Είδα την πόρτα να κλείνει και έτρεξα να μπω. Η εισηγήτρια με κοίταξε και άπλωσε παγερά το χέρι της δίνοντάς μου μια φωτοτυπία με σημειώσεις. Την πήρα χωρίς να κοιτάξω και ανέβηκα βιαστικά για να καθίσω στην τελευταία σειρά ώστε να είμαι μόνος. Έβγαλα το σημειωματάριο που γράφω τώρα από την τσάντα, προσπαθώντας να μη δημιουργώ θόρυβο και το ακούμπησα στο έδρανο για εφέ. Ήταν η στιγμή που έγινα και πρακτικά φοιτητής. Ξέσπασα σε σιωπηλούς, εσωτερικούς πανηγυρισμούς. Όσο και να ήθελα να παρακολουθήσω, δεν μπορούσα. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο μικρό κατόρθωμα δε με χαροποίησε τόσο!

Όταν αργότερα προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο μάθημα (Εισαγωγή στον Τουρισμό) άρχισα να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Διότι το μάθημα, αν και πολύ ενδιαφέρον, είχε να κάνει με μάρκετινγκ και διαφήμιση! (Εξ’ ου και ενδιαφέρον) Δεν έδωσα σημασία όμως. Εκείνη τη στιγμή είχα εκπλαγεί από το (πιο πάτο δεν έχει) επίπεδο των συμφοιτητών. Άκουγα φράσεις που με γύριζαν στο δημοτικό και πολλές φορές με εξόργιζαν. Έσφιγγα τα χέρια μου για να μείνω εκτός της συζήτησης.

Κατά τα τελευταία λεπτά του μαθήματος σιγουρεύτηκα ότι αυτό το αμφιθέατρο δεν ήταν το αμφιθέατρο Γ’, ότι αυτή η καθηγήτρια δε δίδασκε «Εισαγωγή στον Τουρισμο» και ότι τα «ψάρια» που χλεύαζα ήταν φοιτητές ζ’ εξαμήνου. Καλά να πάθω.