Νομίζατε πως η Κάλλια ήταν ο μόνος guest στην «κρητική περίοδο» της ζωής μου; Νομίζατε πως θα σας άφηνα χωρίς το μεγάλο είδωλο του iblog?Το περασμένο Σαββατοκύριακο η Κρήτη υποδέχτηκε το μύθο που τάραξε τα νερά Αιγαίου και Λυβικού Πελάγους με την άφιξή του. Κυρίες και κύριοι...

Γνώριζα μία εβδομάδα πριν για την άφιξή της. Όπως και όλο το Ηράκλειο. Σημαιοστολισμοί, βεγγαλικά, παρελάσεις. Η Ξαδέλφη θα κατέβαινε στη λεβεντοζένα για να κάνει sex. Έτσι τουλάχιστον φαντάστηκα όταν μου ανακοίνωσε τηλεφωνικά την άφιξή της: «Θα έρθω να δω ένα φίλο μου στο Ηράκλειο. Έχω κλείσει (όλο) το ξενοδοχείο H.» Ποια ήταν όμως η αλήθεια;

Την Παρασκευή το πρωί κι ενώ παρακολουθούσα «Catering» στο ΤΕΙ (encavement – μιζανπλάζ) παίρνω ένα μήνυμα από την Ξαδέλφη: «Έλα μου καλημέρα. Τελικά μετά απο μια πολύ μεγάλη ιστορία που θα σου πω όταν έρθεις, είμαι Πλατεία ******* στο 403 του O. Hotel. Έλα πάνω. Φιλάκια.» (Κλασσικό μήνυμα Ξαδέλφης: ξεκινάει με «Έλα μου», τελειώνει με «Φιλάκια»)

Επί τη ευκαιρία, θα ανοίξω μια παρένθεση για να αναφερθώ σε κάποια κουλά που σημείωσα την ώρα του Catering για να τα ανεβάσω στο iblog: Σε εκείνο το μάθημα, η καθηγήτρια μας μίλησε για εστιατόρια. Τα κατέταξε σε κατηγορίες όπως «βεγκετέριαν» και ανέλυσε την πολιτική του «φρανσάιζ». Επίσης αναφέρθηκε στα εστιατόρια των αιθέρων: «Κάποιες μεγάλες αεροπορικές εταιρίες όπως η Singapore, προσφέρουν στους επιβάτες ένα μικρό a la carte μενού μέσα από τη δυνατότητα επιλογής ασιατικής ή ευρωπαϊκής κουζίνας. Αυτό συμβαίνει επειδή με τη Singapore πετούν και ευρωπαίοι και σιγκαααα... σιγκαπού... σιγκαπούροι άνθρωποι!» [δάκρυσα στο αμφιθέατρο]

Τελειώνοντας, κατέβηκα στο κέντρο για να ξυπνήσω την Ξαδέλφη. Χτύπησα τρεις φορές την πόρτα του 403. Καμία αντίδραση. «Ή κοιμάται σα γουρούνα, ή την έσφαξαν σα γουρούνα ή μου έστειλε λάθος δωμάτιο και θα δω μπροστά μου τον αγουροξυπνημένο γερμανό» σκέφτηκα. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και το θέαμα με παγώνει: Η Χ πρησμένη και με ύφος «τι θες εδώ τέτοια ώρα» στέκεται υπομονετικά στην πόρτα μέχρι να ξεπεράσω το σοκ και να μπω.

Όλα ήταν σχεδιασμένα. Ούτε γκόμενος υπήρχε, ούτε sex. Η Ξαδέλφη με τη Χ, δύο γυναίκες μόνες, ξεκίνησαν από τη μεγάλη πόλη και μετά από πολλές περιπέτειες (ξημερώματα έψαχναν για ξενοδοχείο γιατί αυτό που είχαν κλείσει μέσω ίντερνετ ήταν τελικά στάβλος) κατάφεραν να μου φέρουν το δοξασμένο αττικό καυσαέριο σε σακουλάκι.

Η Ξαδέλφη, μόλις που σάλευε μέσα στα λευκά σεντόνια του κρεβατιού. Ευτυχώς δεν άργησε να ξυπνήσει κι έτσι σύντομα βρεθήκαμε στους δρόμους του Ηρακλείου. Εγώ, μη μπορώντας να ξεπεράσω το σοκ, προσπαθούσα να το παίξω ξεναγός σε μία πόλη που μένω δύο εβδομάδες. Τότε συνέβη το κορυφαίο: «Μετρό;» ρώτησε η Χ δείχνοντάς τις σκάλες που οδηγούσαν στα δημόσια ουρητήρια της πλατείας. Περίπου, υπόγειο ΚΤΕΛ το λέμε εδώ.

Πήγαμε για καφέ. Φυσικά η Ξαδέλφη ματιάστηκε από την περατζάδα της Κοραή και έβγαλε τις ασπιρίνες από την τσάντα της. Συνεχίσαμε για φαγητό και ξανά καφέ στη Guernica όπου έγινε η συνάντηση κορυφής της Νικόλ με τη Χ και την Ξαδέλφη. Μετά το βαρύ πρόγραμμα, η δεύτερη κατέλυσε στο ξενοδοχείο ενώ εμείς βλέπαμε Βέρα στο Δεξί, χωρίς ήχο για να μην την ξυπνήσουμε.

Το βράδυ παρακολουθήσαμε το "Charlie & The Chocolate Factory" του Tim Burton στον κρητικότατο κινηματογράφο – τέμπλο «Βιτσέντζος Κορνάρος». Η Ξαδέλφη φαντάστηκε τον εαυτό της ως σύζυγο Willy Wonka να κολυμπάει σε σοκολατένιες λίμνες και μετά να αναπαύεται σε ζαχαρωτές ξαπλώστρες όσο οι λιλιπούτειοι δούλοι της, της πετάνε nougat στη μούρη.

Όταν ξύπνησε, δέχτηκε να κάνει μια μικρή παρασπονδία στο πρόγραμμα διατροφής της και να δοκιμάσει κρητική γυρόπιτα “twice your size” την οποία έφαγε με ευλάβεια λέγοντας: «Αχ κι εγώ έχω σκάσει αυτή τη στιγμή αλλά δεν ξέρω... με έχει πιάσει μια λαιμαργία...»

Λίγο το φαγητό, λίγη η αϋπνία των κοριτσιών, το διαλύσαμε νωρίς εκείνο το βράδυ. (Πάνε οι αντοχές που είχαμε ως νέοι...)

Το πρωί της επομένης, ξεκινήσαμε με ένα πούλμαν – θερμοσίφωνο για εκδρομή στο Ρέθυμνο. Επειδή η Ξαδέλφη έχει συγγενείς εκεί κι επειδή η ευγένεια και η γενναιοδωρία είναι κάτι που τη χαρακτηρίζει, εφοδιάστηκε με το κέρας της αμαλθείας: 3 κιλά σοροπιαστά, 2 κιλά λούτρινα για το παιδί, μία γίδα βραστή, ένα κεμπάπ και μια χωριάτικη. Στη διαδρομή, απομάκρυνε το κινητό από το αυτί της μόνο όταν βρεθήκαμε μέσα σε κάτι χαράδρες, κι αυτό για να δει στην οθόνη αν έχει καλό σήμα.

Στα ΚΤΕΛ μας περίμενε ο «συγγενής» της με ένα fancy cabrio. Εγώ και η Χ αρνηθήκαμε ευγενικά την πρόσκλησή του γιατί θέλαμε να περπατήσουμε στην πόλη. Η Ξαδέλφη χάθηκε στον ορίζοντα κι εμείς προχωρήσαμε "ζυαλό ζυαλό" μέχρι τη Φορτέτσα. Εν τω μεταξύ, το κινητό της Χ έστελνε μόνο του κενά μηνύματα μέσα από την τσάντα της. Κάποια στιγμή κι ενώ βρισκόμασταν μέσα στο κάστρο, έβαλε –πάλι μόνο του- μια κλήση (από τον άτυχο παραλήπτη των δεκάδων μηνυμάτων) σε ανοιχτή ακρόαση κι έτσι, τουρίστες και φύλακες απήλαυσαν το show «η τσάντα μου μιλάει».

Όση ώρα η Ξαδέλφη επιδιδόταν σε τρελό τσιμπούσι εμείς είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε σχεδόν ολόκληρο το συννεφιασμένο και έρημο Ρέθυμνο. Μέχρι και super market πήγαμε για να διασκεδάσουμε το κλασσικό στήσιμο της. Τελικά, πρόβαλε από μακριά, τρία κιλά βαρύτερη από το φαγοπότι αλλά πολύ ενθουσιασμένη! Μπήκαμε στο λεωφορείο. Η Χ κάθισε μόνη της ενώ εγώ στριμώχτηκα με την Ξαδέλφη και το γκόμενό της ο οποίος μας συνόδευε σε τηλεφωνική σύνδεση.

Το ίδιο βράδυ βγήκαμε για ποτό και ανακαλύψαμε ένα νέο παιχνίδι για δημόσιους χώρους: τη «μεταγλώττιση» της συζήτησης των απέναντι. Καθένας από μας ανέλαβε το σπικάζ ενός διαφορετικού ατόμου από την απέναντι παρέα. Το αποτέλεσμα ήταν ξεκαρδιστικό και ευτυχώς γλιτώσαμε το ξύλο. Η βροχερή βραδιά έκλεισε με κρέπα «στου Πούστη», γνωστού εδώ με το λατινικό όρο crepius pustius.

Η Κυριακή, κύλησε γρήγορα αλλά βασανιστικά, όπως όλες οι Κυριακές με SBS. H Ξαδέλφη αγόρασε 3.5 κιλά καλτσούνια (τρία για το δρόμο και μισό για την πατρίδα) καθώς και πληθώρα σουβενίρ από τα λίγα καταστήματα του κέντρου που ήταν ανοιχτά.

Το απόγευμα πήγα μαζί τους στο λιμάνι. Καθίσαμε στην αίθουσα αναμονής περνώντας τα τελευταία λεπτά του ταξιδιού τους μαζί. Η Ξαδέλφη μιλούσε διαρκώς στο τηλέφωνο ενώ ταυτόχρονα μπάνιζε τα σουβενίρ με την άκρη του ματιού της. Όταν έκλεισε, και τα σάλια της είχαν φτάσει πλέον στο πάτωμα, σηκώθηκε χωρίς να μιλήσει και προχώρησε ύπουλα προς το κατάστημα, όπως είχε προβλέψει η Χ.

Όταν τις εγκατέλειψα και πήρα το δρόμο προς το σπίτι σκέφτηκα πως ενώ η επίσκεψή τους είχε χαρακτήρα εμψυχωτικό κατάφερε το εντελώς αντίθετο. Ενέτεινε τη λαχτάρα για επιστροφή στο Σπίτι. Και είμαι σίγουρος πως αυτή η επιστροφή τώρα μοιάζει πιο κοντά από ποτε.

Στη Χ και στην Ξαδέλφη με τις ευχαριστίες μου για την υποστήριξή τους.

Σήμερα ήρθε η Κάλλια στο Ηράκλειο! Δε συναντηθήκαμε έξω γιατί είχε επιθυμήσει και έπρεπε οπωσδήποτε να δει την Καρμίνα, το πασίγνωστο, πλέον, αντιπαθέστατο pet της Νικόλ που θέλει να αποκαλείται «γάτα».

Επειδή, ως γνωστόν, με την Κάλλια είμεθα ερωτευμένοι και επικοινωνούμε τηλεπαθητικά, συναντηθήκαμε ακριβώς στην πόρτα της Βίλας Νικόλ. Πέσαμε παθιασμένα ο ένας στην αγγαλιά του άλλου και αμφότεροι στα πατώματα όπου κυλιστήκαμε κινηματογραφικά. Αμέσως μετά, η Κάλλια έπραξε ακριβώς τα αυτά με το ζώο. (Όχι τη Νικόλ, την Καρμίνα.)

Η Νικόλ με τη σειρά της, ανέβασε θεατρικά του τύπου «κοίτα Καρμινούλα τι μας έφερε η θεία Κάλλια» και όλοι μαζί περάσαμε ευχάριστες ώρες «κουπεπέ» για το βοϊδόγατο. Όταν η Νικόλ όμως έφυγε για το ΤΕΙ και μείναμε μόνοι μας οι ερωτευμένοι, αυτά κόπηκαν. Το ζώο τέθηκε σε καραντίνα, κλεισμένο στο πιο μακρινό δωμάτιο κι εμείς επιδοθήκαμε σε άγριο, πρόστυχο και σκληρό φαγοπότι προσφορά του SAVODOR (τοπικό Everest.)

Μαρία, «μπαρδόν» για το γατί αλλά δεν αντέχεται.

Αυτό ήταν. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα το ότι δεν μπορώ να υπάρξω φυσιολογικός σπουδαστής, βαρέθηκα να ψάχνω τις αίθουσες και τα αμφιθέατρα (και τελικά να μην τα βρίσκω), βαρέθηκα να παρακολουθώ κατά λάθος μαθήματα άλλων εξαμήνων, βαρέθηκα να ακούω από όλους πατερναλιστικά «κάνεις λάθος» και «θα δεις πόσο θα σου αρέσει στο μέλλον η σχολή». Βαρέθηκα να λέω πως βαριέμαι. Βαριέμαι.

Τη Δευτέρα ξαναπροσπάθησα να ανέβω για μάθημα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη φορά θα ήμουν λιγότερο δειλός. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και η παρουσία της Ελένης (κολλητή της Νικόλ και τελειόφοιτος) η οποία με είδε στις σκάλες και προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι το αμφιθέατρο. Μέχρι τότε δεν είχα καταφέρει να το βρω. Τελικά ήταν πιο εύκολο από ότι φάνταζε. Κάθισε μαζί μου μέχρι τη λήξη του ακαδημαϊκού τετάρτου. «Εδώ είμαι» της λέω με σιγουριά. «Δε βλέπεις πόσα ψάρια κυκλοφορούν γύρω μας;»

Είδα την πόρτα να κλείνει και έτρεξα να μπω. Η εισηγήτρια με κοίταξε και άπλωσε παγερά το χέρι της δίνοντάς μου μια φωτοτυπία με σημειώσεις. Την πήρα χωρίς να κοιτάξω και ανέβηκα βιαστικά για να καθίσω στην τελευταία σειρά ώστε να είμαι μόνος. Έβγαλα το σημειωματάριο που γράφω τώρα από την τσάντα, προσπαθώντας να μη δημιουργώ θόρυβο και το ακούμπησα στο έδρανο για εφέ. Ήταν η στιγμή που έγινα και πρακτικά φοιτητής. Ξέσπασα σε σιωπηλούς, εσωτερικούς πανηγυρισμούς. Όσο και να ήθελα να παρακολουθήσω, δεν μπορούσα. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο μικρό κατόρθωμα δε με χαροποίησε τόσο!

Όταν αργότερα προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο μάθημα (Εισαγωγή στον Τουρισμό) άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Διότι το μάθημα, αν και πολύ ενδιαφέρον, είχε να κάνει με μάρκετινγκ και διαφήμιση! (Εξ’ ου και ενδιαφέρον) Δεν έδωσα σημασία όμως. Εκείνη τη στιγμή είχα εκπλαγεί από το (πιο πάτο δεν έχει) επίπεδο των συμφοιτητών. Άκουγα φράσεις που με γύριζαν στο δημοτικό και πολλές φορές με εξόργιζαν. Έσφιγγα τα χέρια μου για να μείνω εκτός της συζήτησης.

Κατά τα τελευταία λεπτά του μαθήματος σιγουρεύτηκα ότι αυτό το αμφιθέατρο δεν ήταν το αμφιθέατρο Γ’, ότι αυτή η καθηγήτρια δε δίδασκε «Εισαγωγή στον Τουρισμο» και ότι τα «ψάρια» που χλεύαζα ήταν φοιτητές ζ’ εξαμήνου. Καλά να πάθω.

Πέμπτη: Ημέρα εργαστηρίων. Ήξερα πως θα ξεκινούσα από τα δύσκολα, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Όλο το βράδυ μελετούσα το πρόγραμμα για να διαλέξω τις ώρες των τμημάτων στα οποία ήθελα να γραφτώ. Να σημειώσω πως στη σχολή μας, η εγγραφή στα εργαστήρια δε γίνεται μέσω της γραμματείας αλλά αυτοπροσώπως στο χώρο του εργαστηρίου. Οι φίλοι του Μ με φόβισαν για την πληρότητα των τμημάτων κι έτσι είχα δημιουργήσει πολλά εναλλακτικά σενάρια για τη δημιουργία του καλύτερου δυνατού προγράμματος.

Πρώτο σενάριο ήταν να γραφτώ στο εργαστήριο Catering (14:00 – 16:00) και στη συνέχεια σε αυτό των Η/Υ (16:00 – 18:00), τμήματα που λειτουργούν σε ανθρώπινα ωράρια. Έτσι, έφτασα στη σχολή στις δύο ακριβώς. Χαμός. Δεν είχα ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο συγκεντρωμένο στο προαύλιο. Λανθασμένα, υπέθεσα πως αυτή είναι η συνηθισμένη εικόνα του ΤΕΙ σε ώρες αιχμής και ροχώρησα προς τον πίνακα ανακοινώσεων, για να δω σε ποιο ακριβώς εργαστήριο θα βαφτιζόμουν επίσημα «συνειδητοποιημένος» φοιτητής.

Η πόρτα που οδηγεί στο διάδρομο με τους πίνακες ανακοινώσεων ήταν κλειστή και απ’ έξω περίμεναν φοιτητές. Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε και ούτε τόλμησα να πλησιάσω την πόρτα. Στάθηκα κι εγώ μαζί τους περιμένοντας κάτι. Μέχρι που μια κοπέλα, άνετη, άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Άρπαξα την ευκαιρία και χώθηκα μαζί της. Έριξα μια ματιά στον πίνακα κι αφού βρήκα τον αριθμό του εργαστηρίου προχώρησα στους διαδρόμους προς αναζήτησή του. Ξαφνικά, μεταξύ του 6^ου και του 7^ου βήματός μου ακούστηκε μια φωνή που διαπέρασε το iPod μου. «ΠΟΥ ΠΑΤΕ;» φώναξε μια μεσήλικη μαυροντυμένη γυναίκα στα λιγοστά άτομα που περιφέρονταν στους διαδρόμους. «ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΒΟΜΒΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΕΞΩ!» Ψαρωμένος φοιτητής μεν, αλλά συνηθισμένος από τις βόμβες που μπήκαν κατά καιρούς σε δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο, έβαλα τη στολή εξουδετέρωσης και προχώρησα προς την έξοδο γνωρίζοντας πως και αυτή η μέρα είχε χαθεί.

Έξω, έκανα αυτό που σιχαίνομαι να κάνω σε ένα δημόσιο χώρο. Στεκόμουν όρθιος, με την πλάτη να ακουμπά στον τοίχο και τα χέρια στις τσέπες ακούγοντας μουσική. Ανά διαστήματα έβγαζα το κινητό από την τσέπη μου, έστελνα ένα μήνυμα – ύμνο στην γκαντεμιά μου και στη συνέχεια το έβαζα ξανά πίσω. Η αμήχανη πόζα συνεχίστηκε για περίπου μία ώρα (με μερικές εναλλαγές όπως δύο βήματα δεξιά, τρία αριστερά, στροφή, βόλτα μέχρι το καρτοτηλέφωνο) οπότε και μας πέταξαν στο δρόμο για να αρχίσει τις έρευνες η αστυνομία.

Η Νικόλ έπινε με την Άννα καφέ στο κέντρο και με κάλεσαν να πάω. Βγαίνοντας λοιπόν από το ΤΕΙ, σκέφτηκα να πάρω λεωφορείο. Δύο βήματα αργότερα, όταν η στάση μπήκε στο οπτικό μου πεδίο, μετάνιωσα. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Κάποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε. Ταξί, μαούνα, υδροπλάνο... κάτι θα έβρισκα. Κατηφόρισα με τα πόδια, απογοητευμένος για μια ακόμη φορά από την έκβαση της σημερινής προσπάθειας, αναλογιζόμενος τη γκαντεμιά μου. Στον κεντρικό δρόμο, αυτόν που άλλοτε δεν μπορούσα να διασχίσω, είχε αρκετή κίνηση και τα αυτοκίνητα ήταν σχεδόν σταματημένα. Γυρνώντας, είδα ένα λαχταριστό, σχεδόν άδειο λεωφορείο με ανοιχτή την μπροστινή πόρτα και την ελπιδοφόρο επιγραφή «ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ», να έρχεται. Όσο λίγο χρόνο κι αν είχα, κατάφερα να αλλάξω χιλιάδες φορές γνώμη για το αν θα κάνω βίαιη είσοδο ή όχι. Τελικά, μετά από ένα συνοπτικό «αμπεμπαμπλόμ», προχώρησα μέχρι τη μέση του δρόμου και παρακαλώντας τον οδηγό, πήδηξα μέσα ενώ το λεωφορείο βρισκόταν εν κινήσει, θυμίζοντάς cable car στo San Francisco.

Παρασκευή (σήμερα): Ημέρα της «θεωρίας των εργαστηριακών μαθημάτων». Δεν ξέρω αν το γράφω σωστά, δε με ενδιαφέρει εξάλλου. Στις 8:00 ένα δίωρο Η/Υ και στη συνέχεια Catering. Ως συνήθως, έκλεισα το ξυπνητήρι μου χωρίς να ξυπνήσω κι έτσι έχασα τις πρώτες δύο ώρες. Ξύπνησα πανικόβλητος στις 9:30. Σε 45’ ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να μπω επιτέλους σε μάθημα. Δεν θα την έχανα με τίποτα. Ετοιμάστηκα γρήγορα, έτρεξα ακόμη γρηγορότερα και έφτασα λαχανιασμένος στο ΤΕΙ στις 10:10.

Ο χρόνος με πίεζε και παρ’ όλη τη ντροπή μου, κατάφερα να ρωτήσω διάφορους για το πως κάποιος άσχετος βρίσκει το αμφιθέατρο Γ’. Πολύ εύκολα, ακολουθώντας της οδηγίες χρήσης, βγήκα σε ένα ξέφωτο που γύρω του υψώνονταν τρία κτήρια με τουλάχιστον 6-7 αμφιθέατρα. Για ταμπέλες και σήματα, ούτε συζήτηση. Με το χρόνο να τελειώνει και τα αποθέματα θάρρους να κινούνται σε ανάλογα, χαμηλά επίπεδα, άρχισα να τρέχω από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο προσπαθώντας να μαντέψω σε ποιο διδάσκονται «Τα μυστικά της Βέφας», ενώ οι φοιτητές, οι πολύτιμες πηγές πληροφοριών, εξαφανίζονταν τώρα ο ένας μετά τον άλλον.

Αυτό ήταν. Μέσα σε μια στιγμή ο ενθουσιασμός, η περιέργεια και το λιγοστό μου θάρρος πέταξαν στο συννεφιασμένο ουρανό του Ηρακλείου. Στάθηκα ξανά εκεί, ακουμπισμένος στον τοίχο με την τσάντα μου περασμένη και τα ακουστικά στα αυτιά. Κοίταζα το ρολόι μου, δήθεν πως περίμενα κάποιον. Είχε πάει 10:30. Θύμωσα πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Γιατί για ακόμη μια φορά δεν εμπόδισα τα εκατομμύρια συμπλέγματά μου να καθορίσουν τις πράξεις μου. Γιατί για ακόμη μια φορά υπήρξα ο σκληρότερος και ο πιο κακός κριτής του εαυτού μου.

Στη Χ, που σήμερα κλείνει τα 12. Χρόνια Πολλά!

Η μυστηριώδης κατάρα του δευτεροετούς "freshman" με κυνηγάει. Τη Δευτέρα, τη μέρα που για πρώτη φορά στη ζωή μου θα έμπαινα αμφιθέατρο, έπεσα στο κρεβάτι με 38 βαθμούς κελσίου να κάνουν party στο σώμα μου.

Μέχρι και εχθές το απόγευμα παρέμεινα σε καραντίνα. Ο M, δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος ως νοσηλευτής. Για να τον πείσω να σηκωθεί από το computer του για να πάει να μου αγοράσει ένα κουτί depon αναγκάστηκα να βογκάω σε κάθε εκπνοή σα γριά του ΙΚΑ. Όσο για το θέμα της σίτισης, ένιωσα σαν παιδί της Αφρικής. Μέσα σε 48 ώρες και με 38 πυρετό έφαγα τέσσερις φρυγανιές με nutella και μια κονσέρβα τόνο! Δε θέλω να φανώ αχάριστος: μου κάνει τη χάρη να με φιλοξενεί και να με μετακινεί με το αυτοκίνητό του. Αλλά στο θέμα της αρρώστιάς μου φέρθηκε τελείως γαϊδουρινά.

Εχθές το βράδυ έκανα party στα Goody’s. Έφαγα μέχρι και τα περιτυλίγματα.

Το πρωί πήρα το δισάκι μου και τράβηξα τη μεγάλη ανηφόρα για το ΤΕΙ. Οι ηρακλειώτες προφανώς διάβασαν τα παράπονα στο iBlog και σταμάτησαν στο δρόμο για να περάσω!

Στην είσοδο μου έτυχε το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ψαρωμένο φοιτητή: σκόνταψα. Ευτυχώς όμως το μάζεψα κάνοντας μια φιγούρα που μέχρι και ο Κωστάλας θα ήθελε να περιγράψει. Πήγα να δω το πρόγραμμα και διαπίστωσα πως είχα αργήσει. Τα σημερινά μαθήματα ήταν μέχρι τις 11.

Εγώ πότε επιτέλους θα γίνω φοιτητής;

Ευχαριστώ την Άννα που ξεκοκάλισε το iBlog.

Η πρώτη επαφή.

Ξημέρωνε Πέμπτη. Το καράβι έφτανε στην Κρήτη. Το πρώτο πράγμα που άκουσα ξυπνώντας μετά από ένα σύντομο ύπνο ήταν η φράση "Πού πάει αυτό το καράβι"; Μέσα στη αγουροξυπνίλα μου δεν ήμουν σίγουρος αν κατάλαβα καλά την ερώτηση της νεαρής αλλοδαπής κι έτσι δίστασα να απαντήσω. "Στο Ηράκλειο" της απάντησε ένας κύριος δίπλα μου. Έδειξε να σοκάρετε. "Και τι ώρα είναι;" Αυτή τη φορά πρόλαβα να απαντήσω εγώ. "Έξι... το πρωί..." χαμογέλασα. Όσοι ήταν ξύπνιοι και άκουσαν, κοίταξαν προς το μέρος μας. Χαμογέλασα και ανασήκωσα τους ώμους μου για να δείξω πως ουδεμία ανάμιξη είχα με τη δεσπ0ινίδα.

Ο αδελφός μου με συνέλλεξε από το λιμάνι μία ώρα μετά. Στο δρόμο αποφασίσαμε να πάμε για μπουγάτσα στα Λιοντάρια. Από 'κει πήραμε τηλέφωνο τη Νικόλ η οποία με φωνή νταλικέρη μας ενημέρωσε πως δεν είχε διάθεση να ανέβει στη σχολή. Εγώ όμως έπρεπε να γραφτώ κι έτσι πήραμε το δρόμο προς το σπίτι. Ξεφορτώσαμε τα μπαούλα μου και λίγη ώρα αργότερα ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Στη διαδρομή ήμουν πολύ προσεκτικός και έκανα διαρκώς ερωτήσεις στο Μ (τον αδελφό μου) γιατί αργότερα θα έπρεπε να επιστρέψω μόνος μου στο σπίτι. Ευτυχώς η απόσταση είναι μικρή. Δυστυχώς, είναι δύσκολη. Και εξηγώ: Ο χαρούμενος περίπατος περιλαμβάνει διάσχιση ενός δρόμου διπλής (συνεχούς) κυκλοφορίας (χωρίς φανάρια) και στη συνέχεια την απόλυτη δοκιμασία της Εθνικής Οδού Ηρακλείου - Ρεθύμνου. (Πέρασμα στην άλλη όχθη ανάμεσα από σπασμένες μπαρίερες.)



Ο Μ με άφησε έξω από την κεντρική είσοδο του ΤΕΙ και συνέχισε προς το Πανεπιστήμιο του. Μπαίνοντας στη σχολή αισθάνθηκα νήπιο ναμπαίνει ολομόναχο σε λύκειο. Περπατούσα σκυφτός πάνω - κάτω προσπαθώντας να βρω τη γραμματεία της σχολής. Τελικά, εμπιστεύθηκα το ένστικτό μου και στάθηκα έξω από μία πόρτα που έγραφε "Σχολή Διοίκησης - Οικονομίας, Γραμματεία Τμήματος ******* " (δεν μπορούσα να δω καλά λόγω του συνωστισμού). Μετά από δέκα λεπτά αναμονής κατάφερα να δω πως περίμενα έξω από τη γραμματεία του τμήματος λογιστικής. Η (άδεια) γραμματεία της σχολής μου ήταν ακριβώς πίσω μου. Αισθάνθηκα ακόμη πιο νήπιο και μπήκα διστακτικά μέσα.

Όταν τους διηγήθηκα την (ιδιάζουσα) περίπτωσή μου (πέρασα για δεύτερη φορά στο τμήμα που ήμουν ήδη εγγεγραμμένος και ήθελα να διαγραφώ για να ξαναγραφτώ στη συνέχεια ως νέος φοιτητής προκειμένου να έχω τα δικαιώματα του πρωτοετούς φοιτητή) με κοίταξαν γεμάτοι απορία. Σταμάτησαν ό,τι δουλειά είχαν και ασχολήθηκαν μαζί μου, σχολιάζοντας με, πολλές φορές ειρωνικά, μεταξύ τους. Κι εγώ στεκόμουν εκεί, στη μέση ενός τεράστιου, άδειου γραφείου με σταυρωμένα τα χέρια να τα ακούω surround από 5.1 γραμματείς και να προσπαθώ να φαίνομαι άνετος και χαμογελαστός. "Δε μας έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν... Θα πρέπει να καλέσουμε τον σύμβουλο... Κάτι ύποπτο συμβαίνει..." Βαρέθηκα να ντρέπομαι κι έτσι υποχώρησα ζητώντας να κάνω απλώς ανανέωση της προηγούμενης εγγραφής μου.

Άρχισα να κατεβαίνω ανακουφισμένος την κατηφόρα αφήνοντας πίσω μου το ΤΕΙ. Σκέφτηκα (πολύ αισιόδοξα) πως για πρώτη μέρα τα είχα πάει αρκετά καλά. Τώρα έπρεπε να τεστάρω τις ικανότητες μου ως ήρωας arcade videogame: Στάθηκα στην άκρη του μεγάλου δρόμου. Κοίταξα δεξιά, κοίταξα αριστερά. Δεν προχώρησα. Ξανακοίταξα δεξιά, αριστερά. Περίμενα να περάσουν άλλα δύο αυτοκίνητα. Δεξιά, αριστερά. Πέρασε μια νεκροφόρα. "Να ο πιο άνετος τρόπος να πάω σπίτι", σκέφτηκα. Συνέχισα το οδικό "rubbernecking" για αρκετά λεπτά. Έπαιρνα λίγο θάρρος να κάνω το πρώτο βήμα και δευτερόλεπτα αργότερα το έχανα στη θέα των δεκάδων φορτηγών που έρχονταν με ταχύτητα. Έβαλα τα γέλια. Έβγαλα το κινητό μου και έστειλα μήνυμα στη Χ. Ο,τι κάνω δηλαδή σε όλες τις δύσκολες περιπτώσεις: "Θα βάλω τα κλάματα, δεν μπορώ να περάσω ένα δρόμο." Πριν προλάβω να το στείλω βρήκα τη μεγάλη ευκαιρία και πέρασα τρέχοντας. Δεν συγκρούστηκα με κανένα όχημα! Δεν έχασα κανένα μέλος μου στην άσφαλτο! 500 points.

Σειρά είχε η Εθνική Οδός. Ακούγεται χειρότερη αλλά τελικά είναι πιο ανώδυνη από τον προηγούμενο δρόμο - στροφή - καρμανιόλα. Τη διέσχισα πολύ πιο εύκολα, χωρίς γέλια, χωρίς κλάματα, χωρίς SMS. Στην άλλη άκρη όμως, έπρεπε να περάσω το προστατευτικό τσιμεντένιο τοιχάκι ύψους ενός μέτρου. Στο χώμα, πριν το τοιχάκι είδα πατημασιές. "Κι άλλοι μαλάκες κάνουν αυτή τη διαδρομή" σκέφτηκα. "Και μάλιστα είναι και απρόσεκτοι, έχωσαν τα παπούτσια τους στη λάσπη." Πριν προλάβω να τελειώσω την κακόβουλη σκέψη μου, πάτησα αποφασιστικά το (επιφανειακά) ξεραμένο χώμα και σήκωσα το πόδι μου για να πατήσω στο τοιχάκι. Και ταυτόχρονα επήλθε η Νέμεσις. Το παπούτσι μου χώθηκε στη λάσπη και ένας μακρόσυρτος ήχος ξηλώματος ακούστηκε από τον καβάλο μου. Γέλασα, δυνατά αυτή τη φορά. Σήκωσα το βλέμμα μου απ΄ το σκισμένο παντελόνι μου. Άλλη μια ανηφόρα υψώθηκε μπροστά μου.