαναχάλασε αλλά η διάθεση μου παραμένει κατά ένα παράξενο τρόπο καλή. Ούτε το κρύο, ούτε οι καθημερινές βροχές ματαιώνουν τη λιακάδα που κάνει τις σκέψεις μου πιο φωτεινές.

Μετά από το πρώτο γερό ταρακούνημα που δέχτηκα στη ζωή μου, δεν πίστευα πως τα πράγματα θα καλυτέρευαν ποτέ. Όταν είδα το θάνατο να χτυπάει τόσο κοντά μου και αφού έζησα καταστάσεις που ποτέ δεν πίστευα πως μπορούν να συμβούν στον καθένα, πόσο μάλλον σε εμένα, έχασα οποιοδήποτε ίχνος πίστης και αισιοδοξίας. Ναι, η ζωή κάποιου μπορεί πράγματι να καταστραφεί σε λίγα δευτερόλεπτα. Ενώ οι πιθανότητες να "φτιαχτεί" στον ίδιο χρόνο είναι ελάχιστες. Μάλλον, όχι η ζωή κάποιου. Η ζωή μου, η ζωή σου. Αυτό έμαθα αυτό το χειμώνα. Και σε αυτή τη σκέψη στηρίχθηκα μέχρι πρόσφατα. Προσγειωμένος όσο ποτέ άλλοτε, είδα τη ζωή τεμαχισμένη σε περιόδους ευτυχίας με μεγάλα διαλείμματα άσχημων καταστάσεων. Έτσι, ενώ κάποτε φοβόμουν να χαρώ, έφτασα στο σημείο να φοβάμαι όχι να ονειρευτώ αλλά να σχεδιάσω καν.

Και ξαφνικά, χωρίς καμία προσπάθεια από την πλευρά μου, τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν πιο φωτεινά. Ξεκινάω να κοιμάμαι κανονικά, οι εφιάλτες με συναντούν όλο και πιο αραιά, έχω τη διάθεση να βγω έξω, να μιλήσω με κάποιον, γενικώς αρχίζω και αποκτώ διάθεση και θέληση για κάτι. Σταματάω να αναβάλω τα πάντα και έχω ένα μικρό σκοπό για κάθε μέρα. Δε θέλω να κάνω μεγάλα βήματα, γιατί δεν έχω πάψει τελείως να φοβάμαι. Δεν μπορώ να υψώσω ακόμη το κεφάλι μου, δεν ξέρω καν αν ποτέ μπορούσα. Μερικά πρωινά όμως καταλαβαίνω που βρίσκομαι. Συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι για πολλούς λόγους και ανακατασκευάζω την έννοια της "ευτυχίας" στο μυαλό μου. Πάντα, οι άσχημες καταστάσεις σε προσγειώνουν με άσχημο και επώδυνο τρόπο στο έδαφος. Παρόλα αυτά, σε κάνουν να σκεφτείς και να εκτιμήσεις πολλά. Να συνειδητοποιήσεις πως ακόμα και οι πιο άδειες και ασήμαντες μέρες, είναι προφανώς οι "ευτυχισμένες" μέρες που ψάχνεις. Αυτές που πάντα περιμένεις και ταυτόχρονα αναπολείς βλακωδώς.

Από τότε που επέστρεψα στην Αγγλία θυμήθηκα πως είμαι 20 ετών. Και μπορεί να μην ξαναθεωρήσω ποτέ τον εαυτό μου αθάνατο αλλά σίγουρα κάποτε θα ξανανιώσω πως έχω τη δύναμη να κουνήσω αν όχι ολόκληρο βουνό, τουλάχιστον τα πιόνια στο επιτραπέζιο που παίζω τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Καλημέρα.

Από ό,τι κατάλαβα, κάποιοι σήμερα εξέλεξαν Σταρ Ελλάς 2007 και κάποιοι άλλοι (εμείς εδώ) νέο δήμαρχο Ziegendorf!

Ναι ναι, σήμερα είχαμε δημοτικές (και κομητειακές;) εκλογές εδώ, στο ένδοξο Ziegendorf και η φούρια είχε ξεκινήσει μέρες τώρα. Το πρωί, ενώ έτρεχα να προλάβω μια διάλεξη, με σταμάτησαν δύο κομματόσκυλα που την είχαν στήσει έξω από την πόρτα μας. Ήταν ένας άνδρας και μία γυναίκα σε τελείως αμερικάνικη πολιτική συσκευασία, με μπλε κοστούμια και ταγιέρ, στα πέτα τον οποίων είχαν καρφιτσωμένους αυτούς τους τεράστιους χάρτινους φραμπαλάδες με τις δύο κορδέλες που κρέμονται. Ξέρετε, αυτά τα Pedigree βραβεία που κολλάνε στα λαμπραντόρ όταν κερδίζουν στα καλλιστεία.
-"Γνωρίζετε ότι σήμερα έχουμε εκλογές;" με ρώτησε με αστραφτερό χαμόγελο η γυναίκα.
-"Βεβαίως, διότι οι συντηρητικοί μας έσπασαν τα αρχίδια τόσες εβδομάδες με τα spam mail τους, σκέφτηκα αλλά απάντησα πως δεν είμαι Βρετανός υπήκοος.
-"Δεν έχει σημασία, αφού είστε εγγεγραμμένος κάτοικος στο δήμο Ziegendorf, έχετε δικαίωμα ψήφου."
-"Σοβαρά; Μπορώ δηλαδή να υποστηρίξω το δήμαρχο που υποσχέθηκε μέριμνα για τα πρόβατα και τις κατσίκες μας;" ξανασκέφτηκα, αλλά τελικά απάντησα πως δε γνωρίζω το πολιτικό σύστημα αυτής της χώρας κι έτσι δε με ενδιαφέρει το -κατά τα άλλα πολύτιμο- δικαίωμα που μου παρέχουν.

Δεν γνώριζα καν ότι έχω δικαίωμα ψήφου στην Αγγλία. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και πώς. Δηλαδή πάει όποιος να 'ναι στο εκλογικό, λέει "hello, I wanna vote" και το ρίχνει; Μερικές φορές φοβάμαι την ευκολία με την οποία γίνονται όλες οι διαδικασίες εδώ και σκέφτομαι πως αυτή η χώρα ίσως να χρειάζεται λίγη γραφειοκρατεία. Ο Will μου εξήγησε πριν λίγες μέρες ότι μπορείς να ψηφίσεις όπου θες. Και μάλιστα ότι αυτός έχει δικαίωμα δύο ψήφων, μία στο Ziegendorf και μια στον Άγιο Μπάμπη, από όπου κατάγεται. Βέβαια, αυτό δεν νομίζω να ισχύει. Γενικότερα, δεν εμπιστεύομαι τις γνώσεις των συμφοιτητών μου σε θέματα δημοκρατίας και εκλογών. Και αυτό συμβαίνει από τότε που είδα πως τα παιδιά του Course κάναμε την εκλογή των Student Reps, των εκπροσώπων μας δηλαδή προς τον Course Leader.

Εκείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη, O Dave είχε αναλάβει δικαστικός. Έγραψε δηλαδή τα ονόματα των φοιτητών που ενδιαφέρονταν να γίνουν reps, σε μια κόλα χαρτί. Φαντάστηκα λοιπόν ότι στη συνέχεια θα τα διάβαζε και η ψηφοφορία θα γινόταν ανοιχτά, καθότι δεν υπήρχε χρόνος για ψηφοδέλτια και κάλπες. Ο Dave όμως έσκισε γύρω γύρω τα ονόματα φτιάχνοντας μικρά χαρτάκια τα οποία έβαλε όλα μαζί στο καπέλο του! Αμέσως, άρχισε να το ταρακουνάει με ενθουσιασμό, λες και κλήρωνε η λαχειοφόρος. "Έλα κυρία, τώρα που γυρίζει!". Ειλικρινά, εκείνη τη στιγμή ντράπηκα που ενώ κατάγομαι από τη χώρα στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία, συμμετείχα σε αυτή τη γελοία εκλογή - κλήρωση της Μενεγάκη για τηλεόραση 21''. Τα υπόλοιπα ζώα, συμπεριλαμβανομένου και εμού, δεν είπαν λέξη! Ήρθε λοιπόν μπροστά του το λαγουδάκι του Playboy, διάλεξε τέσσερα χαρτάκια και του τα έδωσε. Ο Dave διάβασε τα ονόματα και οι υπερτυχεροί ανέβηκαν δύο σκαλάκια πιο πάνω από το λαό. Από εκεί έβγαλαν έναν μικρό προεκλογικό λόγο και στη συνέχεια, δια βοής (!) εκλέξαμε τον εκπρόσωπό μας. Φαντάζομαι πως στις δημοτικές εκλογές ακολουθήθηκαν πιο δημοκρατικές διαδικασίες...

Αν και δεν το περίμενα, οι κάτοικοι του χωριού φάνηκαν να ενδιαφέρονται και να συμμετέχουν στο όλο προεκλογικό κλίμα. Το απόγευμα, ψάχνοντας για σπίτια, είδαμε εκτός από κι άλλους κυρίους με Pedigree, μικρές μονόχρωμες ταμπέλες με τη φράση "Vote Independent" ή "Vote Conservatives" στις αυλές των περισσοτέρων σπιτιών. Αυτό, σε σύγκριση με την ελληνική επαρχία, που βγάζει τους ήλιους του ΠΑΣΟΚ / τα "thumbs up" της ΝΔ / τα σφυροδρέπανα στα μπαλκόνια, μου φάνηκε πολύ πιο πολιτισμένο και σεμνό. Φαντάζομαι όμως ότι όταν ανακοινωθεί ο νικητής, οι Ziegendorfίτες και οι Ziegendorfίτισσες θα αφήσουν τις σεμνότητες και ξεχυθούν στην πλατεία με το μεγάλο πλάτανο όπου θα σουβλίσουν αγριογούρουνα και θα γλεντήσουν χορεύοντας καλαματιανά μαζί με το φρέσκο δήμαρχο του χωριού.

Στην Ελλάδα ποια βγάλατε;

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης.
Οι περισσότερες ιστοσελίδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνη σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που, αν και η έδρα του είναι στη Νέα Υόρκη, πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σας δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μη δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις Αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού, που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα. Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις Αρχές και η δουλειά της θα την πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν να γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!
Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο Ίντερνετ!