Το Σαββατοκύριακο στον Πόρο, ακριβώς πριν τα γενέθλια, ήταν καθοριστικό για το τέλος των επαγγελματικών μου σχέσεων με το Ίδρυμα. Το πρώτο μπάνιο, η τηλεφωνική επικοινωνία με τη Νικόλ και η πρόσκλησή της στη Ρόδο έβαλαν τα θεμέλια για τη Μεγάλη Έξοδο του ΙΚΑ.

Πώς όμως θα μπορούσα να φύγω ξαφνικά ακούγοντας τα ελάχιστα μπινελίκια; Η αναζήτηση δικαιολογίας ξεκίνησε την Κυριακή. Έπρεπε να βρω κάτι που να επικαλείται τη λογική για το exit interview της εταιρίας και κάτι συγκινητικό για να φλομώσω τους συναδέλφους.

«Ο αδελφός μου έστειλε με SMS τον κωδικό που βρήκε κάτω από το καπάκι του σαμπουάν και κέρδισε ένα δεκαήμερο ταξίδι στην Κούβα. Μου ζήτησε να τον συνοδεύσω και είναι κρίμα να χάσω μια τέτοια εμπειρία…» Μπά… Too good to be true. Κι αν μου ζητήσουν carte postal? Ή πούρα;

Το ψέμα για τους συναδέλφους με παίδεψε περισσότερο. Αφού θα έπρεπε να δώσω και μια μικρή θεατρική παράσταση την ώρα της ανακοίνωσης του. Την επομένη των γενεθλίων δούλευα απόγευμα. Ήταν η μεγάλη μέρα και δεν είχα ακόμη καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο. Στο λεωφορείο σκέφτηκα να τους πω με δάκρυα στα μάτια πως οι φίλοι μου οργάνωσαν κρυφά διακοπές στην Πάρο και μου έκανα δώρο για τα γενέθλιά μου όλα τα έξοδα!

Έτσι κι έγινε. Μπήκα στο γραφείο με ένα τεράστιο χαμόγελο (θεώρησα υπερβολικό το δάκρυ) και διάβασα ακριβώς το κείμενο που είχα γράψει στο μυαλό μου. Με πίστεψαν. Χάρηκαν πολύ και μου έδωσαν τις ευχές τους. Ξεφύσηξα. Οι υποκριτικές μου ικανότητες δε με πρόδωσαν. Ούτε το αποσμητικό μου.

Τις επόμενες δύο μέρες, ζούσα μέσα στο Ψέμα της Πάρου. Το είχα σχεδόν πιστέψει κι εγώ! Έκανα τα τελευταία ψώνια, έφτιαχνα βαλίτσες, συζητούσα όλες τις λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δε συνέβαινε. Δεν είχε γίνει κανένας προγραμματισμός για τη Ρόδο.

Την Παρασκευή, αφού τους αποχαιρέτισα κι έριξα διακριτικά τη μαύρη κοτρόνα ξοπίσω μου, πήγα στην εταιρία για να υπογράψω την πρόσληψη του Αυγούστου και την παραίτηση στο καπάκι. Στη συνέχεια, υπέστην το exit interview:

«Πέρασα πολύ ωραία στην εταιρία αυτό τον μήνα. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο. Πρόσφατα όμως, πήρα μια υποτροφία για summer school στο Cardiff και εφόσον δεν έχω τη δυνατότητα να πάρω άδεια, αναγκάζομαι –δυστυχώς- να αποχωρήσω. Θα χαιρόμουν πολύ πάντως να ξαναεργαστώ για την εταιρία σας.» Αυτά είπα (έγλυψα για την ακρίβεια) προκειμένου να κρατήσω και μια καβάτζα επαναπρόσληψης για το χειμώνα. «Στο Cardiff? Εκεί σπούδασα!» πετάχτηκε ενθουσιασμένη μια κοπέλα από το διπλανό γραφείο. Πάγωσα. «Είμαι σίγουρη ότι θα περάσεις πολύ ωραία!» Χαμογέλασα… «Το ελπίζω!» (Θεέ μου, να μη με ρωτήσει λεπτομέρειες!) Υπέγραψα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

Σε δύο περίπου εβδομάδες θα κολυμπούσα στη Ρόδο!

Το κλείσαμε το μαγαζί. Καλό Καλοκαίρι!

P.S. Φως στο θέμα της παραίτησης από το ΙΚΑ θα δώσει το επόμενο post, το Σεπτέμβριο.

Την Κυριακή το βράδυ επέστρεψα στην Αθήνα ταλαιπωρημένος από το traffic της εθνικής. Έτρεξα αμέσως στο σπίτι της Χ νομίζοντας πως αυτή και η Ξαδέλφη μου είχαν ετοιμάσει πρωθυπουργική υποδοχή. Δυστυχώς όμως, η δεύτερη βαρέθηκε να με περιμένει και έφυγε, ενώ η Χριστίνα με παρακολουθούσε βαριεστημένη να τρώω ενώ έκανε πιστολάκι. Η έλλειψη Ξαδέλφης, το πιστολάκι και η επιστροφή στην πόλη ολοκλήρωναν μίζερα τις τελευταίες ώρες του Ιουλίου. Δεν ήθελα να ακούσω κουβέντα για την επόμενη μέρα. Δεν είχα οργανώσει τίποτα και οποιαδήποτε συζήτηση με άγχωνε τρομερά.

Μπήκα στο σπίτι γύρω στις τέσσερις το πρωί νομίζοντας πως θα λάβω το πρώτο δώρο από τη μητέρα μου. Εκείνη όμως έφτασε μία ώρα αργότερα (!) κι έτσι έχασα κάθε ελπίδα για ύπνο.

Έπεσα στο κρεβάτι για 10 λεπτά και έκλεισα τα μάτια μου έχοντας στο νου μου ότι πρέπει να σηκωθώ για τη δουλειά. Ευτυχώς δεν αποκοιμήθηκα και έφτασα εγκαίρως στο ΙΚΑ. Κατά τις 10 βέβαια άρχισα να βλέπω τα γερόντια θολά, διπλά, τριπλά…

Η Ξαδέλφη λόγω του φόρτου εργασίας και της γενικότερης σπαρίλας, παρακάλεσε τη Χ να διαλέξει ένα δώρο για μένα. Η Χ όμως έδρασε σωστά και σατανικά καλώντας με να διαλέξω εγώ το δώρο μου! Έτσι, κατευθείαν από το δουλειά ανεβήκαμε στο κέντρο όπου (μετά από μεγάλη προσπάθεια) βρέθηκε το κατάλληλο δώρο. Επίσης, τελευταία στιγμή τυπώθηκε και το φετινό «γενέθλιο» μπλουζάκι (φωτο).

Γύρισα στο σπίτι απόγευμα. Άυπνος, νηστικός, έτοιμος να καταρρεύσω. Πρόλαβα να ξεκουραστώ δύο ώρες πριν αρχίσω να γίνομαι άνθρωπος για τη fiesta, η οποία σημειωτέων δεν είχε βρει ακόμα τόπο διεξαγωγής.

Έδωσα ραντεβού με τα παιδιά και όταν έφτασα βρήκα την Ξαδέλφη με τη Χ και τα δώρα τους. Ο Γιώργος είχε ξεχάσει στο εξοχικό του τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια που θα χρησιμοποιούσε την επομένη για να φτάσει στην Πάρο κι έτσι κατέβηκε στον Πειραιά για να τα παραλάβει μέσω θαλάσσης. (Αυτός ο άνθωπος…)

Στο δρόμο αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Στο κατάμεστο (sic) εστιατόριο ήμασταν εμείς, τρία γειτονικά γεμάτα τραπέζια, 78 άδεια κι άλλο ένα γενέθλιο, μεγαλύτερο και πιο διάσημο! Ο Γιώργος μας πρόλαβε στο κυρίως πιάτο. Φάγαμε του σκασμού, δεν τραγουδήσαμε, δε σβήσαμε, ούτε κάψαμε τίποτα.

Η σεμνή τελετή ολοκληρώθηκε αμέσως μετά, στο σπίτι του Γιώργου όπου φάγαμε κι άλλα γλυκά, από τα χεράκια της Ξαδέλφης και απολαύσαμε της αιθέριες σκυλομελωδίες του αδελφού της στο πιάνο, συνοδευόμενες από την αισθησιακή φωνή της. Τα ξημερώματα, με πρόσωπα κρεμασμένα και με μάτια κουμπότρυπες είπαμε «και του χρόνου» (πιο ξεκούραστα!) Αμήν.

Την Παρασκευή, ξεκίνησα κατευθείαν από τη δουλειά για το μαιευτήριο, κρατώντας δύο τσάντες: Η μία, μετά βίας κάλυπτε ένα μπαλόνι με ήλιο και η άλλη, σκέπαζε μια δεύτερη τσάντα (αυτή του δώρου) την οποία ντρεπόμουν να κρατήσω χωρίς την απαραίτητη «κάλυψη».

Η Χ με εντόπισε από το café όπου βρισκόταν μαζί με το Γ και τη λεχώνα. «Μείνε εκεί που είσαι». Στάθηκα λοιπόν στην είσοδο κι άρχισα να ξεφλουδίζω τα καμουφλάζ των δώρων. Σε λίγο ήρθαν η Χ και ο Γ με τη λεχώνα να ακολουθεί με βήμα «Τι χαρά, τι χαρά σκίζει η βάρκα τα νερά.» (Η καημένη δεν μπορούσε ακόμη να περπατήσει κανονικά.)

Ανεβήκαμε στον τρίτο και βρήκαμε την πεθερά της λεχώνας ξερή στο lounge. Η Χ δεν παρέλειψε να εκφράσει για μια ακόμη φορά την αηδία της. Προχωρήσαμε προς το δωμάτιο όπου δέσαμε το λάβαρο – μπαλόνι “It’s a boy” στο κρεβάτι. Λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκαν καρότσια να τσουλάνε. Οι νοσοκόμες έφερναν τρία τρία τα μωρά με τα τροχήλατα pyrex και τα οδηγούσαν στις μαμάδες τους. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης του πυρίμαχου στόλου η Χ αναφωνούσε «Αυτός, αυτός είναι» για κάθε μωρό που περνούσε μπροστά μας.

Σε λίγο, έφτασε και ο δικός μας ο οποίος στο διάστημα μίας ώρας, έφαγε, πέρασε από όλες τις αγκαλιές δις, βγήκε γύρω στις 30 φωτογραφίες, ηχογράφησε το κλάμα του σε μορφή MP3, κοιμήθηκε, έκλαψε, φρίκαρε και στο τέλος έφυγε, όπως κι εμείς.

Ως μικροβιοφοβικός κράτησα στάση ψύχραιμη και απομακρυσμένη. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μικρό μωρό! Ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσω πως είχαμε μπροστά μας το ίδιο πλάσμα που αγγίζαμε λίγες μέρες πριν πάνω από την κοιλιά της Ε. Το δέρμα του ήταν πρωτόγνωρα μαλακό. Μπορώ να θυμηθώ ακόμα την αίσθησή του. Προσπαθούσα να την περιγράψω στη Χ λέγοντας πως είναι σαν να βουτάς τα δάχτυλα σου σε λιωμένη σοκολάτα αλλά μάλλον δεν μπορεί να παρομοιαστεί επιτυχώς με οτιδήποτε γήινο.

Μετά από όλα αυτά τα τρυφερά, το φυσικό balance της ζωής μας έριξε στο Sin City όπου πιτσιλιστήκαμε με αρκετό αίμα ώστε να χάσουμε τη μωρουδίλα που μυρίζαμε.