Η μυστηριώδης κατάρα του δευτεροετούς "freshman" με κυνηγάει. Τη Δευτέρα, τη μέρα που για πρώτη φορά στη ζωή μου θα έμπαινα αμφιθέατρο, έπεσα στο κρεβάτι με 38 βαθμούς κελσίου να κάνουν party στο σώμα μου.

Μέχρι και εχθές το απόγευμα παρέμεινα σε καραντίνα. Ο M, δεν ήταν καθόλου συνεργάσιμος ως νοσηλευτής. Για να τον πείσω να σηκωθεί από το computer του για να πάει να μου αγοράσει ένα κουτί depon αναγκάστηκα να βογκάω σε κάθε εκπνοή σα γριά του ΙΚΑ. Όσο για το θέμα της σίτισης, ένιωσα σαν παιδί της Αφρικής. Μέσα σε 48 ώρες και με 38 πυρετό έφαγα τέσσερις φρυγανιές με nutella και μια κονσέρβα τόνο! Δε θέλω να φανώ αχάριστος: μου κάνει τη χάρη να με φιλοξενεί και να με μετακινεί με το αυτοκίνητό του. Αλλά στο θέμα της αρρώστιάς μου φέρθηκε τελείως γαϊδουρινά.

Εχθές το βράδυ έκανα party στα Goody’s. Έφαγα μέχρι και τα περιτυλίγματα.

Το πρωί πήρα το δισάκι μου και τράβηξα τη μεγάλη ανηφόρα για το ΤΕΙ. Οι ηρακλειώτες προφανώς διάβασαν τα παράπονα στο iBlog και σταμάτησαν στο δρόμο για να περάσω!

Στην είσοδο μου έτυχε το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ψαρωμένο φοιτητή: σκόνταψα. Ευτυχώς όμως το μάζεψα κάνοντας μια φιγούρα που μέχρι και ο Κωστάλας θα ήθελε να περιγράψει. Πήγα να δω το πρόγραμμα και διαπίστωσα πως είχα αργήσει. Τα σημερινά μαθήματα ήταν μέχρι τις 11.

Εγώ πότε επιτέλους θα γίνω φοιτητής;

Ευχαριστώ την Άννα που ξεκοκάλισε το iBlog.