Τη Δευτέρα 1^η Αυγούστου, ο αρχισυντάκτης (και μοναδικός συντάκτης) του iBlog γιόρτασε τα 19^α γενέθλιά του παρουσία τριών μόλις φίλων: Του Γιώργου, της Ξαδέλφης και της Χ (αλφαβητικά). Για πρώτη φορά η μέρα αυτή ήταν τόσο μεγάλη!

Την Κυριακή το βράδυ επέστρεψα στην Αθήνα ταλαιπωρημένος από το traffic της εθνικής. Έτρεξα αμέσως στο σπίτι της Χ νομίζοντας πως αυτή και η Ξαδέλφη μου είχαν ετοιμάσει πρωθυπουργική υποδοχή. Δυστυχώς όμως, η δεύτερη βαρέθηκε να με περιμένει και έφυγε, ενώ η Χριστίνα με παρακολουθούσε βαριεστημένη να τρώω ενώ έκανε πιστολάκι. Η έλλειψη Ξαδέλφης, το πιστολάκι και η επιστροφή στην πόλη ολοκλήρωναν μίζερα τις τελευταίες ώρες του Ιουλίου. Δεν ήθελα να ακούσω κουβέντα για την επόμενη μέρα. Δεν είχα οργανώσει τίποτα και οποιαδήποτε συζήτηση με άγχωνε τρομερά.

Μπήκα στο σπίτι γύρω στις τέσσερις το πρωί νομίζοντας πως θα λάβω το πρώτο δώρο από τη μητέρα μου. Εκείνη όμως έφτασε μία ώρα αργότερα (!) κι έτσι έχασα κάθε ελπίδα για ύπνο.

Έπεσα στο κρεβάτι για 10 λεπτά και έκλεισα τα μάτια μου έχοντας στο νου μου ότι πρέπει να σηκωθώ για τη δουλειά. Ευτυχώς δεν αποκοιμήθηκα και έφτασα εγκαίρως στο ΙΚΑ. Κατά τις 10 βέβαια άρχισα να βλέπω τα γερόντια θολά, διπλά, τριπλά…

Η Ξαδέλφη λόγω του φόρτου εργασίας και της γενικότερης σπαρίλας, παρακάλεσε τη Χ να διαλέξει ένα δώρο για μένα. Η Χ όμως έδρασε σωστά και σατανικά καλώντας με να διαλέξω εγώ το δώρο μου! Έτσι, κατευθείαν από το δουλειά ανεβήκαμε στο κέντρο όπου (μετά από μεγάλη προσπάθεια) βρέθηκε το κατάλληλο δώρο. Επίσης, τελευταία στιγμή τυπώθηκε και το φετινό «γενέθλιο» μπλουζάκι (φωτο).

Γύρισα στο σπίτι απόγευμα. Άυπνος, νηστικός, έτοιμος να καταρρεύσω. Πρόλαβα να ξεκουραστώ δύο ώρες πριν αρχίσω να γίνομαι άνθρωπος για τη fiesta, η οποία σημειωτέων δεν είχε βρει ακόμα τόπο διεξαγωγής.

Έδωσα ραντεβού με τα παιδιά και όταν έφτασα βρήκα την Ξαδέλφη με τη Χ και τα δώρα τους. Ο Γιώργος είχε ξεχάσει στο εξοχικό του τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια που θα χρησιμοποιούσε την επομένη για να φτάσει στην Πάρο κι έτσι κατέβηκε στον Πειραιά για να τα παραλάβει μέσω θαλάσσης. (Αυτός ο άνθωπος…)

Στο δρόμο αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Στο κατάμεστο (sic) εστιατόριο ήμασταν εμείς, τρία γειτονικά γεμάτα τραπέζια, 78 άδεια κι άλλο ένα γενέθλιο, μεγαλύτερο και πιο διάσημο! Ο Γιώργος μας πρόλαβε στο κυρίως πιάτο. Φάγαμε του σκασμού, δεν τραγουδήσαμε, δε σβήσαμε, ούτε κάψαμε τίποτα.

Η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε αμέσως μετά, στο σπίτι του Γιώργου όπου φάγαμε κι άλλα γλυκά, από τα χεράκια της Ξαδέλφης και απολαύσαμε της αιθέριες σκυλομελωδίες του αδελφού της στο πιάνο, συνοδευόμενες από την αισθησιακή φωνή της. Τα ξημερώματα, με πρόσωπα κρεμασμένα και με μάτια κουμπότρυπες είπαμε «και του χρόνου» (πιο ξεκούραστα!) Αμήν.