Παραμελημένο iblog.

Δεν ξέρω πόσες μέρες έχω να γράψω. Δεν έχω διάθεση για τίποτα τελευταία. Ασχολούμαι μόνο με αυτά που δεν απαιτούν καμία απολύτως προσπάθεια σκέψης. (Internet, φτιάχνω avatars για το MSN και το video του Λονδίνου που όλο ανέβαλλα μέχρι τώρα.)

Τελείωσαν οι εξετάσεις! Ναι, ακούγεται μαγικό και επιτέλους είναι αληθινό. Έχασα όμως το πρόγραμμά μου και έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω κάτι να κάνω αυτό το καλοκαίρι. Από πέρσι διαπίστωσα πως με τρελαίνει το να μην ξέρω τι μέρα είναι και τι θα κάνω αύριο..

Το Σάββατο, αμέσως μετά το οριστικό τέλος των εξετάσεων βγήκαμε με τη Χ βόλτα στα μαγαζιά για να βρούμε τι θα φορέσω στο γάμο, τον Αύγουστο. Γυρνούσαμε 6 ώρες στο κέντρο και τελικά επιστρέψαμε με άδεια χέρια. Όχι ότι περιμέναμε να ψωνίσουμε και τίποτα. Ήταν απλώς «η βόλτα» του θριάμβου. Το βράδυ έπεσα ξερός από την κούραση ακυρώνοντας έτσι τα μεγαλειώδη σχέδια για εορτασμούς και πανηγύρεις.

Την επομένη, οι Αραζμήες (συνθηματικό όνομα για τις δύο ξαδέλφες των παιδιών) έριξαν την ιδέα να πάμε για καφέ στο Λυκαβηττό. Εγώ συμφώνησα αμέσως αφού οι λόφοι της Αθήνας είναι σημεία που μου δημιουργούν παράξενα συναισθήματα και γουστάρω πολύ να τα επισκέπτομαι, ιδιαίτερα μόνος μου. (Η Χ βέβαια με κοροϊδεύει γι’ αυτό.) Και πράγματι, αυτή τη φορά δεν το απήλαυσα τόσο. Αν και γελάσαμε βγάζοντας τελείως «τουριστικές» φωτογραφίες.

Δευτέρα πρωί χτύπησα το κουδούνι της Ζ. Η Ζ είναι η πρώτη μου ξαδέλφη με την οποία κολλήσαμε πολύ τα τελευταία χρόνια. Εργένισσα, στην αναζήτηση του Mr. perfect (πρωτότυπο), άλλαξε πρόσφατα σπίτι και με κάλεσε να εκδράμουμε στο IKEA για να βρούμε προς το παρόν το Mr. perfect τραπεζάκι σαλονιού. Μου άνοιξε με τις πυτζάμες. Ξεκινήσαμε μετά από μιάμιση ώρα. Η Ζ είχε μεγάλα σχέδια για αγορές. Εγώ πάλι είχα μικρά αποθέματα ενέργειας επειδή είχα κοιμηθεί μόλις τρεις ώρες με αποτέλεσμα να δοκιμάζω σχολαστικά όλα τα σουηδικά κρεβάτια και τις πολυθρόνες. Τελικά φύγαμε με την απογοήτευση και τα ψιλοπράγματα που αναγκαστικά παίρνεις πάντα μαζί σου από το IKEA.

Το απόγευμα αποφάσισα να απαλλαγώ από όλα τα σχολικά κατάλοιπα. Πέταξα τουλάχιστον 10 κιλά σημειώσεων και φωτοτυπιών κι ακόμη δεν τελείωσα. Το συναίσθημα του να πετάς, ιδιαιτέρως πράγματα που αντιπαθείς, είναι ηδονικό. Ξεφύλλισα όλα τα τετράδια και τα βιβλία κι έσκισα τις σελίδες που ήθελα να σώσω. Το τι αριστουργήματα της δημιουργήθηκαν τις διδακτικές ώρες πλήξης δε λέγεται! Αποφάσισα να φτιάξω άλμπουμ με όλα τα έργα βαρεμάρας. Τη λέξη «βαριέμαι» συνάντησα τουλάχιστον 300 φορές, γραμμένη με διαφορετικούς τρόπους!

Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι έγινε χτες. Γι’ αυτό δε μου αρέσει η απραξία. Οι μέρες περνούν χωρίς να το καταλάβω και έχω την αίσθηση ότι σπαταλώ άδικα τη ζωή μου. Αγχώνομαι.
Α ναι, χθες έγινα εθελοντής και με τη βούλα. Αμέ, υπέγραψα στα γραφεία του ΟΝΑ για άλλο ένα καλοκαίρι. Καιρό είχα να πάω σε interview και είχα ξεχάσει να προετοιμάσω καμία κλισέ απάντηση. Τουλάχιστον φάνηκα πιο αληθινός, ίσως βέβαια και πιο μαλάκας. Η διαδικασία ήταν σύντομη και αμέσως βρέθηκα στο μετρό της Ομόνοιας να ψάχνω τη Χ η οποία δε φημίζεται για τις γεωγραφικές της γνώσεις και ο προσανατολισμός της δε θεωρείται advantage. Με πήρε τηλέφωνο για να τις δίνω οδηγίες για το πως θα βγει στην επιφάνεια. Στο τέλος βρέθηκε να στέκεται ακριβώς μπροστά μου και να συνεχίζει να μου μιλάει από το κινητό.

Δευτερόλεπτα αργότερα συναντήσαμε και την Ξαδέλφη η οποία έδειχνε σοκαρισμένη (ήταν αυτόπτης μάρτυρας λιντσαρίσματος) και φρεσκοξυρισμένη (μόλις είχε τελειώσει συνεδρία laser μουστάκι – γάμπα – μπικίνι.) Ξέρατε ότι υπάρχει «Ιστορία της Μαγειρικής Τέχνης»; Εγώ το έμαθα όταν καθίσαμε για καφέ και η Ξαδέλφη άνοιξε το συγκεκριμένο βιβλίο για να επαληθεύσει τις απαντήσεις της στο test που είχε γράψει. Μετά ένιωσε ξαφνική αδιαθεσία και πήρε τον πούλο.

Μαλακίες γράφω. Τελευταία δεν έχω καμία έμπνευση. Άσε που το κεφάλι μου βουίζει από τις πολλές ώρες μπροστά στο pc και θολώνει από τις ακόμη περισσότερες ώρες αϋπνίας. Γαμημένη ζέστη. Γαμημένο καλοκαίρι.