Ενός κακού μύρια έπονται. Και η χθεσινή νύχτα τουλάχιστον «κακή» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Ξεκινήσαμε από τις 18:00 για καφέ με τη Χ. Μετά ήρθε και η Γ. και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα χειρότερα πιθανά σενάρια της εξέλιξης της ζωής μας. Ενδεικτικά αναφέρω τη σκέψη της Γ. για το μελλοντικό βίο της: (Crossfade) Ένα απόγευμα Κυριακής, μετά από 10 χρόνια, θα μας καλέσει σπίτι της. Ο άντρας της θα λείπει στο γήπεδο και το παιδί της θα διαβάζει «Εμείς κι ο Κόσμος». Η οικοδέσποινα λοιπόν, με ρόμπα και παντόφλα, κάτω από μια λάμπα πυρακτώσεως στην κατάλευκη κουζίνα της θα σιδερώνει επίσης κατάλευκα σώβρακα και το τρανζίστορ πάνω στη σιδερώστρα θα παίζει λαϊκά σε πρίμο τόνο. Εμάς θα μας έχει βγάλει καφέ και κουλουράκια… Δε συνεχίζω.
Κι επειδή η μουσική των Starbucks διευκόλυνε την αυτοκαταστροφή μας, σηκωθήκαμε να πάμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, όχι για να πέσουμε αλλά μήπως και ξεχαστούμε. Θες ο καιρός, θες οι μουσικοί του δρόμου, θες η Έκθεση Βιβλίου (τίγκα στη λάμπα φθορισμού) στην Αρεοπαγίτου, τελικά γίναμε χειρότερα. Στην Πλάκα, μου την έπεσαν κάτι μαστουρωμένοι γαύροι γιατί φορούσα πράσινη μπλούζα. Στο τσακ τα γλίτωσα τα χαστούκια.
Γύρισα σπίτι και αντί να διαβάσω, έπεσα με τα μούτρα στο internet για να βρω παρηγοριά. Ερημιά και στο MSN. Ούτε να γράψω είχα διάθεση ούτε να διαβάσω. Τελικά, βρήκα 2-3 άτομα online και ξεχάστηκα.
Σήμερα το πρωί ξυπνάω με τον πιο ευχάριστο τρόπο. (Βροντές) Και μετά το μυαλό μου πλημμυρίζει από αισιόδοξες σκέψεις: Είναι Σάββατο, πιο πρωί δε γίνεται, είναι Μάιος και έξω βρέχει, μα τι μαλάκας είμαι που δεν άνοιξα βιβλίο. Στον καθρέφτη αντικρίζω τα δύο νέα σπυριά που από σήμερα στολίζουν το πρόσωπό μου. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε τυχαία μόλις άνοιξα το iPod ήταν το “Dead Things” του Phillip Glass κάνοντας με να σκέφτομαι τη Virginia Woolfe να σκυλοπνίγεται ενώ τσαλαπατούσα στα νερά. Κρίμα που δε βρήκα και καμία πιο βαθιά λακκούβα.
Η αποτυχία μου στα Μαθηματικά ήταν τόσο σίγουρη που δεν κάθισα καν να πολυκοιτάξω τα θέματα. Η Γ. μου έδινε της λύσεις του «σωστό-λάθος» με νοήματα. Μέχρι να έρθει η ώρα δυνατής αποχώρησης βρήκα ευκαιρία να κοιμηθώ. Κάτι ήταν κι αυτό. Ομολογώ πως ντράπηκα όταν παρέδωσα το σχεδόν λευκό τετράδιό απαντήσεων.
Βγαίνοντας κατάλαβα πως δεν έφταιγε ούτε η σιδερώστρα της Γ, ούτε το μικροαστικό διαμέρισμα της Χ, αλλά τα Μαθηματικά, με τα οποία ξεμπέρδεψα και πήγαν στο διάολο. Τουλάχιστον τώρα το ψυχοπλάκωμα έγινε νεύρα.
P.S. Μόλις κουρέυτηκα και έγινα κώλος! Ποιος την ακούει τη Χ...
Ξεκινήσαμε από τις 18:00 για καφέ με τη Χ. Μετά ήρθε και η Γ. και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα χειρότερα πιθανά σενάρια της εξέλιξης της ζωής μας. Ενδεικτικά αναφέρω τη σκέψη της Γ. για το μελλοντικό βίο της: (Crossfade) Ένα απόγευμα Κυριακής, μετά από 10 χρόνια, θα μας καλέσει σπίτι της. Ο άντρας της θα λείπει στο γήπεδο και το παιδί της θα διαβάζει «Εμείς κι ο Κόσμος». Η οικοδέσποινα λοιπόν, με ρόμπα και παντόφλα, κάτω από μια λάμπα πυρακτώσεως στην κατάλευκη κουζίνα της θα σιδερώνει επίσης κατάλευκα σώβρακα και το τρανζίστορ πάνω στη σιδερώστρα θα παίζει λαϊκά σε πρίμο τόνο. Εμάς θα μας έχει βγάλει καφέ και κουλουράκια… Δε συνεχίζω.
Κι επειδή η μουσική των Starbucks διευκόλυνε την αυτοκαταστροφή μας, σηκωθήκαμε να πάμε μια βόλτα στην Ακρόπολη, όχι για να πέσουμε αλλά μήπως και ξεχαστούμε. Θες ο καιρός, θες οι μουσικοί του δρόμου, θες η Έκθεση Βιβλίου (τίγκα στη λάμπα φθορισμού) στην Αρεοπαγίτου, τελικά γίναμε χειρότερα. Στην Πλάκα, μου την έπεσαν κάτι μαστουρωμένοι γαύροι γιατί φορούσα πράσινη μπλούζα. Στο τσακ τα γλίτωσα τα χαστούκια.
Γύρισα σπίτι και αντί να διαβάσω, έπεσα με τα μούτρα στο internet για να βρω παρηγοριά. Ερημιά και στο MSN. Ούτε να γράψω είχα διάθεση ούτε να διαβάσω. Τελικά, βρήκα 2-3 άτομα online και ξεχάστηκα.
Σήμερα το πρωί ξυπνάω με τον πιο ευχάριστο τρόπο. (Βροντές) Και μετά το μυαλό μου πλημμυρίζει από αισιόδοξες σκέψεις: Είναι Σάββατο, πιο πρωί δε γίνεται, είναι Μάιος και έξω βρέχει, μα τι μαλάκας είμαι που δεν άνοιξα βιβλίο. Στον καθρέφτη αντικρίζω τα δύο νέα σπυριά που από σήμερα στολίζουν το πρόσωπό μου. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε τυχαία μόλις άνοιξα το iPod ήταν το “Dead Things” του Phillip Glass κάνοντας με να σκέφτομαι τη Virginia Woolfe να σκυλοπνίγεται ενώ τσαλαπατούσα στα νερά. Κρίμα που δε βρήκα και καμία πιο βαθιά λακκούβα.
Η αποτυχία μου στα Μαθηματικά ήταν τόσο σίγουρη που δεν κάθισα καν να πολυκοιτάξω τα θέματα. Η Γ. μου έδινε της λύσεις του «σωστό-λάθος» με νοήματα. Μέχρι να έρθει η ώρα δυνατής αποχώρησης βρήκα ευκαιρία να κοιμηθώ. Κάτι ήταν κι αυτό. Ομολογώ πως ντράπηκα όταν παρέδωσα το σχεδόν λευκό τετράδιό απαντήσεων.
Βγαίνοντας κατάλαβα πως δεν έφταιγε ούτε η σιδερώστρα της Γ, ούτε το μικροαστικό διαμέρισμα της Χ, αλλά τα Μαθηματικά, με τα οποία ξεμπέρδεψα και πήγαν στο διάολο. Τουλάχιστον τώρα το ψυχοπλάκωμα έγινε νεύρα.
P.S. Μόλις κουρέυτηκα και έγινα κώλος! Ποιος την ακούει τη Χ...
0 Responses to “Why life is a bitch:”
Post a Comment