Την Τρίτη, αφού ξεμπέρδεψα με το τελευταίο (ειδικό) μάθημα, ξεράθηκα στο ύπνο γιατί το βράδυ έπρεπε να συναντήσω τη WD, τη μητριά μου, τον πατέρα μου και πολλούς άλλους «συγγενείς» στη Γιορτή της Μουσικής. Είχα πει πως θα επέστρεφα νωρίς διότι την επομένη το πρωί είχα interview σε μία εταιρία, μπας και βρω κάτι να ασχολούμαι γιατί έχω σαπίσει από την απραξία. Τελικά, μέχρι να βγουν οι Way Out West πήγε 3:00 και μέχρι να ξεραθώ 4:00.

Το ξυπνητήρι χτυπούσε από τις 8:30 και για μισή ώρα το αγνοούσα δίνοντας σφαλιάρες στο snooze. Στις 9 και κάτι θυμάμαι ότι έχω interview σε 40 λεπτά και σηκώνομαι βιαστικά. Οι μισές μου αισθήσεις υπολειτουργούσαν και οι υπόλοιπες δε λειτουργούσαν καθόλου. Μετά βίας ετοιμάστηκα και βγήκα στους δρόμους στις 9:30. Μετά από δέκα λεπτά βρέθηκα να περιμένω λεωφορείο που δεν έλεγε να εμφανιστεί κι έτσι σταμάτησα διστακτικά ένα ταξί. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να καθυστερήσω ούτε λεπτό γιατί φανταζόμουν ότι αυτό θα επηρέαζε αρνητικά την εικόνα του υποψηφίου εργαζομένου.

Η ταξιτζού ήταν σκυλί, αρκετά νέα και φυσικά το μαλλί, το νύχι και το μακιγιάζ, αν και πρωί βρίσκονταν στον υπερθετικό βαθμό. Άκουγε «Σφαίρα» και είχε το air condition στο full. Κοιτούσα συνεχώς το ταξίμετρο ενώ το ετοιμοπόλεμο χέρι μου βρισκόταν στην πόρτα για να την ανοίξει σε περίπτωση που το ποσό θα ξεπερνούσε τα δύο (2) ευρώ που μου είχαν απομείνει απο την προηγουμένη! Η γκόμενα το πήγαινε σαν γκόμενα το ταξί και σαν να μην έφτανε αυτό, πήρε και διπλοκούρσα! Τελικά κατέβηκα στις 9:43.

Μπαίνοντας στο κτήριο που στεγάζεται η εταιρία το σαγόνι μου κρέμασε 2 ίντσες. Γιατί είχα φανταστεί πως θα ήταν μισός όροφος σε κάποια πολυκατοικία του ΄70 ενώ στην πραγματικότητα προχωρούσα σε ένα τεράστιο lobby στρωμένο με μάρμαρο και κόκκινα χαλιά. Καθώς κατευθυνόμουν προς τα ασανσέρ είδα μια γυάλινη πόρτα και μέσα τη reception με το logo της εταιρίας στον τοίχο. Μπήκα και χωρίς να ρωτήσω την υπάλληλο άρχισα να ανεβαίνω βιαστικά τις σκάλες αφού γνώριζα ότι η συνέντευξη θα γινόταν στον 5ο.. «Τι θα θέλατε;», με ρώτησε η κοπέλα ενώ βρισκόμουν μεταξύ του 5ου και του 6ου σκαλοπατιού. «Για ένα interview…» της απάντησα με αμηχανία γυρνώντας το κεφάλι μου. «Πρέπει να βγείτε και να πάτε στα ασανσέρ, απέναντι» μου είπε κι άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες σχεδόν ντροπιασμένος.

Πριν ανοίξουν οι πόρτες του ασανσέρ στον 5ο όροφο κοίταξα για τελευταία φορά με ικανοποίηση το ρολόι μου που έδειχνε 9:45. Όταν άνοιξαν, είδα ξανά μια reception με το ίδιο φωτεινό logo στον τοίχο. Προχώρησα μπροστά χωρίς να κοιτάξω τριγύρω και ακουμπώντας το χέρι μου στη reception είπα χαμηλόφωνα (λόγω ντροπής) ότι έχω ένα interview στις 9:45. «Το όνομά σας;», με ρώτησε. Της είπα και το σημείωσε.. «Καθίστε παρακαλώ.» και μου έδειξε προς τα αριστερά. Τότε γύρισα το κεφάλι μου και είδα ξαφνικά ένα σαλόνι με 10 άτομα να περιμένουν για την ίδια συνεντευξη.. Προχώρησα φοβισμένος με τα μάτια μου να μετράνε πλακάκια και νιώθοντας τα μάτια των υπολοίπων να με σκανάρουν από τα μαλλιά μέχρι τα παπούτσια. Κάθησα ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια κοπέλα χωρίς να τολμήσω να τους κοιτάξω. Κανείς δε μιλούσε. Μερικοί έδειχναν αμήχανοι όσο κι εγώ. Ασυναίσθητα έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου κι άρχισα να γράφω μηνύματα προκειμένου να ξεχαστώ. Το ξανάβαλα στην τσέπη, το ξανάβγαλα. Με δυσκολία πέρασαν 15 λεπτά ενώ τα υποψήφια θύματα συνέχιζαν να καταφθάνουν αμίλητα. Κανείς δε χαμογελούσε, κανείς δε έλεγε καλημέρα. Το κεφάλι μου ήταν συνεχώς σκυμμένο και μετρούσε τα παπούτσια των συνυποψήφιων. Η κοπέλα από τη reception σηκώθηκε και κάλεσε όσους ήρθαν για το interview να την ακολουθήσουν. Σηκώθηκα τελευταίος. Δεξιά στους διαδρόμους υπήρχε τζάμι από το οποίο μπορούσες να δεις άλλα κοπάδια σαν εμάς να κάνουν ομαδικά interviews.

Μπήκα τελευταίος σε μία αίθουσα με τρεις σειρές από θρανία, το ένα κολλητά στο άλλο. Ποτέ δε θα σβήσουν οι τραγικές μνήμες του σχολείου, σκέφτηκα. Από τις δύο τελευταίες σειρές μόνο μια θέση ήταν ελεύθερη κι αυτή βρισκόταν στην άλλη άκρη της αίθουσας. Πήρα βαθιά ανάσα και πέρασα μπροστά από όλους τους υποψηφίους σκυφτός. Κάθισα και άρχισα να παίζω αμήχανα με τα δάχτυλά μου. Μέσα στη νεκρική ησυχία σκεφτόμουν τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να ξεπεράσω την ντροπή μου. Εκείνη τη στιγμή ακούω θόρυβο απ’έξω και ξαφνικά βλέπω δύο φίλες, ντυμένες, βαμμένες και με 12 πόντους τακούνι, έκαστη, έτοιμες για Διογένη, να κάθονται στη μπροστινή σειρά. Ο ήχος από τα ασυγχρόνιστα τακούνια τους που χτυπούσαν στο προκάτ ξύλινο πάτωμα της εταιρίας με έκανε να σκεφτώ πως υπάρχουν πολύ χειρότερα και να σηκώσω ελαφρώς το κεφάλι μου. Οι κοπέλες που ξεχείλιζαν από αυτοπεποίθηση, κάθισαν σταυροπόδι κάνοντας αέρα με φυλλάδια από ένα σουβλατζίδικο! Το θέαμα ήταν κάπως σουρεαλ και όταν η μία άνοιξε το φυλλάδιο και έδειξε στην άλλη με το δάχτυλό της μία μερίδα κεμπάπ, με δυσκολία συγκράτησα τα γέλια μου.

Στις 10:20 μπήκε στην αίθουσα μία γυναίκα, κάτω των 30, αρκετά όμορφη και χαμογελαστή. Συστήθηκε και ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση. Μας εξήγησε τη διαδικασία της «συνέντευξης» και μας πληροφόρησε πως θα διαρκούσε σχεδόν τρεις ώρες. Ακούγοντας το τελευταίο έβαλα τις φωνές, από μέσα μου και όταν ρώτησε ποιος δε γνώριζε ότι η διαδικασία θα διαρκούσε τόσο, χιλιάδες χέρια σηκώθηκαν, στο μυαλό μου.

Η διαδικασία περιελάμβανε αναλυτική παρουσίαση της εταιρίας από την υπάλληλο-ρομπότ η οποία μηχανικά και με ταχύτητα περιέγραφε το προφίλ της εταιρίας και τις κενές θέσεις εργασίας. Στη συνέχεια, μας μοίρασαν κάποια ερωτηματολόγια τα οποία περιείχαν από πεδία συμπλήρωσης βιογραφικών στοιχείων μέχρι τεστ ευφυΐας και μαθηματικών! Είχαμε στη διάθεσή μας 25 λεπτά να τα συμπληρώσουμε και στη συνέχεια πηγαίναμε στην αίθουσα με τους υπολογιστές για να μας αξιολογήσουν και στην πράξη. Φυσικά, ως απατεώνας, έβγαλα το κινητό για να κάνω τις μαθηματικές πράξεις και με μηνύματα ζήτησα βοήθεια για μία λέξη την οποία αδυνατούσα να θυμηθώ, στο τεστ των Αγγλικών. Στους υπολογιστές τα πήγα περίφημα μέχρι τη στιγμή που ήρθε από πάνω μου η υπεύθυνος του interview με το στυλό της έτοιμο να με αξιολογήσει. Πάντα συμβαίνει αυτό. Την κρίσιμη στιγμή λέω μαλακίες και πατάω λάθος κουμπιά!.

Σειρά είχε η προσωπική συνέντευξη η οποία γινόταν με την ίδια υπεύθυνο. Έτσι 15 περίπου άτομα περιμέναμε όρθιοι τη σειρά μας. Η δική μου ήρθε σε περίπου μισή ώρα. Μέχρι τότε αναγκάστηκα να ακούω τα κακαρίσματα των πανέξυπνων δεσποινίδων οι οποίες είχαν τακιμιάσει και αντάλλασσαν εμπειρίες από τις σύντομες καριέρες τους, ως πωλήτριες. Στη συνέχεια, συνέκριναν τις λύσεις των τεστ που μόλις είχαμε γράψει. Ακούγοντάς τες, πάθαινα απανωτά σοκ από τη βλακεία τους και προσπαθούσα να μη δίνω σημασία.

Τα όσα ειπώθηκαν στο interview είναι νομίζω ανάξια καταγραφής. Εκτός από το γεγονός ότι της μίλησα για το blogging, ως hobby μου. Μου ζήτησε τη διεύθυνση και αρνήθηκα ευγενικά γιατί αν διάβαζε για την Ξαδέλφη και τις περιπέτειές της, θα εξανεμίζονταν και οι ελάχιστες πιθανότητες για πρόσληψη. Με ευχαρίστησε χαμογελώντας και μου είπε να περιμένω τηλεφώνημα.

-Ακόμα περιμένω-

Βγαίνοντας θαύμασα τη μεγαθυμία μου αφού ευχήθηκα στους εναπομείναντες καλή τύχη. Κατέβηκα ανακουφισμένος και μόλις άνοιξα το κινητό μου διάβασα το μήνυμα της WD: «Τι διάολο στο ΜΙΤ θα σας πάρουν και σας κάνουν τόσα τεστ;» Χαμογέλασα, φόρεσα τα ακουστικά μου και ανηφόρισα προς το σπίτι. Che sera sera.