Κι επειδή εδώ όλα έρχονται πιο νωρίς, εκτός από το ότι έχουμε ήδη Χριστούγεννα, έχουμε και το τέλος του semester! Αυτό σημαίνει 300.000 εργασίες που πρέπει να παραδοθούν μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου. Πιθανότατα λοιπόν, θα παραμελήσω το iblog για μερικές μέρες, διότι καταλαβαίνεις, δε βγαίνω.

Σας αφήνω όμως με βόλτα στο χριστουγεννιάτικο Λονδίνο για να μην ακούσω παράπονα. Και για να τα βρω όλα έτοιμα, στολισμένα μόλις επιστρέψω.

Ok, είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, έχω πλέον προσαρμοστεί, μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, έχω βρει φίλους, αλλά το μόνο που δεν έχω συνηθίσει ακόμα είναι η Ρεματιά στην οποία ζω. Το γιατί, το εξηγώ πολύ συνοπτικά στους δώδεκα λόγους για τους οποίους δε χωνεύω αυτόν τον τόπο.

1. Επειδή δε λέει να παραδεχτεί ότι είναι ένα χωριό με πέντε κατοίκους και υποκρίνεται (ανεπιτυχώς) τη ζωή μιας πόλης.

2. Επειδή δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να έχει τράφικ στους δύο δρόμους που υπάρχουν.

3. Επειδή δεν καταλαβαίνω επίσης το λόγο ύπαρξης 12 μεσιτικών γραφείων, 8 κοσμηματοπωλείων, 25 (άθλιων) καταστημάτων ρούχων, 7 τραπεζών, 14 εστιατορίων, 6 κομμωτηρίων, 5 super market όταν κάθε κατάστημα/υπηρεσία αντιστοιχεί σε έναν, το πολύ σε δύο κατοίκους και τη στιγμή που το Guildford απέχει 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από εδώ.

4. Επειδή έχει εξαιρετικά ηλίθια μαγαζιά που πουλάνε π.χ. κουκλόσπιτα, ή πινέζες και ωστόσο παραμένουν ανοιχτά.

5. Επειδή δεν μπορώ να φανταστώ πόσο χωριάτης μπορεί να είναι ο γιάπης και η γιάπισσα που δουλεύει στο Λονδίνο και κάνει commuting με τη βλαχιά, τη στιγμή που στο Λονδίνο υπάρχουν πολύ ομορφότερα προάστια, από τα οποία δε χρειάζεσαι travelcard 3.000 λιρών για να πηγαίνεις στη δουλειά σου.

6. Επειδή αγνοεί την ύπαρξη ενός πανεπιστημίου και των φοιτητών του και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στον τομέα της ψυχαγωγίας.

7. Επειδή οι κάτοικοί του είναι τόσο μίζεροι και μικροαστοί (ή καλύτερα χωριάτες, αφού άστυ δεν υφίσταται) που η «αρχοντιά» και τα υποτιθέμενα λεφτά τους φαίνονται μόνο από τα αυτοκίνητα που οδηγούν.

8. Επειδή ώρες ώρες νομίζω πως παίζω στο Truman Show, πως περπατώ ανάμεσα σε (ηλικιωμένους) κομπάρσους που παριστάνουν πως κυκλοφορούν στους δρόμους καθημερινά, ενδιαφέρονται για τις βιτρίνες, ψωνίζουν πινέζες και τρώνε έξω με την οικογένειά τους.

9. Επειδή η υποκρισία της μικρής πόλης με τους χαρούμενους κατοίκους είναι χαριτωμένη και ανεκτή μόνο για 90 λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί το Stepford Wives.

10. Επειδή τίποτα δεν λειτουργεί 24 ώρες, επειδή τίποτα δεν λειτουργεί καν 12 ώρες κι επειδή ο ένας και μοναδικός πακιστανός που κατέχει τα δικαιώματα για μια μορφή ψιλικατζίδικου απέχει 10 λεπτά από το campus. (Όλα τα άλλα καταστήματα κλείνουν στις 4 το απόγευμα.)

11. Επειδή ανοίγω το παράθυρό μου και είναι σαν κάποιος να έχει πατήσει το mute.

12. Επειδή έχω την υπεροψία (ή το κόμπλεξ αν θέλετε) ενός ανθρώπου που έχει ζήσει σε μια μεγάλη, ανήσυχη πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, ο οποίος τώρα καλείται να ζήσει σε μια γραφική, με την κακή έννοια, επαρχία της Αγγλίας που κοιμάται όρθια.



+Bonus reason: (Δεν είχε καταγραφεί όταν έγραψα το συγκεκριμένο κείμενο.)
Γιατί μόλις κατάλαβα πως εκτός των άλλων, αυτή η κουράδα έχει και εγκληματικότητα. Παρέα αγνώστων έκανε πάλι τη μούρη του Dave πλαστελίνη, έξω από μια pub! Τώρα ευτυχώς είναι καλά, παρόλο που ο γιατρός του campus φοβάται πως η μύτη του έχει σπάσει. (Τι να πω, αυτό το παιδί έχει βαλθεί να συλλέξει μπουκέτα από όλη την Ευρώπη.)

Προχθές η “Ολυμπιακή Ελλάδος Γεια Σου” με ανάγκασε να ανέβω στο Λονδίνο αφού ο αγενέστατος υπάλληλος της (η Ελλάδα εξάγει τις εθνικές μας αξίες – ειρωνεία, σταρχιδισμό, φωνές, σε όλα τα διεθνή γραφεία και πρεσβείες) με είπε λίγο πολύ κλέφτη που προσπαθώ να κλέψω τον Εθνικό Αερομεταφορέα, αφού και οι δύο κάρτες που τους έδωσα για να μου κλείσουν ένα εισιτήριο γίνονταν declined. «Να έρθετε εδώ να μας δείξετε αυτές τις κάρτες, κύριέ μου» μου είπε στο τηλέφωνο υψώνοντας τη φωνή του. Έτσι σηκώθηκα και πήγα στην Ολυμπιακή Λονδίνου (sic) για να του τις τρίψω στη μούρη. Εκεί βέβαια με εξυπηρέτησε μια ευγενέστατη υπάλληλος και τελικά πλήρωσα το εισιτήριο μου με την ίδια κάρτα που από το τηλέφωνο και το Internet γινόταν declined. Ήθελα πολλά να πω αλλά λόγω επαγγελματικού παρελθόντος δε θέλω να βρίζω υπαλλήλους που δε φταίνε. Το μόνο που είπα στην κοπέλα ήταν «Σας ευχαριστώ, είστε πολύ ευγενική, σε αντίθεση με τον υπάλληλό σας στο τηλέφωνο». Ξέρω βέβαια που με έγραψαν.

Το fun της υπόθεσης ήταν πως καθώς περίμενα να τυπωθεί το εισιτήριο μπήκε μέσα μεσήλικο ζευγάρι Κολωνακίου, upper middle class όπως λένε κι εδώ, που είχε έρθει Λονδίνο για ψώνια. Η κυρία ήταν με μαλλί Μαίρη Χρονοπούλου, οξιζενέ νούμερο 300, νύχι φωτιά, γούνα, τεράστια μαύρα γυαλιά (στο Λονδίνο την Τετάρτη είχε ομίχλη) και μια χάρτινη τσάντα από τη Chanel, μεγαλύτερη από το μπόι της. Ο κύριος με καρό κοστούμι και καπέλο, ακολουθούσε και πλήρωνε σιωπηλά. "Δημοσθένη σιλάνς." Ξέρετε πως λατρεύω τέτοια θεάματα αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφία.

Κι αφού έκανα τόσο δρόμο για ένα εισιτήριο, είπα να ευχαριστηθώ την υπόλοιπη μέρα βολτάροντας. Για να περάσεις από το Oxford Circus και να μην φορτωθείς άχρηστα φυλλάδια και εφημερίδες χρειάζεται τέχνη. Την πρώτη φορά τα κατάφερα, τη δεύτερη όμως όχι, κι έτσι καθώς έμπαινα στο σταθμό του μετρό, μου έδωσαν μια νεοελληνικής αισθητικής glossy φυλλάδα που λέγεται Cretan News! Την έβαλα στην τσάντα μου για να τη μελετήσω στο γυρισμό και πήρα το μετρό προς το Notting Hill προκειμένου να πάω στο Museum of Brands, Packaging and Advertising μπας και βρω βοήθεια για την εργασία που (δεν μπορώ να) κάνω αυτές τις μέρες.

Η διαδρομή από το Notting Hill Gate μέχρι το μουσείο είναι δέκα λεπτά. Εγώ πρέπει να την έκανα τουλάχιστον 40 γιατί δε χόρταινα να περπατάω στους δρόμους του Notting Hill, πάνω σε ξεραμένα φύλλα, με μια τρομακτική ησυχία στην οποία ακουγόταν το κάθε βήμα μου και με έναν αυθεντικά Λονδρέζικο καιρό να δίνει την απαραίτητη μελαγχολία στην ατμόσφαιρα.


Ζούσα χαρακτηριστικές σκηνές της suburbia, (χωρίς να είμαι καν σε προάστιο) στις οποίες κάθε τόσο παρεμβάλλονταν περαστικά ζευγάρια που έβγαζαν βόλτα το σκύλο τους, mamas and papas με καρότσια (απαραίτητα δύο) και κατάξανθα παιδιά που επέστρεφαν από το σχολείο, με φοβερό uniform εποχής Dickens. (Γκρι παλτό, γραβάτα και σορτσάκι/κοντή καρό φούστα από κάτω.)


Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά και κρυφοκοιτάζοντας στα εσωτερικά των σπιτιών από τα παράθυρα, αποφάσισα πως τελικά εκεί θέλω να ζήσω. (Αυτό το έχω πει και για την Αθήνα, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη κλπ) Η απόφασή μου αυτή μάλλον προϋποθέτει και να γίνω πλούσιος, οπότε μισό να το σημειώσω.


Να γίνω Chief Executive στη Saatchi&Saatchi (να γίνω δηλαδή ο Saatchi ο ίδιος) και αγοράσω σπίτι στο Notting Hill. Τακτοποιήθηκε κι αυτό.


Το μουσείο με απογοήτευσε στο θέμα της εργασίας αλλά με ενθουσίασε για πράγματα που δεν περίμενα ότι θα δω. Και εξηγώ: Το μουσείο αφιερώνει ελάχιστο χώρο στη διαφήμιση και επικεντρώνεται στα brands, τα προϊόντα και τις συσκευασίες τους.


Αυτό σημαίνει ότι μπαίνεις σε ένα τούνελ χρόνου ξεκινώντας από τα παιχνίδια του 19ου αιώνα και καταλήγεις στο Organics των 00’s. H διαδρομή είναι χωρισμένη σε δεκαετίες και περιλαμβάνει προϊόντα που κάλυψαν και καλύπτουν όλες τις ανάγκες του ανθρώπου, καθώς και προϊόντα που επηρεαστήκαν η δημιουργήθηκαν από μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις Kit Kat του 1920 και παιχνίδια του ΄50 του ΄60 και του ’70 ακόμα κι αν έχεις γεννηθεί το ’80. Όλη η αισθητική, η ιστορία, και τα γεγονότα κάθε εποχής αντανακλώνται στα προϊόντα και τις συσκευασίες τους.


Είναι φοβερό το να βλέπεις το ίδιο προϊόν να εξελίσσεται μέσα στο χρόνο και να παρατηρείς πως μερικές εποχές ήταν πραγματικά επαναστατικές στο design φέρνοντας ριζοσπαστικές αλλαγές.


Είναι επίσης εντυπωσιακό να βλέπεις πως την ίδια στενή γραβάτα που αγόρασες την προηγούμενη εβδομάδα από το FCUK, τη φορούσε και ο popstar στο εξώφυλλο του δίσκου του, 40 χρόνια πριν. Και εκτός από τους κύκλους της μόδας, είναι καταπληκτικό το πόσο διαχρονικά είναι μερικά προϊόντα και οι συσκευασίες τους.


Το μουσείο αυτό είναι ο παράδεισος της memorabilia και νομίζω πως οποιοσδήποτε επισκέπτης, ανεξαρτήτου ηλικίας θα συγκινηθεί όταν θα ξανασυναντήσει κάτι από το παρελθόν του, από το παρελθόν της μητέρας του ή από την προηγούμενη ζωή του. Αν λοιπόν βρεθείτε ποτέ στο Λονδίνο, μην το χάσετε.


Βγαίνοντας από το μουσείο δεν αντιστάθηκα σε άλλον ένα περίπατο κι έτσι περπάτησα μέχρι το Queensway. Στο δρόμο, επηρεασμένος από το μουσείο, παρατήρησα πως το παιχνίδι - μόδα της εποχής στην Αγγλία είναι τα παιδικά παπούτσια με ρόδες. Προσοχή: Δεν είναι rollers, αλλά παπούτσια convertible, που έχουν ρόδες μόνο στη φτέρνα. Έτσι, την ώρα που περπατάς μπορείς -αν σου έρθει- να τσουλήσεις κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση «κρυώνω και σιχαίνομαι να περπατάω ξιπόλητος στα κρύα πλακάκια.» Πλέον οι μικροί Άγγλοι δεν περπατούν αλλά σέρνονται από τους γονείς τους. Για όσους το ζήλεψαν, είδα πως το Hamleys πουλάει plug in για κανονικά παπούτσια, ακόμα και ενηλίκων!


Άσχετο αλλά ήθελα να το γράψω: Αυτές τις μέρες βρέθηκα αντιμέτωπος με πολλά έθιμα της Αγγλίας. Την Κυριακή ας πούμε, εκεί που έλιωνα στο computer άκουσα εκρήξεις. Μία, δύο, τρεις, πήρα τηλέφωνο τον Dave για να ρωτήσω τι γίνεται:
The iblog team: Dave, η χώρα σας κήρυξε πάλι τον πόλεμο;
Dave: Όχι, είναι πυροτεχνήματα, σήμερα είναι Guy Fawkes Night.
The iblog team: Guy what?
Dave: You know “this guy” προσπάθησε να ανατινάξει τη Βουλή.
The iblog team: Καλά και το γιορτάζετε αυτό;
Dave: Ναι, γιατί απέτυχε.
The iblog team: Πάμε τότε έξω να δούμε τα πυροτεχνήματα.
Dave: Δε θέλω. Έχω δει χιλιάδες πυροτεχνήματα στη ζωή μου.

Μέχρι να αποφασίσω να βγω έξω, το μεγάλο show του Farnham είχε τελειώσει. Βέβαια τα πυροτεχνήματα δεν σταμάτησαν εκεί. Όπου γυρνούσες το κεφάλι σου το περασμένο σαββατοκύριακο έβλεπες πολύχρωμες εκρήξεις. Ούτε η Γιάννα στη Φιλοθέη τόσες. Μετά από δύο μέρες και κοιτώντας την ημερομηνία λήξεως του γάλατος, έκανα επιτέλους το συσχετισμό “Remembah remembah the Fifth of Novembah”, V for Vendetta, βουλής και πυροτεχνημάτων κι έτσι κατάλαβα τι παίζει. (ΟΚ είμαι βρετανικά ανιστόρητος αλλά δεν είμαι και σαν τον Dave που του έδειξα τον Παρθενώνα και δεν ήξερε τι είναι!!)

Προχθές πάλι, όλοι στο Λονδίνο φορούσαν κόκκινες παπαρούνες στο πέτο. (Άλλος προβληματισμός τώρα.) Στην αρχή έπαθα σύγχυση, νόμιζα πως είναι και αυτό από το Fifth of Novembah αλλά μετά θυμήθηκα πως στο V είχαν κόκκινα τριαντάφυλλα και όχι παπαρούνες. “Remembrance Day” μου είπε ο Charlie χθες το βράδυ – τύφλα στο μεθύσι. Αργία εις μνήμη των θυμάτων του WW1 δηλαδή. (Γιατί όλες οι αργίες φέτος πέφτουν Κυριακή;) Θα κοτσάρω κι εγώ πάντως παπαρούνα γιατί αυτά τα μαζικά πολύ τα γουστάρω και τα ακολουθώ ως πρόβατο.

Όταν κατέβηκα και πάλι στο κέντρο ήταν πλέον νύχτα και τα χριστουγεννιάτικα φώτα είχαν ανάψει! Φέτος η Regent Street έχει στολιστεί με τους ήρωες του καινούριου animation της Dreamworks, Flushed Away. Όχι και τόσο Christmassy αφού η ταινία διαδραματίζεται στους υπονόμους της Βρετανικής Πρωτεύουσας, σε ένα μικρό Λονδίνο δηλαδή, φτιαγμένο από σκατά.


Χθες άναψαν και τα φώτα της Oxford Street όπου διάβασα στο London Paper (καθημερινό free press) ότι φήμες ήθελαν τις All Saints (ναι, ναι, ξαναενώθηκαν) να ανάβουν το διακόπτη και να τραγουδάνε live. Εγώ δεν ξέρω, εσείς λογικά το είδατε στο Star και θα μου το επιβεβαιώσετε, αν είναι. Σας έχω πει ότι εδώ στη ραχούλα δεν πιάνουμε ούτε ΕΤ1.

Διάβασα επίσης ότι ο Alex Kapranos, βγάζει βιβλίο μαγειρικής – θα ξεράσω- ακολουθώντας τη μόδα της εποχής κατά την οποία όλοι γίναμε chefs. Βέβαια ο Kapranos ήταν chef, oπότε πάει στο διάολο. Από τις διαφημίσεις έχω να σας πω πως βγαίνει νέο MINI στις 18 Νοεμβρίου με Union Jack στην οροφή, σου παίρνουν τσιμπούκι για να γίνεις δάσκαλος με 24.000 λίρες αρχικό μισθό για όσους κατευθυνθούν στην βρετανική πρωτοβάθμια εκπαίδευση και το Morrisons έχει προσφορά, 60 κουτάκια Stella Artois, 20 λίρες. Μασίφ.


Μετά τη βόλτα μου στα μαγαζιά της Regent, χτύπησα και ένα cinema. Είδα επιτέλους το The Devil Wears Prada. Ε… Ψιλοευχάριστο, πολλά κλισέ, πολύ Sex And The City –ish και σκηνοθεσία κουφέτο. Respect στη Meryl Streep όμως που και σε αυτή την ταινία δίνει ρέστα. Αν είσαι “the chick with the hot ish, Manolo Blahnik,
Jimmy Choo kicks, killin' it, who you with?” σίγουρα θα το λάτρεψες. (Κάτια για σένα μιλάω.)

Μεγάλο ντόρο εδώ κάνει η ταινία του Borat, δεν ξέρω αν έχει έρθει στην Ελλάδα ακόμη. Δεν πάω να το δω βέβαια γιατί ο Borat -ως χαρακτήρας- μου είναι τελείως αντιπαθής. Αυτό το γράφω κρίνοντας από τα περσινά Mtv ΕΜΑ, στα οποία ήταν παρουσιαστής και τον κοιτούσαμε σαν χαζοί, γιατί δεν ξέραμε αν θα πρέπει να ξεράσουμε ή να βάλουμε τα κλάματα. Δεν ξέραμε καν ότι είναι ο Ali G. Ναι, είμαι ανενημέρωτος και στην Αγγλική χαζοκουλτούρα. Συγνώμη που δεν μπορώ να γελάσω ακούγοντας πως κάποιος είναι από το Καζακστάν. Του Dave του φαίνεται ξεκαρδιστικό… Έπαθε βέβαια σοκ όταν τον ενημέρωσα πως το Καζακστάν είναι πραγματική χώρα και πως είχα ένα συμμαθητή από εκεί.

Στην επιστροφή διάβασα και το Cretan News, το οποίο έχει αφιέρωμα στο Γάζι (εντάξει Άννα;), το Ηράκλειο, το “Skinakas Observatory”, τα σπήλαια της Κρήτης και το Ελληνικό Πάσχα. Ευκαιρία να δείξω στους Άγγλους που ήμουν ένα χρόνο πριν. Μπράβο στους Κρήτες που σκάνε τόσα λεφτά για τον τουρισμό αλλά ας σκάσουν κι άλλα λίγα για ένα ατελιέ της προκοπής. Γιατί μέχρι και ο Borat με το g-string πάνω από τους ώμους, στη διαφήμιση του Kazakhstan έχει καλύτερο layout.

Τι post κι αυτό! Ταξιδιωτικός οδηγός, λαογραφία, οδηγός πόλης, κριτική κινηματογράφου, tabloid πατσαβούρι, αρνητική κριτική για παροχή υπηρεσιών, διαφημίσεις. Τελικά όταν αποφασίζω να γράψω ένα άθλιο post, τα καταφέρνω.