Λατινικά. Για μένα προτελευταίο μάθημα (για πολλούς τελευταίο) αλλά έχω αρχίσει τους πανηγυρισμούς και τα σουβλίσματα από χθες.
Οι εκδηλώσεις για την απελευθέρωση ξεκίνησαν νωρίς το πρωί κι ενώ ακόμα δεν είχα ανοίξει μάτι. Όταν τυχαία ακούστηκε το σημαδιακό “Holiday” από το ραδιόφωνο, πέταξα παπλώματα και μαξιλάρια και άρχισα να χορεύω με τα σώβρακα πάνω σε σωρούς σημειώσεων.
Οι επιτηρητές σήμερα:
Αυτός: Ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, με το μισό Λαλαούνη, (pure gold) να εκτίθεται σε λαιμούς και χέρια με το απαραίτητο ντεκόρ γορουνότριχας ξεχυλίζουσας από το υποκάμισο. Βέρα στο αριστερό την οποία φρόντιζε να καλύπτει με ένα δαχτυλίδι – οικόσημο για να κωλοτρίβεται στις αηδιασμένες μαθήτριες. Μαύρο στενό παντελόνι με ρίγα και μαύρο πουκάμισο με το προβλέψιμο άνοιγμα των τριών πρώτων κουμπιών. Γυαλιά στο κεφάλι και attitude γαμιά. Υποφέρει από τη νόσο των Υπερκινητικών Όρχεων και κάθε δέκα λεπτά πραγματοποιεί την χαρακτηριστική κίνηση επανατοποθέτησης και προσδιορισμού των σχετικών οργάνων.
Αυτή: Βουλγάρα σαραντάρα, στοιχειωμένη στα 80’s, με μαλλί κοντοκουρεμένο και φράντζα «γαρούφαλο» μπροστά. Δύο μάτια μαυρισμένα και θαμμένα μέσα στο πρόσωπό της. Δικηγορικό ταγιέρ και mule το οποίο συμπλήρωνε η φτέρνα – σόλα από καουτσούκ.
Για να τα παρατηρώ όλα αυτά σημαίνει ότι δεν έγραφα τίποτα. Οπότε μην μπείτε στον κόπο να με ρωτήσετε πώς τα πήγα.
Οι περισσότεροι τελειώσαμε από τις 9:30, μία ώρα πριν τη δυνατή αποχώρηση δηλαδή και ήταν αδύνατο από τους επιτηρητές να μας συγκρατήσουν. Εγώ να θέλω να κοιμηθώ και να μην μπορώ από τη φασαρία! Παραλίγο να ανάψουν και τσιγάρα.
Βγαίνοντας έκανα πρόβα generale για την ηρωική έξοδο του Σαββάτου. Σκέφτηκα πως τότε πρέπει να είμαι εφοδιασμένος με χάρτινο υλικό το οποίο θα πετάω ψηλά ξοπίσω μου και θα κάνει περισσότερο εντυπωσιακή τη σκηνή της αποχώρησης. Στο δρόμο προς το σπίτι έτυχε να πέσει στο iPod το επίσης συμβολικό “Freedom” κάνοντάς με να χαμογελάω ηλίθια ενώ οι γύρω κουνούσαν τα κεφάλια τους. Να δείτε που το Σάββατο δε θα κολώσω να χορέψω!
Η μέρα πλησιάζει!
Οι εκδηλώσεις για την απελευθέρωση ξεκίνησαν νωρίς το πρωί κι ενώ ακόμα δεν είχα ανοίξει μάτι. Όταν τυχαία ακούστηκε το σημαδιακό “Holiday” από το ραδιόφωνο, πέταξα παπλώματα και μαξιλάρια και άρχισα να χορεύω με τα σώβρακα πάνω σε σωρούς σημειώσεων.
Οι επιτηρητές σήμερα:
Αυτός: Ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, με το μισό Λαλαούνη, (pure gold) να εκτίθεται σε λαιμούς και χέρια με το απαραίτητο ντεκόρ γορουνότριχας ξεχυλίζουσας από το υποκάμισο. Βέρα στο αριστερό την οποία φρόντιζε να καλύπτει με ένα δαχτυλίδι – οικόσημο για να κωλοτρίβεται στις αηδιασμένες μαθήτριες. Μαύρο στενό παντελόνι με ρίγα και μαύρο πουκάμισο με το προβλέψιμο άνοιγμα των τριών πρώτων κουμπιών. Γυαλιά στο κεφάλι και attitude γαμιά. Υποφέρει από τη νόσο των Υπερκινητικών Όρχεων και κάθε δέκα λεπτά πραγματοποιεί την χαρακτηριστική κίνηση επανατοποθέτησης και προσδιορισμού των σχετικών οργάνων.
Αυτή: Βουλγάρα σαραντάρα, στοιχειωμένη στα 80’s, με μαλλί κοντοκουρεμένο και φράντζα «γαρούφαλο» μπροστά. Δύο μάτια μαυρισμένα και θαμμένα μέσα στο πρόσωπό της. Δικηγορικό ταγιέρ και mule το οποίο συμπλήρωνε η φτέρνα – σόλα από καουτσούκ.
Για να τα παρατηρώ όλα αυτά σημαίνει ότι δεν έγραφα τίποτα. Οπότε μην μπείτε στον κόπο να με ρωτήσετε πώς τα πήγα.
Οι περισσότεροι τελειώσαμε από τις 9:30, μία ώρα πριν τη δυνατή αποχώρηση δηλαδή και ήταν αδύνατο από τους επιτηρητές να μας συγκρατήσουν. Εγώ να θέλω να κοιμηθώ και να μην μπορώ από τη φασαρία! Παραλίγο να ανάψουν και τσιγάρα.
Βγαίνοντας έκανα πρόβα generale για την ηρωική έξοδο του Σαββάτου. Σκέφτηκα πως τότε πρέπει να είμαι εφοδιασμένος με χάρτινο υλικό το οποίο θα πετάω ψηλά ξοπίσω μου και θα κάνει περισσότερο εντυπωσιακή τη σκηνή της αποχώρησης. Στο δρόμο προς το σπίτι έτυχε να πέσει στο iPod το επίσης συμβολικό “Freedom” κάνοντάς με να χαμογελάω ηλίθια ενώ οι γύρω κουνούσαν τα κεφάλια τους. Να δείτε που το Σάββατο δε θα κολώσω να χορέψω!
Η μέρα πλησιάζει!
0 Responses to “Avis - Navis – Unquis”
Post a Comment