Εχθές καθόμουν και έβλεπα τον Ταμπάκη, καλεσμένο στο Όλα. Και την ώρα που μιλούσε με καμάρι για τις ανά την Ελλάδα εμφανίσεις του, πέρασε από το μυαλό μου μια σκέψη χειρότερη κι από τη φωνή του:
Μήπως είμαι κι εγώ ένα είδος Ταμπάκη;
Γιατί ναι, θα μπορούσα να έχω ένα τεράστιο κέρατο στο κεφάλι μου, δύο καμπούρες στην πλάτη μου και μία ουρά, θα μπορούσα να περπατάω σαν συγκαμένος ή να μιλάω σαν τη Φωτεινή Πιπιλή. Θα μπορούσε να με χαρακτηρίζει κάτι με το οποίο θα λάτρευαν να γελούν οι γύρω μου και κανείς δε θα τολμούσε να μου το αποκαλύψει. Γιατί φαντάζομαι, πολλά ελαττώματα του εαυτού δεν μπορώ να τα διακρίνω, γιατί τα έχω φάει στη μάπα από την πρώτη μέρα της ζωής μου. Και δε με ανησυχούν τόσο τα εξωτερικά ψεγάδια, όσο τα στοιχεία του χαρακτήρα μου τα οποία μπορεί να κάνουν τους άλλους να γελούν ή στη χειρότερη περίπτωση να τρομάζουν.
Και μετά, εφιαλτικές σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Στο super market βγάζουν όλοι κρυφά φωτογραφία με τα κινητά τους τα αυτιά γαϊδάρου που έχω στο κεφάλι μου.... Στο λεωφορείο γελούν με τον τρόπο που χτυπάω το εισιτήριο… Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα, παίζω στη μεγαλύτερη κωμωδία που υπάρχει και το απολαμβάνω. Όπως ο Ταμπάκης.
Ίσως κανείς, τελικά, να μην ξέρει ποιος ακριβώς είναι. Και μάλλον δε θα καταλάβει ποτέ πως τον βλέπουν οι γύρω του. Η φωνή μου ακούγεται διαφορετική στην πραγματικότητα, υπάρχουν 180 μοίρες που αδυνατώ να έχω στο οπτικό μου πεδίο. Υπάρχουν επίσης 180 μοίρες που δε βλέπω στον καθρέφτη. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει πίσω μου τη στιγμή που περπατάω. Δε θα μάθω τι εντύπωση προκαλώ στους άλλους όταν με γνωρίζουν, όταν χαίρομαι, όταν κάνω λάθη, όταν τους λέω αυτά που πιστεύω.
Μετά όμως σκέφτομαι πως αν είχα κάτι τόσο ξεχωριστό πάνω μου, αυτή τη στιγμή θα πρωταγωνιστούσα σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές και θα έπαιρνα μεγάλα ποσά σε κάθε εμφάνισή μου.
Παρ'όλα αυτά, αν κάποιος γνωρίζει έστω και ένα στοιχείο που να με καθιστά φρικιό ας γράψει το μήνυμά του παρακάτω.
Μήπως είμαι κι εγώ ένα είδος Ταμπάκη;
Γιατί ναι, θα μπορούσα να έχω ένα τεράστιο κέρατο στο κεφάλι μου, δύο καμπούρες στην πλάτη μου και μία ουρά, θα μπορούσα να περπατάω σαν συγκαμένος ή να μιλάω σαν τη Φωτεινή Πιπιλή. Θα μπορούσε να με χαρακτηρίζει κάτι με το οποίο θα λάτρευαν να γελούν οι γύρω μου και κανείς δε θα τολμούσε να μου το αποκαλύψει. Γιατί φαντάζομαι, πολλά ελαττώματα του εαυτού δεν μπορώ να τα διακρίνω, γιατί τα έχω φάει στη μάπα από την πρώτη μέρα της ζωής μου. Και δε με ανησυχούν τόσο τα εξωτερικά ψεγάδια, όσο τα στοιχεία του χαρακτήρα μου τα οποία μπορεί να κάνουν τους άλλους να γελούν ή στη χειρότερη περίπτωση να τρομάζουν.
Και μετά, εφιαλτικές σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Στο super market βγάζουν όλοι κρυφά φωτογραφία με τα κινητά τους τα αυτιά γαϊδάρου που έχω στο κεφάλι μου.... Στο λεωφορείο γελούν με τον τρόπο που χτυπάω το εισιτήριο… Κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα, παίζω στη μεγαλύτερη κωμωδία που υπάρχει και το απολαμβάνω. Όπως ο Ταμπάκης.
Ίσως κανείς, τελικά, να μην ξέρει ποιος ακριβώς είναι. Και μάλλον δε θα καταλάβει ποτέ πως τον βλέπουν οι γύρω του. Η φωνή μου ακούγεται διαφορετική στην πραγματικότητα, υπάρχουν 180 μοίρες που αδυνατώ να έχω στο οπτικό μου πεδίο. Υπάρχουν επίσης 180 μοίρες που δε βλέπω στον καθρέφτη. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει πίσω μου τη στιγμή που περπατάω. Δε θα μάθω τι εντύπωση προκαλώ στους άλλους όταν με γνωρίζουν, όταν χαίρομαι, όταν κάνω λάθη, όταν τους λέω αυτά που πιστεύω.
Μετά όμως σκέφτομαι πως αν είχα κάτι τόσο ξεχωριστό πάνω μου, αυτή τη στιγμή θα πρωταγωνιστούσα σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές και θα έπαιρνα μεγάλα ποσά σε κάθε εμφάνισή μου.
Παρ'όλα αυτά, αν κάποιος γνωρίζει έστω και ένα στοιχείο που να με καθιστά φρικιό ας γράψει το μήνυμά του παρακάτω.
Άκου blind date ... να τα κόψεις λίγο τα αμερικάνικα (σήριαλ και ταινίες) παιδί μου ! Καταρχάς έφτασα με μόλις 1 λεπτό καθυστέρηση, κάτι που έχει να μου συμβεί γύρω στα ... άσε να μην πώ, πολλά χρόνια τεσπά (παλιά, πολύ παλιά ήμουν συνεπής, μετά το έχεσα). Και τι ακριβώς εννοείς "κανονική" ? Μήπως να το έπαιρνα σαν βρισιά ή καταφρόνια ? Όχι ,τελικά θα το πάρω καλά, άλλωστε κι εγώ έμεινα ευχαριστημένη απ'το blind date :Ppp. (τι περίμενες, ταγιεράκι ?). Μ'αρέσει ρε γμτ αυτή η ιδέα του blog, μακάρι να είχα χρόνο να γράφω κι εγώ τα δικά μου, δε βαριέσαι ...
Ταμπάκης ? Εσύ ? Χα χα χα χα, σαν ανέκδοτο με τον Τοτό μου ακούγεται ... λίγο φρηκιό είσαι σίγουρα, με την έννοια ότι δεν είσαι ελληνάρας, ούτε παπάρας σαν τους υπόλοιπους συνομήλικούς σου. Για μένα καλό είναι αυτό, και για σένα σίγουρα, μόνο που ως εξαίρεση θα ζοριστείς, δε βαριέσαι, υπάρχουν και χειρότερα ! Take care baby :)
Θεσ/νίκη, 31/08/05.
Γειά σου Παναγιώτη, χθες διάβασα τα τμήματα του blog σου που δεν είχα διαβάσει όταν φεύγαμε για τη Σκιάθο, πιστεύω ότι τώρα πια πρέπει να το έχω διαβάσει όλο. Αποφάσισα να σου γράψω εδώ και να μην σου στείλω e-mail γιατί έχω την εντύπωση ότι το blog σ' ενδιαφέρει και σε συναρπάζει περισσότερο, γι' αυτό υποθέτω το επισκέπτεσαι συχνότερα απ' τα e-mail σου. Χαίρομαι πολύ γι' αυτό σου το ταλέντο, γράφεις ωραία, μ' αρέσει - και πιστεύω αρέσει σε όλους - το πνεύμα σου, το χιούμορ σου, το ότι είσαι τόσο απίθανα παρατηρητικός με τους γύρω σου. Αυτό το ταλέντο φαντάσου πόσο ακόμη θα καλλιεργηθεί και πού μπορεί να σε οδηγήσει, τί εμπειρίες μπορεί να φέρει στο δρόμο σου, αφού το ανακάλυψες και το αναδεικνύεις ήδη από τα 18 σου χρόνια! Μην το αφήσεις - καλλιέργησέ το. Εκμεταλλεύσου κάθε ευκαιρία, γράψε παντού, γράψε πολύ, αναζήτησε αιτίες για να γράφεις. Εξάλλου είναι μόνο ΕΝΑ από τα ΠΟΛΛΑ ταλέντα σου, που ακόμη δεν ανακάλυψες, ή άλλα που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους αλλά εσύ δεν τα αναγνωρίζεις. Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχεις ανασφάλειες για το τί εντύπωση σχηματίζουν για σένα οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν. Ολοι κάποια εντύπωση δίνουμε σ' αυτούς που μας γνωρίζουν πρώτη φορά. Είναι όμορφο που δείχνεις προβληματισμένος για τη βελτίωση του χαρακτήρα σου, αλλά αυτό δεν θα πρέπει να σου γίνει έμμονη ιδέα, πιστεύω. Και το ότι το έχεις συνειδητοποιήσει αυτό, είναι υπέροχα καθησυχαστικό και προς τιμήν σου που είσαι ένα σκεπτόμενο άτομο. Ανάμεσά μας οι μαλάκες κι οι αναίσθητοι περισσεύουν, πάρα πολλοί φτάνουν στο τέλος της ζωής τους για ν' αντιληφθούν ότι πίσω τους δεν άφησαν τίποτα, δεν πρόσφεραν τίποτα. Εσύ ανησυχείς από τώρα που είσαι 19 χρονών, για τυχόν ελαττώματα του χαρακτήρα σου! Δεν σου προτείνω να γίνεις αναίσθητος, αλλά να μην αγωνιάς τόσο πολύ. Η μητέρα σου μου είχε δώσει μιά καταπληκτική απάντηση σε παλιά μας αλληλογραφία: της είχα γράψει (όταν ήμουν 22 ετών) ότι θά 'θελα να μπορούσα να ήμουν πιο ώριμη και σοφή (άκου, τώρα!) Και μου απάντησε ότι αυτό, θέλω δε θέλω θα το καταφέρω μόνο γύρω στα 40. "Θά 'θελες να ήσουν τώρα ήδη 40 χρονών;" με είχε ρωτήσει. Λοιπόν, σε χαιρετώ ελπίζοντας να διαβάσω κι άλλα νέα σου σύντομα. Ελπίζω μονάχα να μην σου γίνει συνήθεια να γράφεις με κριτικό μάτι για όλους και όλα. Αν το συνηθίσεις ίσως σου στερήσει αυτή η συνήθεια τη δυνατότητα να δεις και την πιο ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων, ν' αποκτήσεις μιά πιο merciful perspective. Ξέρω ότι είναι της μόδας να κριτικάρουν, να ειρωνεύονται, να είναι όλοι καυστικότατοι με όλους, για το κάθε τι. Αυτό θα μου πεις "πουλάει" κι αποφέρει χρήματα. Αυτό κινεί την περιέργεια όλων και γι' αυτό όλοι αυτά αναζητούν να δουν και ν' ακούσουν. Ποιοι όλοι, όμως; Ποιανών την προσοχή θέλεις πραγματικά να τραβήξεις; Προσωπική μου άποψη είναι, απ' ό,τι βλέπω κι εγώ γύρω μου, ότι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται μ' αυτά κάθε μέρα, δεν έχουν μάθει τίποτε περισσότερο στη ζωή τους, ούτε νιώθουν την ανάγκη ν' ασχοληθούν, να γνωρίσουν κάτι διαφορετικό. Εσύ, αντίθετα, δείχνεις άνθρωπος με "στόφα" αλλιώτικη. Δεν λέω καλύτερη, ή χειρότερη, αλλά ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ. Οι ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΙ άνθρωποι, πιστεύω, είναι αυτοί που φέρνουν τις ΑΛΛΑΓΕΣ. Πάρα πολλοί βέβαια, εξαιτίας αυτής της διαφορετικότητάς τους, βαδίζουν μόνοι τους, γιατί οι υπόλοιποι δεν τους καταλαβαίνουν. Αυτοί όμως που θα βρεθούν δίπλα τους και θα κατανοήσουν τις εσώτερες λαχτάρες και τα όνειρά τους, θα είναι φίλοι πραγματικοί. Σου εύχομαι να συναντήσεις πολλούς τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου! Επίσης σου εύχομαι να κάνεις ό,τι πραγματικά λαχταρά η ψυχή σου! Καλό τέλος καλοκαιριού, εμείς εδώ πάνω πάντως λέμε ν' απολαύσουμε τη Χαλκιδικιώτικη θάλασσα για αρκετό καιρό ακόμη! Σου εύχομαι ν' απολαύσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ!