Την Παρασκευή, ξεκίνησα κατευθείαν από τη δουλειά για το μαιευτήριο, κρατώντας δύο τσάντες: Η μία, μετά βίας κάλυπτε ένα μπαλόνι με ήλιο και η άλλη, σκέπαζε μια δεύτερη τσάντα (αυτή του δώρου) την οποία ντρεπόμουν να κρατήσω χωρίς την απαραίτητη «κάλυψη».

Η Χ με εντόπισε από το café όπου βρισκόταν μαζί με το Γ και τη λεχώνα. «Μείνε εκεί που είσαι». Στάθηκα λοιπόν στην είσοδο κι άρχισα να ξεφλουδίζω τα καμουφλάζ των δώρων. Σε λίγο ήρθαν η Χ και ο Γ με τη λεχώνα να ακολουθεί με βήμα «Τι χαρά, τι χαρά σκίζει η βάρκα τα νερά.» (Η καημένη δεν μπορούσε ακόμη να περπατήσει κανονικά.)

Ανεβήκαμε στον τρίτο και βρήκαμε την πεθερά της λεχώνας ξερή στο lounge. Η Χ δεν παρέλειψε να εκφράσει για μια ακόμη φορά την αηδία της. Προχωρήσαμε προς το δωμάτιο όπου δέσαμε το λάβαρο – μπαλόνι “It’s a boy” στο κρεβάτι. Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκαν καρότσια να τσουλάνε. Οι νοσοκόμες έφερναν τρία τρία τα μωρά με τα τροχήλατα pyrex και τα οδηγούσαν στις μαμάδες τους. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης του πυρίμαχου στόλου η Χ αναφωνούσε «Αυτός, αυτός είναι» για κάθε μωρό που περνούσε μπροστά μας.

Σε λίγο, έφτασε και ο δικός μας ο οποίος στο διάστημα μίας ώρας, έφαγε, πέρασε από όλες τις αγκαλιές δις, βγήκε γύρω στις 30 φωτογραφίες, ηχογράφησε το κλάμα του σε μορφή MP3, κοιμήθηκε, έκλαψε, φρίκαρε και στο τέλος έφυγε, όπως κι εμείς.

Ως μικροβιοφοβικός κράτησα στάση ψύχραιμη και απομακρυσμένη. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μικρό μωρό! Ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσω πως είχαμε μπροστά μας το ίδιο πλάσμα που αγγίζαμε λίγες μέρες πριν πάνω από την κοιλιά της Ε. Το δέρμα του ήταν πρωτόγνωρα μαλακό. Μπορώ να θυμηθώ ακόμα την αίσθησή του. Προσπαθούσα να την περιγράψω στη Χ λέγοντας πως είναι σαν να βουτάς τα δάχτυλα σου σε λιωμένη σοκολάτα αλλά μάλλον δεν μπορεί να παρομοιαστεί επιτυχώς με οτιδήποτε γήινο.

Μετά από όλα αυτά τα τρυφερά, το φυσικό balance της ζωής μας έριξε στο Sin City όπου πιτσιλιστήκαμε με αρκετό αίμα ώστε να χάσουμε τη μωρουδίλα που μυρίζαμε.