Στα πλαίσια του εορτασμού της πρώτης μας επετείου, δημιουργήσαμε (εγώ δηλαδή) ένα συλλεκτικό αφιέρωμα για όσα δε διαβάσατε, δεν είδατε και δεν ακούσατε στους 12 μήνες λειτουργίας του iblog. Λογοκριμένα κείμενα, φωτογραφίες που απορρίφθηκαν, comments που σβήστηκαν, keywords που σκονίστηκαν… για να θυμούνται οι νεότεροι και να ξεχνάμε οι παλιοί.


Making the post:

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι για τους άλλους bloggers να φτιάξουν ένα post. Εμένα πάντως μου παίρνει αρκετές ώρες: Από μία έως και οκτώ! (καλή ώρα) Αυτή η πολυτέλεια του χρόνου μου δίνει την ευκαιρία να κοιτώ και να ξανακοιτώ τα κείμενα και τις φωτογραφίες μου μέχρι να τα σιχαθώ και να βεβαιωθώ πως δε θα μετανιώσω για κάτι μετά το ανέβασμά τους. Προσπαθώ το αποτέλεσμα να είναι όσο το δυνατόν ποιοτικότερο, τόσο γραφιστικά όσο και εκφραστικά.. Σπάνια έχω κάνει δύο posts την ίδια μέρα.

Η διαδικασία της δημιουργίας ενός post ξεκινάει συνήθως στο κρεβάτι με την ιδανική στάση brainstorming (κεφάλι να κρέμεται και πόδια στον τοίχο) και συνεχίζεται στο laptop, όπου συνοδεία μουσικής οι σκέψεις πληκτρολογούνται α-ρ-γ-ά α-ρ-γ-ά, διότι όπως έχω ξαναπεί αντιμετωπίζω προβλήματα συγκέντρωσης και το μυαλό μου πετάει συνεχώς. Αφού τριπλοτσεκάρω το spelling και το συντακτικό μου, ξεκινάω την αναζήτηση της κατάλληλης εικόνας που θα συνοδεύσει το φρεσκογραμμένο κείμενο.

Στη φάση αυτή μου βγαίνουν τα μάτια στα thumbnails μεγάλου στοκάδικου, μέχρι να βρω –ανάμεσα σε χιλιάδες υποψήφιες - τις δύο – τρεις καταλληλότερες φωτογραφίες., τις οποίες κατεβάζω λίγη ώρα αργότερα και αρχίζω να τις δουλεύω στο Photoshop. Εκεί, πάνω από τις φωτογραφίες, έρχεται συνήθως και η ιδέα για τη “iblog φράση”, η οποία θα πρέπει να συνδέει –συνήθως με κάποιο λογοπαίγνιο- το περιεχόμενο του κειμένου με αυτό της φωτογραφίας, κρατώντας παράλληλα και μια σχέση με τον τίτλο του post. Περιττό να πω πως αυτή είναι η πιο διασκεδαστική και ευχάριστη φάση, αν φυσικά διαθέτω την απαραίτητη έμπνευση. Λόγω του συγκεκριμένου ύφους του iblog, προσπαθώ να δημιουργώ πάντα πάνω σε ένα προκαθορισμένο στυλ, επιλέγοντας την «παραδοσιακή» iblog γραμματοσειρά και το στεγνό, καθαρό στήσιμο· αν και πολλές φορές η έμπνευσή μου, μου ζητά να οργιάσω.

Όταν ολοκληρωθεί και το artwork, ανοίγω το dashboard και «επικολλώ». Εκεί, ξαναδιαβάζω το κείμενο, προσαρμόζω τα κενά μεταξύ των παραγράφων και των εικόνων και επιτέλους πατάω το Publish. Είναι μαθηματικά σίγουρο πως μετά την εμφάνιση του νέου post στο blog θα επιστρέψω στο Dashboard για edit.


iblog Timeline:

27 Μαΐου 2005, το iblog γεννιέται

25 Ιουνίου: Το iblog αναφέρει σε τίτλο τη λέξη «παρτούζα», το Νο 1 keyword με το οποίο συρρέουν από τότε χιλιάδες «ξαναμμένοι» χρήστες του Google.

24 Ιουλίου 2005: Το iblog ανεβάζει την πρώτη του φωτογραφία

16 Αυγούστου 2005: Το iblog κλείνει για διακοπές.

Ο Σεπτέμβριος του 2005 είναι ο μήνας με τα λιγότερα post: Μόλις 2: Το ένα είναι το report από τις καλοκαιρινές διακοπές και το δεύτερο ο σπαρακτικός αποχαιρετισμός ενός μέλλοντα φοιτητή.

Ο Οκτώβριος γράφτηκε εξολοκλήρου από την Κρήτη, εκτός από το τελευταίο post με τίτλο «Αθήνα».

9 Νοεμβρίου 2005: Το iblog αλλάζει. (Template.) Μέχρι τότε «φορούσε» αυτό που βλέπετε στο blog του enteka.

14 Δεκεμβρίου 2005: Ο desktop υπολογιστής που δίνει ψυχή στο iblog φεύγει για πάντα από κοντά μας. Τέσσερις μέρες αργότερα έρχεται το καταραμένο laptop με το οποίο γιορτάζουμε τα πρώτα μας 50 posts. Το Δεκέμβριο δημοσιεύεται επίσης το “London Diaries”, το μεγαλύτερο μας σεντόνι!

14 Ιανουαρίου 2006: Το καινούριο laptop χαλάει για πρώτη φορά και μας αφήνει για λίγες -ευτυχώς- μέρες χωρίς blogging.

25 Φεβρουαρίου 2006: Γράφει για μας ο Ταχυδρόμος.

7 Μαρτίου 2006: Το iblog σιχαίνεται τον εαυτό του και αποφασίζει να διακόψει τη λειτουργία του για μερικές μέρες. Το Μάρτιο, επίσης, μπαίνουμε στο monitor. Ο ίδιος μήνας ανακηρύσσεται ο μήνας με τα περισσότερα αλλά και τα πιο θλιβερά posts.

9 Απριλίου 2006: Το artwork στο post για το πρώτο party των bloggers γνωρίζει –παραδόξως- μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των bloggers και ανακηρύσσεται σε “banner”, το οποίο θα παρελάσει από πολλά templates τις επόμενες μέρες.

13 Μαϊου 2006: Δεχόμαστε τις πρώτες απειλές για τη ζωή μας από τάχα δημόσιο πρόσωπο που φερόταν να έχει θιχτεί από παλιό μου κείμενο. Τελικά, και μετά την παρέμβαση του eLawyer, το κείμενο αλλάζει και αποφεύγονται τα χειρότερα.


Keyword activity:

Από τότε που έμαθα το keyword analysis, άρχισα να επισκέπτομαι τακτικά τα στατιστικά μου και να κρατάω screenshots από τα πιο αστεία και κουλά keywords. Στον τομέα των keywords, τα πρωτεία –όπως είπα και πριν- κατέχει η λέξη «παρτούζα» η οποία μας δείχνει στις πρώτες θέσεις των αποτελεσμάτων του Google. (Εδώ η καλή παρτούζα!) Ακολουθεί η λέξη «Καλλιστεία» η οποία από τον Απρίλιο εμφανίζεται σχεδόν καθημερινά στα στατιστικά.
Για το επετειακό αυτό post, έβγαλα τα μάτια μου (πολλές ώρες, πιστέψτε με) προκειμένου να φτιάξω ένα κολλάζ με τα καλύτερα keywords της χρονιάς, χωρισμένα στις εξής κατηγορίες:
















Σκόρος:

Λίγες από τις φωτογραφίες που δημιουργήθηκαν για κάποιο post αλλά τελικά αντικαταστάθηκαν από άλλες, καλύτερες (;)









Bonus Pics:



Ε! True Hollywood Story – Gourouna: Για το post «Γουρούνα – η καλύτερη φίλη του ανθρώπου» το οποίο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2005 για τη γνωστή –πλέον- σε όλους Γουρούνα, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο… «Ξαδέλφη» μου! Το post κατέβηκε τον επόμενο Νοέμβριο μετά από παράκληση της ίδιας της Γουρούνας. Εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν να κάνει το ντεμπούτο της στη blogόσφαιρα και έκρινε πως το κείμενό μου αποκάλυπτε πολλά περισσότερα από όσα θα έπρεπε!




Melissa Joan Hart, το σώμα της οποίας χρησιμοποιήθηκε στη «διαφήμιση» που φτιάξαμε για το post «O μεγάλος (κρυφός) χορηγός της Eurovision» τον Μάρτιο του 2005.



Όποιος άντεξε μέχρι εδώ είναι άξιος συγχαρητηρίων, όπως και όλοι οι αναγνώστες μου εξάλλου. Ελπίζω να απολαύστατε το εορταστικό αφιέρωμά μας (περισσότερο τουλάχιστον απ' ό,τι εμείς) και να χορτάσατε φλυαρία και εικόνες διότι ανάλογη fiesta θα αργίσει να ξαναγίνει!


The iblog team.

(Γι΄ αυτό μιλάμε στον πληθυντικό.)

Αυτή τη φορά οι ευχές (και οι κατάρες) μου έπιασαν τόπο. Το service του υπολογιστή φάνηκε να βελτιώνεται σε θέματα ταχύτητας κι έτσι αυτό το post γράφεται από το σπίτι και όχι από κάποιο βρώμικο πληκτρολόγιο net cafe. Βέβαια, μη βιαστείτε να μου ευχηθείτε «σιδερένιο» ή έστω… «πλαστικό» διότι επισκευή δεν έγινε. Μόνο η παραγγελία νέου (τρίτου παρακαλώ) σκληρού δίσκου από την «Εγγλετέρα», η άφιξη του οποίου θα καθυστερήσει μερικές εβδομάδες αφού ζήτησα να διαβαστεί σε δοξολογία του Westminster Abbey, μπας και στεριώσει.

Τρίτη – Παρασκευή: Τέσσερις (“εργκάζιμο” κατά τη Mariangela) μέρες χωρίς υπολογιστή. Ακούγεται σκληρό αλλά τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αφού αυτές τις μέρες μου δόθηκε η ευκαιρία:

Να ξυπνήσω πρωί: Και όταν λέω πρωί εννοώ πραγματικά πρωί. (8 – 9 -10) Όχι ότι το επεδίωξα αλλά με ανοιχτές πόρτες και παράθυρα, κομπρεσέρ, δημόσια έργα, οικοδομές, μωρά που ουρλιάζουν, σκύλους, αμόνια και ηλεκτρικές σκούπες δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Ευτυχώς μέσω του χαρούμενου εγερτήριου είχα την ευκαιρία να δω πως μοιάζει το σπίτι τις πρωινές ώρες και να τραβήξω αναμνηστικές φωτογραφίες:





Να δω τηλεόραση: Και να εκνευριστώ. Διότι η αντοχή μου απέναντι στην TV είναι αντιστρόφως ανάλογη της απομάκρυνσής μου από αυτήν. Blah blah blah blah Καραχασάν blah blah blah F16 blah blah blah Lordi blah blah blah Καπουτζίδης blah blah blah… Η ίδια παπαρολογία παντού. Ευτυχώς ήταν μια καλή περίοδος να απέχω και από τη blogόσφαιρα η οποία δεν πήγε πίσω.
(Tο δυστύχημα πάντως, ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο από δύο λαούς πολεμόκαυλους, οι οποίοι βλέπουν τα F16 ως προέκταση του μικροσκοπικού φαλλού τους.)

Να ξυπνήσω πρωί και να δω τηλεόραση: Τα πρωινάδικα είναι χειρότερα από ό,τι θυμόμουν! Κι αυτός ο Γρηγόρης, με φέρνει πάντα ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοκτονία.

Να βοσκήσω όσο ποτέ: Chlorophyll is now my middle name. Με τόση σαλάτα στο EverGreen μπορώ πλέον να φωτοσυνθέτω.

Να βρεθώ σε παρουσίαση βιβλίου Νίκου Δήμου, boring as hell, με τους ξελιγωμένους θαυμαστές – σχολιαστές του να τον κοιτούν στα μάτια και να λιώνουν. Η Λώρα κι ο Βασίλης να έχουν καπνίσει το μισή κομητεία του Kent και να ονειρεύονται ζυμαρικά σε κάθε άκουσμα της λέξης «Καρμπονάρος». (Η βραδιά έκλεισε με βοσκή στο EverGreen.)

Να επισκεφθώ τη Ζέτα: Για να διαπιστώσω πανηγυρικά πως το Φυτοθαύμα που περιμέναμε δεν έγινε! Η τριανταφυλλιά καθώς και όλα τα παρελκόμενα συνθέτουν πλέον ένα υπέροχο beige φρυγανικό οικοσύστημα. (Πάλι θα κουβαλάω γλάστρες στα σκουπίδια.)

Να κουρευτώ: (Διότι είχα φτάσει να έχω αφέλειες Μαριάννας Τόλη.) Για να διαπιστώσω πως οι κομμωτές είναι οι μόνοι όχι-και-τόσο-φανατικοί-άνδρες που μιλούν ακατάπαυστα για ποδόσφαιρο και μάλιστα πάνω από το κεφάλι σου. Είτε τους απαντάς, είτε όχι.

Της λέω: Χρονια Πολλά για χτες.
Μου λέει: Ευχαριστώ.
Της λέω: Τι νέα;
Μου λέει: Βαριέμαι.
Της λέω: Διακοπές κανόνισες;
Μου λέει: Ναι, με την Άννα.
Της λέω: Πάλι στα Μέθανα για λουτρά;
Μου λέει: Όχι, βαρεθήκαμε τα κοσμικά. Φέτος θα πάμε προς Πελοπόννησο.
Της λέω: Α, πιάσατε τα εξωτικά.
Μου λέει: Η Άννα είναι από τη Μάνη και θα έχουμε τζάμπα διαμονή.
Της λέω: Μια χαρά.
Μου λέει: Ναι, μόνο που δεν ξέρουμε με τι να πάμε.
Της λέω: Έφιππες.
Μου λέει: Ξέρεις, σκεφτήκαμε το τρένο αλλά πριν από κάτι μήνες πήγα με τρένο στη Λαμία και μετά από μία εβδομάδα εκτροχιάστηκε το Intercity.
Της λέω: Και τραυματίστηκες;
Μου λέει: Όχι αλλά αν είχα ταξιδέψει λίγες μέρες αργότερα και προς άλλον προορισμό θα είχα σκοτωθεί!
Της λέω: Παρόμοια θα ήταν η κατάληξή μου αν σου έδινα περισσότερη σημασία.
Μου λέει: Διάβασα προχθές στη City Press πως το ασφαλέστερο μέσο είναι το αεροπλάνο και πλέον ψιλοφοβάμαι να ταξιδέψω με οτιδήποτε άλλο.
Της λέω: Και για cafe θα πηγαίνεις με charter?
Μου λέει: Αλήθεια έχει αεροδρόμιο η Πελοπόννησος;
Της λέω: Και να έχει, μόνο οι φανατικοί της City Press θα το χρησιμοποιούν.
Μου λέει: Η μάνα μου, μου λέει πως έχει αεροδρόμιο στην Καλαμάτα.
Της λέω: Ναι αλλά ποια εταιρία θα κάνει τέτοια υπερατλαντική πτήση;
Μου λέει: Η Qatar?
Της λέω: Qatarα στο Λαδέμπορα!
Μου λέει: Άσε και έχει και πολλούς εκεί.

Η συζήτηση που είχα σήμερα με την (υστερική) Ελένη μου θύμισε τη μάνα ενός φίλου (cough) που τηλεφώνησε ανήσυχη στον Πύργο Ελέγχου του Ελ. Βενιζέλος για να ρωτήσει αν η εταιρία με την οποία θα ταξιδεύαμε (ΒΑ) πέφτει συνήθως!

Τη Στέλλα τη γνώρισα στο Λύκειο. Απίστευτη περίπτωση! Αν και διάβαζε αρκετά για να περάσει στο Πανεπιστήμιο, το μεγαλύτερό της όνειρο ήταν να γίνει λαϊκή τραγουδίστρια. Είχε σκεφτεί μέχρι και το καλλιτεχνικό της: «Στέλλα Κρυστάλλη, δε θα φαίνεται ωραίο στη μαρκίζα;» μας ρωτούσε αστειευόμενη, κάνοντας την Καίτη (καθηγήτρια) να κουνάει απελπισμένη το κεφάλι της. Η αλήθεια είναι ότι της πήγαινε το επάγγελμα. Ήταν ξανθιά (φυσική παρακαλώ), όμορφη και είχε αυτό το τσαχπινοthing της τραγουδιάρας. Ρίχναμε τρελό γέλιο κάθε φορά που περιγράφαμε μελλοντικές της εμφανίσεις στην επαρχία. Και αυτή μαζί, φυσικά.

Όταν πλησίαζε το τέλος της τρίτης Λυκείου, η Στέλλα έφερε ένα λεύκωμα στην τάξη για να της γράψουμε τις γνωστές σαχλαμάρες. Καθότι εγώ δεν τα πολυγουστάρω αυτά τα μελό, αποφάσισα να της γράψω ένα τραγούδι: Το πρώτο της σουξέ! Κι επειδή εκείνη την περίοδο -όντας θεωρητικοί- είχαμε φάει κόλλημα με τη λέξη «πανθομολογουμένως», αποφάσισα να της γράψω ένα τραγούδι πάνω στο συγκεκριμένο επίρρημα. Και βγήκε –απ’όσο θυμάμαι- κάπως έτσι:


Ξετρελλάθηκε! Το διάβαζε στην τάξη, σε όλους τους καθηγητές, στην οικογένειά της κι εγώ κάθε φορά έτρεχα να κρυφτώ απ’ τη ντροπή μου!

Αυτές τις μέρες, η λέξη «αφρός» γράφεται από ‘δω κι από κει στη blogόσφαιρα και δε σας κρύβω πως μου έχει κολλήσει κι εμένα. Έτσι, σκέφτηκα να γράψω ένα νέο σκυλολέ τραγούδι για τη Στέλλα και να της το δώσω. Θα είναι και μια καλή ευκαιρία να την ξαναδώ.

Το τραγούδι έχει ως θέμα –φυσικά- τον αφρό καθώς και το αποθυμένο κάθε κερατωμένης γυναίκας: την εκδίκηση. Αν βρεθεί και κάποιος blogger συνθέτης – ενορχηστρωτής ευελπιστούμε να το στείλουμε στην επόμενη Eurovision. Προς το παρόν απολαύστε το ξερό.

Τελευταία, εκτός από τις ενοχλήσεις και τις απειλές που δέχτηκα, με είχαν καταβάλει και κάποιοι μυστήριοι πόνοι στο κεφάλι μου. Πόνοι στιγμιαίοι αλλά τρομακτικοί. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία αφού εμφανίζονταν σπάνια. Αργότερα, όταν άρχισαν να χτυπούν συχνότερα και να εντείνονται, έκανα ευχάριστες σκέψεις με το (άρρωστο;) μυαλό μου, όπως π.χ. ότι τρέχω με την Έλενα Ναθαναήλ σε έρημες παραλίες «Το Καλοκαίρι Εκείνο», ή ότι κάνω ετοιμοθάνατα tour στην Ευρώπη με τη Βουγιουκλάκη για να προλάβω να δω όσα όσα. (Αυτόν τον τίτλο δεν τον θυμάμαι, δυστυχώς.) Για κακή μου τύχη, η πραγματοποίηση αυτών δεν αμφισβητήθηκε από το Dr Θράσσο, μετά από την εξέταση στην οποία υπεβλήθην μέσω MSN. Φράσεις όπως «Δε θα ήθελα να σε ανησυχήσω βραδιάτικα» ή «Θα ήθελα να μου αφήσεις το iPod σου» δε μπορώ να πω ακριβώς πως με καθησύχασαν.

Τρομοκρατημένος λοιπόν, έκλεισα rendez-vous με την οικογενειακή γιατρό. Στο δρόμο, προειδοποίησα τη μάνα μου να προσέχει τα λόγια της, διότι συνήθως λατρέυει να με ξεμπροστιάζει στους γιατρούς: «Περνάει δεκαπέντε ώρες μπροστά στο computer καθημερινά, γιατρέ»/ «Δεν τρώει καλά, γιατρέ»/ «Δεν κοιμάται τα βράδια, γιατρέ», «…πείτε του κι εσείς κάτι» είναι οι αγαπημένες της φράσεις - απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα υγείας που προκύπτουν.

Ευτυχώς όταν φτάσαμε, παρέμεινε στην αίθουσα αναμονής για λόγους διακριτικότητας. Μπήκα μέσα, είπα τα κλασσικά («τι τάξη πάω» κλπ.) ξάπλωσα, με εξέτασε [εδώ να πω πως φοβάμαι τους γιατρούς, όχι όλους: τους παθολόγους και όσους σχετίζονται με σημεία ευαίσθητα (κοιλιά κλπ.)] και τελικά απεφάνθη πως το πρόβλημα είναι μια νευραλγία -νομίζω- η οποία αντιμετωπίζεται πολύ απλά: με ένα πιστολάκι στον κρόταφο. Σεσουάρ.

Όσο εγώ προσπαθούσα να ξαναμπώ σε mode «τελικά παίζει και να μην πεθάνω τόσο σύντομα» η μάνα μου είχε εισέλθει στο γραφείο με τα βιβλιάρια τα οποία παραδέχομαι πως δεν ξέρω ακόμα να χειρίζομαι. Εφόσον οι πιθανότητες να μεταναστεύσω στο Ηνωμένο Βασίλειο αυξήθηκαν και πάλι, η γιατρός μου πρότεινε να κεράσει δύο εμβόλια για την εκεί προστασία μου από Τύφο και Καλαζάρ. Δέχτηκα ευχαρίστως. Τα χέρια μου βέβαια ακόμη πονάνε. «Να προσέχεις πολύ εκεί στην Αγγλία» μου είπε σηκώνοντας το βλέμμα της από το βιβλιάριο. Χαμογέλασα. «Test HIV έχεις κάνει;» ρώτησε. Εκείνη τη στιγμή πήρα την έκφραση που έχει ο πατέρας σπουργίτης τη στιγμή που του τη λέει ο γιός του, στις Χαμηλές Πτήσεις του Αρκά. Κοίταξα εναλλάξ μάνα και γιατρό με το ίδιο βλέμμα προσπαθώντας να πω “Do you really think I’m into sex or something?” Τελικά αρκέστηκα στο «Γιατί κολλάει με το χειροφίλημα;» και έτσι έπεισα τη γιατρό να με απαλλάξει από την εξέταση. Καθ' όλη τη διάρκεια της συγκεκριμένης συζήτησης, η μάνα μου είχε πάρει το ύφος «ακούς τι σου λέει ο γιατρός;» κι εγώ το «άνοιξε πέτρα για να μπω.»

(Α, και μη μου αρχίσετε τώρα τα progressive περί απενοχοποίησης του sex διότι στο τραπέζι δεν τυγχάνει να συζητάμε για το πώς το κάναμε το προηγούμενο βράδυ. Και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να ζω σε ένα τέτοιο, αρρωστημένα προοδευτικό σπίτι.)

Τέλος καλό, λοιπόν. Έσκισα τις διαθήκες μου, ανέβαλα την πανευρωπαϊκή μου περιοδεία, ακύρωσα την αγορά beach buggy και άρχισα να ζω ξανά με το σκεπτικό πως θα πεθάνω σε 70 χρόνια. Βέβαια, επειδή κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί κάτι τέτοιο, καταλήγω στο ότι η καλύτερη στάση απέναντι στη ζωή (και το θάνατο) είναι το σλόγκαν του Six Feet Under:

Το χθεσινό, ολοήμερο shopping spree είχε χαρακτήρα floral. Η Ζέτα έφαγε πρόσφατα ένα φλας με τα λουλούδια και θέλει να κάνει το μπαλκόνι της Kew Gardens. Άλλη μία εμμονή που δεν πρόκειται να κρατήσει παραπάνω από δύο-τρεις μήνες. Μπορώ ήδη μάλιστα να φανταστώ τη στιγμή που θα με φωνάξει για να κατεβάσω στα σκουπίδια τις ξεραμένες γλάστρες της. «Στο διάολο να πάνε!»

Στο IKEA βγήκα knock out. Ξανά. Όταν στουμπώσαμε το Cinquecento με γλάστρες, ποτιστήρια, τραπέζια κήπου, κουρτινόξυλα και… τηγάνια, ήμουν ημιλιπόθυμος. Το κεφάλι κουδούνι, το σώμα άψυχο και ο ήλιος ντάλα. Η Ζέτα πάλι μες στην καλή χαρά! Κι εκεί που πλησιάζαμε στο σπίτι, όπου επιτέλους θα πετούσα το πτώμα μου σε ένα κρεβάτι, της ήρθε της τρελής να σταματήσουμε σε ένα Praktiker για να πάρουμε κοπριά! Ναι, ναι, το λεγόμενο «Φυτοθαύμα».

Φυτοθαύμα θα ήταν αν τρώγαμε λιγότερο από μία ώρα εκεί μέσα. Γιατί η Ζέτα χώμα πάει να αγοράσει (το έθεσα διακριτικά) και καταλήγει να βλέπει ψυγεία και κουρτίνες. Πράγμα το οποίο συνέβη. Η ξανθιά γυρνούσε στους διαδρόμους, το λείψανο ακολουθούσε όπως όπως και αφού τελικά βρέθηκαν οι κατάλληλες γλάστρες και το φυτοθαύμα για (να σωθούν) τα φυτά της, συνεχίσαμε την επιστροφή.

-Έχεις ήδη ένα φυτό δίπλα σου, τι τα ‘θελες τα άλλα;
-Μου αρέσουν πολύ τα λουλούδια.
-Συγνώμη αλλά δεν το καταλαβαίνω αυτό.
-Τα λουλούδια είναι φιλοσοφία παιδί μου…

Η επόμενη σκηνή ήταν στο μπαλκόνι της, όπου η Ζέτα τραβούσε από τη ρίζα -τελείως φιλοσοφικά- μια τριανταφυλλιά που δεν έλεγε να ξεκολλήσει για να μετεμφυτευτεί στην νέα γλάστρα της. Το τι φιλοσοφικό μπινελίκι ακούστηκε δε λέγεται. Η φιλόσοφος Ζέτα, μανιασμένη κοπανούσε τη γλάστρα από δω κι από κει στραγγαλίζοντας την τριανταφυλλιά η οποία σπαρταρούσε ανάποδα αρνούμενη να εγκαταλείψει το σπίτι της. Τελικά η μεταμόσχευση επετεύχθη μετά το βίαιο πλην φιλοσοφικό σπάσιμο της γλάστρας.

Όλα αυτά μέσα στη μαύρη νύχτα! Η Ζέτα να κάνει κηπουρική κι εγώ –πτώμα- να κατεβάζω μέσα σε σακούλες τα ξεραμένα, παλαιότερα θύματά της. Για να δούμε σε πόσο καιρό θα ξανακάνω το ίδιο δρομολόγιο…

Bonus pic: Γιατί λατρεύουμε τον τουρισμό στο IKEA.
(Δυστυχώς δεν απαθανάτισα τη στιγμή που ξεφόρτωνε δύο πιγκάλ από τις σακούλες της.)

Ίσως να έχω πιστέψει περισσότερο από όσο θα έπρεπε αυτό το «ρητό». Γι’ αυτό και φοβάμαι. Φοβάμαι να απολαύσω οποιαδήποτε ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου. Φοβάμαι να χαρώ. Φοβάμαι πως κάποιος εκεί ψηλά –τύχη, μοίρα, Θεός, δεν ξέρω- θα στραβώσει με τη χαρά μου, θα ζηλέψει, θα τη θεωρήσει αλαζονική και θα βαλθεί να μου την πάρει. Τη δική μου χαρά.

Νιώθω τόσο απροστάτευτος και εκτεθειμένος σε μια πιθανή καταστροφή που προετοιμάζω τον εαυτό μου καθημερινά για τα χειρότερα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά φοβάμαι πως δε θα αντέξω τα χειρότερα. Φοβάμαι πως φοβάμαι τα ξαφνικά χτυπήματα. Έτσι βρίσκομαι σε μια διαρκή άμυνα αναγκάζοντας τον εαυτό μου να αγχώνεται και να στεναχωριέται προκαταβολικά για ατυχίες που ίσως και να μην έρθουν ποτέ. Φοβάμαι την ευτυχία.

Και ερωτώ: Με πότισε κάποιος με τέτοιες ηλίθιες δοξασίες ή απλώς είναι όλα δημιουργήματα του μυαλού μου;

Δεν πρέπει να είχε περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που με είχε πάρει ο ύπνος, όταν ένιωσα κάποιον να έρχεται πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ξύπνησα αλλά φοβήθηκα να ανοίξω τα μάτια μου. «Ξέρουμε πως δεν κοιμάσαι» ακούστηκε μια φωνή. «Ποιος είναι;» ρώτησα χωρίς να ανοίξω τα βλέφαρά μου. «Πρέπει να μιλήσουμε» απάντησε εκείνη και έριξε φως στο πρόσωπό μου.

Άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου και είδα δύο φιγούρες να στέκονται δίπλα από το κρεβάτι. «Ποιοι είστε;» ρώτησα ενοχλημένος. «Είμαστε νεράιδες» μου απάντησε η μία, όσο η άλλη προσπαθούσε να ξεμπλέξει το ραβδί της από την τούλινη φούστα της. «Γουρούνα εσύ;» ρώτησα ζαλισμένος και πλησίασα για να τις δω καλύτερα. Ήταν και οι δύο ντυμένες στα λευκά. Η μία, (αυτή που μου μιλούσε) νταρντάνα, γύρω στα σαράντα, με πλατινέ μαλλί και κατακόκκινο νύχι. Η άλλη (με το μπλεγμένο ραβδί) τριχωτή, μουσάτη και επίσης κωλοπετσωμένη. «Είμαι η Προκοπή κι αυτός είναι ο άντρας μου, ο Προκόπης» είπε με ύφος αυστηρό. (Ο Προκόπης έβγαλε το κωνικό του καπέλο και έξυσε την φαλάκρα του.)
-Και τι θέλετε τέσσερις το πρωί στο κρεβάτι μου;
-Πόσους μήνες κοιμάσαι, αχαΐρευτε;
-Κοιμάμαι..;
-Τεμπελιάζεις, είπε διστακτικά ο Προκόπης.
-Προκόπη σιλάνς, εγώ μιλάω.
-Μα δεν κάθομαι, έχω τα διάφορα πάρε-δώσε με το Πανεπιστήμιο και παράλληλα ψάχνω και για δουλειά.
-Από τον Ιανουάριο μας τα λες αυτά. Και είναι Μάιος! Που θα πάει αυτή η ιστορία;
-Μα τώρα τελειώνω το…
-Δεν ακούω τίποτα. Από αύριο παρατάς το blogging και πιάνεις δουλειά. Κανονική.
-Εύκολα τα λες, κυρία Προκοπή…
-Εύκολα είναι ρε, αρκεί να κουνήσεις τον κώλο σου.
-Να, έτσι! συμπλήρωσε ο Προκόπης κουνώντας τους γοφούς του.

Και με αυτή την κίνηση, η Προκοπή και ο Προκόπης άρχισαν να εξαφανίζονται μέσα στο σκοτάδι.

Το άλλο πρωί, το monitor είχε «πέσει» και εκτός του ό,τι δεν μπορούσα να διαβάσω blogs, δεν είχα καμία όρεξη να γράψω. Μόνο ένα τεράστιο άγχος να τα τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητές μου.

Έτσι τις επόμενες μέρες έστειλα τις αιτήσεις για το accommodation και έγραψα τα γράμματα για τις υποτροφίες στην Αγγλία, έκλεισα εισιτήρια για την Ενδεκάτη Σεπτεμβρίου (!!), μοίρασα βιογραφικά από δω κι από κει, δέχτηκα τηλεφώνημα από το ΙΚΑ κατά το οποίο μια κοπέλα κυλιόταν στα μωσαϊκά παρακαλώντας με να επιστρέψω, μελέτησα όλο τον κατάλογο του Argos (1662 σελίδες παρακαλώ) και διάλεξα την οικοσκευή μου. Τι μήνα έχουμε είπαμε; Μάιο; Ακόμααα;

Αύριο πάω να κάνω την αίτηση επαναπρόσληψης και λογικά σε λίγες μέρες επιστρέφω στη δουλειά που λατρεύω να μισώ! Μένει να ξαναδώσω το laptop στην Acer (ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που αγόρασα αυτή την πίπα) η οποία θα μου τον κρατήσει το λιγότερο ένα μήνα. Γι’ αυτό και διστάζω τόσο να τον δώσω στα νύχια τους. Αν ξαναχαθώ λοιπόν από το blog, μάλλον θα με βρείτε In an IKA near you.

Περάστε να κεράσω μια γενική αίματος.