Εξαφανίστηκα! Έκλεισα βιαστικά το iBlog κι έτρεχα στις παραλίες, ενώ ένας σκύλος με κυνηγούσε προσπαθώντας να δαγκώσει τον κώλο μου. Ώρα να δώσω μερικές εξηγήσεις.

Το Σαββατοκύριακο στον Πόρο, ακριβώς πριν τα γενέθλια, ήταν καθοριστικό για το τέλος των επαγγελματικών μου σχέσεων με το Ίδρυμα. Το πρώτο μπάνιο, η τηλεφωνική επικοινωνία με τη Νικόλ και η πρόσκλησή της στη Ρόδο έβαλαν τα θεμέλια για τη Μεγάλη Έξοδο του ΙΚΑ.

Πώς όμως θα μπορούσα να φύγω ξαφνικά ακούγοντας τα ελάχιστα μπινελίκια; Η αναζήτηση δικαιολογίας ξεκίνησε την Κυριακή. Έπρεπε να βρω κάτι που να επικαλείται τη λογική για το exit interview της εταιρίας και κάτι συγκινητικό για να φλομώσω τους συναδέλφους.

«Ο αδελφός μου έστειλε με SMS τον κωδικό που βρήκε κάτω από το καπάκι του σαμπουάν και κέρδισε ένα δεκαήμερο ταξίδι στην Κούβα. Μου ζήτησε να τον συνοδεύσω και είναι κρίμα να χάσω μια τέτοια εμπειρία…» Μπά… Too good to be true. Κι αν μου ζητήσουν carte postal? Ή πούρα;

Το ψέμα για τους συναδέλφους με παίδεψε περισσότερο. Αφού θα έπρεπε να δώσω και μια μικρή θεατρική παράσταση την ώρα της ανακοίνωσης του. Την επομένη των γενεθλίων δούλευα απόγευμα. Ήταν η μεγάλη μέρα και δεν είχα ακόμη καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο. Στο λεωφορείο σκέφτηκα να τους πω με δάκρυα στα μάτια πως οι φίλοι μου οργάνωσαν κρυφά διακοπές στην Πάρο και μου έκανα δώρο για τα γενέθλιά μου όλα τα έξοδα!

Έτσι κι έγινε. Μπήκα στο γραφείο με ένα τεράστιο χαμόγελο (θεώρησα υπερβολικό το δάκρυ) και διάβασα ακριβώς το κείμενο που είχα γράψει στο μυαλό μου. Με πίστεψαν. Χάρηκαν πολύ και μου έδωσαν τις ευχές τους. Ξεφύσηξα. Οι υποκριτικές μου ικανότητες δε με πρόδωσαν. Ούτε το αποσμητικό μου.

Τις επόμενες δύο μέρες, ζούσα μέσα στο Ψέμα της Πάρου. Το είχα σχεδόν πιστέψει κι εγώ! Έκανα τα τελευταία ψώνια, έφτιαχνα βαλίτσες, συζητούσα όλες τις λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δε συνέβαινε. Δεν είχε γίνει κανένας προγραμματισμός για τη Ρόδο.

Την Παρασκευή, αφού τους αποχαιρέτισα κι έριξα διακριτικά τη μαύρη κοτρόνα ξοπίσω μου, πήγα στην εταιρία για να υπογράψω την πρόσληψη του Αυγούστου και την παραίτηση στο καπάκι. Στη συνέχεια, υπέστην το exit interview:

«Πέρασα πολύ ωραία στην εταιρία αυτό τον μήνα. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Πρόσφατα όμως, πήρα μια υποτροφία για summer school στο Cardiff και εφόσον δεν έχω τη δυνατότητα να πάρω άδεια, αναγκάζομαι –δυστυχώς- να αποχωρήσω. Θα χαιρόμουν πολύ πάντως να ξαναεργαστώ για την εταιρία σας.» Αυτά είπα (έγλυψα για την ακρίβεια) προκειμένου να κρατήσω και μια καβάτζα επαναπρόσληψης για το χειμώνα. «Στο Cardiff? Εκεί σπούδασα!» πετάχτηκε ενθουσιασμένη μια κοπέλα από το διπλανό γραφείο. Πάγωσα. «Είμαι σίγουρη ότι θα περάσεις πολύ ωραία!» Χαμογέλασα… «Το ελπίζω!» (Θεέ μου, να μη με ρωτήσει λεπτομέρειες!) Υπέγραψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Σε δύο περίπου εβδομάδες θα κολυμπούσα στη Ρόδο!