Το να φτιάχνω βαλίτσες μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα είναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο. Το να φτιάχνω βαλίτσες όμως για να κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι είναι πρωτόγνωρη εμπειρία.

Φεύγω. Οι μήνες αυτοί ήταν βουνό για μένα και τα φετινά Χριστούγεννα τα περίμενα όσο ποτέ άλλοτε. Όχι για τη γιορτινή ατμόσφαιρα, τα δώρα και τα λαμπάκια, πια. Αλλά για τη ζεστασιά του σπιτιού, των φίλων και συγγενών που τόσο μου έλειψε . Φέτος λοιπόν, τα Χριστούγεννα μπορεί να μην είναι λαμπερά και γιορτινά για μένα, θα είναι όμως ξεχωριστά: Γεμάτα ελπίδα και αισιοδοξία.

Τα πρώτα μου πραγματικά Χριστούγεννα.

Εχθές είδα ένα post στο blog του cpil, με τα δέκα πράγματα που τον εκνευρίζουν. Στο No1 βρισκόμουν εγώ. Και μη μου πείτε πως μυγιάστικα διότι ο τύπος μου τα έχωσε και σε comment του σε αυτό το blog.

Για άλλη μια φορά λοιπόν παρεξηγούμαι. Και παρεξηγούμαι διότι ο cpil και οι σχολιαστές του -προφανώς- πιστεύουν πως είμαι το πρότυπο ελληνάρα φοιτητή, με τη γαλανόλευκη κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι, να ακούω Μαζωνάκη στη διαπασών όλη μέρα.

Αυτό όμως που προφανώς δεν έχουν καταλάβει είναι πως εγώ μουρμουρίζω όχι για την Αγγλία αλλά για το χωριό στο οποίο κατοικώ. Είτε αυτό το χωριό ήταν στη Μεσσηνία, είτε στην Iowa, είτε στο Νταχάου, τα ίδια θα έγραφα. Γιατί πολύ απλά, ως πρώην κάτοικος μια ευρωπαϊκής πρωτεύουσας εκατομμυρίων κατοίκων αρνούμαι να πέσω στο λήθαργο μιας συντηρητικής market town για οικογενειάρχες και συνταξιούχους. Οπουδήποτε. Εξάλλου μέχρι και για το Ηράκλειο γκρίνιαζα! Η γκρίνια είναι ένας παράγων που κρατάει αυτό το blog ζωντανό.

Και τέλος, αγαπητέ cpil, δεν έχεις ιδέα για το τι προβλήματα είχα όλους αυτούς τους μήνες κι έγραφα έτσι όπως έγραφα. Αν σου έλεγα, θα ντρεπόσουν πολύ.

Σ' όποιον αρέσουμε βέβαια...

Είπα ότι θα λείψω και το κατάφερα! Οι δύο περασμένες εβδομάδες ήταν πολύ γεμάτες. Προσοχή: Γεμάτες, όχι γαμάτες! Γεμάτες όχι μόνο με εργασίες και γράψιμο αλλά και με πάρτι και χριστουγεννιάτικα τραπέζια στριμωγμένα ανάμεσα. Σήμερα βέβαια δε θα αναλύσουμε τις ευχάριστες στιγμές αλλά για τις εργασίες. Το λεγόμενο «γεμίσι».

Οι γραπτές εργασίες, τα “essays ” στη φοιτητικήν, είναι κάτι σαν θείο μυστήριο για τα Αγγλικά Πανεπιστήμια. Έχουν ανακοινωθεί μήνες πριν, από την αρχή του «εξαμήνου», έχουν οριστεί οι προθεσμίες για την υποβολή τους αλλά όλοι –και πόσο μάλλον ο Έλλην- ασχολούνται μαζί τους την τελευταία στιγμή. Είναι ζωτικής σημασίας για την παραμονή σου στο Πανεπιστήμιο οπότε δεν σε παίρνει να μείνεις ψύχραιμος στην ιδέα τους. Από τη στιγμή που επιτέλους αποφασίζεις να ξεκινήσεις, το ρολόι που μετρά αντίστροφα για το deadline αντηχεί συνέχεια στα αυτιά σου και όσο η ώρα της παράδοσης πλησιάζει, τόσο πιο κοντά αισθάνεσαι στην ετοιμολογία της λέξης (dead). Για μένα, που γενικώς δεν είμαι άνθρωπος της ψυχραιμίας, η περίοδος αυτή ήταν καταστρεπτική. Χιλιάδες ψυχοσωματικά ξεπρόβαλαν κάθε μέρα, από σπυριά μέχρι πόνοι στο στήθος και για φυσιολογικό ύπνο ούτε λόγος. Ένα βιολογικό ρολόι τελείως ξεκούρδιστο από τις αϋπνίες ή τις αγρυπνίες.

Ευτυχώς δεν έπεσα κατευθείαν στα βαθιά... ή στα βαριά τέλος πάντων. Η πρώτη εργασία μου ήταν σχετικά (με τις υπόλοιπες) εύκολη. "1500 λέξεις για την εξέλιξη του brand της επιλογής σας στο χρόνο, μέσα από καμπάνιες και ιστορικές, πολιτικές ή πολιτισμικές αλλαγές που το επηρέασαν." Που η επιλογή του brand δηλαδή δεν ήταν ακριβώς «δική σας» γιατί έγινε στην πρώτη διάλεξη, με 50 logo (αυστηρά βρετανικών brands) απλωμένα στο πάτωμα και έναν πανικό για το ποιος θα προλάβει ποιο. Περιττό να αναφέρω πως τα 20 από αυτά δεν τα ήξερα κι έτσι κατέληξα αγκαλιά με την Bentley.

Άντε γράψε τώρα 1500 λέξεις για ένα τόσο exclusive brand που ούτε τρελές καμπάνιες έχει κάνει, ούτε πολλές πληροφορίες -πέρα των τεχνολογικών- μπορείς να βρεις και το οποίο απευθύνεται κυρίως σε nouveau riche ψώνια του Hollywood και Βρετανούς αριστοκράτες. Α, και όλα αυτά στα Αγγλικά. Τρεις μέρες με πυτζάμες μου στοίχισε το όλο θέμα και πολλαπλά click στο “word count”, το εργαλείο του word που μετράει λέξεις. (Εργαλείο που χρησιμοποιούσα μετά το τέλος κάθε πρότασης.) Τελικά οι τελευταίες 700 λέξεις αφορούσαν την Paris Hilton, την εργασία την παρέδωσα 30 λεπτά πριν τη λήξη της προθεσμίας με κρίση πανικού για να προλάβω να τη στείλω στην Ελλάδα (!) για διόρθωση, να την τυπώσω και να την κάψω σε CD.

Η δεύτερη γραπτή εργασία ήρθε να με αποτελειώσει. Το θέμα τελείως βαρετό και ο χρόνος ελάχιστος. "1500 λέξεις που να συγκρίνουν τις θεωρίες δύο προσωπικοτήτων που διδαχτήκατε με μία τρίτη της επιλογής σας." Εγώ φυσικά να μην έχω ιδέα καν για το ποιους διδαχτήκαμε και να επιλέγω τελευταία στιγμή τον Freud, τον Jung και τον Adler για ένα ψυχοπάρτι μέχρι τελικής πτώσεως! Το τι Ego, Superego και Id διάβασα εκείνες τις μέρες δε λέγεται. Το κακό όμως ήταν πως δεν καταλάβαινα πολλά, για την ακρίβεια καταλάβαινα μόνο τα βασικά. Γιατί ακόμα και στην Ελληνική Wikipedia συναντούσα φράσεις απλές και ξεκάθαρες σαν κι αυτή:
«Τα ένστικτα και τα αρχέτυπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν το συλλογικό ασυνείδητο και παρουσιάζουν μια κανονικότητα στην εμφάνισή τους.»

Η εργασία μου δεν νομίζω να είχε πάντως καμία κανονικότητα στην εμφάνισή της. Ήταν ένα μάτσο μπούρδες χωρίς ιδιαίτερη συνάφεια μεταξύ τους, απλώς ικανές να γεμίσουν δυόμιση σελίδες και να με κάνουν να λυπηθώ την ύπαρξή μου. Όταν τελείωσα το γράψιμο, πρωί Δευτέρας και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη σάστισα. Δεν με είχα δει ποτέ σε μεγαλύτερη εξαθλίωση. Νηστικός, άυπνος, άπλυτος, αξούριστος, αγυάλιστος για κάμποσες μέρες, με μάτια κατακόκκινα από την οθόνη του υπολογιστή και ένα βλέμμα μετέωρο, σχεδόν σάπιο. (Φώτο.) Και εκτός αυτού να παρακαλάω χωρίς ντροπή μάνα με μωρό παιδί και εργαζόμενη γυναίκα, πρωί Δευτέρας, να μου τσεκάρει άμεσα την «κανονικότητα» του συντακτικού μου, λίγα λεπτά πριν παραδώσω. (Μαρία, το Bachelor και τα Honors του θα τα πάρουμε εξ’ ημισείας. Σ’ευχαριστώ και πάλι.)

Για το ίδιο μάθημα είχαμε και ομαδική εργασία, η οποία αποδείχτηκε πιο ευχάριστη. Το brief ήταν να επιλέξεις πάλι έναν φιλόσοφο/κοινωνιολόγο/ψυχολόγο από το παρελθόν και να αναλύσεις βάσει της θεωρίας του ένα σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο. Και όταν μιλάμε για παρουσίαση σε πανεπιστήμιο creative φιλοσοφίας, όπως το δικό μου, τα πάντα είναι ευπρόσδεκτα. Από ζωγραφική μέχρι κωλοτούμπες. Αυτό το Πανεπιστήμιο έχει τρομερή ανοχή σε κάθε αρρωστημένη φαντασία. Ακόμα κι αν βγεις γυμνός στους διαδρόμους δε θα σου πουν τίποτα. In fact, σε πληρώνουν για να ξεβρακωθείς ως μοντέλο σε Fine Art classes! Έτσι στις παρουσιάσεις μας όλα είναι θέμα εντυπωσιασμού και πρωτοτυπίας. Ποιος θα έχει τη μεγαλύτερη παραγωγή, (φώτα, μπαλέτα, μουσικούς) συνοδευόμενη φυσικά από το απαραίτητο σοβαρό, ψαγμένο υπόβαθρο.



Την πρώτη μέρα των παρουσιάσεων, βλέπω τρεις συμφοιτήτριές μου να προχωρούν με ένα καροτσάκι του super market στο διάδρομο! Η μία ήταν ξαπλωμένη, ανάμεσα σε μπαγκέτες, λάχανα, πορτοκάλια και μπύρες. Και οι τρεις τους είχαν από ένα μπουκάλι ποτό στο χέρι και έπιναν συνέχεια. (Εννέα το πρωί τώρα...) Τις ρώτησα προς τι το όλο αυτό και μου είπαν «Σήμερα παρουσιάζουμε». Έπρεπε –λέει- να είναι μεθυσμένες για την παρουσίαση και είχαν αρχίσει τα ξίδια από το ξημέρωμα! Οι εργασία τους ήταν για την “Ladette”, το πρότυπο της Αγγλίδας γκόμενας που πίνει, ρεύεται, κλάνει και πηδιέται με τους πάντες, όπως το αντίστοιχο Laddish ανδρικό στερεότυπο (βλ. τυπικός Άγγλαρος Φαλιρακίου.) Όλα αυτά βασισμένα (και καλά) στο έργο του guru των δημοσίων σχέσεων και βασιλιά της προπαγάνδας Edward Bernays ο οποίος κατάφερε πρώτος να περάσει το κάπνισμα ως συνήθεια στο γυναικείο κοινό για χάρη των Lucky Strike. Η παρουσίασή τους περιείχε υστερικά γέλια, live κατανάλωση αλκοόλ, ένα αρχείο Powerpoint και ένα slideshow με νοσταλγικές φωτογραφίες των τριών κορασίδων να ξερνάνε (κυριολεκτικά), να χαμουρεύονται με γκόμενους και να πίνουν! Όλα αυτά υπό το ήρεμο βλέμμα του καθηγητή (φανταστείτε τι θα έχει δει αυτός ο άνθρωπος) και υπό τους ήχουν του “Girls Just Wanna Have Fun”. Ακολούθησε η παρουσίαση άλλου group με το ίδιο θέμα. Αυτή τη φορά ως musical με κοστούμια και σκηνικά! Οι γκόμενες έβγαζαν από την καλτσοδέτα τσιγάρα και κάπνιζαν μέσα στην αίθουσα, το paperboy φώναζε για την επανάσταση του Bernays στους δρόμους της Νέας Υόρκης και όλοι μαζί τραγουδούσαν “It’s a time machine – It’s a time machine!” Φυσικά το ποτό δε θα μπορούσε να λείπει –στην Αγγλία ζούμε- κι έτσι είδαμε άλλο ένα video το οποίο είχε γυρίσει –λιώμα- η ομάδα το προηγούμενο βράδυ σε μία pub. Γεια μας.


Εχθές είχαμε το δεύτερο κύκλο παρουσιάσεων κατά τον οποίο παρουσίαζε και ο υποφαινόμενος. Με τον Matt και τον Dave είχαμε αποφασίσει να κάνουμε ένα debate μεταξύ Μαρξ και Bono για τα Product Red. Για το πως δηλαδή ο δεύτερος χρησιμοποίησε για καλό σκοπό τον καταναλωτισμό, τον οποίο ο πρώτος είχε καταραστεί. Αυτό σε μια μορφή αγώνα μποξ με σενάριο, μουσική και εντυπωσιακές εισόδους των αντιπάλων. Μαρξ ήταν ο Dave, Bono ο Matt και εγώ έκανα την εισαγωγή στην καμπάνια καθώς και τον παρουσιαστή. Μου είχαν δώσει μάλιστα ένα μικρόφωνο, αληθινό, που είχε αυτό τον αντίλαλο του σκυλάδικου και έτσι ακουγόμουν σαν τον Radio Μπλάκμαν από το υπερπέραν! Παρουσιάζαμε πρώτοι, γιατί ο Dave ήθελε να φύγει νωρίς και είχαμε πάει από τις 9 το πρωί για να στήσουμε το show. Από την προηγουμένη είχα ταχυπαλμίες διότι ξέρετε πως η αυτοπεποίθηση μου πάσχει. Έτσι για να βρω το κουράγιο να παίξω μπροστά σε κοινό έκανα αυτό που κοροϊδεύω: Κοπάνησα 2 ποτήρια κρασί για πρωινό! Κι έτσι όλα πήγαν βάσει σχεδίου. Η παρουσίαση άρεσε και σε καθηγητή και σε συμφοιτητές, ο Dave πρόλαβε να φύγει εγκαίρως για Χριστούγεννα κι εγώ έκανα stand up comedy με το μικρόφωνο του Μπλακμαν μετά το τέλος του show!

Μετά από εμάς βέβαια ακολούθησε εργασία που μας έκανε να ντραπούμε. Οι άνθρωποι είχαν τα απίστευτα special effects, μέχρι και εκρήξεις επί σκηνής! To θέμα τους ήταν ο Baudrillard και το hyperreality. (Αυτό δεν ξέρω αν μεταφράζεται ως υπερρεαλισμός στα Ελληνικά) Ο ένας έκανε τον ίδιο τον Baudrillard, ο άλλος το metrosexual και η τρίτη την ανορεξική γκόμενα που θέλει το σώμα και τα χαρακτηριστικά μοντέλου. Αυτά, για να μας εξηγήσουν γιατί όλοι κυνηγάμε την άπιαστη τελειότητα και την αψεγάδιαστη ομορφιά. Για τις ανάγκες του ρόλου της, η γκόμενα είχε βάλει δύο τεράστια μπαλόνια στα βυζιά της, τα οποία έσκασαν ξαφνικά την ώρα που μιλούσε, προκαλώντας υστερικά γέλια, χειροκροτήματα και σφυρίγματα από το κοινό.