Παρατηρώ και πάλι ότι το blog μου έχει τεράστια κενά κατά τις περιόδους που α) περνάω πολύ ωραία κάνοντας διακοπές ή και μη β) περνάω σκατά. Δεδομένου του ότι πάντα βρίσκομαι σε μια από αυτές τις δύο αυτές καταστάσεις, η έννοια του blog ακυρώνεται και αντικαθίσταται με "μονίμως προσωρινά άσχημο website με ένα σεντόνι κάθε τρεις μήνες που λέει τι έγινε τους δύο προηγουμένους." Στα στατιστικά βλέπω πως αυτό δε σας πτοεί οπότε σκέφτομαι και να το προωθήσω ως χαρακτηριστικό του iblogging.

Έφτασα λοιπόν στην Ελλάδα. Και το Internet ήρθε (άσχετα αν παίζουμε ξύλο για το ποιος θα το χρησιμοποιήσει) αλλά που χρόνος για post στην Αθήνα, όπου δεν προλαβαίνω να δω καν το σπίτι μου... Έχει ο καιρός γυρίσματα κι αυτές τις μέρες παίρνω πανηγυρικά το αίμα μου πίσω για τον κωλοχειμώνα στο κωλοχώρι. Όλη την ημέρα είμαι στους δρόμους, φεύγω πρωί και επιστρέφω το επόμενο πρωί. Μιλάω με ανθρώπους που λένε κάτι περισσότερο από "μπύρα", τρώω του σκασμού και απολαμβάνω το Αθηναϊκό καλοκαίρι το οποίο όντως κρύβει μια παράξενη μαγεία πίσω από την αφόρητη ζέστη του. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, παντού, είμαι ευγνώμων για αυτό που ζω εδώ. Κάθε στιγμή επαναλαμβάνω το πόσο τυχερός είμαι που είμαι στην Αθήνα, που γνωρίζω τους ανθρώπους που γνωρίζω, που μπορώ να πάω παντού και που επιτέλους μπορώ να χαμογελάω συνέχεια χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν υπερβάλω: Μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαι άνεργος, άφραγκος, άστεγος (όσον αφορά την Αγγλία) και ανεπρόκοπος -γενικότερα- αλλά νιώθω ευτυχισμένος. Φανταστείτε να σας είχαν ένα χρόνο κλεισμένους σε ένα κελί με φακές και ξαφνικά να σας άνοιγαν τις πύλες για το εργοστάσιο της ΙΟΝ. Έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή: Θέλω να τα φάω όλα, like there's no tomorrow.

Αλλά πόσο εύκολο ήταν να φτάσω μέχρι εδώ;

Θυμάστε μια συγκάτοικο που είχα βρει για μερικές μέρες; Ναι αυτήν που με κρέμασε τελευταία στιγμή και έχασα το σπίτι μου για το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Μέχρι τη στιγμή που μου ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τη συγκατοίκηση, είχα σκοπό να μείνω στην Αγγλία τον Ιούνιο για να δουλέψω ώστε να κάνω διακοπές τους υπόλοιπους μήνες εδώ. Το βράδυ όμως εκείνο, σε μία από τις τελευταίες συζητήσεις στο Flat B το μάτι μου άστραψε! Τη στιγμή που η Μονικα μου ανακοίνωνε έμμεσα πως θα έπρεπε να πληρώνω τρεις μισθούς για να κρατήσω το σπίτι μόνος μου (τουλάχιστον μέχρι να βρω συγκατοίκους) ένιωσα το "μπουγέλωμα" της φετινής χρονιάς. Γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αντί να τα βάψω μαύρα, έκανα την πιο εύκολη και παρορμητική σκέψη: Να τα παρατήσω όλα και να κατέβω στην Ελλάδα! Ήταν ακριβώς όπως η στιγμή που καταλαβαίνεις πως το γλυκό που φτιάχνεις δεν έχει πετύχει αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να τα γαμήσεις όλα, να το πετάξεις στη μούρη του συγκατοίκου σου και αφού κάνετε την κουζίνα μπουρδέλο, να το γευτείς γλύφοντας τα βλέφαρά σου.

Έτσι, λίγες μέρες μετά έκλεισα το πρώτο διαθέσιμο εισιτήριο για Αθήνα με τα λεφτά του αδικοχαμένου σπιτιού. Δεν το είπα σε κανέναν στην Ελλάδα για να τους κάνω έκπληξη. Σάββατο ήταν, το θυμάμαι γιατί είχα ανέβει στο Λονδίνο για να το αγοράσω (η ΟA έχει νοσηρό e-ticket) αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα πως τα γραφεία της Ολυμπιακής στο Λονδίνο δουλεύουν Δευτέρα με Παρασκευή 9 - 5! Ένα μικρό Ελληνικό δημόσιο δηλαδή, στο Oxford Circus. Έτσι αναγκάστηκα να ρισκάρω, κλείνοντας e-ticket από το σπίτι της Νικόλ το ίδιο βράδυ. Να μην παραλείψω πως κατά το booking κι ενώ υπήρξε διαφωνία για το πως θα έπρεπε ΕΓΩ να κλείσω το εισιτήριό ΜΟΥ καθώς και χλευασμός γιατί ότι θέλω να επιλέγω με τι τύπου αεροσκάφος θα πετάξω, η Νικόλ είπε: "Αχ πολύ θέλω να με πάρεις κλαίγοντας τηλέφωνο από το Heathrow και να μου πεις 'Νικόλ, έχασα το αεροπλάνο, να έρθω σπίτι σου να κοιμηθώωωω;" (λυγμοί) Και επειδή ως γνωστόν η Νικόλ είναι μαύρο κοράκι, οι 6 στροφές γύρω από τον εαυτό μου δεν κατάφεραν να ξεσκονίσουν όλους του κόκκους γκαντεμιάς από πάνω μου. Από δω και πέρα θα έπρεπε να περιμένω τα πάντα: Και πρώτα από όλα τον κούριερ ο οποίος θα μου έφερνε στο χέρι το χάρτινο, υπερσύγχρονο e-ticket του εθνικού μας αερομεταφορέα.

Δευτέρα. Πουθενά ο courier. (Bank holiday, φαντάστηκα.) Τρίτη βράδυ, τίποτα. Βάζω τη m (μέσω MSN) να πάρει τηλέφωνο τα εξάρια της Ολυμπιακής στην Αθήνα γιατί Λονδίνο είχε ήδη κλείσει. Η τηλεφωνήτρια την ενημερώνει υπεύθυνα πως "μπορεί να έρθει αύριο". Τετάρτη (παραμονή του ταξιδιού) και κανένα σημάδι. Αποφασίζω να ξεκινήσω μια προσπάθεια επικοινωνίας με τα γραφεία της ΟΑ στο Λονδίνο:

Απόπειρα 1: Thank you for calling Olympic Airlines, your call is important to us, please continue to hold. Πρέπει να το άκουσα τουλάχιστον 30 φορές στα 15 λεπτά που περίμενα στην αναμονή μέχρι τελικά να κλείσει το κινητό μου.
Απόπειρα 2: Μαζεύω ό,τι πένα μου βρίσκεται και πάω στον τηλεφωνικό θάλαμο του student village. Thank you for calling Olympic Airlines. 5 Λεπτά αναμονή και είχε φύγει η πρώτη λίρα. Πάω να βάλω δεύτερη και το τηλέφωνο μπλοκάρει. Η λίρα και το ακουστικό μου μένουν στο χέρι.
Απόπειρα 3: Σε άλλο (κόκκινο) τηλεφωνικό θάλαμο βάζω πρώτη λίρα για να τηλεφωνήσω. Μου την τρώει. Βάζω -το ζώο- δεύτερη και μου την ξανατρώει.
Απόπειρα 4: Γυρνάω όλα τα off license (κάτι σαν ψιλικατζίδικα αλλά με αλκοόλ) για να βρω κάτι που να μοιάζει με χρονο/τηλεκάρτα. Τα πάντα είναι κλειστά. Καταλήγω σε super market όπου δεν έχει κάρτες, έχει όμως ένα τρισχαριτωμένο τηλέφωνο με κέρματα. Thank you for calling Olympic Airlines... 45 (!) λεπτά της ώρας και 4 λίρες αργότερα βγήκε μια κοπέλα η οποία με ενημέρωσε πως δεν έχει γίνει κανένα transaction, άσχετα αν εγώ είχα λάβει αποδεικτικό στο email μου που μου ευχόταν καλή πτήση. Η θέση μου όμως παρέμενε κλεισμένη και το εισιτήριο θα έπρεπε πλέον να αγοραστεί από το αεροδρόμιο.

Γύρισα στο σπίτι ανακουφισμένος αν και ήξερα πως ακόμη δεν είχε τελειώσει τίποτα. Συνέχισα το τρομακτικό πακετάρισμα του κελιού χωρίς να σταματήσω μέχρι το επόμενο πρωί! Είναι απίστευτο πως το μικροσκοπικό δωμάτιό μου έβγαλε 9 κούτες πράγματα! Τα οποία φυσικά δε θα έπαιρνα στην Ελλάδα (όχι μανδάμ, δεν πετάει ο γάιδαρος) αλλά θα τα μετέφερα λίγες ώρες πριν την πτήση μου, στο σπίτι της Soo η οποία -να ναι καλά- δέχθηκε να τα φιλοξενήσει για το καλοκαίρι. Άυπνος λοιπόν και πτώμα από το πακετάρισμα και τις βαλίτσες περίμενα το τηλέφωνο της Lindsay -συγκατοίκου της Soo- η οποία θα με πήγαινε με το αυτοκίνητό της στο σπίτι τους, προκειμένου να αφήσω τα πράγματά μου.

Από αυτό το σημείο θα αρχίσουμε να μιλάμε με ώρες οπότε όποιος δεν αντέχει τις καταστάσεις υπό πίεση παρακαλείται να σταματήσει εδώ. 11:00 το πρωί λοιπόν ήταν το ραντεβού. (Η πτήση 270 φεύγει στις 16:20.) Η Lindsay δεν δίνει σημεία ζωής μέχρι τις 11:30 οπότε και την παίρνω τηλέφωνο για να δω τι συνέβη. "Είμαι στο σπίτι" μου λέει με άκρα φυσικότητα. "Μα δε θα πηγαίναμε μαζί με το αυτοκίνητο;" (σ.σ. Τα κορίτσια δεν έμεναν ακόμη στο σπίτι αλλά πηγαινοέρχονταν από το campus για να πάρουν μέτρα για έπιπλα κλπ) "Δεν είχαμε πει κάτι τέτοιο" μου απαντάει με αδιαφορία και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Φυσικά ούτε λόγος να προσφερθεί να με βοηθήσει διότι η βενζίνη "κοστίζει". Έτσι βρίσκομαι έξω από την πόρτα του κελιού περιτριγυρισμένος από κούτες που ή θα έμεναν στο δρόμο ή θα έχανα την πτήση μου για να τις φυλάω. Πανικοβλημένος, προσπαθούσα να σκεφτώ πιθανές λύσεις της τελευταίας στιγμής. Όλοι οι Βρετανοί, (πάντα πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν), μου έδιναν την εξής απάντηση στο άκουσμα τους προβλήματός μου: "Oh deah!" (συνοδευόμενη πάντα από τη στιγμιαία δραματική συνοφρύωση)

Από μηχανής θεός ή καλύτερα... θεά, αποδείχθηκε ο Γουιλ, ο οποίος επέστρεφε εκείνη την ώρα από ταξίδι που είχε πάει στο πατρικό του (στον γνωστό -πλέον- Άγιο Μπάμπη). Με το που τον βλέπω παίρνω ύφος Μάρθας Βούρτση έξω από χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς: "Γουιλ σε παρακαλώ, πρέπει να με βοηθήσεις να πάμε τα πράγματα στη Soo. Πετάω σε λίγες ώρες και δεν υπάρχει κανείς άλλος να με βοηθησει... Σε παρακαλώ!" Ο Γουιλ δέχτηκε να με εξυπηρετήσει αλλά για να μην πάρω και πολύ αέρα μου είπε: "Μέχρι τις 12:00 όμως γιατί έχω να πάω για καφέ." Έτσι έτρεξα αμέσως και ξεσήκωσα τον Dave με τα σώβρακα, ο οποίος εκείνη την ώρα -τι πρωτότυπο- πηδούσε τη Mel, για να κατεβάσουμε τις κούτες. (Αυτή βέβαια πήγε να μου βγάλει τα μάτια που της αγγάρεψα τον man-size δονητή της.) Κι αφού φορτώσαμε τις κούτες στο αυτοκίνητο του Γουιλ, ο Dave μου έκανε έναν μίνιμαλ αποχαιρετισμό ("See ya") τύπου "καλή τύχη dude, δεν κουβαλάω τίποτα άλλο". Το VW του Γουιλ ήταν τόσο γεμάτο με την προίκα μου που δεν χωρούσα να μπω ούτε εγώ (!) και έτσι αναγκάστηκα να πάω με τα πόδια στο σπίτι της Soo. Λίγη ώρα μετά έφτασε και ο Γουιλ ο οποίος μου άδειασε όλα τα υπάρχοντα στη μέση της high street επειδή -λέει- θα αργούσε στα Starbucks! Με αποχαιρέτισε κι αυτός λοιπόν, λίγο πιο ένθερμα "Can I come to Athens, please?" και έμεινα μόνος μου ανεβάζοντας 11 κούτες με βιβλία, περιοδικά, κατσαρόλες, σουρωτήρια, παπλώματα, πολύμπριζα και ένα αμόνι στον πρώτο όροφο (φυσικά από τις σκάλες), τρέχοντας για να μη χάσω το αεροπλάνο! Όταν τελείωσα ήμουν μούσκεμα, σε μια κατάσταση που συνδυάζει ευχάριστα ξυλοδαρμό, βιασμό και θαλάσσια σπορ.

Επέστρεψα τρέχοντας στο Student Village όπου έπρεπε να γίνω άνθρωπος, να παραδώσω τα κλειδιά του κελιού (τι συγκίνηση!) και να γίνω μπουχός αφού η ώρα ήταν ήδη 12:15. Το τραίνο των 12:30 το είχα σίγουρα χάσει, όπως και 1-2 χρόνια από τη ζωή μου. Η Amy, συγκάτοικος των Matt&Dave, προσφέρθηκε να με βοηθήσει με τις βαλίτσες για να φτάσουμε εγκαίρως στο σταθμό. Ακόμη και με τη βοήθειά της, ακόμα κι αν στη μέση της διαδρομής πήραμε ταξί για να έχουμε ασφάλεια χρόνου, έχασα και το τραίνο των 13:00 γιατί εκείνη ακριβώς την ώρα "έτυχε" να είναι κλειστό το εκδοτήριο εισιτηρίων και το αυτόματο μηχάνημα να έχει δύο κοπέλες (η μια Ελληνοκυπριογερμανοελβετίδα) που έκαναν 4 ώρες για να βγάλουν εισιτήριο λες και διάλεγαν γραβιέρα στον ΑΒ. Ήταν γραφτό λοιπόν να μπω στο τραίνο των 13:30. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα έφτανα στο Heathrow γύρω στις 15:00 οπότε δεν υπήρχε πλέον λόγος να ανησυχώ. Η διαίσθηση μου όμως μου έλεγε άλλα: Ήξερα πως μέχρι να δέσω τη ζώνη μου στο αεροπλάνο θα έπρεπε να τα περιμένω όλα.

Το τραίνο ήρθε και λόγω της Ελληνοκυπριογερμανοελβετικής φιλίας δεν κατάλαβα για πότε φτάσαμε στο Brookwood, ένα σταθμό πριν το Woking από όπου φεύγουν τα λεωφορεία για το αεροδρόμιο. Εκεί στο Brookwood (σαν να λέμε Δημητσάνα) ο εισπράκτορας μπήκε στο βαγόνι και μας ενημέρωσε πως κάποιος σκοτώθηκε στο Wimbledon, (τουλάχιστον 30 - 40 λεπτά μακριά από εκεί που βρισκόμασταν) και ότι το τραίνο θα παρέμενε στο σταθμό -άγνωστο για πόσο- επειδή έχει διακοπεί όλο το δίκτυο των Southwest Trains. Κοίταξα την Helena η οποία μόλις είχε ακούσει σε τι κατάσταση βρισκόμουν από την προηγουμένη μέρα. Γέλασε. Μέσα στην ατυχία μου αισθάνθηκα τυχερός (που λέει και το Google) αφού το τραίνο είχε σταματήσει σε σταθμό και όχι στη σπηλιά του Νταβέλη. Έτσι, επειδή η ώρα πλησίαζε 14:00 αποφάσισα να κατέβω, σέρνοντας με δυσκολία τις 2+1 βαλίτσες μου και να φτάσω στο γειτονικό Woking με οποιδήποτε τρόπο: Λεωφορείο, ταξί, καΐκι, με τηλεμεταφορά, κάνοντας πατινάζ, οτιδήποτε. Έπρεπε οπωσδήποτε να σπάσω τα νεύρα αυτού που δεν ήθελε να πάω στην Ελλάδα! Την ώρα λοιπόν που πήγα να κατέβω τις σκάλες για να βγω από το σταθμό, ακούω τη σφυρίχτρα του σταθμάρχη. Γυρνάω αμέσως και κάνω σήμα στον ελεγκτή, κουνώντας χέρια, πόδια, μαλλιά, για να κρατήσει τις πόρτες ανοιχτές! Φυσικά και γέλασε όλο το Southwest βλέποντας με από τα παράθυρα να σέρνω ή καλύτερα να σέρνομαι από τις μπαουλο-βαλίτσες μου για να προλάβω να μπω. Και τα κατάφερα! Αν και δεν ήμουν σίγουρος κατά πόσο ήταν καλό αυτό...

Και ναι, όπως όλοι φαντάζεστε, το τραίνο σταμάτησε σε μια υπέροχη ρεματιά μεταξύ Brookwood και Woking, εκεί ακριβώς που θα μπορούσε να γυριστεί το Jungle Book. Στην αρχή επέμενα να στέκομαι όρθιος αφού νόμιζα πως θα ξεκινούσαμε σύντομα. Ο ελεγκτής όμως βγήκε και πάλι στα ηχεία ανακοινώνοντας πως υπάρχει μεγάλη κίνηση στο σταθμό του Woking λόγω του ατυχήματος και ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τότε κάθισα δίπλα στις βαλίτσες μου και αποκοιμήθηκα. Ναι, κοιμήθηκα σχεδόν όρθιος διότι δεν την πάλευα μετά από τόση ταλαιπωρία. Δε θυμάμαι πόση ώρα διήρκεσε ο ύπνος μου πάντως όταν ξύπνησα ακόμη περιμέναμε.

Τελικά έφτασα στο Woking όπου με περίμενε ένα μεγάλο δώρο! Ο αγαπημένος κύριος Southwest και τα καμπανάκια που τον πλαισιώνουν ακούγονταν συνέχεια στο σταθμό λόγω του πανικού που επικρατούσε! Όταν άκουσα την πρώτη ανακοίνωση άρχισα να γελάω μόνος μου ανάμεσα στους χιλιάδες αλαφιασμένους γιάπηδες. Κι αυτό γιατί ο είχαν βάλει τον κύριο Southwest να λέει:
Τhe (παύση) fourteen (-) twenty (-) eight (-) Southwest train service to (-) London Waterloo (-) will be delayed (-) twenty (-) two (-) minutes (-) due to (-) a fatality! Σαν να βγει δηλαδή η γριά που έχουν στο 141 του ΟΤΕ και να σου πει "Στον επόμενο τόνο η ώρα ΔΕ θα είναι (-) γιατί (-) μας έπεσε η μπαταρία (-) του κούκου (-) και έχουμε στείλει (-) τον κύριο (-) Ανέστη (-) στο Γερμανό (-) να πάρει (-) δύο (-) τρεις."

Ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες σαν τον τρελό και με ελάχιστα αποθέματα ενέργειας αλλά και υπομονής πρόλαβα το λεωφορείο των 14:30 για Heathrow. Αυτό σημαίνει πως ΑΝ πήγαιναν όλα καλά θα ήμουν στο αεροδρόμιο μία ώρα αργότερα. Στη διαδρομή κοιτούσα συνεχώς δεξιά κι αριστερά. Περίμενα κανένα άλλο fatality, κανέναν ελέφαντα να πέσει από το διάστημα στον Μ25 και να διακοπεί όλη η κυκλοφορία, κανένα κλατάρισμα, κάτι τέλος πάντων που θα με έκανε να κατέβω από το λεωφορείο και να φωνάζω "Nooooooooo" με ανοιχτά τα χέρια, κοιτάζοντας το Airbus που θα έφευγε για Αθήνα, ενώ το πλάνο θα άνοιγε κι εγώ σιγά σιγά θα γινόμουν ψύλλος στ' άχυρα. Ευτυχώς τίποτα από αυτά δε συνέβη κι έτσι κατέβηκα στο Terminal 2 πάλι ως περιοδεύον τσίρκο με όλα τα συμπράγκαλα ανά χείρας. Ή ώρα ήταν 15:40 και ήμουν σίγουρος ότι θα προλάβαινα την πτήση αν δεν πέθαινα στην τελευταία σπειροειδή, ανηφορική ράμπα στην οποία σπρώχνοντας το καρότσι με τις βαλίτσες τα είδα όλα: 'Αστραψαν τα μάτια μου, είδα την H.M. Elisabeth II ντυμένη αγγελάκι να με ταΐζει σταφύλι στο στόμα, τον Γουίλ με ένα φραπουτσίνο στο χέρι να με βρίζει με posh προφορά και την Amy να παίρνει τις μπανάνες και τα γάλατα που άφησα στο ψυγείο. Σταμάτησα λίγο για να συνέλθω και στη συνέχεια ξανάρχισα το τρέξιμο προς της αναχωρήσεις.

Στο Terminal 2 του Heathrow, βλέπεις τα γκισέ των μεγάλων αεροπορικών εταιριών όπως της Lufthansa ή της Swiss, με μοντέρνο design, φωτεινά σήματα και όμορφες υπαλλήλους που φορούν uniforms. Η φτωχή ξαδέλφη τους, η καψερή Ολυμπιακή, έχει ένα τόσο δα γκισέ από κόντρα πλακέ που πρέπει να το φέρανε με charter από τη Helexpo. Πάνω στα κόντρα πλακέ, ξεθωριασμένες φωτογραφίες από στάμνες με γεράνια ή σαντορινιά καμπαναριά που γράφουν Greece/ Gréce / Grecia, αυστηρά με ancient greek type. Πίσω από τον πάγκο, δύο πατριώτες που δουλεύουν χα...λα...ρα στα τελευταίας τεχνολογίας computers τους, τα οποία αποτελούν κειμήλια που πρέπει τα τα είχε bootάρει για πρώτη φορά ο ίδιος ο Ωνάσης. Μιλάμε για πράσινες οθόνες με τετράγωνα γραμματάκια και πληκτρολόγιο ενσωματωμένο! Όταν ρώτησα λοιπόν αν προλαβαίνω την πτήση (η ώρα είχε πάει ήδη 15:50) ο Mr Olympic μου έκανε νόημα να τσεκάρω απέναντι. "Μα δεν έχω εισιτήριο" του είπα. Μετά από τη σύντομη παρέμβαση των high-end μηχανημάτων (είχα να ακούσω ταμειακή να κάνει "τζουκτζουκ" από το δημοτικό!) πήρα το εισιτήριό μου και έτρεξα στην δεσποινίδα Alitalia η οποία κάνει χρέη check-in για την Ολυμπιακή στο Λονδίνο. "Exit A10, you should be there five minutes ago" μου λέει και αρχίζω να τρέχω στους διαδρόμους του LHR με κινηματογραφικό στυλ. Στη διαδρομή άκουσα και μια ελληνικότατη ανακοίνωση τύπου "Οι επιβάτες της Ολυμπιακής... (βγαίνεις, σκέφτηκα) παρακαλούνται να προσέλθουν στην έξοδο Α10 προς επιβίβαση"

Εδώ να πω πως αν και η Ολυμπιακή μας ταλαιπωρεί λίγο σε κάθε ταξίδι, οι Έλληνες φοιτητές ανά τον κόσμο χαιρόμαστε πολύ να την πετάμε διότι μας έχει σαν παιδιά της: Δεν παραπονιέται ποτέ για τα συμπράγκαλα που κουβαλάμε πάνω κάτω, δεν μας χρεώνει ποτέ τα έξτρα κιλά των αμέτρητων αποσκευών μας, μας ταΐζει με το πιο αξιοπρεπές airline food που υπάρχει στο συγκεκριμένο route, μας κοιμίζει στα καθίσματα με το μεγαλύτερο κενό που θα βρεις στην economy, μας διασκεδάζει με inflight πρόγραμμα "do it like they do on the Discovery Channel " και μας φέρνει με συνέπεια (;) και ασφάλεια στα σπίτια ή στα Πανεπιστήμιά μας. Και προσωπικά λατρεύω αυτή την παρακμή του μύθου τον οποίο έσερνε το όνομά Της. Respect λοιπόν.

Για να μη σας κρατάω σε αγωνία (όσους καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ) στο αεροπλάνο μπήκα και μάλιστα όχι τελευταίος. Κάθισα στη θέση μου, έδεσα τη ζώνη και από κει και πέρα δε θυμάμαι τίποτα. Ξύπνησα λίγο πριν την απογείωση μόνο και μόνο επειδή κινδύνευσαν να μου τρέξουν σάλια, (sexy!) έτσι όπως κοιμόμουν σκυμμένος μπροστά. Στη συνέχεια κρατιόμουν με νύχια και με δόντια ξύπνιος για να φάω το γνωστό λεμονάτο της Ολυμπιακής, που όποιο φοιτητή κι αν ρωτήσετε, θα το έχει φάει τουλάχιστον 2 - 3 φορές σε μια σεζόν.

Χιλιάδες μίλια μακριά, καθώς το αεροπλάνο τροχοδρομούσε προς τη φυσούνα του EleVen, έκανα τη γνωστή ιεροτελεστία που επιβάλλεται πριν πατήσεις πόδι στο αεροδρόμιο: Άλλαξα τις κάρτες SIM στο τηλέφωνο. Και το πρώτο μήνυμα που δέχτηκα στον ελληνικό αριθμό ήταν της Άννας (που πάλι κατάφερε να φτάσει δύο μέρες πιο πριν από μένα): "Λιβ γιορ μυθ ιν Γκρις, μανάρα." (Το μανάρα είναι προσφώνηση εκ του βαριού και ασήκωτου "μαναρα μου")

(Και σεντονάρα -7 σελίδες word document- και συνεχίζεται)

Ξαφνικά Ελλάδα.

Ζέστη, καλοκαίρι.

Όχι Internet.

Κουλός.

Επιστρέφω όταν Forthnet αξιωθεί δώσει σύνδεση.

Δεν αντέξω πολύ.