Πρώτο σενάριο ήταν να γραφτώ στο εργαστήριο Catering (14:00 – 16:00) και στη συνέχεια σε αυτό των Η/Υ (16:00 – 18:00), τμήματα που λειτουργούν σε ανθρώπινα ωράρια. Έτσι, έφτασα στη σχολή στις δύο ακριβώς. Χαμός. Δεν είχα ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο συγκεντρωμένο στο προαύλιο. Λανθασμένα, υπέθεσα πως αυτή είναι η συνηθισμένη εικόνα του ΤΕΙ σε ώρες αιχμής και ροχώρησα προς τον πίνακα ανακοινώσεων, για να δω σε ποιο ακριβώς εργαστήριο θα βαφτιζόμουν επίσημα «συνειδητοποιημένος» φοιτητής.

Η πόρτα που οδηγεί στο διάδρομο με τους πίνακες ανακοινώσεων ήταν κλειστή και απ’ έξω περίμεναν φοιτητές. Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε και ούτε τόλμησα να πλησιάσω την πόρτα. Στάθηκα κι εγώ μαζί τους περιμένοντας κάτι. Μέχρι που μια κοπέλα, άνετη, άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Άρπαξα την ευκαιρία και χώθηκα μαζί της. Έριξα μια ματιά στον πίνακα κι αφού βρήκα τον αριθμό του εργαστηρίου προχώρησα στους διαδρόμους προς αναζήτησή του. Ξαφνικά, μεταξύ του 6^ου και του 7^ου βήματός μου ακούστηκε μια φωνή που διαπέρασε το iPod μου. «ΠΟΥ ΠΑΤΕ;» φώναξε μια μεσήλικη μαυροντυμένη γυναίκα στα λιγοστά άτομα που περιφέρονταν στους διαδρόμους. «ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΒΟΜΒΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΕΞΩ!» Ψαρωμένος φοιτητής μεν, αλλά συνηθισμένος από τις βόμβες που μπήκαν κατά καιρούς σε δημοτικό γυμνάσιο και λύκειο, έβαλα τη στολή εξουδετέρωσης και προχώρησα προς την έξοδο γνωρίζοντας πως και αυτή η μέρα είχε χαθεί.

Έξω, έκανα αυτό που σιχαίνομαι να κάνω σε ένα δημόσιο χώρο. Στεκόμουν όρθιος, με την πλάτη να ακουμπά στον τοίχο και τα χέρια στις τσέπες ακούγοντας μουσική. Ανά διαστήματα έβγαζα το κινητό από την τσέπη μου, έστελνα ένα μήνυμα – ύμνο στην γκαντεμιά μου και στη συνέχεια το έβαζα ξανά πίσω. Η αμήχανη πόζα συνεχίστηκε για περίπου μία ώρα (με μερικές εναλλαγές όπως δύο βήματα δεξιά, τρία αριστερά, στροφή, βόλτα μέχρι το καρτοτηλέφωνο) οπότε και μας πέταξαν στο δρόμο για να αρχίσει τις έρευνες η αστυνομία.

Η Νικόλ έπινε με την Άννα καφέ στο κέντρο και με κάλεσαν να πάω. Βγαίνοντας λοιπόν από το ΤΕΙ, σκέφτηκα να πάρω λεωφορείο. Δύο βήματα αργότερα, όταν η στάση μπήκε στο οπτικό μου πεδίο, μετάνιωσα. Δεν το έβαλα όμως κάτω. Κάποιος άλλος τρόπος θα υπήρχε. Ταξί, μαούνα, υδροπλάνο... κάτι θα έβρισκα. Κατηφόρισα με τα πόδια, απογοητευμένος για μια ακόμη φορά από την έκβαση της σημερινής προσπάθειας, αναλογιζόμενος τη γκαντεμιά μου. Στον κεντρικό δρόμο, αυτόν που άλλοτε δεν μπορούσα να διασχίσω, είχε αρκετή κίνηση και τα αυτοκίνητα ήταν σχεδόν σταματημένα. Γυρνώντας, είδα ένα λαχταριστό, σχεδόν άδειο λεωφορείο με ανοιχτή την μπροστινή πόρτα και την ελπιδοφόρο επιγραφή «ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ», να έρχεται. Όσο λίγο χρόνο κι αν είχα, κατάφερα να αλλάξω χιλιάδες φορές γνώμη για το αν θα κάνω βίαιη είσοδο ή όχι. Τελικά, μετά από ένα συνοπτικό «αμπεμπαμπλόμ», προχώρησα μέχρι τη μέση του δρόμου και παρακαλώντας τον οδηγό, πήδηξα μέσα ενώ το λεωφορείο βρισκόταν εν κινήσει, θυμίζοντάς cable car στo San Francisco.

Παρασκευή (σήμερα): Ημέρα της «θεωρίας των εργαστηριακών μαθημάτων». Δεν ξέρω αν το γράφω σωστά, δε με ενδιαφέρει εξάλλου. Στις 8:00 ένα δίωρο Η/Υ και στη συνέχεια Catering. Ως συνήθως, έκλεισα το ξυπνητήρι μου χωρίς να ξυπνήσω κι έτσι έχασα τις πρώτες δύο ώρες. Ξύπνησα πανικόβλητος στις 9:30. Σε 45’ ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να μπω επιτέλους σε μάθημα. Δεν θα την έχανα με τίποτα. Ετοιμάστηκα γρήγορα, έτρεξα ακόμη γρηγορότερα και έφτασα λαχανιασμένος στο ΤΕΙ στις 10:10.

Ο χρόνος με πίεζε και παρ’ όλη τη ντροπή μου, κατάφερα να ρωτήσω διάφορους για το πως κάποιος άσχετος βρίσκει το αμφιθέατρο Γ’. Πολύ εύκολα, ακολουθώντας της οδηγίες χρήσης, βγήκα σε ένα ξέφωτο που γύρω του υψώνονταν τρία κτήρια με τουλάχιστον 6-7 αμφιθέατρα. Για ταμπέλες και σήματα, ούτε συζήτηση. Με το χρόνο να τελειώνει και τα αποθέματα θάρρους να κινούνται σε ανάλογα, χαμηλά επίπεδα, άρχισα να τρέχω από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο προσπαθώντας να μαντέψω σε ποιο διδάσκονται «Τα μυστικά της Βέφας», ενώ οι φοιτητές, οι πολύτιμες πηγές πληροφοριών, εξαφανίζονταν τώρα ο ένας μετά τον άλλον.

Αυτό ήταν. Μέσα σε μια στιγμή ο ενθουσιασμός, η περιέργεια και το λιγοστό μου θάρρος πέταξαν στο συννεφιασμένο ουρανό του Ηρακλείου. Στάθηκα ξανά εκεί, ακουμπισμένος στον τοίχο με την τσάντα μου περασμένη και τα ακουστικά στα αυτιά. Κοίταζα το ρολόι μου, δήθεν πως περίμενα κάποιον. Είχε πάει 10:30. Θύμωσα πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Γιατί για ακόμη μια φορά δεν εμπόδισα τα εκατομμύρια συμπλέγματά μου να καθορίσουν τις πράξεις μου. Γιατί για ακόμη μια φορά υπήρξα ο σκληρότερος και ο πιο κακός κριτής του εαυτού μου.

Στη Χ, που σήμερα κλείνει τα 12. Χρόνια Πολλά!